Nagkwentuhan pa kami ni Dad at Mom pagkatapos nila mag-kwento sa akin tungkol kay Perrine, tungkol sa sarili ko. Sobrang saya ko na malaman at marinig mula sa bibig nila mahal nila ako at parating iniisip. Sapat na iyon sa akin para maramdaman ko ang pagkukulang ng pagmamahal nila sa akin noon bilang magulang.
Natapos lamang ang kwentuhan namin nang mag-gabi na at kailangan na nilang umuwi dahil mayroon silang aasikasuhin. Ginawa na daw nilang mas busy ang kanilang sarili para mas madali nilang matanggap na wala na ako.
Gusto ko silang pigilan sa iniisip nila na tanggapin nila na wala na ako dahil ito ako buhay na buhay at naghahanap ng ebidensya na nagpapatunay na ako si Perrine. Ngunit hindi ko magagawa iyon hanggat wala pa akong ebidensya na hawak. Pero, alam kong at ramdam kong malapit ko ng matuklasan ang katotohanan.
Nang umuwi ako sa condo ni Scarlet ay dumiretso ako sa kwarto niya para manghiram ng mga damit. Wala kasi ako
KINABUKASAN ay muli kaming nakipag-kita ni Scsrlet kay Philip sa isang private restaurant. Gaya ng sinabi niya ay mayroon na agad siyang kasagutan sa lahat ng pinapahanap ko sa kanya. Hindi na ako makapag-hintay na malaman ang buong katotohanan.“Two months ago nakasaga sa iyo ay walang iba kundi ang iyong kaibigan na si Gaira.” Panimula ni Philip.Don pa lamang ay hindi ko na napigilan makaramdam ng galit kay Gaira. Kaya pala. Kaya pala naroon si Gaira. Kaya pala nakita ko si Gaira bago ako mawalan ng malay noon.“I knew it! That woman Gaira can't really be trusted. The first time I saw her, I didn't have a good feeling about her. That, evil.” Komento ni Scarlet.“Makikita rito sa CCTV na, pinuntahan ka pa ni Gaira.” Sabi ni Philip.“Oo. Pinuntahan ako ni Gaira. Nakita ko siya bago ako mawalan ng malay noon.” Sabi ko.
Nag-file ng annulment ang totoong Dana kay Blue. Kahit ayaw ni Dana pakawalan si Blue ay ginawa niya pa rin, para makalaya na si Blue sa kanya at muling mag-mahal si Blue ng ibang babae at para na rin maka-move on na si Dana sa nararamdaman para kay Blue. Nagkaayos na kami ni Gaira. Hindi ganon kadali patawarin noong una si Gaira pero sa huli ay pinatawad ko rin siya sa ginawa niya noon sa akin. Nagawa lamang niya iyon dahil sa lubos na pagmamahal kay Reed, I know. Pero pagkatapos ng ginawa niya ay hindi daw siya makatulog araw-araw. Binigyan ko siya ng kapatawaran hindi dahil tanga ako, kundi dahil deserve niya ng second chance. Si Scarlet naman ay hindi naging mabuti ang sa kanila. Hindi binigyan ni Scarlet ng chance si Rey dahil, mayroon daw na mahal na iba si Scarlet. Hindi ko alam iyon kaya ng tanungin ko si Scarlet tungkol sa tinutukoy na minamahal na lalaki ay hindi ako agad na naniwala, hindi makapaniwala sa lalaking tinutukoy
REED CARIAGA ' s P.O.V. Pinuntahan kong muli ang puntod ng aking asawa. Umupo ako at hinawakan ang puntod niya.“Sorry, wife.”Pa-ulit-ulit akong hihingi ng tawad sa iyo Perrine, sa lahat ng ginawa ko. Hanggang sa mapatawad ko ang aking sarili. Hanggang sa mapatawad mo ako.“I'm really really sorry, Perrine. Wife.”Patawarin mo ako sa aking ginawa. Habang hinahanap kita ay nakilala ko si Dana. Nagustuhan ko siya dahil kamukhang-kamukha mo ang kanyang mata at boses. Sa pangungulila ko sa iyo ay sa kanya ko nabuhos ang ang pagmamahal na dapat ay sa iyo ko noon binuhos at sayo lamang dapat binuhos. Naging pahinga ko si Dana sa tuwing nawawalan ako ng pag-asa sa paghahanap sa'yo.“Forgive me.”Dahil, hindi ko nasabi sa iyo kung gaano talaga kita kama
