บทที่ 18

บทที่ 18

เธอรีบกลับมาจากโรงเรียน เพื่ออาบน้ำแต่งตัวรอเขาที่คอนโด ที่ต้องรีบกลับ และมารอเขา เพราะเขาไม่ชอบรอใคร ยิ่งถ้าผิดเวลาเขาจะโกรธมาก ๆ 

ระหว่างรอเธอก็เปิดการ์ตูนให้นายดูพลาง ๆ สักพักเขาเปิดประตูเข้ามา และนายวิ่งไปกอดขาเขาอย่างเช่นทุกทีที่เจอ

“พี่หมออออ นายอยากกินปลาค้าบบบ”

“เดี๋ยววันนี้จะพาไปกินนะ” เขาลูบหัวนาย ก่อนจะถอดเนกไทออก เธอเห็นเช่นนั้น รีบเดินเข้าไปช่วยเขา

“ไปเอานาฬิกาเรือนเก่ามาใส่ เรือนนี้เด็กไป แหวนด้วยที่ซื้อให้ เธอจะเก็บไว้ทำไม ฉันซื้อมาให้เธอใส่!” เธอหลุบตาลงเมื่อได้ยินเสียงเข้มที่เอ่ยดุออกมา เมื่อเช้าให้ใส่เรือนนี้ พอเย็นให้กลับไปใส่เรือนเดิม และแหวนอีกเพชรเม็ดใหญ่ขนาดนั้น

“หนูกลัวโดนปล้นค่ะ เม็ดมันใหญ่เกินไป”

“ไปเอามาใส่ ทำไม! กลัวคนเขารู้ว่ามีผัวแล้วน่ะ!” ประโยคหลังเขากระซิบให้ได้ยินเพียงสองคน ถึงเขาจะหยาบคายแต่ต่อหน้านาย เขาก็ไม่เคยสักครั้ง

“ค่ะ” เธอแอบถอนหายใจ ไปกินรังแตนที่ไหนมาอีก! และแหวนใส่นิ้วกลางตลอด มันไม่ได้หมายถึงแต่งงานแล้วสักหน่อย

ก่อนเธอจะเดินกลับเข้าไปในห้อง หยิบนาฬิกาและแหวนมาใส่ตามที่เขาบอก เขาเข้าไปอาบน้ำ เธอนั่งอยู่ที่ปลายเตียงเพื่อชาร์จแบตโทรศัพท์

มีสายโทรศัพท์เขาเข้ามาหลายสาย และเธอไม่กล้าถือวิสาสะชะโงกดู ได้แต่ตะโกนบอกเขาในห้องน้ำ

“หมอคะ...มีคนโทรมาค่ะ”

“อื้ม...เดี๋ยวออกไปรับ” เธอที่นั่งอยู่บนเตียง เขาเดินมาหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้หัวเตียง ก่อนจะหันมามองหน้าเธอพอดี และโทรศัพท์เขาก็ดังอีกครั้ง เขาหันมองหน้าเธอและกดรับ

“ครับ...ผมเสร็จงานแล้ว วันนี้เหรอ?” เขาสบตาฉัน

“#-_)&)/@)/)/@@!”

“ไม่ใช่แบบนั้นครับ คิดครับ”

“@-฿))#-+#(“;'?'!?'??”

“โอเคครับ อื้มม ผมก็คิดถึงคุณครับกี้” ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นออกจากปากเขา เธอหันกลับมาดึงปลั๊กแบตโทรศัพท์ออกทันที! ก่อนจะเดินออกมาข้างนอกห้อง ตัวฉันชาหวิว ขาเหมือนลอยได้ในอากาศ

ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างน้องชาย ที่กำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่ เธอหัวเราะออกไปพร้อมกับน้อง ที่กำลังหัวเราะไม่ใช่เพราะดูการ์ตูนตลก…แต่เธอหัวเราะเพราะชีวิตที่น่าสมเพชของตัวเองมากกว่า

“วันนี้ฉันติดธุระ พาไปไม่ได้แล้ว” เขาเห็นเธอหัวเราะการ์ตูนบนจอทีวี งั้นเธอคงจะไม่ได้คิดมากอะไร

“อ้าววว งั้นก็อดกินปลาสิค้าบบ” นายเอ่ยขึ้น

“ให้พี่นุ่นพาไปกินเองนะ หมอมีธุระสำคัญ”

“ผ่าตัดเหรอค้าบ” เขาพยักหน้าก่อนจะหยิบบัตรสีทองส่งให้

“พานายไปกินข้าวเอง...นี่บัตร”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูมีค่ะ”

