Pinahiran ko agad ang mga luhang tumulo mula sa mga mata ko at tiningnan ang batang humahagulgol sa pag-iyak. Gamit ang nanginginig kong mga kamay ay hinawakan ko ang pisnge niya at tinahan siya.
“Bakit? Hindi ba nasa school ka? Lumabas ka ba ng school?” Mahinang tanong ko sa kanya.
“Bibili lang sana ako ng snacks kasi wala ako makain.” Pagpapaliwanag niya habang dahan-dahan na siyang tumigil sa pag-iyak.
“Binigyan naman kita ng baon ah? Lumabas ka pa rin? Paano kung nadaganan ka nga? Ano nang gagawin ni Mommy? Ha?” Sunod na sunod na tanong ko.
“Sorry na Mommyyyy… wahhhhh!” Lumakas na naman ang iyak niya kaya niyakap ko na lang siya. Salamat sa Diyos at walang nangyaring masama kay Munde. Dahil kung meron man, ‘di ko talaga alam kung anong gagawin ko dahil sa pagkataranta. I can’t bear to see my son get hurt, I’d rather get hurt than my baby. Kakayanin ko lahat ng sakit para kay Mund
“Mangako kang hindi ka na lalabas sa school, Munde. Or I will really be angry.” Pagpapaalala ko kay Munde. Tumango siya sa akin habang nakatingin sa mga mata ko.“Okay, kiss Mommy goodbye.” Sabi ko at hinalikan niya ako sa pisnge bago siya umalis papasok sa gate ng school. Nang nakapasok na siya sa loob ay pumasok na ako sa kotse at pumunta na sa kompanya dahil ito ang unang araw ko bilang isang trabahante sa kompanyang iyon. This is the main reason why I came back to this country. To get my revenge.It would be best if I can approach Kristina easily, kaya nag-apply ako bilang isang designer. I need to be Kristina’s exclusive designer. Sabi nga nila, keep your friends close and your enemies closer.Ano kayang pakiramdam kapag ang taas na ng lipad mo tapos bigla ka lang babagsak? Mas masakit yata ang bagsak kapag mas mataas ang lipad. Kristina, Kristina, taasan mo pa ang lipad mo. Nang sa gayon ay kapag bumagsak ka na ay ‘di ka
“You have a problem with that? Anong pangalan mo?” Tanong ko sa kanya at sinenyasan siyang lumapit sa akin. She’s still a junior pero kung makaasta ay para bang siya ang may mas mataas na posisyon sa aming dalawa. Ayoko sa lahat ay ‘yong nasosobraan na ng kayabangan, hindi man lang marunong lumugar. Pero unang araw ko pa lang dito kaya palalampasin ko ang isang ‘to.“Hannah. Ayaw ko magplastikan kaya sasabihin ko na sayo ‘to. Hindi kita gusto at hindi ko rin gusto na napunta ako sa team na ito. As a leader, ang simple-simple mo tingnan, hindi ko alam kung may taste ka ba o wala. Tingnan mo sila ni Briona at Thian, isang tingin pa lang alam mo ng may maibubuga. I refused to be trained under you. I want a transfer.” Deretsong sabi niya na ni hindi man lang siya pumipikit ng mata habang sinasabi iyon sa pagmumukha ko. Tahimik lang akong nakinig sa sinabi niya at napalibut ng mata sa ibang taong nakatingin sa amin.“You
Munde’s POV:Nakapangalumbaba ako habang nakatingin sa mga kaklase kong hindi ko masabayan sa paglalaro. Naglalaro kasi sila ng airplane, eh ayaw ko ng airplane. Wala rin silang may dalang mga toy car kaya hindi ako makapaglaro kasi hindi ko rin dala ang toy car ko. Ang laki kasi non’ alangan namang bitbitin ko dito sa classroom namin. Baka mapalo ako ni Mommy na naglalaro lang ako sa loob at hindi nag-aaral ng maayos. Gusto ko pa naman ding dalhin iyon at maglaro tulad nila.Napatingin ako sa pintuan ng room namin dahil bumukas iyon, may pumasok naman na batang babae na sobrang pamilyar sa akin. Ah! Sabi ko na nga ba classmate ko siya eh!“Hala! Hala! Pumasok siya!”“Nakarating na naman si Aira!”“Hindi natin kakaibiganin iyan baka suntukin tayo, sinuntok niya kasi nang nakaraan si Brian!”“Paanong hindi susuntok eh tomboy siya.”“Hala baka marinig tayo,
“Why shouldn’t I?” Tanong niya sa tanong ko na ikinasimangot ko. But seriously, why is my Dad here? Could it be na may anak siya na inihatid niya sa school? May anak na si Dad? Kumunot ang mukha ko sa lungkot nang mai-isip na may anak na si Dad. Kung may anak na siya, may pamilya na rin siya? Kung ganoon ay wala na bang pag-asa si Mommy?Hindi ako nagsalita dahil sa kaka-isip na mayroong pamilya na pala si Dad ko. Kung kailan nakahanap na ako ng Daddy ay hindi na pala pwede. I’m so sad.“Ba’t natahimik ka? A penny for your thoughts, kid?” Inangat ko ang ulo ko at tiningnan sa mata si Daddy na nakayukong nakatingin sa akin.“A-ano, why are you here? May anak ka bang inihatid sa school?” Hindi ko na siya tinawag na Daddy dahil may nagtatawag na pala sa kanya ng ganoon. I am really sad, I really want this person to be my Dad.“What are you talking about? Nandito ako dahil may appointment ako sa prin
