อารยากับมุขรินทร์ยังไม่ทันจัดเตรียมเปิดกล่องเครื่องแต่งหน้าเสร็จเรียบร้อย ไก่หวานก็พาตัวปารวีกลับมาได้แล้ว
“เร็วเว่ออะ” มุขรินทร์ยืนมองไก่หวานที่หิ้วปีกปารวีเข้ามาในบ้านตาค้าง
“ฉันไม่อยากไปจริงๆ นะ” ปารวีเอ่ยเสียงอ่อนพลางส่งสายตาอ้อนวอนขอให้สองสาวช่วย
“ไปแค่แป๊ปเดียวก็ได้ลูกปลา” มุขรินทร์รีบเข้าไปดึงตัวปารวีมานั่ง หากปล่อยให้ไก่หวานได้หิ้วปีกอยู่แบบนั้นมีหวังแขนได้เป็นรอยช้ำแน่
“แน่นะ”
“อืม พวกฉันก็ไม่อยากอยู่นานเหมือนกัน แต่ที่ไปเพราะไม่อยากให้ยัยพิ้งค์กี้ว่าพวกเราไม่กล้ารับคำท้ามันไง”
และแล้วปารวีก็ไม่สามารถเลี่ยงที่จะไปงานแต่งของพันแพรวาอย่างที่ใจหวังได้ เธอต้องไปอาบน้ำแล้วก็มานั่งให้เพื่อนๆ ช่วยแต่งตัว กว่าจะเรียบร้อยก็ปาไปจนเวลาฟ้ามืดพอดี
“ค่อยดูมีสง่าราศีขึ้นมาหน่อย” ไก่หวานชมเอ่ยชมเปราะขณะลงบลัชออนสีหวานที่หน้าแก้มปารวี น้อยครั้งนักที่เพื่อนเธอจะแต่งหน้าทำผมสวมชุดที่ดูเป็นผู้หญิง แต่พอได้แต่งตัวแล้วก็สลัดคราบสาวชาวไร่กลายเป็นลูกคุณหนูผู้ดีมีชาติตระกูลในทันตา
“คอยดูนะ คนในงานมองแกตาเป็นมันแน่” ไก่หวานหน้าระรื่น รู้ว่าที่พันแพรวาคอยหาเรื่องปารวีเพราะสวยและเรียนเก่งสู้ปารวีไม่ได้ งานนี้เธอเลยงัดฝีมือการแต่งหน้าให้ปารวีเต็มที่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะอยากให้ปารวีเด่นกว่าเจ้าสาว คิดแล้วก็รอดูสายตาที่แสนอิจฉาของพันแพรวาไม่ไหว
“ไม่ได้อยากให้ใครมองทั้งนั้นแหละ เรารีบไปแล้วก็รีบกลับกันเถอะ” หญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวกระโปรงผ้าชีฟองสีเขียวอ่อนลุกออกจากเก่าอี้รับกระเป๋าคลัทช์ใบสีขาว เสร็จแล้วก็เดินไปสวมรองเท้าส้นเข็มสีเดียวกับกระเป๋าและเดินนำหน้าทุกคนออกจากบ้านไปด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว
ไก่หวานขับรถเก๋งคู่ใจพาสามสาวมาถึงที่โรงแรมหรูในตัวเมืองของจังหงัดได้ก็รีบพากันรีบขึ้นลิฟท์เข้าไปในงานแต่งที่แสนใหญ่โตหรูหราที่ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมทันที
พันแพรวาในชุดเจ้าสาวแสนเรียบหรูกำลังยืนต้อนรับแขกเหรื่อที่มีชื่อเสียงและมีหน้าตาทางสังคมพร้อมกับหมวดตะวัน พลันสายตาเหลือบไปเห็นสี่สาวแต่งตัวโดดเด่น ใบหน้าที่กำลังยิ้มแย้มก็แปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงไม่สบอารมณ์ในทันที
ยิ่งหันมามองเจ้าบ่าวของตัวเองก็เห็นเขามองปารวีตาเป็นมัน จนต้องกัดฟันกำมือแน่นข่มอารมณ์ไม่ให้แสดงอาการไม่พอใจมากไปกว่านี้
ทางด้านไก่หวานนั้นเห็นชัดว่าสายตาของหมวดตะวันจ้องมาทางใคร เธออมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะดึงตัวปารวีมาเดินคู่กับตัวเอง จากนั้นก็เดินนำหน้าสองสาวเข้าไปทักทายเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่หน้างาน