“เอาไป! และวันนี้ฉันอาจจะไม่กลับ ไม่ต้องรอ” เธอที่ยิ้มให้กับการ์ตูนในโทรทัศน์ 

“ค่ะ” ก่อนจะตอบรับคำเขาไปโดยไม่ได้หันไปมองเขาสักนิด

เธอมองทีวีที่ฉายการ์ตูนตลก และส่งเสียงหัวเราะออกมา เขาเดินออกไปแล้วพร้อมกับประตูที่ปิดลง สองขาเรียวลุกขึ้น ก่อนจะเดินตรงดิ่งเข้าห้อง ทิ้งตัวพิงประตู ปิดปากร่ำไห้สะอื้นตัวโยน มันเจ็บ มันจุก มันแน่นอยู่ในอก

ร่างกายมันอ่อนแรง เธอทิ้งตัวลงนอนร้องไห้อยู่กับพื้น มือเล็กทุบที่อกตัวเองซ้ำ ๆ เธอยังหายใจอยู่ใช่ไหม ยังไม่ตายใช่ไหม แต่ทำไมมันเจ็บปวดได้ขนาดนี้ ทรมานได้ขนาดนี้

เขาไม่เคยแยแสความรู้สึกของเธอ เขามาทำดีและก็ไป มาดีด้วยและก็ร้ายใส่ ทำเหมือนรักทั้งที่เธอรู้เสมอว่ามันคือความเกลียด ความชิงชัง เธอมันไม่เคยมีความหมายอะไรในสายตาเขา

หัวใจมันขาดอีกแล้ว และมันจะขาดซ้ำ ๆ เจ็บปวดซ้ำ ๆ แบบนี้ได้ขนาดไหนกัน!

#ห้างXXXX

เขาเดินเข้ามาในร้านอาหารอิตาเลี่ยนสุดหรู เพราะนัดกับกี้ไว้ที่นี่ เธอโทรมาบอกให้เขามาหา และที่เขามาเพราะไม่ได้ไปหาเธอหลายวันแล้ว 

วันนี้เธออยากจะชอปปิง เขาจะต้องยกเลิกนัดที่นัดไว้กับเด็กสองคนนั้น เพราะถ้าเขาไม่มาวันนี้ กี้คงงอนเขาอีกหลายวัน และชีวิตเขาคงจะไม่สงบสุข!

“กิตคะ!” เธอรีบพุ่งเข้ามากอดแขนเขา และกดจูบที่แก้มทั้งสองข้าง

“กี้นึกว่าคุณจะหลอกกี้ซะแล้ว”

“ผมจะไปหลอกสาวสวยได้ยังไง?” มือหนาลูบไล้แก้มนวลที่แต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางราคาแพง

เธอเป็นผู้หญิงที่สวย หน้าคม หุ่นดี ขายาว กริยานวยนาด เดินไปไหนกับใครไม่มีอาย และเธอมักจะเป็นจุดสนใจของผู้คน ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรเธอคุยเก่ง ออดอ้อน ออเซาะ มีจริตมารยา นั่นคือเสน่ห์ของเธอ

“กี้คิดถึงคุณ” เธอบอกเขาพลางเอื้อมมือมากุมมือหนาไว้

“ครับ”

“คุณไม่มาค้างกับกี้เลย มีเด็กใหม่แล้วเหรอคะ” เธอเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มแย้ม แต่สายตาเธอจ้องจับผิด!

“ผมไม่ว่างนะ เคสเยอะ” ดวงตาคมไหววูบเล็กน้อย

“เหรอคะ?” เธอพูดเหมือนไม่เชื่อ

 ‘ผมว่าถ้าคุณจะชวนผมมา และมาทะเลาะแบบนี้ ผมกลับดีกว่า” เขาหยิบผ้าเช็ดปาก และลุกขึ้นจากโต๊ะ เขาไม่ชอบให้ใครมาหึงหวง น่ารำคาญ!!

“เดี๋ยว...คุณก็โมโหไปได้ กี้แค่ล้อเล่นค่ะ” เธอหน้าเสีย ก่อนจะเอามือเขาไปแนบแก้มไว้

 “กิตอย่าโกรธกี้เลยนะคะ กี้แค่คิดถึงคุณ” เธอจูบลงไปที่ฝ่ามือเขาก่อนจะกัดตามนิ้วเบา ๆ สายตาที่ทอดมองมา เขารู้ว่ามันหมายถึงอะไร

“กิตไปค้างกับกี้นะคะ กี้จะทำให้กิตหายเหนื่อย”