Orphanage

ONE MONTH AFTER

"Tapos na pala ang bakasyon ko," malungkot kong sabi habang nasa harap ng salamin at nagsusuklay nang aking buhok.

"Anak," tawag ni Mommy while knocking My door.

"Come in, Mom!"

"Are you going somewhere?" tanong nito pagkapasok sa aking kuwarto.

"Opo! May bibisitahin lang po Ako because tomorrow is My flight going back to Milan. May sasabihin ka po?"

"Ahm, ano kasi—,"

"What Mom?" natatawang tanong ko rito.

"Promise me na hindi ka magagalit?

"Dapat ba akong magalit Mom?"

"You're married!" pabiglang sabi nito sa akin.

"I'm what?"

"You're married already, Anak!"

"To whom, Mom? Why? I mean, bakit hindi ko alam? Alam ba nang Lalake? You're just kidding right?" hysterical kong tanong rito.

"Remember your Tita Gab? Nataranta kasi siya nang may Babaeng gustong pakasalan ang Anak niya."

"So?"

"The problem is, ayaw niya roon sa Babae! Felling niya pera lang ang habol sa kaniyang Anak."

"So? Bakit Ako na involved, Mom?"

"She like you kasi at sinabi niya na 'yan sa'yo!"

"My God, Mom! I'm just joking at that time! Have you see the face of Her Son?"

"Yes Anak! He is so handsome, hot like a model and mabait! Mabait 'ata? Sabi ni Tita Gab mo?"

"See, your not sure!"

"Sa mabait lang Ako hindi sure, Anak. But the rest, I'm sure of it." kinikilig na sabi ni Mommy.

"Mommy! Arg! I have to go na nga!" Padabog kong dinampot ang aking bag sabay alis.

"Relax self! Baka invalid naman ang mga papeles dahil hindi naman Ako pumirya! Wait, to make sure ay pupunta muna Ako sa munisipyo." ka-usap ko sa aking sarili.

Balak ko lang sanang mag spent ng time sa Orphanage na aking tinutulungan ngunit mababawasan pa ang Oras ko dahil sa pagpunta sa munisipyo.

Nakasimangot akong bumama sa aking kotse dahil sa sobrang traffic bago makarating dito sa munisipyo tapos mahaba pa ang pila.

Pumikit muna Ako bago tingnan ang inabot sa akin na marriage certificate."F@ck! So legit na? His name is Zeb Mendez! Oh My God, Mommy! What have you done!" sabi ko pagdilat nang aking mga mata.

Kinalma ko muna ang aking sarili bago sumakay ulit sa aking kotse.

Nawala ang stress ko pagkarating ko rito sa Orphanage dahil sa biglang pasalubong sa akin nang mga Bata.

"Ate Talia!" Tumitiling salubong nila sa akin.

"Kumusta Kids? Na miss ko kayo."

"Miss ka rin po namin Ate Talia."

"Anong mayroon at nakabihis kayo?"

"May darating kasi ngayon, Iha. Bagong sponsor at gustong makita ang mga Bata. Kumusta ka na?"

"Glad to know that po. And me? I'm still pretty po as always," nakangiting sabi ko rito.

"Magtatagal ka ba rito tulad nang dati? I mean, buong maghapon ka rito?"

"Yes po. Flight ko na po kasi bukas pabalik sa Milan kaya I want to spent time with them."

"Hala sige, pumasok ka na sa kuwarto at magbihis. Alam ko naman na makikipaglaro ka sa mga Bata."

Tumango lang Ako rito at naglakad na papuntang kuwarto. Dito Ako malimit tumambay lalo na kapag stress Ako sa aking trabaho o sa aking buhay.

Almost 3yrs ko ng sinusuportahan ang Orphanage na ito. Mga Batang walang matutuluyan at mga palaboy laboy lamang sa kalye.

May sariling paaralan sila rito sa loob kaya hindi na nila kailangan pang lumabas at ang teacher na lang nila ang pupunta rito.

Ngayon, they are almost 200 kids already na kailangan matustusan ang bawat pangangailangan. And I know na madadagdagan pa sila pagdating ng Araw.

Paglabas ko sa kuwarto ay nakita kong nagkakagulo at nag uumpukan ang mga Bata sa playground kaya lumapit Ako.

Pinagkaguluhan pala nila ang Lalakeng may dalang mga laruan at damit. Baka siya 'yong sinasabing bisita.

Patalikod na lang sana ako ng bigla Ako nitong tawagin.

"Miss, can you assist the kids?"

Humarap Ako rito at ngumiti."Sure po." sagot ko rito but at the back of My mind ay nagtatanong dahil he looks familiar.

Kinuha ko ang mga Bata at tumalikod na rito.

"One more thing, Miss! Can you prepare the foods that I brought? Para makaka-in na sila." napataas ang kilay ko sa sinabi nito pero hindi naman nito kita dahil nakatalikod Ako sa kaniya.

