Chapter 4

Chapter 4

Llilieth’s POV

It's been almost a week since that unexpected encounter with Adrian but my heart still feels restless.

Hindi ko siya inaasahan. Hindi ko siya hinanap. Pero dumating siya. Bigla. Walang babala.

At ngayon, kahit anong pilit kong bumalik sa normal, kahit anong ulit ng "okay lang 'to" sa sarili ko, hindi pa rin ako mapalagay.

Nasa restaurant kami. Si Kaze, gaya ng dati, ay masiglang naglalaro sa sulok ang anak ko. Gumawa siya ng spaceship gamit ang LEGO at sinasabi niyang pupunta raw siya sa Saturn para maghanap ng tsokolate. Natatawa si Vience habang pinapanood siya. Ako naman, tahimik lang, pinipilit pakalmahin ang puso kong parang may inaabangang pagsabog.

"Hey," tawag ni Vience, sabay lapit sa akin. "You’re spacing out again. You'll worry your son."

Napabuntong-hininga ako. "Sorry. Hindi ko lang... hindi ko lang mapigil isipin."

“Si Adrian?”

Tahimik akong tumango. "Ang daming tanong sa isip ko, Vience. What if he finds out? What if he comes back, not just to ask—but to take Kaze?"

"Hey, Lily," mahina pero matatag ang boses ni Vience. "Hindi niya ‘yan pwedeng gawin. He doesn’t get to show up out of nowhere and demand anything from you—lalo na kay Kaze. You raised that boy alone. You carried that pain alone."

“Vien…”

“He hurt you many times. He chose someone over you. Noong kailangan mo siya, nasaan siya? He was with that other girl. Kaya huwag kang matakot, he doesn't have the right to demand anything.”

"Pero ama pa rin siya," mahina kong sagot. "At alam mo naman ang sistema. Lalaki siya, may karapatan. And if he really wants to claim Kaze—"

“I’ll fight for you,” putol ni Vience. "We’ll fight, Lily. He may be the father, but you are the mother. You’re the one who stayed. You’re the one who protected him."

Naiiyak na ako, pero pinigilan ko. Ayokong makita ni Kaze.

"Masaya na tayo ngayon," bulong ko. "Mahal na mahal ko si Kaze. At ikaw—lagi kang nariyan. Bakit kailangan pang guluhin ni Adrian ang lahat?"

"He’s a storm that has already passed, Lily. Don't let him flood everything again."

Pero bago pa ako muling makasagot, biglang nag-vibrate ang phone ko. Tumunog.

Unknown number.

Kumakabog ang dibdib ko sa hindi ko malamang dahilan.

Nagkatinginan kami ni Vience. He reached over and gently held my wrist. “It’s okay. Sagutin mo. I’m right here.”

Nanginig ang kamay ko habang sinasagot ang tawag. “Hello?”

"Yvon."

Tumigil ang mundo.

Mababang tinig. Kalma. Pero puno ng bigat. Pamilyar. Sapat na para bumalik lahat ng sakit—ng alaala.

“Adrian,” halos pabulong kong sabi.

“I need to talk to you. With your son.”

Napapikit ako. Para akong nilamig. Nawala ang ingay ng restaurant. Nawala ang ingay ni Kaze. Nawala ang lahat—maliban sa boses niyang bumabalik sa pandinig ko tulad ng multong matagal ko nang ibinaon.

“Bakit kailangan mo pa kaming kausapin? I don't want anything to do with you—”

"You know what I’m asking. I just need to see him, Yvon. You don’t have to say anything. If you don't meet me, ako ang pupunta sayo."

Hindi ako makapagsalita.Tumango si Vience at hinawakan ng mahigpit ang kamay ko.

“You don’t have to be afraid,” dagdag niya. “I’m not here to take him. I just want… to see him. Please.”

Nagpalinga ako. Nandiyan si Vience. Nakatingin. Nag-aalala.

Hawak pa rin niya ang kamay ko. Pinipisil ng marahan. Nagsusumigaw ang mata niyang “I'm here. You're not alone.” He mouthed.

Bumalik ako sa linya.

“I’ll think about it,” mahina kong tugon.

“I’ll wait,” sabi ni Adrian. “Just... let me see my son.”

Binaba ko ang tawag nang nanginginig. Hindi ako umiiyak, pero malapit na. Ramdam ko. ‘Yung dagundong sa dibdib ko, parang sasabog.

