Share

Capítulo 0004

Author: Caricia Dulce
last update Huling Na-update: 2023-11-04 14:08:32
Las lágrimas no cesaban y, en algún momento, el cansancio pudo conmigo y me quedé dormida.

Cuando desperté, sentí el traqueteo del camión sobre una carretera sin asfaltar. Había una pizca de luna en el cielo y los faros de color amarillo pálido no iluminaban mucho el entorno. Me di cuenta de que estábamos en el bosque y de que el sendero por el que conducía apenas era una carretera, pero no pude distinguir nada que pudiera servir de referencia. No había forma de encontrar el camino de vuelta.

El miedo que había sentido antes volvió con fuerza. ¿Por qué iba a adentrarme en el bosque si no tenía malas intenciones? Intenté mantener la calma, pero me fue imposible.

Debió de oír mi respiración errática y se dio cuenta de que estaba despierta, porque se volvió hacia mí. Su mirada era penetrante y analítica. Respiró hondo por la nariz y soltó el aire lentamente.

"¿Qué te pasa?"

Me removí en el asiento, dejando todo el espacio posible entre nosotros en la abarrotada cabina del camión. "¿Dónde estamos?" pregunté en voz baja.

"Ya casi", dijo simplemente. Eso no me ayudó en absoluto. No tenía ni idea de adónde me llevaba. "Ahora responde a mi pregunta, ¿qué te pasa?"

"No sé qué quieres que te diga", murmuré. "Tengo miedo. Ni siquiera sé tu nombre. No sé qué está pasando. Me has obligado a subir a tu camioneta y me has llevado a un bosque profundo. ¿No puedes entender por qué eso da miedo?".

Quizá no fuera buena idea ser tan directo, pero no sabía qué más decir.

Hubo un largo y tenso momento de silencio antes de que exhalara profundamente.

"Supongo que sí", dijo. "Me llamo Gabe".

"Soy Estelle", dije en voz baja.

Asintió para demostrar que me había oído.

"Pero no me refería a eso".

Me miró intensamente. Quise decirle que parara, o que se centrara en la carretera, pero no dije nada. Me miraba como si quisiera comerme, y yo tenía miedo de dar un paso en falso.

"Tu olor me está volviendo loco", murmuró antes de volver la vista a la carretera. Luego, más alto, dijo: "¿Por qué actúas como un humano idiota?".

"¿Porque lo soy?" dije inseguro. Si se suponía que eso era algún tipo de jerga, no lo entendí.

Se abalanzó sobre mí, grité y me aparté. Su nariz me rozó el cuello y respiró hondo por la nariz. Un escalofrío placentero me recorrió la espalda y me sonrojé de vergüenza. ¿Por qué iba a sentirme bien teniéndole tan cerca cuando me daba tanto miedo?

"No, no lo eres", dijo lentamente.

Sentí el rumor de su voz contra mi piel y volví a estremecerme.

"Nos vamos a estrellar", dije sin aliento.

Se sentó y miró la carretera. "¿Dónde está tu manada?", preguntó. "¿Tu familia?"

"No tengo familia", respondí con amargura. Probablemente no debería habérselo confesado, pero en ese momento pensé que si iba a matarme, nada de lo que dijera le haría cambiar de opinión.

"¿Quién te ha criado?", preguntó.

"El Estado", dije.

Me miró con extrañeza y yo me encogí de hombros.

"Me crié en un hogar de acogida".

"¿Qué pasó con tus padres?" No sé por qué eso le enfadó, pero realmente sonaba enfadado.

Me miré las manos y negué con la cabeza. "No lo sé. Me abandonaron cuando era un bebé. Por lo que sé, están muertos", dije en voz baja. Odiaba hablar de eso. Me hacía sentir como una basura.

"Mierda", dijo, golpeando el volante con irritación. "¿Así que fuiste criado por humanos?"

"¿Por qué sigues diciendo esas cosas?" Pregunté.

