Chapter 12: Worried

ANICA

"BAKIT BA 'KO NAG AALALA NG HUSTO?!"

Naihagis ko na yung unan ko sa kung saan dahil sa inis.

Naiinis ako pero hindi ko alam kung bakit ako naiinis. Gah! Ayaw ko na! Bakit kasi? Bakit ako nag aalala ng husto sa ulan na yun? Eh hindi nga kami close eh!

He's not my friend, just an acquaiantance and I don't worry like this lalo na kung acquaintance lang naman. Pero maghapon akong wala sa sarili, para akong zombie na ewan.

Sumipa sipa ako habang nakahiga sa kama at narinig ko na lang na bumukas yung pinto dito sa kwarto ko, pero hindi na 'ko nag abalang tignan pa kung sino yun.

Hanggang sa narinig ko yung boses ng kapatid ko.

"Hoy, kung magtatapon ka ng unan siguraduhin mo namang sarado yang bintana mo. Kakapasok ko lang nung kotse dun sa garahe may nahulog nang unan sa ulo ko."

Hinagis ko naman yung isa pang unan. Dahilan para tumingin sa'kin si kuya. "Yung totoo? May kalaban ka bang ikaw lang nakakakita?" Tanong niya at naramdaman kong ilinagay niya ulit sa kama ko yung unan na hinagis ko kanina.

Hindi ako kumibo at tumingin na lang sa electric fan na para bang napakalaki ng kasalanang nagawa niya sa'kin.

"Walang ginagawa yang asahi mong electric fan sayo oy, pag yan di na umikot bukas, sige ka."

Hanggang ngayon di ko pa rin pinansin si kuya. Naiinis ako at ayaw kong may kinakausap pag naiinis ako dahil dun ko sa taong yun mabubuhos yung inis ko at may magagawa o masasabi pa akong higit kong pagsisisihan.

Napabuntong hininga na lang si kuya at tsaka sa'kin lumapit at itinabi yung paborito kong stuffed toy.

"Baba ka maya maya ha? Ako magluluto." Maikli niyang saad at tsaka ko na narinig na sumara na yung pinto sa kwarto ko at hindi ko na naramdaman pa ang presensya ni kuya.

Napabuga na rin lang ako ng hangin at tsaka naupo sa kama.

"Rain.. are you okay?" Saad ko na para bang maririnig niya ako kahit nasa magkaibang lugar kami.

Napayuko ako at nagsalita ulit matapos mapahiga. 

"Hindi ko alam kung ano bang nangyayari sa'kin, pero pag hindi kita nakikita, lagi naman kitang hinahanap. Ewan ko rin, para bang konektado ako sayo na ewan, basta magulo."

"It's like I'm supposed to be with you but that's too impossible."

Kinalma ko na muna yung sarili ko at tsaka napaupo sa kama ko habang yakap-yakap pa rin ang unan ko. 

'This strange connection's getting to me.' Bulong ko sa sarili at tsaka napabuntong hininga ulit. Linagay ko na sa tabi ko yung unan at tsaka tumayo at naglakad papunta sa pinto ng kwarto ko at tsaka ito dahan-dahang binuksan, "Kuya magpapahangin muna 'ko saglit!" Sigaw ko mula sa hagdan. "Sige na! Ingat ka! Mahulog ka na naman sa maling tao!"

Umirap ako habang umaakyat na para bang makikita ako ng kapatid ko. Pagkarating ko sa rooftop ay naupo ako sa bubong namin at sumakto namang humangin bigla. Hindi naman ganun kalakas, malamig nga lang ng konti kaya napayakap ako sa sarili ko.

And the moment I laid my eyes on the moon, the moment my eyes landed on the bright ball in the sky, that's when the familiar sensation came back to me.

Pain. Pain is here again. Pain is invading my chest again.

Sa panghihina, napahawak ako sa isang parte ng bubong namin para kumuha ng lakas. At kung pwede lang na alisin ko ang balat ko para makuha yung parte ng dibdib kong sumasakit at nagiging dahilan na naman ng pag iyak ko ay ginawa ko na, pero imposible yun.

