หมับ!
ใบหน้าหล่อของคุณหมอหนุ่มมองซ้ายขวาด้วยท่าทางประหม่าเมื่อแขนเรียวของอดีตแฟนสาวเข้าสวมกอดเขาไว้แน่น ใบหน้าของเธอก็คลอเคลียอยู่ที่ซอกคอของเขาไม่ห่าง หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงรู้สึกดีและพาไปสานความสัมพันธ์ต่อที่ห้องไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นกับเธอแล้ว เขามีแค่ความหวังดีให้กับเธอในฐานะเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น และมันคงดูไม่ดีหากเธอยังแนบชิดกับเขาอยู่แบบนี้
“อย่าทำแบบนี้เลยครับเพลง ถ้าใครมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี” หมอหนุ่มเตือนสติและพยายามดันร่างบางออกห่าง
“เพลงเสียใจ เพลงจะหย่ากับเขา คุณธนาไม่สนใจความรู้สึกเพลงเลย” หญิงสาวตอบเสียงยานตามสไตล์คนเมา
เพลงขวัญสาวสวยที่เกิดมาเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง เธอมีดีทั้งหน้าตาฐานะชาติตระกูล เรื่องเรียนเธอก็ไม่เป็นสองรองใคร ถ้าเธอเอาดีทางด้านเรียนเธอคงได้เกรดนิยมและอาจจะได้เป็นคุณหมอสาวเหมือนเพื่อนๆ หากแต่เธอทำตามความต้องการของพ่อแม่ทิ้งการเรียน ทิ้งแฟนหนุ่มไปแต่งงานกับมหาเศรษฐี โดยที่ไม่รู้ว่าชีวิตคู่มันไม่ได้สวยหรูดั่งที่วาดฝันไว้ เขาบ้างาน บ้าอำนาจ เจ้าชู้ นอกใจเธอจนนับครั้งไม่ได้ ยิ่งอยู่ด้วยกันก็ยิ่งมีแต่ความเจ็บปวด
“ใจเย็นๆ นะเพลง ผมว่าเพลงเลิกดื่มแล้วกลับไปคุยกับคุณธนาให้รู้เรื่องดีกว่านะ” หมอหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพแล้วแย่งแก้วจากมือของเธอไปวางไว้ไกลๆ
“คีย์ไม่เข้าใจ คีย์คงคิดว่าเพลงงี่เง่าเหมือนที่คนอื่นคิดใช่ไหม”
“เปล่านะครับ ผมไม่เคยคิดแบบนั้น” หมอหนุ่มตอบอย่างใจเย็นและพยายามดันร่างบางออกห่างตัวอยู่ตลอดเวลา
“เมื่อไหร่คีย์จะเลิกแทนตัวเองว่าผมกับเพลงสักที เพลงไม่ชอบเลย หรือคีย์เองก็เห็นเพลงเป็นคนอื่นไปแล้ว”
เพลงขวัญทำหน้างอไม่พอใจเมื่ออดีตแฟนหนุ่มที่เคยรักเธอมากกว่าใครทำตัวห่างเหิน เธอรู้ว่าหมอหนุ่มยังรักเธออยู่ ถ้าไม่รักก็คงไม่รีบออกมาทันทีที่เธอโทรหาหรอก และทุกครั้งที่เธอมีปัญหากับสามีเขาก็รับฟังเธอเสมอ
บางทีเพลงขวัญก็นึกเสียดายคนดีๆ อนาคตไกลอย่างคีริน เธอไม่น่าทิ้งเขาเลย ถ้ายังคบกันอยู่ ตอนนี้เธอกับเขาคงแต่งงานมีครอบครัวที่สมบูรณ์ไปแล้ว
“ผมว่าเพลงกลับ…”
“ไม่ค่ะ เพลงไม่กลับ ถ้าคีย์รำคาญเพลง ก็กลับไปได้เลยค่ะ เพลงอยู่คนเดียวได้”
เพลงขวัญบอกเสียงนอยแล้วเดินออกมาจากมุมที่เคยอยู่ เธอเดินทุลักทุเลตรงไปยังเคาน์เตอร์บาร์สั่งเครื่องดื่มมาดื่มไม่สนใจคนที่กำลังถือกระเป๋าของเธอตามมา