“Lily,” bulong ni Vience, lumapit pa. “You okay?”

Hindi ko alam ang isasagot.

Kaya niyakap ko na lang siya. Mahigpit.

“Hindi ko alam kung kakayanin ko, Vience,” bulong ko. “Ayokong mawala si Kaze.”

Hindi siya nagsalita agad. Hinaplos lang niya ang likod ko.

“Then we won’t let that happen,” sagot niya. “Kaze is ours, okay? You raised him. I’ve been with you. And nothing—not even Adrian—can change that unless you let him.”

Tahimik kami habang pinapanood si Kaze.

Masaya pa rin siya. Wala siyang alam.

Pero kami… binabagyo na ulit ng nakaraan.

Nakatitig lang ako sa rearview mirror habang unti-unting humihinto ang sasakyan sa harap ng maliit na café na pinili ni Adrian. Simple. Tahimik. Wala masyadong tao.

“Are you sure you don't want me to go in there with you?” tanong ni Vience, tumingin siya sa akin na para bang gusto pa ring pigilan ang lahat.

Tumango ako. “Oo. Pero hintayin mo lang ako rito.”

“Then, just call me if you need me.”

“I know. Kaya nga ako nagpapasalamat.”

Tumango siya, at bago ako bumaba, hinawakan niya ang kamay ko. “I’ll be here. Just say the word.”

Bago kami pumasok, tinawag ko muna si Kaze.

“Kaze, baby,” mahinahon kong wika, lumuhod ako sa harap niya. “May gusto akong ipakilala sa'yo.”

“Who is it mommy? Is it your new boyfriend?”

Napatawa ako nang kaunti, pero agad din akong bumalik sa seryoso.

“No, baby. It's not mommy's boyfriend. He’s... your biological father.”

Tumigil si Kaze. Kumurap. “Biological father? I know Daddy Eros wasn't my real dad but, I have another real dad?”

“Daddy Eros is your real dad in every way that matters,” paliwanag ko. “Pero may isang tao—bago pa kami ni Daddy Eros—na naging bahagi rin ng kwento mo. At gusto niyang makilala ka.”

Tahimik si Kaze ng ilang segundo.

“Masama po ba siya?”

“Kaze…”

“I want to know if he's bad because I could see the pain in your eyes right now, mommy.”

Umiling ako, kahit hindi ko sigurado ang sagot. “Hindi ko alam. Pero gusto kong ikaw ang makakakilala sa kanya, hindi lang dahil sa nakaraan, kundi dahil ikaw ang may karapatang pumili.”

Tumango siya, at ngumiti. “Okay po, Mommy. I want to see him.”

Pumasok kami sa café.

Nakita ko agad si Adrian—nakaupo sa sulok, nakasuot ng itim, simple, walang kaarte-arte. Pero ‘yung presensya niya... matigas. Malamig. Parang pader na hindi mo kayang lusutan.

Pero iba ‘yung mga mata niya nang makita kami.

Parang ‘yung pader... may bitak.

Tumayo siya. Hindi makapagsalita agad.

“Adrian,” malamig kong bati.

“Yvon,” sagot niya, mababa ang boses, pero may bahid ng lungkot. Lumuhod siya bahagya para mapantayan ang tingin ni Kaze. “Hi there, kiddo.”

Si Kaze, tahimik sandali. Tiningnan ang tattoo sa kamay ni Adrian.

“You’re that mister, right? Hi, Mister Tattoo,” bati niya. “I’m Aiden Kazeadi.”

Tumango si Adrian. “I’m Adrian Raugh. I’ve been... meaning to meet you. Ang tagal kong hinintay ‘to.”

“Are you… my real dad?” Inosenteng tanong niya.

Tumingin sa akin si Adrian, bahagya lang akong tumango bilang pagsang-ayon. “Yes, son. I'm your father.”

Tumabi ako kay Kaze, hawak pa rin ang kamay niya. “We’re here para pag-usapan lahat. Pero ayokong guluhin ang isip ng anak ko.”

“I don’t want to take him away,” agad na sabi ni Adrian, may halong paghina sa tinig niya. “I just want to know him and have the chance to be with him.”

“Ganyan ka rin noon,” malamig kong sagot. “Gusto lang kilalanin. Pero iniwan din.”

