-Bianca-Tahimik ang lahat habang pauwi kami. Parang nalunod ang buong sasakyan sa bigat ng katahimikan. Walang gustong magsalita, walang gustong bumasag sa tensyong bumabalot sa amin.Magkakasama kaming lahat sa iisang sasakyan, pero pakiramdam ko ay may kanya-kanya kaming mundo. Yakap ko lang ang anak ko habang nakatingin ako sa labas. Si Kyle ang inutusan ni daddy na mag-drive sa amin.Dad also made sure na nakasunod sa amin ang mga bodyguards ng mga Avery, na inutusan ni Sofia na sumunod sa amin.“You don’t need to protect my brother anymore because he’s already with the criminal!” sabi nito sa malakas na boses pagkatapos tawagin ang mga bodyguard nila. “Sumunod kayo sa amin sa bahay ng mga dela Paz. Doon kayo magbantay at hindi dito, do you understand?”“Yes, ma’am.” sabay-sabay na sagot ng mga ito.Pagdating sa bahay, tahimik pa rin ang lahat. Nauna nang umakyat si mommy sa taas. Very stressful para sa kanya ang nangyayaring ito.Pero biglang nagsalita si daddy nang makitang mag
-Vaughn-Kinabukasan pagkagising ko, naglakad ako gamit ang cane patungo sa banyo para maligo. Kailangan kong maghanda at pumasok sa office ng maaga. Marami akong kailangang asikasuhin, lalo na ngayong wala na si daddy.It’s only six in the morning. Makakaligo pa ako ng medyo maha-haba. I lingered in the bathtub, letting the warm water lap gently against my skin. Steam curled upward, fogging the edges of the mirror, while the soft scent of soap clung to the air. Sumandal ako sa malamig na porselana at ipinikit ang aking mga mata, pilit inaalala ang mga masasayang araw namin ni Bianca.Oh Bianca, I miss you so much.Nagmulat ako ng mga mata nang marinig kong nagvibrate ang phone ko sa ibabaw ng counter. I saw another message coming from Norman.“Sir, nag-email sa akin ang lady police na in-charge sa station six. Nasa akin na ang annulment paper mo. I’ll send it right away to Attorney Pineda.” napapangiti ako habang binabasa ang message niya, and again, I deleted it.Kahapon sa police
-Vaughn-“Let’s go, anak. Sa bahay ka na lang mag-celebrate ng birthday mo. Gusto mo ba ‘yon?” marahang pinahid ni Bianca ang luha sa mukha ni Justin.Tumango naman ang anak ko, at saka napatingin sa akin. “Daddy…” tawag nito, at maglalakad na sana papunta sa akin pero pinigilan ito ni Bianca.“Uuwi na tayo sa bahay, anak.” she said, and I looked at her with my eyes full of pain, pero hindi niya nakita iyon dahil hindi man lang niya ako nilingon. Hindi niya nakita kung gaano kasakit ang nangyayaring ito para sa akin.Binuhat na ni Josh si Justin at sunod-sunod na silang lumabas ng bahay. Gusto ko man silang pigilan, hindi ko magawa. Hindi pa pwede.“I’m going with them, kuya. Ayokong makita ang pagmumukha ng mamamatay-tao na ‘yan dito sa pamamahay mo!” Sofia declared as she followed Bianca’s family. “Sofia, wait!” I wanted to explain everything to her. Kahit isa man lang sana sa kanila ang makaalam ng plano ko, pero dire-diretso itong lumabas ng bahay at hindi na ako pinansin.Tumali
-Vaughn-I smiled when the little girl smiled back at me, and I knew from that moment that she wasn’t my daughter. Pero magaan ang loob ko sa kanya, just like when I met Justin the very first time.Hariette was the spitting image of her mother. There was no doubt about it. Her long brown hair, her big beautiful eyes, and her small pouty lips. She looks like a doll. So impossibly cute.At sa sandaling iyon, labis akong nahabag sa ginawa ng kanyang sariling ina sa kanya. Her selfish, cruel mother. I want to hug Hariette. To comfort her. To tell her that everything would be all right. That the world would someday be kind to her, even if her own mother had left her in the orphanage.Hinatid namin siya sa orphanage, at yumakap siya sa akin bago kami umalis. Beatrice wanted to hug her too, pero umiling ang bata. “I’m sorry, but I don’t like you.” the little girl said, and I saw the pain cross in Beatrice’s eyes.Habang pauwi sa bahay, I received an email coming from Norman. Attached was th
-Beatrice-I already prepared myself. Kailangan kong makalaya sa kulungan kaya kinailangan kong gawin ang hindi dapat.“Saksakan mo muna ng anesthesia, masakit ‘yan!” sigaw ko. Of course, I paid a doctor to cut my face. Plinano ko ang lahat para sa muli naming pagkikita ni Vaughn. “Aaahhh!” kahit na may anesthesia, ramdam ko pa rin ang paghiwa sa pisngi ko at ang tunog nito na parang pinupunit ang aking kaluluwa. “Dahan-dahan! Oh my God, it hurts! Stop! Stop!”Madali lang ang lahat kung tutuusin. Pwede kong bayaran ang mga pulis para patakasin ako, pero ang gusto ko malayang-malaya talaga ako. Ayoko na ako ay nagtatago sa lahat. Ayokong kriminal pa rin ang tingin sa akin ng mga tao. Ang gusto ko, kasama ko si Vaughn sa labas. Kaya ang dapat na mangyari ay siya mismo ang mag-atras ng kaso laban sa akin para walang maging problema, at para malinis ko ang pangalan ko.Sa loob ng preso, ako lang din ang nagpaso ng sigarilyo sa dibdib ko. I was very proud of myself for acting so brilliant
-Beatrice-That night, I went to his bar secretly and watched the security footage in his private room. I saw Vaughn walk into Room 571, but before he entered, a woman had gone inside first.“Nagkamali siya ng pinasukang room.” nakangising sabi ni Paul.“What?” kunot ang noong tanong ko dito. “What do you mean?”“Look at this.” he clicked another window, and on the screen, room 577 showed. Harvey and Josh were standing in the doorway. May kausap silang babae na nakasuot ng napakaiksing damit. She looked like a slut!Inabutan nila ito ng pera at pagkatapos ay umalis na. Malalaki ang mga matang tumingin ako kay Paul. What did that mean?“Iyon ang babaeng dapat ay ireregalo nila kay Vaughn.” Paul said slowly, his eyes narrowing at the screen. “But he walked into the wrong room.” His lips curved into a faint, knowing smile. “Maybe he was drunk, or maybe something else led him there. Baka destiny talaga niya ang babaeng nasa room 571.” He shrugged his shoulders, then clicked the mouse, and