:) รอยยิ้มผุดขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเห็นหมอหนุ่มตามมา เธอรู้ดีว่าเขาไม่มีทางทิ้งเธอแน่ๆ
“ทำไมไม่กลับหล่ะคะ รำคาญเพลงมากไม่ใช่เหรอ”
“ผมไม่ได้รำคาญเพลงครับ ผมแค่เป็นห่วง กลัวเพลงจะเสียหายถ้ามีใครมาเห็นเข้า”
“กลัวเพลงเสียหาย หรือกลัวผู้หญิงของตัวเองมาเห็นกันแน่คะ”
เพลงขวัญบอกเสียงประชด เธอรู้เรื่องที่คีรินตามจีบคริสตัลรุ่นน้องที่มหาลัย แต่ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์นั้นมันจบไปแล้ว
“ผมไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ เอาเป็นว่าผมจะนั่งเป็นเพื่อนเพลงจนกว่า…”
หมอหนุ่มยังไม่ทันได้เอ่ยจบประโยคก็มีเสียงของใครบางคนดังขึ้นมาขัดจังหวะ
“ขออะไรก็ได้ แรงๆ แก้วนึงค่ะ”
หญิงสาวลุคเซ็กซี่ขยี้ใจที่สั่งเครื่องดื่มด้วยน้ำเสียงที่ดังปกติราวกับตั้งใจแกล้งทำให้เพลงขวัญต้องหันไปมอง สายตาของสาวสวยมาใหม่บ่งบอกอะไรบางอย่างจนเพลงขวัญต้องหันกลับไปมองที่หมอหนุ่มข้างๆ และเขาเองก็กำลังมองสาวสวยคนนั้นราวกับคนรู้จักกัน
แอลกอฮอล์ในร่างกายบวกกับความหวงอดีตแฟนที่เห็นหมอหนุ่มสนใจผู้หญิงคนอื่นมากกว่าตัวเอง ทำให้เพลงขวัญขาดสติลุกขึ้นไปนั่งบนตักแกร่งราวกับว่ากำลังแสดงความเป็นเจ้าของ
“เพลงครับ ถ้าไม่ไหว ผมว่าคุณกลับ…” เขาบอกด้วยความหวังดีแต่เธอกลับพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เพลงเวียนหัวจังเลยค่ะคีย์” เสียงอ้อนมาพร้อมกับการกระทำที่น่าหมั่นไส้
“มีอะไรให้หนูช่วยมั๊ยคะ” นาเดียทนไม่ไหวจึงเอ่ยถามพี่หมอ แต่กลับได้สายตาไม่เป็นมิตรจากหญิงสาวอีกคนกลับมา และนั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกหมั่นไส้
“ดูท่าทางเพื่อนพี่หมอจะเมามาก เดี๋ยวหนูช่วยดูแลให้นะคะ ให้พี่หมอดูแลคงไม่เหมาะสม” นาเดียเน้นย้ำคำว่าไม่เหมาะสมจนอีกฝ่ายไม่พอใจ
“ไม่ต้อง” เพลงขวัญบอกเสียงแข็ง
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะพี่ คนกันเองทั้งนั้น”
นาเดียยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่ผู้หญิงรู้กัน ส่วนหมอหนุ่มก็ได้แต่ยืนมองอยู่เงียบๆ แอบโล่งใจอยู่เหมือนกันที่มีคนเข้ามาช่วย ถ้าอยู่กันสองต่อสองคงจะดูไม่ดีแน่ๆ
