Chapter 9

I'm so tired. Sobrang pagod na ako physically and emotionally. Pero ano nga bang magagawa ko? Kailangan ako ng mga kapatid ko. Ako na lang ang natitirang taong mag-aalalaga sa kanila. I need to stand up and be strong.

"What happened? Gabriella why are you crying?"

I felt like my tears are triggered just because of what he ask. Napaangat ako ng tingin sa kanya at hindi na napigilang humikbi.

Lumapit si Migo sa pwesto ko at inabot ang kamay ko para tulungan akong tumayo. Umiwas ako ng tingin sa kanya at lumayo. I wipe my tears and fix myself. 

Tumikhim ako. "A-Aalis muna ako sir... Kailangan kong puntahan ang kapatid ko sa ospital."

Kumunot ang kilay niya. "Hospital? What happened?"

"Na..." hindi ko natapos dahil sa kumawalang hikbi.

Nagulat ako nang hinila niya ang kamay ko at isinubsob ang ulo ko sa d****b niya.

"Shhh baby. Stop crying. Sasamahan kitang puntahan ang kapatid mo. Now stop crying and be ready."

I nodded and wipe my tears. Suminghot ako at inabot ang panyo para ipahid sa mukha. 

"Hindi na sir. Ako na lang ang pupunta."

Ayoko munang malapit siya sa 'kin bukod kasi sa nangyari kanina ay isa pang dahilan 'tong puso kong parang tanga. Ang lakas-lakas ng tibok, parang kakawala na sa d****b ko. Gan'yan ang epekto niya sa 'kin.

"I'm sorry sa nangyari kanina. For now, let's just forget it and let me accompany you. Sa lagay mong 'yan, hindi ka maayos na makakarating sa hospital so just let me please."

I sighed problematically. "Ikaw bahala," mahinang sambit ko.

He smiled and held my hand. "Your ready?" tanong niya.

Umiwas ako ng tingin at bumuga ng hangin. This is so freaking difficult. Lalong lalo na kong andiyan siya. Presensya niya pa lang ay 'di ko na talaga kinakaya.

"Oo,"

He nodded and lick his lower lip. Pumasok muna siya sa loob ng opisina niya para kuhanin 'yong susi ng kotse. Kinuha ko ang shoulder bag kong may laman ng wallet at cellphone. 

Kakapasok ko pa lang pero ito agad ang nangyari. Nakakahiya naman pero mabuti na lang at hindi masyadong hectic ang schedule niya ngayon, wala rin siyang importanteng appointment. 

"Let's go?" He ask and look at me in the eye.

Napakurap-kurap ako at napaiwas ng tingin. Tumango na lang ako at 'di na nagsalita pa. On our way down, people are looking at us weirdly. Sino ba naman ang hindi titignan ng gano'n kung 'yong kamay niya ay nakahawak sa palapulsuhan ko. 

Nadaanan namin ang finance department kung nasaan sila Carla at Sheena. They give me a teasing look. Napailing na lang ako at natawa. Mga malisyosa talaga.

The elevator stop and open. Nauna na akong lumabas sa kanya at tinawagan ang kapatid kong lalaki.

"A-Ate... Ate sorry, hindi ko nabantayan si Lyn. Ate sorry talaga..." aniya sa nanginginig na boses.

Muling bumigat ang paghinga ko. Hearing his trembling voice wants my tears fall. Ang kanyang pangingig ay tandang kinakabahan siya sa 'kin. And I don't want him to feel that way. I won't be mad at him because he just didn't protected Sharlyn. I love them both.

"Hintayin mo ako riyan,"

Pinutol ko ang tawag at sumakay na sa loob ng sasakyan ni Migo. Ayoko siyang paghintayin at baka mainip pa. Mainipin pa naman siya.

"Fasten your seatbelt, Gabriella."

Napaayos ako ng upo at ikinawit ang seatbelt. Sa loob ng byahe ay tahimik lang ako at tahimik lang din siya. Mahinang musika sa radyo lamang ang naririnig ko. I felt like crying so I lean my head to the window side and let my tears fall. Siguro naghalo-halo na talaga lahat ng problema kaya nagiging emosyonal ako.

