“Good morning, Ma'am!” Bati sa akin ng mga empleyado ko.
Ang empleyado ko ay dalawang babae na sina Marie at Kimberly, tatlo lalaki na sina Brandon, Rey, Luis at ang isang part-timer na si Dave. Lahat sila ay nasa early 20's bukod kay Dave na 17 years old pa lamang.
“Ma'am, bakit po wala kayo kahapon?” Usisa ni Marie sa akin.
“Mayroon ako biglaan na bisita.” Sagot ko.
Ang mga empleyado ko ay hindi ko itinuturing na empleyado, bagkus ay mga kaibigan ang turing ko bawat isa sa kanila. At, ayoko din na iturin nila ako boss, gusto ko ay ituring nila ako kaibigan dahil gusto ko ay pantay-pantay kaming lahat rito.
“Good morning!” Bati ko sa kakarating lamang na customer. Si Sir Reed.
“Gaya ng dati.” Malamig na sabi ni Sir Reed saka nag-bayad.
Pag-bayad ni Sir Reed ng oder niya,
Maigi ko tinitignan si Sir Reed habang umiinom siya ng kape itinimpla ko. Iniisip ko ngayon, kung paano ko magagawang i-ban si Sir Reed dito sa café ng hindi niya nahahalata o kahit nang sino. Ayoko na talaga siya makita kahit anino niya Bigla bumilis ang tibok ng aking puso at tinanggal ang pagka-tingin kay Sir Reed nang mapatingin siya sa akin. Ito na naman ang kakaibang nararamdaman ko. Ang bilis ulit ng tibok ng puso, at kung ano ang parang kumikiliti sa tiyan ko nang dahil sa isang sulyap lamang ni Sir Reed sa akin “Ma’am.” Napatingin ako kay Dave nang tawagin ako. “Bakit?” Tanong ko kay Dave. Itinuro ni Dave ang mga nakapila na customer sa harapan ko na mag-babayad ng order nila. Wala naman kanina tao sa harapan ko, kailan pa nagkaroon ng customer sa harapan ko? “Ma’am, ayos lang kayo? Gusto ninyo ako na dito?” Bulong ni Brandon pag-lapit sa akin. “
Hindi ko na napigilan pang mapa-ngiti pag-pasok ko ng bahay. Mayroong petals ng red rose ang nasa lapag. Sinundan ko kung saan papunta ang red roses petals hanggang sa makalabas ako papunta swimming pool area. Sa gilid ng swimming pool mayroon isang pang-dalawang tao lamesa, sa ibabaw ay mayroong wine glass, steak, wine, at tumutugtog na mga musikero ng violin. Nang mag-lakad ako papunta kay Blue ay nag-umpisa nang tumugtog ang mga musikero. “Blue.” Hindi ko mapigilan mapangiti nang tingnan ko ang aking Asawa. “Hon.” Tawag sa akin ni Blue saka siya lumapit sa akin at binigyan ako ng halik sa noo. “Ano ito?” Nakangiti at naluluha kong tanong. “Surprise!” Masayang wika ni Blue saka ko niyakap. Niyakap ko pabalik si Blue. “Thank you.” Bulong ko sa kanya. Hindi ko na maiwasan pang napaluha dahil supresang ito ni Blue. Hindi ko
“Scarlet, was Blue hurting me before?” Diretso at lakas loob kong tanong. Habang naghihintay ng sagot ay hiniling ko na sana ay simpleng ‘Hindi’ ang isagot ni Scarlet sa akin. Ayoko mag-duda kay Blue. Ayoko masira ang tiwala ko kay Blue. Ayoko mabawasan ang pagmamahal ko kay Blue. “Do you remember everything?” Sagot ni Scarlet. What does Scarlet mean? Blue, was it really hurting me then? Is it possible that I was the one I saw last night in my mind? “Ano ang ibig sabihin mo, Scarlet?” Naguguluhan kong tanong at the same time ay natatakot. “Dana . . . ” Tawag sa akin ni Scarlet na para bang ayaw niya mag-sabi ng kahit ano sa akin. “Hindi ko pa naalala ang lahat, Scarlet. Pero nakita ko ang sarili ko kagabi sa isipan ko. Para bang hirap na hirap ako at nasasaktan ang nararamdaman ko. Hanggang ngayon ramdam na ramdam ko pa rin ang sakit ng babae
I hold my head as I slowly open my eyes. My head hurts. It looks like I drank too much last night. Looks like I’m not used to drinking a lot of alcohol “You’re awake?” “Hmm...” Ungol ko ng hindi tinitignan si Blue. Pero bakit parang ang lamig ng boses niya? “Masakit ba ang ulo mo?” Tanong sa akin ni Blue. Pero, bakit parang nag-iba ang boses niya? “A little bit.” Sagot ko. I got up and I wiped my eyes to see clearly. After I wipe my eyes I look at Blue at the door. When I look at Blue, I frown when I see that he's wearing a black tuxedo. Why is he wearing office clothes? I held my own mouth when I saw the face of the man wearing the black tuxedo. What is he doing in front of me? Why is he in front of me? Why is he here in the room? “Do you remember everything now?” Malamig na tanong ni Sir Reed habang inaayos ang necktie niya. Sa sobra sakit ng nararamdaman ko kahapo