“ยินดีด้วยนะพิ้งค์กี้”
“อือ” พันแพรวายืนเชิดหน้าไม่ได้คิดจะยิ้มหรือทักทายแขกทั้งสี่แม้แต่น้อย แม้จะเคยเป็นเพื่อนก็ตาม ตอนที่เธอชวนก็ไม่คิดว่าคนพวกนี้จะมาจริงๆ แต่ก็ดี เธอจะได้เย้ยให้ปารวีเห็นว่าหมวดตะวันมีเธอเป็นเจ้าของเต็มตัวแล้ว
“ฉันคิดว่าชุดเจ้าสาวปกจะดูอลังการกว่านี้ซะอีก ทำไมมันเรียบจังเลย ไม่เหมาะกับคนสวยอย่างแกเลยนะ” ไก่หวานเริ่มทักทายพันแพรวาด้วยการวิจารณ์ชุดของเจ้าสาว
“ฉันชอบอะไรเรียบๆ แล้วชุดนี้ก็สั่งตัดจากแบรนด์ดัง ราคาสูงมากเพราะใช้ผ้านำเข้า ฉันเป็นคนมีเทศ ไม่ค่อยเลือกใช้สีฉูดฉาดเท่าไรน่ะ”
คนถูกตอกกลับหน้าถอดสี ทว่าอารยาและมุขรินทร์ยืนอมยิ้ม รู้สึกขบขันอยู่ทางด้านหลัง บางทีการที่ไก่หวานถูกพันแพรวาตอกกลับมาเช่นนี้ก็สมควรแล้ว เพราะเริ่มที่จะไปวิจารณ์คนอื่นก่อนเอง
“ฉันรู้ว่าแกมีผัวมานานแล้ว งานนี้ทำไมไม่เอาผัวมาด้วยล่ะ หรือว่าเค้าทิ้งแกไปแล้ว” พันแพรวาหันไปเอ่ยทักปารวีที่เอาแต่ยืนนิ่งก้มหน้าก้มตา เพราะอยากจะย้ำกับสามีที่กำลังมองปารวีตาเป็นมันให้จำได้ว่าปารวีมีสามีแล้ว
“จริงเหรอ?”
พันแพรวาหันไปถลึงตาให้หมวดตะวันที่เหมือนจะดีใจที่จะได้ยินว่าปารวีเลิกกับสามีแล้ว
“ใครว่ายัยลูกปลาเลิกกับผัว สองคนนี้รักกันมาก” ไก่หวานเอ่ยตอบแทนปารวีที่เอาแต่ยืนก้มหน้าไม่ยอมต่อกลอนกับพันแพรวา
“รักมาก แต่ยังปล่อยให้เมียลำบากลำบนเป็นชาวไร่ ไม่เหมือนกับพี่หมวด หลังแต่งงานเค้าจะไปซื้อบ้านที่กรุงเทพให้ฉัน แล้วก็ให้ฉันอยู่เป็นแม่บ้านไม่ต้องทำอะไร แถมยังจะซื้อรถหรูให้ฉันขับด้วยนะ”
“เหรอ ดีใจด้วยนะ แต่แกคงจะเข้าใจอะไรผิด ผัวยัยลูกปลาส่งเงินให้ยัยลูกปลาทุกเดือน แล้วก็ไม่ใช่น้อยๆ ด้วย แต่เพื่อนฉันชอบใช้ชีวิตเรียบง่าย ไม่ใช่คน ขี้ อวด อ่อ...อีกไม่นานนี้ผัวเพื่อนฉันก็จะสร้างรีสอร์ทที่ไร่ด้วยนะ ท่าจะรับนักท่องเที่ยวได้เยอะ ถ้าไร่องุ่นของยัยลูกปลามีรีสอร์ทให้พัก นักท่องเที่ยวน่าจะไม่ได้ไปเที่ยวไร่องุ่นของพ่อแกหรอกมั้ง แต่ถ้าอยากให้มีคนไปเที่ยวแกก็ลองให้หมวดตะวันสร้างรีสอร์ทให้แกสิ” ไก่หวานทิ้งระเบิดลูกใหญ่จนพันแพรวาหน้าเสีย อีกคนที่หน้าเสียไม่แพ้กันก็คือปารวี เพราะเรื่องที่ไก่หวานพูดไม่ใช่เรื่องจริงสักนิด
พันแพรวาชาวาบไปทั้งหน้า แล้วลูกกำนันอย่างเธอหรือจะยอมลูกชาวไร่อย่างปารวี “เรื่องนั้นฉันคิดเอาไว้แล้ว กำลังจะสร้างเร็วๆ นี้ด้วย คอยดูก็แล้วกันว่ารีสอร์ทของใครจะเสร็จก่อนกัน”
“อืม ก็คอยดู ฉันว่าบรรยากาศที่นี่น่าอึดอัดจังเลย เราไปหาอะไรกินแล้วก็กลับดีกว่าสาวๆ” หันมาบอกกับเพื่อนๆ ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้พันแพรวาอีกครั้ง