Devan’s POV:“Sir, regarding the incident yesterday, I’m terribly sorry. Due to our negligence, we almost caused you big trouble.”Hindi ko siya pinansin pero seryoso parin akong nakikinig. Siya ang principal ng school na pinapasokan ng batang iyon, iyong batang muntikan ng mabundol ng sasakyan. How could they be so lax? What if the kid got hit by that truck? If it wasn’t for my timely reflex, he would’ve got hit, or worse die.“Yes, because of your negligence, a little kid almost died. Your apology is deemed worthless, this is a serious matter, principal. Oh, I also investigated. This school not only lacks security, but it also lacks propriety.” Itinapon ko sa kanya ang mga litrato ng guro na naghandle sa mga oras na iyon kasama ang isang lalaking guro din. Apparently, they actually ditched their classes just to exercise some inappropriate behavior during their working hours. And because of that, Mun
Adeloiza’s POV: Hininto ko ang kotse sa harap ng mismong gate sa kindergarten school pero hindi muna lumabas. Unang araw ko palang sa trabaho marami na agad nangyari na kung ano-ano. However, the most importnant thing is that I finally got the opportunity to get close to Kristina. If I’ll become her exclusive designer, there will be much more opportunities for me to slowly bring her down. Slowly tear up her gigantic wings and drag her down until she can no longer fly no matter what she does. The best revenge is not to make the person lose what she likes most in a blink of an eye, but to make her suffer from a slow torment. Take everything one at a time, take away the things she’s confident she will never ever lose until there’s nothing left. Iyong nahulog ka sa bangin tapos may nakita kang makakapitang lubid? Kakapitan mo iyon pero sa huli ay putol pala na lubid ang nakapitan mo. I’ll give her that kind of hope whilst taking everything from her
Inalis ko ang gulat na ekspresyon sa mukha ko at pinilit na ibinalik iyon sa dati kahit na ang lakas na ng tibok ng puso ko. Hindi niya naman siguro ako namumukhaan hindi ba? Sobrang dilim ng kwartong iyon, ni mismo ako nga ay hindi ko makita ng maayos ang mukha niya. Nakita ko lang iyon ng klaro ng lumiwanag na. Napaginhawa naman ako ng malaki sa naisip.“I’m sorry. My son is just being naughty, he’s a very naughty kid. Huwag mo sanang seryosohin ang mga pinagsasabi niya.” Pilit na sabi ko sa kanya na hanggang ngayon ay hindi parin naaalis ang paningin sa gawi ko.“Hmm, he’s a naughty kid alright. Don’t worry, I like naughty kids.” Sabi niya sa akin at ngumisi. Ewan kung anong klaseng ngisi iyon pero hindi ko iyon nagustuhan kaya kumunot ang noo ko.“Ahhh thank goodness then.” Awkward na ngiti ko sabay hila kay Munde na palihim lang kaming tinitingnan. Nginitian ko siya na parang nagsasabing,’mag
Tumingin ako sa likod ng sasakyan gamit ang side mirror at napabuntong hininga. Thank goodness hindi siya sumunod. Kung susunod siya ay aalis kami sa apartment at magrerent na naman ako sa iba para lang hindi kami masundan.“Mommy, you don’t like Daddy?” Tanong ni Munde sa akin while crouching at his seat. I can tell he’s sad or something. Yes, I don’t like him at all. I don’t like everything about him kaya huwag ka ng lalapit-lapit pa sa kanya. Gusto ko sanang sabihin iyon sa kanya pero hindi ko magawa nang nakita ko ang mukha niyang papaiyak na. I felt bad about this, but still, I don’t want him to know that that person is his real father. Sorry baby, I’m so sorry Mommy is selfish.“Yes darling.” Mahinang sagot ko sa tanong niya na mas ikinalungkot niya.“Bakit?” Papa-iyak na tanong niya. Tinigasan ko ang sikmura ko at hindi ko inalintana ang lungkot na nararamdaman niya kahit masakit din