¿Qué clase de loco era? No podía estar diciéndome sinceramente que no era humano. El otro lado de mí también me estaba enfadando. La forma en que parecía confiar implícitamente en este hombre me confundía tanto. Todo me decía que no confiara en él; todo menos mis instintos.

"Debes saber que no eres uno de ellos. Seguro que sientes a tu lobo y ya te habrás transformado", dijo con naturalidad.

¿"Lobo"? Mi presencia interna prácticamente se acicaló ante el reconocimiento. Mi confusión al despertarme desnuda en mi cama pasó por mi mente. Mi ritmo cardíaco aumentó. "Entonces..." Lo miré atentamente, intentando ver la verdad en sus ojos. "¿No estoy loca?"

"No", dijo. No había compasión en su expresión, pero su voz era suave. "No estás loca. Sólo perdida".

Tenía un millón de preguntas que hacerle, pero antes de que tuviera la oportunidad, aparcó el camión y apagó el motor. Me invadió un frío pavor. Seguíamos en medio del bosque; ¿por qué nos deteníamos? Salió del camión y se acercó a mi puerta, la abrió y me tendió la mano. La agarré, vacilante, y él me sostuvo mientras yo saltaba al suelo.

Estaba seguro de que eso era todo. Iba a matarme. Le seguí en silencio por un camino trillado. No tenía sentido luchar o huir; me atraparía fácilmente.

Cuando mis pies toparon con un camino empedrado, levanté la vista sorprendido. Ante mí se extendía un pueblo pintoresco. Pequeñas tiendas, casas de una sola planta y una calle arbolada habían aparecido como por arte de magia. Parecía sacado de un cuento de hadas. No me lo podía creer.

Le miré interrogante.

"Bienvenido a casa", dijo en voz baja.
Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App

Pinakabagong kabanata

  • La huérfana pareja del Alfa   Capítulo 0100

    Val se puso a nuestro lado, pero yo no podía apartar los ojos de Gabe. "Todos sabemos que esto es sólo una formalidad", dijo Val. Su voz era clara y se propagó entre la multitud. "Estelle ha demostrado ser apta para ser nuestra Luna por sus acciones y su cuidado por esta manada. Ahora, tiene la ben

  • La huérfana pareja del Alfa   Capítulo 0099

    *Estelle* El olor a hierbas y humo era fuerte en la habitación poco iluminada. Edwyna me había dejado sola en la pequeña sala de rituales. Llevaba flores tejidas en el pelo y estaba vestida con un elaborado vestido blanco bordado. Estaba sentada con las piernas cruzadas en el centro de la habitaci

  • La huérfana pareja del Alfa   Capítulo 0098

    Oía a la gente reír y chillar a nuestro paso, pero no me atrevía a avergonzarme. Era tan raro que Gabe se soltara. No iba a hacer nada que se lo estropeara. Cuando llegamos a la casa, Gabe me metió dentro y me sentó. Cerró la puerta y me estrechó entre sus brazos. Apoyé la cabeza en su hombro y sus

  • La huérfana pareja del Alfa   Capítulo 0097

    *Estelle* "¿Seguro que te sientes mejor?" preguntó Lucky. Parecía escéptica mientras apartaba el estetoscopio de mi pecho. Habían pasado casi dos semanas desde el día en que Charles fue desterrado. Era extraño pensar en lo mucho que había cambiado todo en ese tiempo. Por fin me encontraba mejor y

  • La huérfana pareja del Alfa   Capítulo 0096

    Giles nos había confirmado esta mañana que Charles se había recuperado lo suficiente como para marcharse. Había advertido que el hombre estaba despotricando y parecía medio loco. Gabe había considerado amordazarlo, pero decidió no hacerlo. La manada necesitaba verlo tal como era. Gabe había ido a ve

  • La huérfana pareja del Alfa   Capítulo 0095

    *Estelle* Había estado luchando por mantenerme consciente cuando Giles me había llevado corriendo a la mesa de reconocimiento, así que no recordaba gran cosa de lo ocurrido. Mi corazón latía lentamente y sentía que no podía respirar completamente. Lucky había corrido a mi lado y yo había sentido e

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status