“อ้าวพี่เร ไหนบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ไงคะ”“ธุระเสร็จไวพี่ก็เลยรีบกลับ ลูกๆ บ่นคิดถึงพี่บ้างรึเปล่า” ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำเข้ามาสวมกอดพร้อมกอดหอมพวงแก้มนวลของคนเป็นภรรยาฟอดใหญ่“คนตามใจไม่อยู่ทั้งคนจะไม่บ่นถึงได้ยังไงล่ะคะ”“รู้สึกเหมือนกำลังโดนบ่นยังไงก็ไม่รู้”“แล้วทานอะไรมารึยังคะ”“เรียบร้อยครับ แล้วสิ่งที่อยากทานตอนนี้ก็คือเมีย” เขาช้อนก้นอุ้มคนตัวเล็กให้ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะก่อนจะแทรกตัวกึ่งกลางขาเรียวทั้งสอง จากนั้นก็รวบใบหน้าหวานด้วยมือทั้งสองประคองบดจูบด้วยความโหยหาปารวียกแขนทั้งสองคล้องคอคนเป็นสามีอย่างรู้งานก่อนจะแลกลิ้นอุ่นนุ่มกับเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ใช่ว่าเขาโหยหาเธอเพียงฝ่ายเดียว เธอเองก็เฝ้าคิดถึงสัมผัสของเขาแทบทุกวินาทีที่ต้องห่างเช่นกันราเดนละมือจากใบหน้าหวานเลื่อนลงมาปลดกางเกงปลดปล่อยแท่งร้อนที่กำลังผงาดหัวปูดเป่งออกมาเผชิญโลกกว้างก่อนจะถลกชุดคลุมตัวบางจากหัวไหล่มนคนเป็นภรรยาให้ไปกองอยู่กับหน้าโต๊ะเมื่อคนตัวเล็กล่อนจ้อนเผยผิวเนื้อนวลเนียนชวนสัมผัสเขาก็วาดแขนประคองแผ่นหลังบางไล่พรมจูบตั้งแต่ลำคอระหงส์สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ให้เต็มปอดจนมาบรรจบอยู่ที่เนินอกอวบ
วันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผันนานร่วมสามปีกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากมายโดยเฉพาะชีวิตของปารวี จากก่อนหน้านี้เธอเป็นเพียงเจ้าของไร่ผูกรักริมธาร มีหน้าที่บริหารไร่ และต้อนรับนักท่องเที่ยวตอนนี้เธอกลายเป็นคุณแม่ลูกสองที่ทำหน้าที่ดูแลลูก และเป็นผู้บริหารรีสอร์ทยักษ์ใหญ่ที่มีชื่อเสียงของจังหวัดไปแล้ว หลังจากที่เธอคืนดีกับราเดนได้ เขาก็เข้ามาพัฒนาไร่ของเธออย่างเต็มที่ ส่วนงานที่คลังอาวุธก็ยังคงบินไปดูแลอยู่บ่อยๆ แต่ส่วนใหญ่เขาก็จะใช้ชีวิตอยู่กับเธอที่ไร่ส่วนเพื่อนๆ ของเธอตอนี้ต่างคนต่างก็มีชีวิตเช่นที่ฝัน ไก่หวานเปิดธุรกิจร้านเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วดูท่าทุกอย่างก็กำลังไปได้สวย ส่วนอารยาก็เป็นเภสัชอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือร้านยาของเธอได้ขยายไปอีกสามสาขาส่วนมุขรินทร์ตอนนี้ก็เลิกทำงานเป็นบัญชีฟรีแลนซ์ แล้วเข้าไปช่วยสามีบริหารงานอยู่ที่รัสเซีย ใช่แล้ว ตอนนี้สองคนนั้นแต่งงานกันเรียบร้อย และตอนนี้ก็กำลังจะมีโซ่ทองคล้องใจออกมาลืมตาดูโลกแล้วด้วยส่วนสามภพก็กลายเป็นนักธุรกิจเต็มตัว ไหนจะดูแลไวน์ที่โรงบ่ม และยังเป็นนักขายตัวยงที่หาลูกค้าได้เก่งมากๆ จนราเดนไม่ต้องเข้าไปช่วยทำอะไรในส่วนของชวิน ต