"K-Kuya.." Mahina kong tawag sa kapatid ko. Habang lumilipas ang mga segundo, mas nadadagdagan ang sakit sa dibdib ko at napahiga na nga ng tuluyan habang nakalagay pa rin sa dibdib ko yung kanan kong kamay habang pilit namang pinupunasan ng kaliwa ko ang mga luhang tila nagkakarera sa pisngi ko.

"Anica? Sabi ko sayo mag inga-- ANICA!"

Patakbong lumapit sa'kin yung kapatid ko at agad akong binuhat at hindi pa rin ako natigil sa pag iyak. "Shh, shh, dadalhin na kita sa ospital ha? Sobrang sakit ba?" Tanong niya habang lumalakad-takbo habang buhat-buhat ako.

Ni hindi ko na nga masagot yung tanong niya ng maayos. All I could do was nod. It felt as if my voice left me.

Nakarating kami sa sasakyan niya at dahan-dahan niya 'kong linagay sa upuan sa likod at narinig ko na lang ang pagsara ng pinto at ang pagbukas ng pinto sa unahan dahil sumakay na rin siya.

Sinubukan ko ring pakalmahin ang sarili ko pero parang walang gumagana kahit anong gawin ko. Masakit pa rin. Sobra.

Ano bang nangyayari? 

Ng pinakiramdam ko ulit ang sarili ko, hindi na ganoon kasakit ang dibdib ko. Nababawasan na yung sakit, kaya't sinubukan ko yung breathing exercises na lagi sa'king pinapagawa ni ate kapag nahihirapan din akong huminga. Kinapa ko yung handle dito sa kotse at sinubukang umupo ng maayos habang pinapakiramdaman pa rin ang sarili.

Napansin yun agad ni kuya dahil nagkatinginan kami sa rearview mirror. "Anica? Anica ano nang nararamdaman mo? Ano pang masakit sayo? Malapit na tayo." Sambit niya habang nagmamaneho. 

Para siguro akong zombie na lasing dahil kahit mga mata ko hindi ko na maimulat ng maayos. 

Dahil na rin siguro sa mga boses na pilit na nagpapalakasan sa isip ko. 

'Your Highness!'

'Lady Avriel!'

'Hala! Yung lola!'

'Ate! Ate! Ate gising!'

'My lady, you can't leave me yet.'

Napatingala ako sa pag iisip na baka kumalma ang mga boses sa utak ko, pero nabigo lang ako. 

"Stop, please." 

RAIN

"How are you feeling?" Tanong ni Kira. 

Dahan dahan kong iminulat ang mga mata ko at napatakip agad yung kamay ko dahil sa pagkasilaw sa puting ilaw na para bang kukunin na 'ko ng Diyos. Sinubukan kong ayusin ang pagkakahiga ko dahil hindi ako ganun ka komportable sa posisyon ko. 

Lalo na't pakiramdam ko hindi ito yung kamang nahihigaan ko kanina.

"Ulan? Gising ka na ulit? Kuya! Ay teka ang ingay ko naman." 

Mentally facepalming. We're at a hospital and my brother just yelled. 

As I struggled to fix my position, I heard footsteps, and as I turned to my side and I face the direction of the door, my attention was on the patient on a stretcher and a few nurses walking on each side. 

"Name?"

"Anica po."

Hearing that name made me shut my eyes as pain shot through my system again, but this time, it was temporary. 

I changed my position again, and I was now laying flat on my back. And as I opened my eyes, mine met with a pair that was seriously staring at me, and another pair that was colored with worry. 

The talk with the doctor began, and at the first half, I was listening, but as the conversation progressed, I knew I wasn't listening anymore. I was like watching a movie in my mind because of the continuous showcase of scenes I'm not even familiar with. 

I saw myself dressed in traditional clothing, a suit, a dress, rag-like clothing and so many others. 

And in all those scenes that played themselves in my mind, I could only think of one question. 

Was that really me?