Kabanata 7

Paano nalaman ni Jake na gutom na ako?

"Please, Mia. Kumain ka na," pagpupumilit niya nang makita akong hindi pa kumakain at nakatitig lang ako sa kanya na naghihiwa na rin ng ulam niya. "Sasagutin ko ang mga tanong mo mamaya basta kumain ka muna. It's past nine already at wala pang laman ang tiyan mo."

Hinawakan ko na ang mga kubyertus nang maramdaman ko ulit ang pagkalam ng sikmura ko. Matagal na din pala akong nandito dahil alas nuebe pasado na ng gabi.

Kumain na ako at kumain na rin si Jake. Hindi kami nag-uusap at wala sa aming dalawa ang nagsasalita. Kahit na ganoon naibsan ng kaunti ang lungkot ko dahil hindi ako nag-iisang kumakain. May kasama ako kahit papaano.

Nakayuko lang akong kumakain at nang iniangat ko ang tingin ko ay nadatnan ko siyang nakatingin sa akin habang kumakain siya. Pero bago pa ako umiwas ay siya na ang unang umiwas ng tingin. Siya na ngayon ang yumuko.

Pinagmasdan ko siya.

Para talaga siyang si Jeff kahit saang anggulo tingnan. Kaya wala akong kaalam-alam na hindi pala siya ang boyfriend ko sa una naming pagkikita.

Ngayon ko lang din siya nakitang seryoso. Naninibago ako kasi sa mga nagdaang mga araw ay palagi ko siya nakikitang nakangiti. Nakangisi siya tuwing mapapatingin sa akin.

Napayuko ako nang siya naman ngayon ang nag-angat ng tingin. Tinapos ko na ang kinakain nang hindi na siya binalingan.

Nauna siyang natapos sa akin kaya naman nang makita niya akong napatingin sa tissue na malapit sa banda niya ay kinuha niya iyon at inilapit sa akin. Wala siyang imik pagkuha ko ng tissue at nang pinapahiran ko ang bibig ko.

Ngayong pareho na kaming tapos kumain ay nakatitig na siya sa akin.

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko sa kanya. Nawala na 'yong kagustuhan ko na malaman kung bakit nandito siya. Na para bang hindi ko na kailangan malaman ang dahilan niya dahil sinamahan niya ako dito ngayon.

Nakita ko ang pagbuntong-hininga niya at pagkatapos ay nagsalita na siya.

"So...I'll answer your questions now. Kung ano ang ginagawa ko dito at kung bakit ako nandito." simula niya. "I overheard your conversation with Jeff sa bahay na hindi na naman siya makakarating sa date ninyo. Biglaan kasing dumating sa bahay ang kanyang collegues at basi sa narinig ko ay mag-a-avail sila ng insurance programs sa kompanya."

Hindi niya sinabi ang dahilan niya kung bakit siya nandito at kung ano ang ginagawa niya ngayon. Ikinuwento lang niya kung ano ang nagyari sa bahay nila.

Tumango ako. "Oo, sinabi na niya."

"And you're okay with that?" medyo tumaas ang boses niya. Napakurap-kurap ako at bahagyang nagulat sa tanong niya kasi nahimigan ko ang kaunting pagka-irita niya. Nakikita ko rin iyon sa mukha niya.

"Okay lang sa 'yo na unahin niya ang negosyo at pera kaysa sa 'yo?"

Napayuko ako at hindi nakasagot. Kung si Jeff ang kaharap ko baka sumagot kaagad ako na 'okay lang' pero ngayong si Jake ang nagtatanong hindi ko maitago ang lungkot at pagkadismaya.

"He can re-schedule their meeting sa ibang araw and discuss it in the office instead. Or he can talk to them a bit and leave them after. Maiintindihan naman siguro nila kung sasabihin niyang may date kayo. Pwede naman niyang ipagpaliban na lang muna iyon. Bakit ngayon pa na alam naman niyang may usapan kayo?"