Napapitlag ako nang may kamay na humaplos sa hita ko. I was just wearing a mini skirt so I can feel his calloused hand on my thighs.

"Stop crying. It'll be fine."

Parang may nagliliparang paru-paro sa loob ng tiyan ko sa haplos niya. My heart beat faster than the normal. In the whole ride, his left hand is just rested on my left thighs. He would sometimes look at me with a smile on his lips, maybe trying to lighten up my mood. And I admit, I appreciate it.

Tahimik lang ako sa loob ng sasakyan habang nakasandal sa bintana at nakapikit. I can still feel his right hand on my lap and sometimes he's squeezing it.

Nabalik lang ako sa huwisyo nang tapikin niya ang kamay kong nakapatong sa hita ko. 

"We're here already,"

Tumango ako at inilibot ang paningin sa paligid. I can see the tall building and the name written in the center of it.

Lopez Hospital

I unbuckled my seatbelt and open the door. Habang hinihintay siyang lumabas ay inayos ko muna ang aking damit na nagusot dahil sa pag upo. 

"Let's go." He said then held my hand. Bumilis ang pagtibok ng puso ko dahil sa ginawa niya. Kinakabahan man ay hinayaan ko na lang siya.

Pagkapasok pa lang namin ay maraming tao na agad ang bumungad sa iba't ibang upuan sa labas ng mga hospital rooms. Ang iba ay nag iiyakan at iba naman ay may ngiti sa labi. Ang mga doctor at nurse na kahit obvious na kitang kitang sa mukha nila ang puyat, pagod, hirap at sakit ay nanatili pa rin ang ngiti sa kanilang mga labi. That despites of lacking in sleep, too tired in work, doesn't have enough energy, can't eat in right time, they still smile and continued doing their job. I can see passion. I can see determination in their eyes.

When we arrived at the nurse station, I immediately ask the assigned nurse there.

"Excuse me po, pwede po bang magtanong kung nasaan ang room ni Sharlyn Ortega? Dinala siya kanina rito,"

Nag angat siya ng tingin at kitang kita ko ang eyebags niya at ang pagod sa mga mata niya but despites of it, she managed to smile at me and respond.

"Wait ma'am, I'll just check it." Aniya at may kinalikot sa monitor na nasa harap niya. Seconds after that, she spoke.

"Sharlyn Ortega's in a room 208 ma'am."

"Thank you po." Pagpasalamat ko at tumalikod na.

Kung 'di lang hinawakan ni Migo ang kamay ko, hindi ko pa malalaman na kasama ko pala siya. My mind isn't functioning right now. Sobra akong kinakabahan at nag aalala sa kapatid ko. I don't if she's alright now, kung nasugatan ba siya, matindi ba ang sugat or worse... I shook my head. Hindi Shantal, 'wag kang mag isip ng gan'yan. 

When the elevator stop and open, my heart is beating so fast like it would come out on my chest. I took a deep breath. Lumabas na kami at hinanap ang room 208, nakahawak pa rin ang kamay niya sa kamay ko.

Nang nahanap na namin ay kumatok ako. I'm so nervous, feeling anxious and I don't know, halo-halo na ang nararamdaman ko ngayon.

"Ate!"

Sinalubong ako ni Shawn ng yakap. Nang bumitaw kami sa isa't isa ay pumasok ako sa loob. I saw a nurse on the side of Lyn.

"You must be here older sister?"

I nodded at the nurse. "Opo. Okay na po 'yong kapatid ko? Walang major injuries?"

When the nurse nodded, I sigh in relief. Thank God, you answered my prayers.

"Kaunting galos sa may bandang siko lang. I'm Nurse Andrea, the one who called you earlier," sabi niya.

"Thank you po Nurse Andrea sa pag asikaso sa kapatid ko,"

"No worries. It's our job." She smiled at me and glanced at my back. Nawala ang ngiti niya at sumeryoso bigla ang mukha niya. 

"Good morning sir!"