Pag-uwi ko sa bahay namin ni Blue ay bigla ako nakaramdam ng panlalambot. Umupo ako sa sofa at pag-upo ko ay napa-buntong hininga ako. Blue looks gone. Didn’t he know, I didn’t come home last night? It looks like he didn’t even look for me or notice that I didn’t come home last night. Maybe, it’s because he doesn’t really love me yet. Because, he hates me.Mag-mula nang magising ako galing sa aksidenteng natamo ko ay wala ipinakita si Blue sa akin kung gaano niya ako kamahal, pero ang lahat pala ng iyon ay mukha palabas lamang. Para ano? Para, hindi ko maalala na hindi niya ako minahal o hindi pa rin niya ako mahal? Because, he hates me. Ito nanaman iyong sakit na nararamdaman ko. “Nakauwi ka na pala? Pinunasan ko ang luha ko saka tumingin kay Yaya Mildred. “Opo at mukha hindi napansin ni Blue na hindi ako umuwi kagabi.” Dahil hindi niya ako mahal. “Nagpapatawa ka ba?” &nb
Paalis na ako ng bahay nang makita ko ang wedding photo album namin ni Blue. At sa bawat litrato namin ni Blue kahit isa ay walang kuha na nakangiti siya, kung mayroon man ay tipid ang kanyang ngiti at mukha napilitan lamang. I closed my eyes and let out the tears I had been holding back. I remembered Blue’s voice again after we did that last night. After Blue mentioned Perrine’s name, I never spoke to him again. He wanted the two of us to discuss why he suddenly mentioned Perrine’s name. But, I refused. I’m afraid to hear in his own mouth that he doesn’t love me, and just did sex and we didn’t make love. Pinunasan ko ng mabilis ang mga luha nang mayroon kumatok sa pintuan. “Pasok!” Sigaw ko habang mabilis na pinupunasan ang mga pisngi ko. “Dana?” “Scarlet!” Pilit ako ngumiti nang tingnan siya. Lumapit si Scarlet sa akin at tinabihan ako sa pag-upo sa kama.
Hawak ko na ang door knob ng bahay namin ni Blue at kasulukuyan ako hinihintay ni Blue sa loob. Nag-dadalawang isip ako kung papasok ako at mag-uusap kami ni Blue. Parang hindi ko pa ata kaya kausapin si Blue. Ang dami tumatakbo tanong sa isipan ko. Paano kung tama ang hinala ko, na hindi pa rin niya ako mahal? Paano kung si Perrine pa rin ang mahal niya? Paano kung gusto na niya pala makipag-divorce sa akin? Divorce? That’s right. Maybe that’s what Blue wants to happen to us, for us to be separated forever. So that he can love Perrine, freely? I can not do it. I don’t want Blue and I to split up. But, I like it too. I’m confused again but, I don’t know why? Ano na naman itong iniisip ko? Bakit ako naguguluhan? “Hon?” Napatingin ako kay Blue nang buksan ang pintuan mula sa loob. “Hon!” Masiglang tawag muli ni Blue sa akin. Ambang yayakapin ako ni Blue
Hawak ko ang labi ko ngayon habang nakaharap sa salamin. I immediately wiped my lips when I remembered Sir Reed’s lips. Few months ago that happened, but until this day, I still can’t forget his sweet kisses, his hand and his warmed body. Every time Blue kissed me, nothing else entered my mind but, Sir Reed. Itinigil ko ang pag-punas sa labi ko nang kumatok si Blue saka pumasok. “Hon,” tawag sa akin ni Blue saka lumapit sa akin at hinalikan ako sa aking noo. “Tara na?” Tanong ko kay Blue. “Oo, Hon. Ihahatid kita ha?” Tanong niya. Ngumiti akong tumango. “Sige.” Pag-dating sa tapat ng café ay hinalikan muna ako sa noo ni Blue bago ako bumaba sa kotse niya, saka lumabas. Pag-pasok ng café ay agad ako napatingin sa dating lagi pipuwestuhan ni Sir Reed, at nakaramdam ng panlulumo nang hindi ulit siya makita. After what happened