เช้าวันต่อมา“พี่ฝากร้านด้วยนะ”นาเดียหันไปบอกนโมที่ยืนทำงานอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ถึงนโมจะยังเด็กแต่เธอก็ขยันและทำงานเก่งมาก“เที่ยวให้สนุกนะคะพี่เดีย เดี๋ยวหนูดูแลร้านให้ไม่ต้องห่วงนะคะ” นโมตอบพร้อมรอยยิ้มและเธอก็มั่นใจว่าเธอสามารถดูแลร้านได้“ขอบใจนะ เดี๋ยวพี่จะซื้อของมาฝาก”“ไปกันครับ”คุณหมอที่เดินลงมาพร้อมกระเป๋าเดินทางสองใบ ก็ชวนนาเดียไปที่รถทันที เธอยิ่งเป็นห่วงร้านถ้าขืนปล่อยให้ยืนนานกว่านี้ อีกหน่อยก็คงเปลี่ยนใจไม่อยากไปกันพอดี“พี่ไปก่อนนะ ถ้ามีเรื่องอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะ”นาเดียยืนคิดสักพักก่อนจะหันไปบอกนโม ในใจก็เป็นห่วงร้าน แต่ถ้าเธอไม่ไปวันนี้ ก็ไม่รู้ว่าพี่หมอจะมีเวลาว่างพาเธอไปเที่ยวอีกเมื่อไหร่“ค่ะ” นโมมองตามหลังเจ้าของร้านพร้อมรอยยิ้มนาเดียเดินตามคุณหมอไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าร้าน ถึงจะมีวันหยุดแค่สองวัน แต่เขาก็อยากจะพาเธอไปเที่ยว จะได้พักผ่อนและมีเวลาอยู่ด้วยกัน..ใช้เวลาในการเดินทางเกือบสามชั่วโมงกว่าจะมาถึงและหาที่พักกันได้ เนื่องจากเป็นการมาเที่ยวแบบไม่ได้วางแผนมาก่อน ทำให้คีรินลืมเรื่องที่พักไปอย่างสนิทใจพอมาถึงก็ต้องขับรถหาที่พักกันก่อน และวันนี้ก็เป็นวันหยุ
วันนี้นาเดียปิดร้านเร็วกว่าทุกวันเนื่องจากเป็นคำสั่งของคุณหมอ เพราะว่าเขาจะพาเธอไปทานอาหารข้างนอกและกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวก็ต้องใช้เวลาอยู่พอสมควร“วันนี้หนูสวยมากเลยนะ” คีรินเอ่ยชมหลังจากที่นั่งรอนาเดียแต่งตัวอยู่นานเกือบหนึ่งชั่วโมง“แล้วทุกวันหนูไม่สวยเหรอคะ” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วถามกลับทันที“สวยทุกวันครับ แต่วันนี้สวยเป็นพิเศษ” คีรินเอ่ยชมพร้อมรอยยิ้ม ยังไงเธอก็สวยที่สุดสำหรับเขาอยู่แล้ว“ขอบคุณค่ะ” คำตอบของคุณหมอเรียกรอยยิ้มจากเธอได้เป็นอย่างดี“ไปกันครับ” มือหนากุมมือเล็กเอาไว้ด้วยความรัก ก่อนจะพาเธอเดินไปขึ้นรถ เพื่อที่จะไปร้านอาหารที่จองเอาไว้..@ร้านอาหารสุดหรู“ทำไมมาร้านแพงจังเลยคะ” นาเดียถามขึ้นมาทันทีเมื่อคุณหมอจอดรถที่หน้าตึกสูง พอได้ทำงานหาเงินเองนาเดียก็ไม่ค่อยชอบทานร้านอาหารหรูๆ สู้เก็บเงินเอาไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า“ไม่แพงหรอกครับ” คีรินตอบก่อนจะโอบกอดเอวเล็กเดินเข้าไปด้านใน“เขามีงานอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมจัดดอกไม้สวยจังเลย”กุหลาบสีแดงถูกจัดตกแต่งตั้งแต่ทางเดินเข้ามาจนถึงด้านบนสุดของตึกที่เป็นโซนอาหาร ทำเอานาเดียมองดูกุหลาบสีสวยตลอดทาง เพราะเป็นดอกไม้ที่เธอชอบ“พี่ก็ไม่รู้เหม