Muling humapdi ang mga mata ko dahil sa mga sinabi ni Jake at pakiramdam ko wala siyang plano na tumigil.

"Ngayon lang siya makakabawi sa 'yo but then he fucked up again. Tapos okay lang sa 'yo na ganyan siya? Ni hindi ka nga nagalit at pinalampas mo lang. You are tolerating him, damn it!"

Minsan gusto kong magalit kay Jeff pero hindi ko kaya. Natatakot ako na siya naman ang magalit sa akin.

"If I am your boyfriend, Mia, ikaw ang uunahin ko. Pangalawa na ang negosyo." Seryoso na sabi ni Jake na para bang sinasabi niya iyon sa akin bilang boyfriend ko. "You're too good for him. He doesn't deserved you, Mia."

Doon na tumulo ang mga luha ko. Kaagad kong pinunasan ang mga iyon.

"If I am just your boyfriend, I will never let you cry like this. I will never make you feel alone. I'll make time for you and we will spend a lot of time together."

Pero mas lalo lang akong napaiyak kasi handa akong tiisin ang lahat para kay Jeff at kaya ko pang patuloy na magtiis. Kahit na nasasaktan ako kaya kong lunukin iyon at ipagwalang bahala na lang.

"Don't cry. Hindi siya dapat iniiyakan. He is an ass-"

"Tama na," pagpapatigil ko kay Jake. Kahit anong sabihin niya hindi pa rin naman ako magtatanim ng galit kay Jeff. Palalampasin ko lang din naman ito ngayon.

Natahimik si Jake at hindi na nagsalita. Ilang sandali akong umiyak at hinayaan lang din naman niya ako.

"Salamat sa pagpunta mo dito at sinamahan mo akong kumain," iyon lang ang sinabi ko at tumayo na. Naglakad na ako palabas ng restaurant. Pero hindi pa ako nakakalayo ay bigla akong napatigil nang may humawak sa braso ko.

"Mia," narinig kong sabi ni Jake sa aking likuran. Dahan-dahan akong humarap sa kanya. "I'm sorry," malungkot niyang sabi.

Maingat kong binawi ang braso ko na hawak niya at hinayaan naman niya ako. Tipid akong ngumiti. "Okay lang."

"It's not okay."

Masakit ang mga sinabi niya. Pinilit kong ibinaon ang mga iyon dahil alam kong ako lang din ang mahihirapan kapag iisipin ko palagi. Pero nagawa niyang ipamukha at isampal iyon sa akin lahat ngayon. Oo alam ko naman na mali na ang pagtitimpi ko kay Jeff at sobra na pero hindi ko talaga kayang ipakita sa kanya ang totoong nararamdaman ko kapag may nagagawa siyang mali.

"Ihahatid na kita."

Umiling ako. "Hindi na. Mag-ta-taxi-"

"Ihahatid kita," may diin ang pagkakasabi niya habang seryoso ang mukha.

Wala akong nagawa nang higitin niya ulit ako sa braso at hinila ako patungo sa parking lot kung nasaan ang sasakyan na dinala niya. Nagpatianod na lang din ako kasi pagod na ako at ayoko nang makipagtalo pa sa kanya.

Tahimik lang kami sa biyahe. Sinabi ko na sa kanya kanina pagkasakay ko ang address ng bahay namin. Seryoso lang siyang nagmamaneho habang sinusunod ang instruction ng gps na nasa monitor ng sasakyan niya.

Hindi ko inaasahan na ganito ang magiging takbo ng gabi namin habang pauwi. Hindi niya ako tinutukso na siyang palagi niyang ginawa sa akin sa opisina. Hindi ako sanay na seryoso at tahimik siya.

"Salamat," tipid kong sabi pagdating namin sa harap ng gate namin.

Hindi siya nagsalita. Tinitigan lang niya ako at tumango pagkatapos. Pagkalabas ko ay bumusina siya ng isang beses at umalis na.

Habang papalayo ang sasakyan na minamaneho niya ay hindi na muna ako pumasok sa gate. Pinagmasdan ko muna itong unti-unting lumalayo.

