Chapter 1

Pagdilat ko’y sinalubong ako ng matinding pagsakit ng ulo. Napapikit ako nang mariin habang sinusubukang alalahanin ang nangyari sa ‘kin.

Malamang ay galing na naman ako sa isang failed job interview. At pagkatapos ay naisipan kong maghanap ng part time job. Pero dahil sa gutom, pagod, at kawalan ng sapat na tulog—

Napadilat ako agad at dito nasilaw sa liwanag. Malakas ang kabog ng dibdib, sinubukan ko ulit tingnan kung nasaan ako. May puting kisame? Mukhang hindi pa naman ito langit kung ganuon. Pagsinghot ko’y nakaamoy ako ng panlinis o kakaibang kemikal. Nakarinig din ako ng tunog galing sa tabi ko kung saan may monitor na sa ospital ko lang madalas makita.

I’m in a hospital room, I guess?

Ilang segundo akong nakahinga nang maluwag bago nagtaka. Ano naman kasing ginagawa ko sa isang ospital? Bago ito masagot, napunta ang atensyon ko sa batang lalaking halos tumalon sa ibabaw ko.

“Mommy!” masayang sigaw niya habang nakatitig sa ‘kin.

Natigilan naman ako. Pinagmasdan ko nang mabuti ‘yung bata na siguro’y nasa three years old pa lang. May pagkakulot ang itim niyang buhok, matangos ang ilong at medyo singkit ang mga mata. Pagngiti niya’y may lubog sa magkabila niyang pisngi, sa ilalim lang ng mga mata, na parang cat whiskers.

Ang cute naman ng batang ‘to. Nasaan kaya ang nanay nito at hinayaan lang itong palaboy-laboy sa ospital?

Sinubukan kong bumangon para sana ihatid siya pero ‘yung lakas na dati’y mayroon ako ay parang biglang naglaho. Hindi naman ako madalas magkasakit kaya hindi ko alam kung bakit ganito na lang ang panghihina ko ngayon. Parang hindi ko na kontrolado ang sariling katawan.

“Bata, anong pangalan mo?” tanong ko na lang tuloy. Inalalayan ko pa dahil baka mahulog sa upuang tinutuntungan. “May kasama ka? Baka hinahanap ka na ng mommy mo,” sabi ko pa sabay libot ng mga mata sa kwarto kung nasaan ako. Wala palang ibang tao rito bukod sa ‘min. Pero bakit parang may narinig akong mga boses kanina?

“Mommy!” tawag pa ulit sa ‘kin nung bata sabay yakap. Mukhang hindi niya naintindihan ang sinabi ko. Kailangan kong humanap ng ibang tutulong sa kanya.

Sa tabi ng kama kung saan ako nakahiga, may maliit na cabinet. Sinubukan ko itong abutin at buksan dahil baka nandito ang mga gamit ko. Gusto ko sanang makuha ang cellphone ko pero nahinto ako sa biglang pagbukas ng pinto ng kwarto.

Pumasok ang lalaking may hawig kay Henry Golding, sikat na aktor na sobrang crush ko ngayon dahil sa movie nito last year. Tuloy ay hindi ko napigilan ang pagtitig sa kanya.

This man has a commanding presence, probably because of his height, which I estimate to be over six feet. He’s not overly muscular but he has toned build. Kaya bagay at tama lang sa kanya ang fit ng suot niyang white polo at gray pants. Pwede rin siyang modelo ng brand nito.

Naglakad palapit sa kama ‘yung lalaki. Sino ba namang hindi mapapatitig sa artistahin niyang mukha?

I like how defined his jawline is as well as his deep and expressive brown eyes. Kahit mukha siyang masungit at pagod, there’s something about the way he looks at you that is worth melting for.

Bukod pa rito, may kakapalan din ang kanyang kilay na bagay lang sa tamang tangos ng kanyang ilong. Parang hinulma ang kanyang cheekbones na tingin ko’y mas magandang tingnan kapag nakangiti siya. Higit sa lahat, he has a neatly trimmed beard that complements his short dark hair with slight waves kaya kahit sa malayo ang linis at bango niyang tingnan.