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา“หนูไม่ไปกับพี่จริงๆ เหรอครับ”นานๆ จะเป็นวันหยุดของคุณหมอ แทนที่จะได้ออกไปเที่ยว ไปใช้ชีวิตด้วยกัน แต่นาเดียกลับไม่ยอมและยืนยันที่จะอยู่ร้าน ทั้งๆ ที่พนักงานก็มีตั้งหลายคน แบบนี้จะไม่ให้เขาน้อยใจได้ยังไง“ไปวันหลังไม่ได้เหรอคะ ช่วงนี้ลูกค้ากำลังเยอะเลย” นาเดียกลัวพนักงานที่ร้านจะดูแลลูกค้าไม่ทั่วถึง เพราะช่วงนี้ลูกค้าเยอะมาก เธอจึงต้องมาคอยช่วยดูแลลูกค้า“ถ้าหนูไม่ไป งั้นตอนเย็นเราไปทานข้าวข้างนอกกันนะครับ” ถึงคีรินจะชวนเธอเอาไว้นานแล้ว แต่พอถึงวันเธอกลับไม่ยอมไปด้วย เขาจึงต้องหาข้อแลกเปลี่ยน“ทำไมต้องไปทานข้างนอกด้วยคะ หรือว่าพี่หมอเบื่ออาหารที่หนูทำแล้ว” ใบหน้าสวยจ้องมองคุณหมออย่างเอาเรื่อง เพราะตั้งแต่เธอไปเรียนทำอาหารมาก็แทบจะไม่ได้ออกไปทานข้าวข้างนอกเลย“ไม่ใช่ครับ พี่แค่อยากจะพาหนูออกไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง” คีรินรีบอธิบายทันที“ก็ได้ค่ะ” พอได้ยินคำตอบของคุณหมอก็ค่อยสบายใจขึ้นมาบ้าง นาเดียจึงตอบตกลงที่จะไปด้วย“พี่ไปก่อนนะครับ ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ” คีรินถามออกมาอีกครั้งเผื่อว่าเธอจะเปลี่ยนใจ“ขับรถดีๆ นะคะ” นาเดียตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะโบกมือลาคุณหมอที่กำลังเดินออกไ
“รีบๆ ด้วยนะ แม่อยากอุ้มหลานแล้ว”ประโยคที่คุณแม่พูดทิ้งท้ายเอาไว้ทำเอานาเดียเขินจนแทบจะทำตัวไม่ถูกแล้ว“มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอครับ ยังไม่ได้แต่งงานเลย” คีรินรีบหาข้ออ้าง“ท้องก่อนแต่งก็ไม่เห็นเป็นไรหรอก ยังไงปลายทางก็ต้องแต่งก็ต้องท้องอยู่ดี”“คุณแม่ครับ”“ก็แม่อยากได้หนูเดียเป็นลูกสะใภ้หนิ ถ้าขืนลูกชักช้านะ แม่จะไปสู่ขอหนูเดียที่บ้านก่อนเลย”“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”ทุกคนนั่งทานข้าวกันไปคุยกันไปอย่างสนุกสนาน ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดจากคนในครอบครัว นั่งพูดคุยกันจนดึกก่อนที่คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับ ปล่อยให้ลูกๆ ได้พักผ่อนกัน“แม่กลับก่อนนะ วันไหนว่างๆ ก็พาหนูเดียไปหาแม่ที่บ้านบ้างนะ”“ได้ครับ สวัสดีครับ”“สวัสดีค่ะ”คีรินเดินไปส่งคุณพ่อกับคุณแม่ที่รถก่อนจะเดินกลับเข้ามาหานาเดียอย่างอารมณ์ดี“มาครับเดี๋ยวพี่ช่วยเก็บ”“ไม่เป็นไรค่ะ หนูทำเองดีกว่า”“ช่วยกันทำ… จะได้เสร็จเร็วๆ ครับ” คีรินเว้นวรรคคำพูดและเน้นย้ำทุกคำ จนความหมายแทบจะเปลี่ยนไปในทางสองแง่สองง่าม“จะรีบไปไหนคะ”“ก็คุณแม่อยากอุ้มหลาน พี่ก็ต้องรีบหน่อยสิครับ”“ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาอ้างเลยค่ะ”“พี่ไม่ได้อ้างนะ แต่พี่ทำจริง!!”“พี่