Sumikip ang mukha ni Adrian. Hindi siya sumagot agad.

Si Kaze, halatang naguguluhan.

“Mommy... are you two fighting?”

Umiling ako. “No, baby. Hindi kami nag-away. Pero may mga tao talagang hindi nagkakaintindihan noon.”

“Bakit po kayo iniwan ni Daddy Adrian?”

Biglang natahimik kami.

Umupo na si Adrian, halatang napilitan ding huminga ng malalim. “That’s a long story, son. But the truth is... I made a mistake. A big one. And I lost the chance to be with you and your mom.”

“But you want to see me now, right? Does that mean, you want to be with mommy again?”

Tumango si Adrian. “If she'd let me.”

Nag-isip si Kaze. Tapos ngumiti.

“Okay lang po. Kasi may Daddy Eros na ako. Pero kung gusto niyo pong maging isa pa... ayos lang po sa’kin. It'd be cool to have two daddies.”

Napangiti ako, kahit puno pa rin ng bigat ang dibdib ko.

Adrian’s face softened—first time ko siyang nakitang ganun ulit. Parang bumalik ang isang bahagi ng dating kami, pero ibang-iba na rin. May lungkot. May panghihinayang.

“I don’t deserve that kind of forgiveness,” bulong ni Adrian. “But thank you.”

“Hindi ito tungkol sa’yo,” malamig kong tugon. “Tungkol ‘to sa anak ko. Sa kaligayahan niya. Kaya lang kami nandito, Adrian.”

Tumango siya. “I know. And I won’t ask for anything more than what you’re willing to give.”

Pagkatapos ng ilang minuto ng simpleng kwentuhan nila Kaze, nagsabi akong aalis na kami. Nakita ko ang pag-aalinlangan sa mga mata niya. It made me confused. He was too cold before, why is he acting like he cares now? The way he was talking warmly to Kaze, his simple yet alluring smile. Para bang nakikita ko ulit sa kanya iyong lalaking minahal ko.

No, Lily. Stop thinking about the past. Agad kong sinira ang kung anomang nabuo sa dibdib ko.

“Kailangan pa naming umuwi,” sabi ko. “May school pa si Kaze bukas.”

“Can I see him again?” tanong ni Adrian, hindi agad makatingin sa akin, pero malinaw ang pag-asa sa boses.

“Why?” Kunot-noo kong tanong.

He hesitated. “I… want to know him better.”

Naguguluhan ako. Bakit? Bakit parang totoo lahat ng lumalabas sa bibig niya ngayon? Hindi ko alam kung magtitiwala ba ako sa taong walang ibang ginawa kundi saktan ako.

“Mommy, can I play with Daddy Adrian again?” Puno ng pag-asang tanong ng anak ko.

Muli akong tumingin kay Adrian. It's funny how they have the same facial expression when begging and hoping. Huminga ako ng malalim.

“I’ll think about it,” sagot ko.

At bago kami lumakad palabas, si Kaze ang unang yumakap kay Adrian.

“Bye, Daddy Adrian!” masiglang sabi niya.

Nag-freeze si Adrian. Pero niyakap niya rin ito, dahan-dahan. Parang takot siyang mabasag ‘yung yakap.

“Bye, Kaze.”

Paglabas namin ng café, nakita ko agad si Vience, nakaabang sa kotse, bumaba agad para salubungin kami. Hawak niya ang bag ni Kaze at ngumiti sa bata.

“Kamusta?” tanong niya, sabay tingin sa akin.

“Okay lang,” sagot ko, kahit ang totoo—gulo ang puso ko.

Ngumiti si Kaze. “Daddy Eros, I met my other daddy!”

Nagkatinginan kami ni Vience. Ngumiti siya na tila ba sinasabi sa akin na hindi ko kailangang mag-alala o matakot dahil tama ang desisyon kong ipakilala sa isa't isa ang mag-ama.

“Wow, swerte mo, dalawa na agad.”

Tumawa si Kaze, sabay akbay sa amin pareho.

At sa gitna ng mahinang gabi, habang papalayo kami sa café, naiwan sa isip ko ang tanong na hindi ko pa rin kayang sagutin.

May puwang pa ba si Adrian sa mundong matagal ko nang sinarhan para sa kanya? Kakayanin ko bang makita siya ng paulit-ulit para sa anak namin?