Macau, China. 8:00 AM. Nag-unat si Claire at marahan na iminulat ang kan’yang mga mata. At agad na bumangon nang makita ang orasan. She overslept. She grabbed her phone from the bedside table and checked for messages. Hindi niya kasi nakita si Javi sa tabi niya. After a short time with him last night, sinamahan siya nito sa kwarto matulog. ‘Di gaya noong araw na pumunta sila dito, hindi na umapila pa si Javi. But she didn’t even feel it when he left the mattress. Saan na naman kaya ito nagpunta? Hindi naman nag-message ito, kahit si Vien, hindi rin nagsabi. “Nasa ibaba kaya sila?” tanong ni Claire sa sarili at lumabas. Marami ang mga tauhan ng Navarro na nakakalat sa buong bahay. Nangunot ang noo ni Claire at ipinagtaka ito. Hindi naman ganito ang dinatnan niya kahapon. But then, an idea popped up in the back of her mind. The auction. Pumasok siya ulit ng kwarto at naligo. She changed into comfortable clothes before going downstairs. At tama nga ‘yong iniisip n
Habang nag-iisip, nagsasalubong ‘yong kilay ni Vien. Hindi masikmura ang inaasahan n’yang makita sa gabi na ‘yon. “Paano tayo makakapasok?” tanong ni Andrei. Lumulunok. Kasabay ng matunog na paghinga ay ang pag-abot ni Javi sa invitation tickets na ibingay sa kanya ni Shin. Saktong sakto ‘yon, apat.“Paano ang backup? Isasama mo talaga si Claire dito?” kunot-noong tanong ni Vien. Hindi maitago ang pangamba. Tumango si Javi. “She came here as a part of our team— hindi natin p’wedeng isantabi ang katotohanan na ‘yon.”“And if she died?” nakataas ang kilay na tanong ni Andrei. Javi’s eyes darkened. “No one’s dying on my watch, Andrei.” “Hindi mo masisiguro ‘yon.” Tumayo si Andrei at umakyat na sa itaas. Hindi na inantay pa ang abiso nito. “Tignan mo ‘yon!” aniya ni Vien at susundan dapat ang kapatid ngunit tinapik ni Javi ang balikat nito. “Hayaan mo na, kasama rin naman siya sa auction sa ayaw niya at gusto,” sabi ni Javi. At ayon na naman ‘yong mukha niya na hindi mo kakitaan n
Habang nasa Navarro Corporate office si Claire at Javier— hindi rin matahimik si Andrei at patuloy ang imbestigasyon. Matapos ang mainit na usapan kagabi, hindi rin naman magawang sundin ni Andrei ang sinasabi nito. Mas nanaig sa kanya na ituloy ang plano nito na pagmamanman sa mga Cuevo, kahit siya lang, ngunit hindi ‘yon natupad, sapagka’t hindi siya hayaan ng kapatid.“Kapag nalaman ni Kuya Zen ang ginagawa mo, mayayari ka,” pananakot ni Vien. Nasa itaas sila ng isang rooftop. Ayon kay Andrei at ayon sa “source” niya, katapat ng building na kinatatayuan nila ‘yong gusali kung nasaan si Fiona.“Hindi makakarating kung hindi mo sasabihin,” nakangising sagot nito at inaayos ‘yong sniper. It wasn’t to start a chaos but to see what they have under their sleeves. “Hindi ba mapapansin ang ilaw n’yan?” giit ni Vien at naupo sa tabi ng kapatid. Nakikiusosyo rin sa ginagawa nito. Hindi siya sinagot ni Andrei, bagkus, nagpatuloy sa pagsipat kay Fiona. Ang nasa loob ng gusali ay puro ta
Hello! This is Author Kei.Moving forward, this story will be written in THIRD PERSON POINT OF VIEW. Comments and feedbacks are highly appreciated. Maraming salamat po!
Nang makalabas si Javi, inayos ko ulit ang sarili ko. The lipstick that I put on earlier got erased when we ate. Kinuha ko ang small bag ko at inilagay doon lahat ng kailangan ko— and that includes a knife, a small knife. Chineck ko ulit ‘yong sarili ko sa harapan ng salamin. After making sure that everything’s ready, bumaba na ako at nakita agad doon si Javi. Nakaayos na rin siya at nag-iintay sa tabi ng sasakyan. “Shall we go?” tanong niya at inilahad ang kamay sa harapan ko. I smiled at him and put my hand on the top of his. Pinagbuksan niya ako ng pintuan ng sasakyan at pinrotektahan ang ulo ko sa pinto nang pumasok ako. Umikot si Javi sa driver’s seat at nag-umpisa na rin magmaneho. My eyes darted on the designs of the city. Ibang iba sa Pilipinas. Somehow, the designs were a bit familiar to me. Maybe because Navarro’s residence was inspired by this city’s structure. Naglalakihan ‘yong mga gusali at maraming tao na naglalakad sa tabi ng daan. “Saan tayo pupunta ngayon?”
After their heated argument— umakyat na kami ni Javi sa itaas. Just as I thought, malaki rin itong bahay. “Go to your room and take a rest,” aniya at isasarado na sana ‘yong pinto. “Saan ka pupunta?” Iniharang ko ang kamay ko pinto. Huminto si Javi sa pagsara nito at tinignan ako. “Sa kwarto ko?” nag-aalangan na aniya. Nangunot ang noo ko. “Iiwan mo ako mag-isa dito?” tanong ko. Narinig ko syang bumuntong hininga pero hindi na nakipagtalo. Iginaya niya ako sa kama at nahiga sa tabi ko. Kinumutan niya ako at marahan na tinatapik ang balikat ko. Sa ganoong paraan ay dinalaw ako ng antok at nakatulog. Kinabukasan, nagising ko sa tama ng araw sa balat ko. Javi’s not beside me. Napabalikwas ako ng bangon at lumabas ng kwarto. Kaagad na hinanap ng mata ko si Javi— pero kahit saan ako magtungo hindi ko siya nakita. Hindi ko rin mahanap si Vien o’ kahit si Andrei. Saan sila nagpunta? I tried to collect my thoughts. Huminga ako ng malalim at bumalik sa kwarto. Kinuha ko ang phone at