GHOST HUNTER 8

DEATH WAS INVITED

EMERSYN

Ipinakita ko sa nakabantay na guwardiya ng entrance ng venue ang VIP invitation card. Tinanong ang pangalan ko at nang makita na niya iyon sa listahan niya, tumango ito at binuksan ang malaking double door. Literal na napanganga ako sa mangha sa mala palasyong ballroom. Ang ganda! Sa ibabaw ang gawa sa glass na para iyong nakikita mo sa mga greenhouse. Kitang kita mo ang mga kumikislap na bituin sa kalangitan. I was too astonished to see a man wearing a chekered red suit walking my way and stop when he got close enough.

“Ms. Dela Torre,” tawag niya sa’kin. Tiningnan ko siya na may pagtataka. He looks like a butler or waiter.

“Ms. Dela Torre, please follow me to your table.”

Tumango ako bilang tugon at pumauna siyang naglakad. Sinundan ko siya at sinundan naman ako ng mga tingin ng mga tao. Habang nakahawak ang isang kamay ko sa kanya bilang suporta sa pagbaba ko sa isang staircase kung saan nando’n ang stage at mga tables. Dahan dahan akong bumaba sa hagdan dahil kung hindi isang mistake lang ay pagtatawanan ako ng mga tao dahil lahat ng tao ay nakatingin sa’kin. Ugh. I really want to poke their eyes. Can’t they see I’m getting nervous with all that staring. Nawala lang ng kaunti ang nerbyos ko nang makita ko sa aking tabi si Jaxon, looking at me with a reassuring smile.

Sa wakas sa haba ng nilakad ko sa high heels na’to ay nakaupo ako sa table malapit sa stage na may gold silk bilang table cloth. Tumingin ako sa paligid may pitong table na nakahilera sa bawat gilid ko na kagaya sa kulay ng table cloth ko. Sa tingin ko mga relatives niya at malalaking business partners ng kanilang pamilya ang naka upo roon. Ako lang ang naka upo sa mesa ko, a table intended for her friends, at mukhang ako lang iyon. Pasimpleng umupo si Jaxon sa isang upuan sa kaliwa ko.

“Nice party,” he muttered.

Jaxon is right. In all parts of the venue of Scarlett’s birthday are screaming with extravagance. Red and white balloons everywhere, nakasabit sa mga dingding ang iba naman ay nakakalat sa floor. May mga red rose petals nakakalat sa floor at humahalimuyak ang bango ng rosas sa buong lugar. Sa isang gilid ng stage may nag play na orchestra ng musika.

I was happy just looking around when out of the corner of my eye I saw someone sitting beside me on the right side. When I turn to look I saw a boy who was ushered by the same butler who accommodated me earlier. When he noticed me looking at him, we both showed the same surprised faces.

“Stefan.”

“Emery.”

We both muttered in unison. Mabilis siyang umiwas ng tingin sa akin nasa stage ang kanyang mga mata. Nakaramdam ako ng parang tumusok sa puso ko. “Stefan, may nagawa ba akong masama sa’yo?” Hindi ko gustong iniiwasan niya ako ng ganito na walang malinaw na dahilan o baka nando’n na ang dahilan parang ayaw ko lang tanggapin.

“It is not you who has a problem, it’s me,” he said not meeting my eyes.

Bigla siyang tumayo at umalis patungo sa kumpulan ng tao sa gitna.  Susundan ko sana siya ngunit hinawakan ni Jaxon ang kamay ko at umiling sa’kin. Muli kong tiningin kung saan si Stefan nawala kahit siguro hanapin ko siya mahihirapan lang ako dahil lahat ay nakakulay pula ang suot. Its no use. Umupo ako ulit. Heto na ba, heto na ba ang masamang bagay na bumabagabag sa’kin.

“Welcome ladies and gentlemen!”magiliw na sabi ng host. Nakasuot ng glittering red suit ang host. Marami pang sinabi ang host na hindi ko nasundan hanggang sa tinawag na niya ang birthday celebrant. “Now, please help me welcome our the birthday girl, our very own Little Red Riding Hood, Scarlett Rose Willows!”

Nagpalakpakan ang lahat. Humiwa ang screen at nilabas nito ang isang babae nakasuot ng red cloak going all the way down the floor with the hood covered her face. Underneath her cloak, her red gown was still visible. Her gown shining when lights hit it. Finally, inalis niya ang hood sa kanyang ulo at narinig ko mula sa mga tao ang gasped nila. Sino ba naman ang hindi mamangha sa kagandahan niya? Ang mala diyosa niyang kagandahan. Nakalugay ang kanyang alon alon na pink hair with beautiful designed pins. Her make up was just right. She looks perfect.

Nagsalita pa ang host bago binigay ang mikropono kay Scarlett. Pinasadan niya ng tingin ang paligid at ngumiti ng matamis.