"Your stare tells me you're still not back to your usual self," malamig na komento nung lalaki na nagpabalik sa ‘kin sa wisyo. Nag-iwas ako ng tingin; binukas-sara nang mabilis ang mga mata ko, kunwari’y napuwing. Nakaramdam ako ng hiya dahil napansin niya ang pagtitig ko.

“Ah sorry. Naalala ko lang ‘yung crush ko – este, ‘yung doktor! Baka kailangan akong tingnan. Kung anu-ano kasing naiisip ko,” dahilan ko bago tumawa nang mahina para itago ang pagkailang.

Nagsalubong naman ang kilay nung lalaki na para bang may mali akong nasabi. Dito humiwalay ‘yung batang nakayakap sa ‘kin at nagmadaling lumapit sa kanya.

“Daddy!” tawag nung bata at dito bumilog ang bibig ko. Mukhang sinusundo lang pala siya ng lalaking ito. Sayang at pamilyadong tao na pala...

Napailing ako dahil sa pagkadismaya. Sa sitwasyon ko ngayon, hindi dapat kung anu-ano ang iniisip ko. Kailangan kong mas magsumikap makahanap ng trabaho. Lalo na’t marami akong kasabayang fresh graduates at matindi ang labanan sa corporate world.

Bumukas ulit ang pinto ng kwarto at akala ko doktor na ito nang may pumasok na magandang babae. Nagkatinginan pa kami sandali bago niya ibinaling ang tingin sa lalaki at anak nito. Mukhang ito naman pala ang mommy na tinutukoy nung bata. Nakumpirma ko ito nang pasamahin siya rito ng tatay niya.

Nang akala ko iiwan na nila akong mag-isa, nagulat ako nang manatili pa ‘yung lalaki sa kwarto ko. Hindi ko alam kung bakit pero nakaramdam ako ng tensyon nang kaming dalawa na lang ang magkasama.

Paano ko ba siya mapapaalis ng hindi bastos? Nag-isip ako ng paraan pero naglaho nang lapitan pa ‘ko lalo nung lalaki. May kung anong nagkagulo siya tyan ko nang buksan niya ang ilang butones ng suot na polo. Paghinto sa tabi ng kama, nanigas ako nang hawakan niya ang kamay ko bago nagsalita, "I've been thinking about what you said. I'm sorry, but I can't do what you're asking for."

Nagsalubong ang kilay ko. Hindi ko alam kung anong sinasabi niyang sinabi ko.

“Uhm… I’m sorry. Magkakilala ba tayo?” naglakas-loob akong magtanong. Dahan-dahan ko ring binawi ang kamay ko mula sa kanya.

Imbes na magpakilala ay napabuntong-hininga siya. Humawak siya sa gilid ng kama at bahagyang ibinaba ang sarili. Wala akong choice kung hindi tingnan siya nang malapitan. I could smell a mix of clean laundry and a hint of earthy perfume from him.

“I’m not playing this game with you, Ali,” may diin niyang saad; malalim ang tingin sa ‘kin. Akala yata niya ay nakikipagbiruan ako.

“Sorry pero hindi talaga kita kilala. Sino ka ba?” Kahit anong isip ko, bukod sa kamukha niyang artista, ay wala na akong ideya kung sino siya. Schoolmates ba kami? Recruiter ba siya? O baka naman may utang ako sa kanya!

Umigting ang panga nung lalaki bago kinain ang natitirang distansya sa pagitan ng mukha namin. Mabuti at agad kong naiiwas ang mukha ‘ko! Tinulak ko siya papalayo pero isiniksik pa niya ang mukha sa leeg ko at dito’y ramdam ko ang bigat ng kanyang paghinga.

Tuloy ay natigilan ako. Ano bang relasyon naming dalawa?

Lumayo lang siya sa ‘kin nang marinig ang pagbukas ng pinto. Sunud-sunod na pumasok ang doktor at ilang nurses sa kwarto para tingnan ako.

Sinusubukan ko pang iproseso ang lahat nang mahagip ng mga mata ko ang kalendaryo sa pader. Para akong binuhusan ng malamig na tubig.

Paano nangyaring 2024 ang taon sa kalendaryo gayong 2019 ang huling tanda ko?!