หนึ่งเดือนต่อมาวันนี้เป็นวันหยุดของคีรินซึ่งคืนนี้ครอบครัวของเขาจะมาทานอาหารที่ร้านและมาแสดงความยินดีกับนาเดียที่เปิดร้านใหม่ถึงแม้จะเปิดร้านมานานแล้ว แต่ทางครอบครัวของคุณหมอพึ่งจะกลับจากดูงานที่ต่างประเทศ พอมาถึงก็รีบโทรหาลูกชายทันทีพอนาเดียรู้เรื่องก็ถามข้อมูลกับคุณหมอทั้งคืน คุณพ่อชอบทานอะไร คุณแม่ชอบทานอะไร เรียกได้ว่าตื่นเต้นและนั่งคิดเมนูทั้งคืน“พี่หมอเสร็จหรือยังคะ”นาเดียขึ้นมาตามคุณหมอที่บอกจะลงไปข้างล่างตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นลงไปสักที“ใกล้เสร็จแล้วครับ” คีรินที่กำลังอาบน้ำอยู่ก็ตอบเสียงดัง เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ได้ยิน“งั้นหนูลงไปรอข้างล่างนะคะ”“ได้ครับ”ร่างเล็กเดินลงไปด้านล่างเพื่อดูความเรียบร้อยของร้านต่อในระหว่างที่รอคุณหมออาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จ“เสร็จแล้วครับ”ใช้เวลาไม่นานคุณหมอก็เดินลงมาด้วยความพร้อมที่จะออกไปข้างนอกแล้ว ความจริงอยากได้อะไรให้พนักงานออกไปซื้อให้ก็ได้ แต่นาเดียดื้ออยากจะออกไปเลือกของเอง สุดท้ายเขาก็ต้องใจอ่อนยอมไปกับเธอ“พี่ฝากร้านด้วยนะ” นาเดียหันไปบอกพนักงานรุ่นน้องที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์“ค่ะ” นโมรับคำอย่างว่าง่าย ถึงแม้เจ้านายจะไม่บอก เรื่
เช้าวันต่อมา@MYDEARคาเฟ่เจ้าของร้านคาเฟ่คนสวยมายืนรอต้อนรับลูกค้าที่โทรมาบอกว่าใกล้จะถึงร้านแล้ว“ร้านสวยดีนะ” ออสตินทักขึ้นก่อนใครเมื่อมองดูบรรยากาศภายในร้าน“รินยินดีด้วยนะ” ไอรินร่วมแสดงความยินดีเมื่อได้เห็นความสำเร็จของเพื่อนรักอย่างนาเดีย“ร้านน่ารักมาก ชื่อร้านก็ด้วย”คริสตัลเอ่ยชมขึ้นมาอีกคน ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงแรงๆ อย่างนาเดียจะจัดร้านได้น่ารักขนาดนี้“ขอบใจนะ แล้วนี่ฮันน่าไม่มาเหรอ” นาเดียขอบคุณคำชมจากเพื่อนๆ ก่อนจะถามหาเพื่อนรักอีกคนที่ยังไม่เห็นมา“ไม่รู้สิ ยังไม่เห็นเลย” คริสตัลตอบขึ้นเมื่อทุกคนเอาแต่ยืนเงียบ“เดี๋ยวมันคงตามมาแหละ”เมื่อเห็นเจ้าของร้านเงียบไปกวินจึงพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ“ไปนั่งตรงนู้นกันก่อนดีกว่า” นาเดียชี้ไปยังโต๊ะที่อยู่ด้านในสุด จะได้นั่งคุยกันสะดวก“เปิดร้านวันแรกลูกค้าก็เยอะเลยนะ” ไอรินนั่งลงก่อนจะทักขึ้น เปิดร้านวันแรกก็มีลูกค้ามานั่งเยอะขนาดนี้ ผิดกับตอนเปิดร้านอาหารของเธอมาก“สาธุขอให้เป็นแบบนี้ไปตลอดนะ อยากดื่มอะไรสั่งได้เลยนะ” นาเดียไม่พูดเปล่ารีบยกมือขึ้นมาประกบกันราวกับไหว้พระ ก่อนจะยื่นเมนูของร้านให้เพื่อนๆ“มีเหล้ามั้ย” กวินถามขึ้นมา