Palubog pa lamang ang araw ay umalis na kami ni Manuela sa bahay. Gaya ng pankaraniwang araw, pinuntahan muna namin ni Manuela ang simbahan upang makapagdasal bago kami pupunta ng plaza at manuod sa gaganaping tanghalan roon. Pagkarating namin sa simbahan buhat ng sinakyan naming karwahe ay maraming tao ang naroon sa loob. Nagdadarasal din at namamanata para sa darating na kapistahan ng poong San Isidro Labrador. At sa harap naman ng simbahan ay dumagsa na ang iilang gustong manood sa nasabing pagtatanghal.
Sa dapithapong iyon, nakita ko ang pinakamaraming tao sa may bahagi iyon ng bayan ng Santa Lucia.
Nalaman ko kay Manuela kung bakit ganoon na lamang kasabik ang mga tagabayan sa gagawing pagtatanghal. Matagal na raw kasing walang ginanap na pagtatanghal sa Santa Lucia at sa gabing lamang iyon bumalik ito. Sino ba naman ang hindi masasabik sa mga pagsasadula ng mga kwento na kung mapapanood ay parang nasaksihan mo ang kaganapan sa kwentong isasalaysay.
May kag
Nagkagulo sa buong tanghalan. Nagsilabasan mula sa kawalan ang mga bampirang animo'y mga mababangis na hayop.Karahasan ang naidulot ng mga ito sa mga walang kamalay-malay na mga manunuod sa gabing iyon.Lahat kinakagat sa leeg at pinapatay sa pamamagitan ng pag-inum at pagtutuyo sa dugo ng mga nasusunggaban.Balot ang buong lugar ng tanawing kalagimlagim tingnan.Nagkalat ang mga duguang manunuod na nakabulagta sa lupa. Maririnig pa rin ang mga sigaw ng mga nabibiktima ng mga lumusob na halimaw.Isang pagsigaw ang binigay nila sa huli patungo sa kanilang kamatayan.Simula nang magkagulo sa tanghalan, dahil sa mga nagtakbuhan sa takot ang mga tao, hindi ko na nahagilap sa aking paningin ang aking bulag na pinsan. Napuno ng pangamba ang aking puso kung ano na ang nanyari sa kanya. Ngunit bukod sa lahat ng ito, alam kong nakaligtas si Manuela. Kailangan ko siyang hanapin siya upang mailayo rito.Nagkahiwalay kami nina Natalia at Pablo. Marahil
Wala akong nararamdamang iba maliban sa napakatinding sakit sa aking likuran at tagiliran. Ang sugat na aking natamo sa likuran ang mas pinakamasakit na natamo ko. Mula rito ang dalawang maliliit na bagay na dumiin sa aking laman. Dalawang maliliit na bagay na tila pabilog na kahango'y bala ngunit hindi ito yari sa anumang bakal. Ito ay yari sa kahoy.Doon ko na napag-alaman na gumagawa na ng mga kahoy na bala ang Sinag Araw. Matuwa man ako nito ngunit kailangan kong lubusan ko na ng ibayong pag iingat ngayong may sandata na ang mga ito laban sa mga katulad ko.Naalala kong muli si Carmela. Hindi niya dapat ginawa iyon. Iniligtas niya ako sa galit na nararamdaman ni Eduardo. Hindi ko siya dapat iniwan roon. Wala naman akong kasalanan. Ngunit, wala akong magagawa dahil buo ang kanyang loob na ako ay paalisin.Hindi ko magagawang iwan ang mga minamahal ko lalong lalo na sa oras na alam kong may kapahamakan. Ngunit sa pagkakataong ito, nagawa ko ang hindi ko dapat
Hindi ko pa rin nagawang makita at mahanap si Manuela. Simula ng magkagulo sa tanghalan, ang mahanap siya lamang ang pinagtuonan ko nang oras. Puno ng pangangamba ang nasa aking kalooban dahil nagkalat ang mga halimaw na mga bampira na walang kaluluwang pumapaslang sa mga nanunuod sa tanghalang iyon. Paikot ikot ako sa buong lugar na iyon mahanap ko lamang ang babaeng aking sinisinta.Hawak ko sa paghahanap ang aking rebolber na may lamang balang yari sa kahoy ng Bernados. Simula noong matuklasan ang katangian ng kahoy laban sa mga bampira, sinimulan ng kapatiran ang paggawa ng mga sandata para sa Sinag Araw. Mula sa mga kahoy na bala, sa lubid hanggang sa pinatulisang kahoy, lahat ng mga ito na siyang hawak ng mga kasapi namin sa Sinag Araw ay lahat gawa mula sa kahoy ng Bernados.Kaya ganoon na lamang ang aking katapangan upang lumusong sa gulo mahanap lamang ang nawawalang si Manuela.Sa bawat sulong ng mga halimaw sa akin, pinapuputukan ko ang mga dibdib nil