ราเดนได้แต่ก้มหน้ากลืนน้ำลายอึกใหญ่ แม้จะเห็นว่าปารวีไม่ได้อยากจะเชียร์เขาสักนิด ทว่าเขาก็ยังอยากจะทำในสิ่งที่รับคำท้าชวิน วันนี้เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า เขา หรือ ชวิน ที่จะเป็นผู้ชนะในการแข่งครั้งนี้พักใหญ่แล้วที่เสียงของท่อไอเสียรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ดังลั่นสนั่นไปทั้งสนาม บีบให้หัวใจของคนที่เฝ้ามองไม่ละสายตาได้เต้นแรงตามเสียงนั้นไปด้วยปารวีแทบจะหยุดหายใจเมื่อเห็นว่าราเดนแทบจะหลุดโค้งทุกครั้งที่เข้าโค้ง ทว่าชวินกลับขับรถในสนามได้อย่างชำนาญ แต่ก็ทิ้งห่างราเดนได้ไม่ไกลมากนัก“รอบสุดท้ายแล้ว ใครจะชนะล่ะเนี่ย”เสียงของไก่หวานยิ่งทำให้ปารวีใจเต้นไม่เป็นส่ำ เธอกลืนน้ำลายไม่ลงคอและจับจ้องไปยังรถของราเดนตาไม่กระพริบ ยอมรับกับหัวใจตัวเองเลยว่าตอนนี้เขาอยากให้เป็นราเดนที่เข้าเส้นชัยไม่ใช่ชวิน ทว่าเหมือนเธอจะมองไม่เห็นโอกาสนั้นเลยและในโค้งสุดท้ายก่อนจะเข้าเส้นชัย รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สองคันก็ได้ตีคู่กันมาติดๆ เล่นเอาคนที่เกาะขอบสนามแทบจะหยุดหายใจเพราะลุ้นไปตามๆ กัน ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น“อ๊าย...พี่เร!...” ปารวีร้องเสียงหลงเมื่อรถของราเดนพุ่งออกไปจากสนามแข่งแล้วไ
หวังว่าการยอมลงทุนเรียกคะแนนความสงสารจากคนตัวเล็กจะทำให้เธอกลับมาเป็นของเขาได้โดยเร็ว เขาจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลกับไอ้หนุ่มหน้าละอ่อนที่พยายามจะขโมยหัวใจของเขาไปเช้านี้ชวินเลือกที่จะไปเยี่ยมราเดนพร้อมกับทุกคน เพราะเมื่อคืนเขาเจอหลักฐานเด็ดที่ทำให้เห็นว่าการที่ราเดนต้องเข้าโรงพยาบาลมันไม่ใช่เหตุสุดวิสัย ทว่าเขาเชื่อว่าราเดนต้องการเรียกร้องความสนใจจากปารวีต่างหาก“ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ”ทุกคนมองไปยังชวินกันเป็นตาเดียวที่เห็นเขาเข้าไปหาราเดนเป็นคนแรกทั้งที่ก็ไม่ค่อยจะชอบหน้ากันสักเท่าไร“อืม ก็ดีขึ้นมากแล้ว” ราเดนพยักหน้าน้อยๆ ตอบชวินเสียงห้วน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาไม้ไหนถึงได้แสดงออกว่าเป็นห่วงเป็นใยเขาก่อนทุกคน“เมื่อวานผมดูกล้องวงจรปิดแล้ว ผมเห็นว่าคุณเข้าไปเล่นกับลูกหมาตัวนั้นเอง ไม่ใช่ลูกหมาตัวนั้นวิ่งมาหาคุณ เรียกคะแนนสงสารจากลูกปลาสินะครับ” เมื่อเห็นว่าทุกคนอยู่กันครบ ชวินก็ไม่รีรอที่จะเผยธาตุแท้ของราเดน โดยเฉพาะปารวี เขาอยากให้เธอรู้ว่าราเดนกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของเธออีกแล้ว ดูสิว่าหากหญิงสาวรู้แล้วมันจะเป็นยังไง“จริงเหรอคะ” ปารวีมองจ้องคนตัวโตที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียงด้วยแววตาผิ