Napabuntong-hininga ako.

Malungkot ako kanina pero kahit na ganoon at least hindi ako mag-isa. Umiyak man ako pero at least may kasama ako.

"Oh, anak? Inihatid ka ba ni Jeff?" tanong ni Nanay. Papalapit siya sa akin sa gate.

Ayokong magsinungaling pero kailangan kong gawin.

"Opo."

"Kumusta ang date ninyo?"

Tipid akong ngumiti. "Okay lang po."

Tinitigan niya ako. "Oh, bakit parang matamlay ka?"

Kinabahan ako nang mapansin iyon ng aking ina.

"Ah, pagod lang siguro ako, Nay. Tsaka inaantok na rin po kasi ako."

"Gano'n ba? Oh, tayo na sa loob para makapagpahinga ka na."

Sabay na kaming pumasok ni Nanay sa loob ng bahay.

Pagpasok ko sa trabaho ay wala si Jeff. Nag-leave siya at hindi ko alam kung saan siya pumunta at kung ano ang ginawa niya. Hindi naman iyon bago kasi madalas ganoon siya. Kadalasan ay tungkol lang din naman sa trabaho ang nilakad niya. Marami siyang nililigawan na iba't ibang mga corporation para mag-avail ng insurance. May mga empleyado na naka-assign sa trabahong iyon pero gusto kasi ni Jeff na hands-on siya kaya siya mismo ang pumupunta sa mga posibleng kliyente.

Sa mga araw na wala si Jeff sa kompanya ay si Jake ang pumupuwang no'n. Sa kanya naipapasa lahat ng mga responsibilidad ni Jeff at pati na rin ang mga dokumento na dapat pirmahan.

Pagbalik sa trabaho ay bumalik na rin ang dating pakikitungo sa akin ni Jake. Palagi na siyang nakangiti at ang pag-ngisi niya na siyang kinaiinisan ko. Pero ngayon hindi na ako masyadong naiinis. Ewan ko ba, siguro dahil may mabuti siyang ginawa sa akin kaya gano'n. Kahit tinutukso niya ako at kumikindat siya kapag walang ibang nakatingin sa amin ay hindi na ako napapairap. Minsan nga napapatawa na lamang ako.

Pagbalik ni Jeff sa trabaho ay kaagad niya akong pinatawag sa opisina niya nang magkita kami sa umaga pagpasok niya. Nagmamadali akong sumunod dahil seryoso ang mukha niya at parang may malalim na iniisip.

Pagkapasok ko sa silid niya ay nabigla ako nang sinalubong niya ako ng halik. Akala ko ay isang beses lang niya akong hahalikan dahil ganoon ang ginagawa niya pero nagulat ako nang hinalikan niya ulit ako. Malalim at mapusok. Nangatog ang mga tuhod ko. Kung hindi niya lang ako niyakap sa baywang ay baka humandusay na ako sa sahig.

Hindi ko napigilan at tumugon na ako sa mga halik niya. Kung ano ang paraan niya ay ganoon din ang ibinabalik ko. Ngayon lang ako naglakas ng loob at aaminin kong gusto ko ang ginagawa ko.

Parang may dumaan na kung anong kakaiba sa loob ng tiyan ko nang maisip kong bumabawa siya sa akin at ito ang paraan niya.

Napapikit na ako at naipulupot ko na ang mga braso ko sa batok niya. Nakakahilo at nakakapanghina ang mga halik niya. Hindi ako sanay.

Napadaing ako nang bumaba ang mga halik niya patungo sa leeg ko. Naibukas ko ang aking mga mata at nasabunutan ko ang buhok niya. Hindi ko sinadya at nahawi ko ang buhok niya malapit sa kilay niya at nagtaka ako nang wala akong makitang nunal niya doon. Tiningnan ko ang kabila at wala rin akong makita.

Lumakas ang tibok ng puso ko.

Hindi si Jeff ang kahalikan ko ngayon...kundi si Jake.