Naramdaman ko ang sakit mula sa aking batok. Napamulat na lamang akong bigla ng maramdaman ang nangingilay na sakit dito. Tila namamanhid ang aking buong leeg sa di malamang bakit.At nagulat akong nakita na lamang ang aking sarili na nakakadena sa isang bakal na upuan. Pilit kong kinakalas at sinisira sa aking lakas ang nakapalibot na kadena sa aking mga kamay at paa ngunit tanging nagawa ko lamang ay paggawa ng matikas na tunog mula sa mga ito.Naparoon na lamang ako sa isang di malamang saang lugar.Bahagyang madilim ang buong paligid. Ang tanging ilaw lamang ay ang nakasinding sulo na nakalagay sa isang dingdingan. Maamog at mabaho ang lugar na kinaroroonan ko. Para bang nasa isang madilim na yungib iyon.Kinakalas kong muli ang mga kadenang nakapalibot sa akin upang piliting makawala. Kahit malakas ako bilang isang bampira, hindi ko magawang sirain ang mga kadenang iyon. Huli na ng matanto kong yari ito sa pilak, ang uri ng bakal na hindi kayang sira
Hindi ako makatulog simula kagabi. Tila gusto ko ng magising mula sa isang masamang panaginip na ito. Gusto kong magising muli sa katotohanan ngunit kahit anu man ang gawin ko ay tila hindi ako magising gising sa masamang panaginip na ito.Walang oras buong magdamag ang hindi ko naisip si Carmela. Nandirito pa rin sa aking puso ang tindi ng pagkagulat. Hindi maalis sa aking isipan ang kanyang mga sinabi.Ang kanyang pagiging isang bampira. Ang uri ng halimaw na pumaslang sa aking ama.Hindi kapanipaniwala ang malamang ang siyang pinakamamahal ko ay kauri nang siyang pinakakasuklaman ko.Hindi ko alam kung ano ang mas nangingibabaw sa akin. Ngunit ang makitang nasaktan si Carmela kagabi habang ako ay walang nagawa ay dumudurog sa aking puso. Mahal ko si Carmela, mahal na mahal, ayaw kong makita siyang nasasaktan ngunit hindi pa rin tanggap ng aking loob ang pagiging bampira niya.Mulat pa rin ako sa kakaisip ng sumikat na ang araw sa kalangitan. Nar
Muli kong tiningnan ang singsing na aking ibinigay at kinuha noon mula kay Karena o ang babaeng bampira na may tunay na pangalang Natalia Perova.Ang singsing na ito na lamang ang tanging bagay na nagpapaalala sa aking pagmamahal kay Karena. Ang mga araw na kasama ko siya noon ay ang mga pinakamasasayang sandali sa buong buhay ko at iyon rin ang pinakahuling mga araw na naging masaya ako. Hindi ko alam kung bakit ngunit hindi ko magagawa ang itapon ang singsing na ito.Napansin ko naman ang sinusuot kong isang singsing. Isang singsing na yari sa puting ginto na may malapad na ukit at disenyo na may pinatong at inilagay na isang berdeng brilyante.Ang Piedra Immortalis. Ang brilyanteng siyang nagbibigay buhay at lakas sa akin. Ito rin ang may gawa sa likod ng aking anyong binata.Ang batong ito rin ang inihandog sa akin noon ni Solana mula sa pagkalugmok ko papuntang kamatayan. Isang handog na nagpapatibay sa aming kasunduan.Ang kasunduang iwaksi s
Ito na marahil ang katapusan. Nawalan na ako ng pag-asa. Hindi ko na magagawang patayin ang aking ama. Hindi ko nahanap ang batong Fuego. Wala ito sa itinurong pinagtaguan ni Carmela sa hardin ng mga Agoncillo.Naalala ko ang aking kaibigang si Carmela. Hindi ko alam kung buhay pa ba siya o tuluyan ng pinaslang buhat sa nangyari kagabi. Ako ang dahilan, at hindi ko kailanman matatanggap, kung bakit siya napahamak. Iniligtas niya ako. Iniligtas niya ako upang magawa kong tapusin ang lahat ng ito. Pero, bigo ako. Binigo ko ang aking kaibigan. Binigo ko rin ang aking sarili.Dahan dahan pa rin akong naglalakad dahil sa iniindang sakit buhat na natamong sugat sa aking tagiliran at likuran. Kahit unti unti ng nanghehelom ang mga sugat na ito, nariyan pa rin ang taglay na sakit nito.Napadpad ako sa mercado. Dahil sa marumi at mabaho kung kasuotan, dagdag pa ang magulo kong buhok ay tinataboy ako ng mga nanininda sa pag akalang ako ay isang nababaliw na taong grasa. N
Muli ay wala na naman akong nakitang purong kadiliman. Napamulat akong bigla na nakatayo sa kalagitnaan ng madla. Sa pagkakataong iyon, hindi ako bulag.Maliwanag na nakakakita ako.Ngunit nasa hindi malamang lugar ako. Ang buong lupain ay may mga kubong yari sa mga pawid at kawayan. Ngunit ang amoy ng hangin at ang mga puno sa paligid ay hindi panibago para sa akin.Tila isa na naman akong kaluluwa at hindi man lang ako napapansin ng mga taong dumadaan. Masasabi mong mga katutubo ang mga ito dahil sa mga kasuotan nila. Tinatakpan lamang ng mga babae ng mahahabang buhok nila ang mga umuumpong mga dibdib. Nakabahag naman ang mga lalaking nakikita ko. Marahil ay bumalik na naman ako sa nakaraan.Alam kong isa na naman itong pangitain. Kabilang na naman ito sa mga naunang pangitain ko nang mabulag ako.Simula ng mabawian ako ng paningin, dito rin nagsimula ang mga matalinhagang mga pangitain.Nagpatuloy ako sa paglalakad at sinusundan ko ang lakad ng m