Bago dumaan si Reed sa trabaho ay dumaan muli siya sa puntod ng namayapang asawa.“Wife.” bulong ni Reed atsaka linapag ang dalang bulaklak na red roses. “I brought you your favorite flowers again.”Umupo si Reed, hinaplos ang puntod ng asawa at bigla na lamang ito napa-ngiti. Ipinikit ni Reed ang mga mata at masayang inalala ang mga huling sandaling nakasama ang kanyang asawa.“One year,” bulong ni Reed. “Thank you for that one year, Wife.”Naalala ni Reed noong unang pagkakataon niyang nasabi sa harapan ni Perrine ang mga salitang noon pa niya dapat sinabi, ang mga katagang ‘I love you, Perrine.’ Umiyak ito ng parang batang naligaw nang makita
The song ‘Thinking Out Loud by Ed Sheeran started playing. Ang gandang kanta para sa kasal na ito. In the middle of the music, I went inside the church. The interior of the church was even more beautiful because of the red carpet, colourful flowers, and beautiful bridesmaids. Exactly one year ago now, noong una ko siya nakita rito. At that moment, I knew that he’s the one. I still remember how our eyes accidentally met, and I felt then I would melt in about three seconds when he looked at me and, when he smiled, my heart beat faster. Ever since I saw him, he has never left my mind. “Do you take her to be your wife? Do you promise to be faithful to her in good times and in bad, in sickness and in health, to love her and to honor her all the days of your life?” “Yes, I do.” Maari nga ba talaga iyon? Maari nga ba na sa isang tingin mo lamang sa isang tao ay sigur
Dahan-dahan ko idinilat ang aking mga mata. Sa pag-dilat ko ng aking mga bumungad sa akin ay puting kisame, puting ilaw at isa gwapo lalaki. “Are you okay?” Tanong ng lalaking nasa harapan ko. He look worried while looking at me. “Are you okay?” Tanong niya ulit sa akin. He's handsome. He has attractive eyes. A towering height. He's skin is creamy beige. Has pinkish and kissable lips. Pinkish cheeks and he also has a perfect jaw. Napa-aray ako nang gumalaw ako at sumakit ang aking katawan ko. “Mag-pahinga ka na muna.” Sa ng lalaki. Tumayo ito at nang akmang aalis na ang lalaki ay saka ako nag-salita. “S-Sino ka? Sino ako? Ano ang pangalan ko?” Pinilit ko mag-salita para malaman ang gusto kong malaman. Kahit ano isip o alaala ko ngayon ay wala ako matandaan. Bakit ako na
“Saan tayo pupunta, Hon?” Tanong ko kay Blue. Kanina paggising ko ay bigla na lamang niya ako hinatak at mayroon daw kami pupuntahang dalawa. Muntik pa nga ako hindi makapag-palit ng damit at hilamos dahil sa pagmamadali. Hininto ni Blue ang kotse sa isang tapat ng coffee shop na hindi pa bukas. Tinignan ko si Blue. “Sarado pa ang coffee shop na ito, Hon.” Paalala ko. Nginitian ako ni Blue at binigyan ng halik sa noo. “Let's go.” Aniya. We got out of his car and enter the closed coffee shop. The interior design of this coffee shop is beautiful. From the chairs to the tables, the decorations, it is all beautiful. It is certainly to be this popular because the theme seems to be just at home. The employees were standing somewhere while smiling was looking at us, they look all approachable. “Guys, this is my wife.” Pinakilala ako ni Blue sa mga emplayado. Tinignan ko si Blue. “Hon?”
Dalawa linggo ang nakalipas nang mag-bukas ang café na ibinigay ni Blue sa akin para pagka-abalahan ko. Sa ngayon ay maganda naman ang nangyayari at wala pa kung ano ang abirya nangyayari. Iba’t-iba tao ang araw-araw na pumunta rito, may mga estudyante, mga nagtatrabaho at kung minsan ay dinadalhan ko ng kape si Blue pati ang mga ka-trabaho niya, tutal ay malapit rito ang hospital na pinapasukan niya “Dave! Dave!” Tawag ko sa kanya. “Bakit po Ma'am?” Magalang na tanong ni Dave pag-lapit sa akin. Ipinakita ko kay Dave ang black coffee itinimpla ko. “Tikman mo kung masarap ito itinimpla kong kape.” Kinuha ni Dave ang tasang inaabot sakanya saka dahan-dahan tinikman ang kapeng itinimpla ko. “Wow, Ma'am! Ang sarap po nito. Parang sa mga bahay lang na kape pero sobra sarap ng pagka-timpla.” Napangiti ako. “Talaga?” “Opo, Ma’am. Pwede po ito ibenta sa