My forehead creased. Bumaling ako sa likod ko kung may ibang tao pa ba kaming kasama. Did I heard it right? Sir? Sino? Si Migo? Naguguluhan tinignan ko ang nurse at si sir.

Tumikhim siya at iniwas ang tingin sa 'kin. 

"Good morning. Tell Dr. Lopez to wire the charge on my account."

Nurse Andrea nodded. "Copy sir. Mauna na ako."

Hindi ko pinagtuunan ng pansin ang pag alis niya, sa halip ay bumaling ako kay Migo na papalapit na ngayon kay Lyn at nag uusap na sila. 

Hindi ako nakapagtapos ng college pero hindi ibig sabihin nun ay bobo ako. I do understand what he just said but I need to confirm it.

Lumabas ako ng 'di nagpapaalam sa kanila ay hinanap ang bill station dito sa hospital.

"Excuse me, pwede po bang magtanong?" 

The girl inside look at me attentively.

"Yes ma'am?"

"Magkano ang babayarin sa room 208?"

She nodded. "Okay wait ma'am, let me check—ay teka ma'am sagutin ko lang 'to!"

Napatango ako at sumandal sa gilid. Nakakakaba na nakakapanghina. 

"Ma'am I just got a notice from the head doctor and CEO of the Lopez Hospital, he personally called me to say that someone already paid the bill so no need to pay for it,"

Ano raw? Anong sinasabi niya? 

"Po? Sigurado po kayo? Pwede pong malaman kung sino ang nagbayad? Nang mapasalamatan ko man lang,"

I just said that to confirm something even though it's obviously my boss who paid for the damn bill! Nagpupuyos na ako sa galit ngayon pero pinipigilan ko lang dahil ayokong mag eskandalo rito.

How dare him pay for it? Sino ba siya sa inaakala niya ha?! He is just my boss but he doesn't have the right to pay for it! Okay sabihin na nating tulong pero sana man lang sinabi niya sa 'kin, hindi 'yong bigla-bigla na lang niyang babayaran without informing me! That was our bill! He's out of it! Parang sinabi niya namang hindi ko kayang magbayad! Nakakainsulto!

"I'm sorry ma'am but the sponsor doesn't want to disclose his identity. But you don't need to worry for the bill anymore. It's settled."

Hilaw akong ngumiti sa kanya pero ang aking kamao ay nanginginig na. Gusto kong manuntok ng lalaking nag-ngangalang Miguel Oliver Alvarez.

"Okay po. Send my thank you to Mr. Lopez and to the anonymous sponsor,"

Tumalikod na ako at umakyat ulit papuntang room 208. Talagang iniinis ako ng Alvarez na 'yan ha! Akala niya ba nakakalimutan ko na 'yong mga masasakit na salitang pinagsasabi niya kanina? Ano raw ako? Boring! Pwes tangina niya, makikita niya talaga hinahanap niya! Boring pala ha!

Nagulat sila sa loob nang malakas ang pagka bukas ko ng pintuan. Naabutan ko silang nagtatawanan sa loob. Shawn's sitting at the sofa while Migo's sitting besides him at si Lyn nakaupo sa hospital bed at nakaharap sa kanila.

"Sir pwede ba tayong mag usap?" mahinahong ani ko.

Tumayo siya at magiliw na lumapit sa akin. 

"Sure,"

Sure mo mukha mo, susuntukin kita mamaya tangina ka. Pero dahil ayokong mawalan ng trabaho, kakausapin ko na lang siya ng mahinahon. Kaninang galit ako, gusto ko talaga siyang suntukin pero ngayong nahimasmasan na ako, usap na lang, wala ng suntukan. Kasi naniniwala akong kapag mabait ka sa boss mo, hindi ka mawawalan ng trabaho.

Lumabas kami at ng makarating kami sa area na medyo walang tao ay tumigil kami. Sumandal siya sa pader at tumingin sa 'kin ng maigi. Dukutin ko mata nito, ang sarap pa naman titigin 'yong asul niyang matang kung makatikingin para kang hinihila at inaakit. 

"So? What's the matter?"

Matter mo mukha mo! Wala tayo sa science boi! 