“Good evening to everyone. Well, I don’t want to make my speech long. I just want to thank everyone who came to celebrate this special day with me. To my schoolmates, classmates, relatives, to my ever-loving parents, and my friends,” Scarlett said. She smiled but I can feel a tang of sadness in her eyes as she eyed the empty seats of my table. Was she looking for Stefan? “And to all the rest that I haven’t mentioned. Thank you all for coming and may you all enjoy this as I already have.”

I was glad that I have a friend at school and to think she was the school owner’s daughter. I wouldn’t think she goes all the way to eat with me, talk to me and invite me as a special guest to her birthday. But all in all, so far Scarlett is such a sweetheart. She’s a good friend.

Binigay na niya ang mikropono sa host at umupo siya sa isang mala trono ng rosas. Pinagpatuloy ang programa hanggang sa kumain na kami. Pagkatapos kong kumain I regretted that I ate too much kasi sumikip ang gown ko. Crap. Hindi ako makahinga ng maayos. Bakit ba kasi ang sarap ng pagkain?

Speaking of pagkain, si Jaxon ay nasa buffet table. Tinitingnan, inoobserbahan na para bang may inoobserbahan na specimen sa isang laboratory. Di kasi siya pwedeng kumain kaya iyan lang ang magagawa niya. Malamang ano nalang isipin ng mga tao sa lumilipad na mga kubyertos at plato kung gano’n payagan ko siya. Inaaral niya ang hitsura ng pagkain at kung ano ano pa. Pinabayaan ko nalang siya kasi mukhang seryosong seryoso siya pinagagawa niya.

Pagkatapos ng kainan ay pinagpatuloy ang programa. Nagbigay ng dance number ang dalawang nakatatandang kapatid ni Scarlett. Kambal ang nakatatandang mga kapatid ni Scarlett. Kung titignan ang kanyang mga kuya halos magkapareho sila ng mukha pero madali mo lang sila madistinguish dahil sa kulay ng kanilang buhok. Ang isang kuya niya ay kulay asul ang buhok at ang isa naman ay berde. Si Nicholas ang may kulay asul na buhok at si Nathan naman sa berde.

Grabe ang galing nilang sumayaw at ang dating nila to the highest level halos mahimatay na sa kilig ang mga kababaihan sa audience. Napapaindak nga ang iba sa pagsayaw nila. May ipa nga na parang mga fan girls sa isang concert nila sa wagas na makasigaw at makahiyaw sa mga pangalan nila.

“Waah! I love you Nicholas!”dinig kong sigaw ng isang babae mula sa itaas.

“Go, Nathan!”

“Ang gwapo niyo!”

“Ang galing niyo!”

“Marry me please! Nathan! Marry me!”

“Kyaaaaahhhh! Idols I love you!”

“I love you guys!”

Mukhang nagustuhan ng kambal ang atensyon at admiration na nakuha nila dahil mas binigyan pa nila ng energy at facial expression ang kanilang pagsasayaw. Mas lumakas pa ang hiyawan at sigawan dito sa loob. Natawa nalang kaming ibang audience na nanood sa kanilang performance. Gano’n narin si Scarlett natatawang umiling mula sa kanyang trono sa gitna ng stage.

Marami pa ang sumunod na performance pero wala naro’n si Scarlett sa kanyang trono hanggang sa natapos na ang lahat at iannounce na ng host ang huling performance. The lights on the stage were dim to hide the preparations the staffs made with all the arranging the instruments on stage. Sigurado akong isang song performance ang ibigay ng isang banda. A few minutes later, they light up the stage revealing men with their instruments smiling on the stage. Sa malaking drum may nakalagay na Red Cherries, from my guess that might be their band name.

“Now, let’s all welcome our dear birthday girl to play a song number alongside her band the Red Cherries! Around of applause please!”

Nagpalakpakan kami habang unti unting hiniwa ang screen at lumabas roon si Scarlett. Pinatugtog na ang intro ng kanta ng kanyang kasamahan. Lumakad papalapit sa isang microphone stand si Scarlett na may gitara nakasling ang strap sa kanyang balikat. She looked like a popstar in a white sleeveless top, a tattered mini skirt and a long black boots all the way to her knees.

“Loving him was like driving a new Maserati down dead-end street,”panimulang kanta niya sa first verse ng song. Tahimik lang ang lahat habang nakikinig sa pagkanta ni Scarlett. Her voice was really beautiful and the way how the song tells a story through her emotions. I conclude that Willow’s family is full of talent.

