Ikatlong Kabanata

Under the bright full moon, moderate footsteps ruled the settings, advancing to their distinct journey going home.

Nakangiti lang si Veron habang pinagmamasdan ang mga sasakyan'g pababalik-balik sa kahabaan ng highway.

As she minds her business, Miko has been stealing glances at her back. Now that she's walking ahead of him, that gave him the advantage to do the crime.

Maybe he's crazy?

But one thing is for sure...

He can't help it.

Damn!

Alam nya namang mga bata pa sila at sa kahit anong anggulo tingnan, maling-mali pa ang pumasok sa isang relasyon ngayon'g, wala pa silang napapatunayan sa buhay.

Siguro nga, lilipas lang to.

Siguro nga...

"Hoy! Nagdediliryo ka? Tahimik mo ah!" Ani Veron na sya namang nakapagpakaba pa lalo sa kabog ng dibdib ni Miko.

Sino ba naman ang hindi? Bigla ba namang humarap sa kanya ang babaeng 'to at sa isang iglap, naging "slow-motion" ang lahat.

Ang ganda ng timing. Ang ganda ng moment when she curve her sweet smile. At ang ganda nya. Sh**! Ang ganda nya!

Lagi na lang!

Lagi na lang nangyayari 'to sa kanya!

Nakakabaliw na!

"Hoy!"

"Ha?"

"Hmp! Alam ko na, okay?"

"Anong alam mo na?"

"As usual, papagalitan na naman ako ni mama baki't umuwi tayon'g gabing-gabi na. Don't worry! Magaling ata akong mag-imbento, hahaha!"

He gulps just by hearing how soft her laughter is. Damn, bro! Nakakasira ng ulo!

"Veron..."

As he mutters those, everything went frozen as if they were the only people in that particular time, staring at each other's soul.

"Gusto ko..." He gulps the liquid inside his mouth kasi bigla na lamang nanigas ang kanyang lalamunan. Medyo weird lang. "G-gusto ko... gusto kitang makasama!"

Sh**!

Yun na yun!

"Parang engot to! Oo naman! Kung nasaan ako..." She limits the ditance between them while smiling, approaching his place. "Dapat andun ka din, okay?" Then, she held his hand to declare her endless devotion towards the friendship they made. Para kasi sa kanya, walang malisya 'to dahil malaki ang respeto nya para kay Miko.

Damn!

Pero, para atang hihimatayin sya sa kilig! Ganito pala ang pakiramdam nun? Grabe! Iba pala kung naranasan moto'ng medyo bata ka pa.

Ugh!

It hits different bro!

"Veron, m-mahal mo ba 'ko?"

"Yup! Bakit?"

Sa pag-amin pa lang nya, pwede na syang mamatay nayon din. Pero bago pa sya makapag-saya ng tuluyan, bigla nyang narinig yung karugtong na gumiba ng kanyang pangarap sa isang iglap.

"Mahal kita bilang kaibigan. Miko, promise, hindi magbabago 'yun. Kahit na ilang ulit mo pa 'kong e bully, mahal kita, okay?"

✧✦

[Veron's House]

"Oh, gabi na ah!" Pang-uusisa ni Dianne, ina ni Veron. "Asan lakad nyo, Miko?" Dagdag nya habang tintingnan ng masama ang lalaki.

"School lang po, hehe!"

"Mama... kalma lang! Nag extend kasi yung program sa school eh kailangan din naming magpaiwan. Attendance is a must daw sabi ng teacher." She replied habang palihim na sumisenyas sa kaibigan na sumabay lang sa agos ng usapan. Nilakihan pa nya ang kanyang mga mata para lang umu-o ang lalaki.

"Opo, heheheh...Ayaw din kami palabasin ng guard eh. Sorry po, tita..."

"Hmp! O, sige na! Uwi ka na sa inyo!"

"Sige po, salamat..."

"Uy! Miko, wait!"

"Hn?"

"Thank you, ah? Ingat ka dyan. Bye!" Pahabol ni Veron habang nakakaway ng malumanay.

Sheyt!

Dahil sa sobrang kaba, napakaripas tuloy sya ng takbo na wala sa oras. Dati, hindi naman sya ganito. Dati, hindi ganito ka-kakaiba ang pagdabog ng kanyang dibdib.

Dati...