“ทำไมมาอยู่ตรงนี้ ไม่เข้าไปร่วมโต๊ะล่ะ”“ไม่ กลัวอดใจกระทืบคนไม่ได้”“หึ่...” ซีโวลอดขำพรืดกับคำตอบของเพื่อนรัก นับว่าไม่ผิดหวังกับคำตอบที่ออกมาจากปากของราเดน“ขำอะไรของนายนักหนา”“ก็ตั้งแต่คบกันมาฉันไม่เคยเห็นแกหึงผู้หญิงนี่หว่า เอาน่า... ฉันเชื่อว่าแกเอาลูกปลากลับคืนมาได้อยู่แล้ว แต่อย่าใจร้อนทำให้เธอโกรธอีก ห้ามบังคับ แต่ควรหัดใช้สมองให้เป็น”“พูดให้มันเข้าใจง่ายๆ หน่อยสิ” ราเดนเริ่มขมวดคิ้วระหว่างส่งเครื่องดื่มให้ซีโวลอด“เรื่องอื่นล่ะเก่งเหลือเกิน มาตกม้าตายเพราะเรื่องผู้หญิง” พูดจบก็ยกแก้วดื่มน้ำเมาสีสวยอึกใหญ่ ทั้งอมยิ้มน้อยๆ ให้เพื่อนที่ดูจะไร้เดียงสาเรื่องหัวใจ“ขอความเห็น ไม่ใช่ให้มาด่าฉัน”“ฉันว่ายังไงลูกปลาก็ยังหลงเหลือความรักให้นายอยู่ แค่ทำตัวน่าสงสารให้เธอเห็นใจนาย เดี๋ยวเธอก็ใจอ่อนกับนายเอง แต่ตอนนี้ห้ามทำอะไรให้เธอโกรธเด็ดขาดถึงจะหมั่นไส้หมอนั่นแค่ไหนก็ช่าง เข้าใจไหม”ราเดนนั่งเงียบ ดวงตาคมยังคงจับจ้องไปยังกลุ่มคนที่ร่วมโต๊ะดินเนอร์กันที่ริมชายหาด ไม่ค่อยชอบใจนักที่เห็นปารวีนั่งหัวร่อต่อกระซิกอยู่กับชวิน เพราะรอยยิ้มที่เธอให้ชวินมันควรจะเป็นของเขา เขาหลี่ตามากขึ้นเรื่
“ก็ฉันจะอยู่รีสอร์ทพี่โชน ทำไมคะ หรือจะบังคับเอาฉันไปขังที่อื่นอีก บอกเลยนะคะว่าให้ฉันเจ็บตัวมากกว่านี้เพื่อหนีไปจากคุณฉันก็ยอม” สาวเจ้าในชุดมินิเดรสคอบัวแขนสั้นสีชมพูนั่งกอดอกบุ้ยปาก ดวงตามีแต่ความแข็งกร้าว ทำเอาคนที่มองจ้องอยู่ต้องถอนหายใจอ่อน“จะให้พี่ทำยังไงถึงจะหายโกรธพี่” ว่าจะไม่พูดเรื่องนี้เขาก็อดไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายเริ่มที่จะประชดประชันเขาขึ้นมา“ก็แค่เซ็นใบหย่ากัน แล้วก็ต่างคนต่างอยู่ค่ะ”“ถ้าพี่บอกว่าจะยอมเซ็นใบหย่าให้ จะไปอยู่รีสอร์ทอื่นได้ไหม”“คุณมีสิทธิ์อะไรมาต่อรองกับฉันคะ”ราเดนยืนกัดฟันถอนหายใจและเงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้ายเขาก็ต้องทำตามใจปารวี เมื่อเก็บของเรียบร้อยก็พาเธอไปที่รีสอร์ทของชวินเมื่อมาถึงเขาก็ต้องพยายามสงบอารมณ์ให้มากที่สุดเท่าที่เคยทำมา เพราะหลังจากชวินรู้ว่าปารวีกลับมาพักที่รีสอร์ทของตัวเองก็รับเดินทางจากบ้านมาหาภรรยาของเขาทันที แถมยังทำเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศ พูดคุยกันอย่างออกรสทำเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่ด้วย จนเขาต้องเดินหนีมาหาที่สงบอารมณ์ดีที่เขารู้ว่าซีโวลอดกับมุขรินทร์ยังเที่ยวด้วยกันอยู่แถวนี้เลยได้โทรตามให้ทั้งสองมาที่นี่ อย่างน้อยเขาก็ยังมีซีโวลอดเป