Hinanap ko sa paligid si Jaxon dahil kanina pa iyon wala sa table simula noong nagkainan na. At do’n nakita ko siya sa may buffet table parin naka obserba sa mga pagkain. Hindi ko tuloy maiwasan maisip, ganito rin ba ang ginawa niya nang sabihin niya sa’kin noong nasa Italian Restaurant pa siya? Pinipigilan kong tumawa dahil sa presensiya niya malapit sa mga waiters at staff na nakapwesto do’n. Napapansin ko ang panginginig sa ginaw ng mga tao malapit sa kanya na paulit ulit nilang hinihimas ang kanilang mga braso pilit nilalabanan ang lamig. May isa ngang nanginginig na ang mga ngipin sa lamig. Hindi napapansin ni Jaxon na nagiging abala na sa mga tao ang presensiya niya sa mga staff. It is like his eyes are glued on the food that he can’t just take his eyes off it.

“Losing him was blue like I ever known.”

I chuckled but then felt a pain in the chest when my eyes averted to that empty space right beside me. Hanggang natapos nalang ang party ni Scarlett hindi na talaga siya bumalik, talagang pinaninindigan niya ang pag iwas sa’kin. Pero masakit isipin na ako ang dahilan kung bakit hindi siya rito sa table na’to umupo kahit isa siya sa mga VIP guest ni Scarlett. Pakiramdam ko, ako ang naging dahilan noong time nagspeech si Scarlett at tumingin sa direksyon ng table namin nang makita ko ang kaunting lungkot sa mata ni Scarlett. Alam ko na lungkot iyon na wala ang isang kaibigan niya na dapat kasama rin nakaupo sa table na’to. Umalis siya at hindi na bumalik dahil nandito ako. If I wasn’t sitting in the same table as Stefan, would he still leave the table and walk away?

“Missing him was dark gray all alone.”

Hindi ko napansin nang pagtalikod ko ay may mga bisita na palang nagsayawan sa dancefloor sa musika ni Scarlett. Muli kong tinuon ang atensyon ko kay Scarlett na masayang kumakanta.

“Loving him was red.”

CRASH! BAM!

"AHHHHHHHHH!"

The sounds of shattered glass and a big thump that hit the floor. And the ear splitting scream made everything stop. All was silent for a split second before everyone was screaming in panic and fear. Nagkagulo na ang lahat. Pilit pinapakalma ng mga security guards ang mga tao. Mabilis din lumapit ang ibang guards para ilayo ang mga taong gustong lumapit sa nahulog mula sa glass roof.

Hindi ko nakita ang nahulog dahil sa daming tao nakakumpol sa banda roon. Tiningnan ko si Scarlett na kasama sa mga miyembro niya sa banda ay natulala. Namumutla sa takot. Tumayo ako at lumapit sa kumpulan ng tao at gano’n din ang ginawa ni Jaxon. I move my way in between the horrified people. Nang makalampas na ako at nasa harap. I instantly regretted that I went near it. Napahawak ako sa bibig ko at nag uunahan na ang luha ko sa pagpatak sa pisngi ko.

Hindi ako makapaniwala sa nakita ko. Naguluhan din si Jaxon nang makita niya mula sa itaas kung anong nahulog mula sa glass roof. May isang guard na tumawag na ng mga pulis. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Gulong gulo na ang isip ko hanggang sa di ko na kinaya at napaupo ako sa malamig na sahig.

Sa isang gilid nakita ko si Scarlett na sumiksik para makaraan sa kumpulan ng tao at nang makita na niya ay bigla siyang naistatwa. Umiling siya, hindi makapaniwala sa nakikita.

“Hindi, hindi ‘to maaari! NO!”

Umiiyak siya at naging hysterical. Sinubukan niyang lumapit ngunit pinigilan siya ng dalawang guwardiya.

“Hindi pwede! Bitawan niyo ako!” Pilit pumiglas ni Scarlett sa mga hawak ng mga guwardiya sa kanyang mga braso.

“Hindi po pwede kayong lumapit dahil macontaminate ninyo ang crime scene,”mahinahon na sabi ng isang guwardiya may hawak sa kanya.

“Huminahon lang kayo maam,”sabi pa ng isa.

“Huminahon!? Do you think I can calm down right now! Bitawan niyo ako! Kailangan ko siyang lapitan!”

Nagulat si Scarlett ng hilahin siya ng kuya niya at niyakap ng mahigpit. Walang magawa si Scarlett kundi umiyak sa bisig ng kuya Nathan niya. “Kuya! Bakit?!” His brother just comforted her rubbing her back trying to ease the pain.

Humagulgol ako sa pag iyak at muling tiningnan ang kaawa awang bangkay ng tao nakahiga sa sahig. Pula ang suot niyang damit alinsunod sa motif ng party pero mas pumula ang kulay dahil sa mga bahid ng dugo. Maraming bubug ang nasa katawan niya at nakakalat sa sahig. Mulat ang kanyang mga mata at nakabuka ng bahagya ang bibig.

I never thought this night will end like this. Seeing a dead body drench in his blood. His blood spilled everywhere.

The blood of Stefan Roderic Reyes.