Basta! Iba dati!

Ano ba, Miko? Ano ban'g nangyayari sa'yo?! Sumbat nya sa kanyang sarili habang patuloy na naglalakad.

Iba pala talaga kapag kalaban mo mismo yung sarili mo. Hindi, iba pala talaga kung naglalaban ang puso't isip no?

Sobrang hirap!

Miko, kaibigan mo sya! Huwag na huwag mong sisirain yun!

✧✦

[Kinabukasan―School Compound]

"Buti na lang, hindi masyadong strikta ang mama mo. Pasenya na nga pala ha?" Ani Lance habang naka-upo sa bench ng school park.

"Ok lang yun. Tsaka, may point din naman si mama. Yun nga lang, hindi na uli mauulit yun, hahaha."

"Veron, gusto mo bang... I mean, gusto...ah, ano..."

"Gustong ano?"

Sa mga oras na 'yun, it's a little strange why she isn't blushing randomly whenever Lance is around.

Maybe because of the character development?

O dahil komportable na sya sa madalas nilang pagkikita?

Pero, pangalawang araw pa'to ah.

"Gusto ko sanang makilala ang mga magulang mo. Kung pwede lang naman..."

Silence

Ha? Ano daw?

Gusto nyang makilala sino?

"Bingi ba'ko? But I think what you're trying to say is, gusto mong pumunta ng bahay para makilala sina mama, no?" She teases him while poking his sideprofile. "Ayiieeeeee! Umamin ka nga sa'kin, Lance. Crush mo 'ko no?"

"A-ano bang sinasabi mo dyan?"

But then, she leans closer but not that "close" since she's aware na nasa loob sila ng school compound. Baka mamaya, masita pa sila ng teachers.

"Kahapon, habang nasa bubungan tayong tatlo, hinawakan mo kaya yung kamay ko. Ops! Ikaw ah! Wag na wag mong e-dedeny na wala kang feelings sakin!"

Siguro, isa sa mga magandang personalidad ni Veron ay yung pagiging deretso't matatag. Hindi nya madalas iniisip kung nakakahiya ba o nakaka-offend yung mga salita nya. Kasi para sa kanya, at higit na mas mahalaga, ay yung pagiging honest.

Direct to the point, walang paligoy-ligoy kung baga!

"Amamin mo na! Ayieeehhhh!"

"..." Literal na natulala lang ang lalaki. Sino ba naman ang hindi? Eh, isa pa, hindi nya lubos na maisip na ganito pala ka pranka ang isang Veronica Garcia.

"Lance may aaminin din ako. Hehehe..."

Damn!

Kung alam nya lang talaga kung gaano sya kaganda sa paningin ni Lance sa nagyon. Kung alam nya lang talaga.

"A-ano..."

And as naughty as she is, she leans once more to whisper, "Crush din kita..."

Oh, sh**!

His heartbeats!

His body!

It's twitching na parang magakakaroon sya nang biglaang seizure!

Meanwhile, as both were having fun, teasing one another. Miko has been clenching his fist firmly, always reminding himself he will always be Veron's number one man.

Pero kahit na sabihing "puppy love" lang tong nararamdaman nya, hindi nya naman kayang pigilan yung inis at selos sa tuwing magka-usap ang dalawa. In fact, he is unhealthily jealous whenever other men talks to her in general.

F***!

Is he slowly becoming possessive towards his friend?

Why is he feeling this way though?

Yung inis, ibang-iba kaysa dati!

And so, he forces himself to smile but then, he failed kasi nakakairita ang view! Nakaka-bwes**! Parang nangiginig ang bawat kalamnan sa kanyang katawan!

He clenches his fist, dials Veron's number while waiting for her to pick up the phone. When she does, the smirk on his face widens as well but it's way too devilish. "Asan kayo?"

"Eh? Sa school park. Bakit?"

"Nag early in si Ma'am! Balik na kayo sa room."

"Hoy! Prank ba 'to? Tigilan mo'ko Miko, ah!"

"Bahala ka dyan! Andito na nga si ma'am eh!"

"Tse!"

Then, he ended the call while clenching his palm so hard. No, he will not lose because he thought, he only live once and so, why not make every chapter of his life thrilling?

"I won't lose to you. I will never." He murmurs, staring in Lance's direction with such unknown emotions in his eyes.