"Ano 'yong sinabi mo kay Nurse Andrea kanina? 'Wag kang mag deny, narinig ko!" Tinaliman ko siya ng tingin.

Tumaas ang isang sulok ng labi niya at nilagay sa bulsa ang mga kamay. Since he's wearing a casual clothes, the white shirt and black pants with shoes, he looks like a teenager and not a CEO. Gwapong-gwapo siya sa suot niyang napakasimple pero halatang mamahalin. Pero kahit gaano pa siya ka-gwapo ngayon, hindi ako papaakit sa angking gwapo niya dahil galit ako! I should stick with plan! Don't let his body, and face distract and seduced you Shantal! Malandi ka!

He chuckled and bit his bottom lip. Umayos siya ng tayo at hinila ang kamay ko para ako naman ang masandal sa pader at siya naman ang nasa harap ko.

Itinukod niya ang magkaliwang braso sa magkabilang gilid ng aking ulo. He crouch and lowered down his head to reach my right ear.

"Baby, I'm not denying anything," mapang akit na aniya.

Ilayo niyo ako sa demonyo please. Naakit ako sa taglay na bango niya. 

"Bakit mo ba kasi binayaran! Kasali ba 'to sa pagiging boss mo sa 'kin? Babayaran ang bills at expenses ng secretary, gano'n?" Kunot noong tanong ko sa kanya at pinandilatan siya.

Sa halip na mainis, mas lalong lumakas ang tawa niya. I stiff as I felt his left hand snaking around my waist. 

"It's just bill. I want to help you, besides Sharlyn is close to me. No need to worry about that," he whispered it on my ear. Nakikiliti ako tangina.

"Tapos ano? Kapag magagalit ka sa 'kin, isusumbat mo? Ipapamukha mong pinipirahan kita, gano'n?"

Umangat siya at salubong ang kilay na tumingin sa akin.

"What? What are you thinking? For fuck sake I'm not like that! I help willingly baby!"

Umiwas ako ng tingin. Bakit ba, gano'n 'yong nakikita ko sa mga movie e!

"At ano naman 'yong "your boring" mo? Boring ako? Ang kapal naman ng mukha mong sabihin 'yon pero kung makakapit 'yang kamay mo, daig pa ang ahas kong maglambitin!"

Naiinis na kasi ako talaga sa attitude niya. May times na ang bait at sweet at may times ding daig pa ang senior citizen na may menopausal sa sobrang sungit.

He look at his hands innocently and chuckled. Hinawi niya ang nakalugay kong buhok.

"Where's your hair tie?"

Ininguso ko ang pampusod na nasa wrist ko. Tinanggal niya 'to at nagsimulang sikupin ang buhok ko. He tied my hair and then put it in the left side of my neck. Sinubsob niya ang kanyang mukha sa leeg ko at iniyakap ang dalawang braso sa bewang ko. 

Para na namang may kung anong kumikiliti sa tiyan ko. Our position was kinda awkward for me but he seems like he's comfortable in the hollow of my neck.

"I'm sorry. Mainit lang talaga 'yong ulo ko kanina kaya ko nasabi 'yon. But I didn't mean that okay? I'm sorry," he murmured.

Saang ulo mainit ba? Sa itaas o sa ibaba? My ghad Shantal! Ang manyak mo na! 

"Mukha mo!"

I can feel his light kisses on my neck. 

"Mukha ko what? Gwapo? I know babe, I know."

"Sabi ko ang hangin mo! At bakit mo ba ako hinahalikan! Boyfriend ba kita ha?" Inis na sabi ko at tinulak siya pero ayaw pa ring patinag.

"Soon," sabi niya at tumitig sa 'kin.

I close my eyes when he lowered his head to reach my lips. Dumampi ang kanyang labi sa akin. He suck my lower lip and bit it to seek for an entrance. Napasinghap ako. His tounge's devouring my mouth. I put my hands on his neck and tiptoed to reach him. Hinalikan ko siya pabalik at hinayaan ang sarili kong malunod sa h***k niyang sobrang sarap.

I'm afraid. . . I'm afraid that I might fall for his trap.