"Sure!" Iyon lang at naglakad na ulit.

"What the h@ll! Ginawa akong utusan ng mokong na 'yon? Pero para talaga siyang familiar eh kaso hindi ko maalala kung saan!" Ka-usap ko sa aking sarili habang inaasikaso ang mga pagka-in.

"Iha, bakit Ikaw ang gumagawa niyan?" tanong ni Sister sa akin.

"Okay lang po. It's not hard and I'm enjoying naman," nakangiting sagot ko rito.

Masaya kong pinagbibigay ang mga pagka-in sa mga Bata nang bigla akong nilapitan ni Mr. Mendez.

"This is My business card and I'm looking for PA, if you work for me I will double your salary, free Condo, free for everything."

"Pag iisipan ko." Tanging sagot ko lamang dito at ipinagpatuloy ko na ang pinamimigay na mga pagka-in sa mga Bata.

U-upo na lang sana Ako ng biglang nag ring ang aking cellphone."Yes Mom?"

"Baby, your Dad is in the Hospital," umiiyak na sabi nito.

"On My way, Mom! Please, stay calm dahil baka samahan mo rin si Dad na nakaratay," biro ko rito. May nervous breakdown si Mom kaya kailangan itong ma distract sa mga bagay na makakapag trigger dito.

Dali-dali kong hinubad ang aking apron at dumeritso sa kuwarto upang kunin ang aking bag. Hindi na rin Ako nakapagpalit ng aking damit sa kakamadali.

"Iha," rinig kong tawag ni Sister sa akin.

"Emergency po," Lumingon lang Ako rito habang patuloy sa paglalakad.

Bago Ako makarating sa aking kotse ay may humarang sa akin."Sakay na raw po Mam, utos ni Boss." sabi nang driver.

"Sinong Boss?" tanong ko rito.

"Boss Zeb po." sagot nito.

Hindi na Ako nagdalawang isip pa at sumakay na Ako dahil baka hindi rin Ako makapag drive ng maayos dahil sa kaba.

"Saint Luke's Hospital po," sabi ko rito.

"Say thanks to your Boss for me." Nagmadali na akong bumaba at hindi na pinakinggan pa ang kaniyang isasagot.

"Mom! Kumusta si Daddy?" Niyakap ko ito dahil hindi pa rin tumitigil sa kaka-iyak.

"I don't know yet! Kalalabas lang ng Doctor at sila Kuya mo ang ka-usap."

"Everything is okay, Mom! Don't worry, strong si Daddy at gagawa pa kayo ng Baby," biro ko rito.

"Anak naman eh! Kayo ng Asawa mo ang gumawa ng Baby!"

"How? Ni hindi ko pa nga nakikita o nakikilala!"

"Soon Anak! Kararating lang din kasi galing ibang bansa. Siya muna ang hahawak sa kanilang Companya rito habang nagpapa lakas pa ang Daddy niya galing sa pagka comatose."

"It means, hindi talaga siya rito nag wo-work?"

"May sarili siyang Company sa ibang Bansa at tulad mo rin na independent."

"Glad to hear! Oh, papunta na rito sila Kuya."

"Kumusta si Daddy mga Kuya?"

"Mild stroke ang sabi ni Doc, but for now ay okay na siya pero bawal na magpagod." sagot ni Kuya Drew.

"Anak, huwag ka na munang bumalik sa Milan, please! Alam mo naman Ikaw lang ang nagpapawala sa nervous ko."

"Mag hire na lang po Ako ng clown para everyday happy ka always. But seriously, Mom, Dad is okay now kaya wala ng dapat pang ikatakot."

"Bunso, kailangan ka ni Mommy kaya huwag ka na munang umalis." kumbinsi naman sa akin ni Kuya Bryan.

Bumuntong hininga muna Ako bago sumagot."Okay po."

"Saan ka galing, Bunso? Hindi mo damit 'yan di ba? I never saw you wearing that kind of clothes like that!" puna si Kuya Drew sa suot ko.

"Sa orphanage! Hindi ni'yo alam di ba? I'm a good Samaritan mga Kuya ko."

"Really, Anak? Mga Bata ba?"

"Yes Mom! Mga Batang pagala gala sa lansangan."

"I will donate 2Million."

"Talaga Kuya Bryan? Wow, sana bigyan ka na ni Lord ng maraming Asawa!"

"Gusto mong bawiin ko?" seryosong sabi nito.

"Joke lang Kuya! Maraming Anak kasi dapat 'yon!"

"Girlfriend nga wala! Anak pa kaya!" pang aasar ni Kuya Drew.

"Wow, kala mo Ikaw mayroon ah!" pang aasar ko rin dito.

"Magkaroon na Ako ng Anak, soon!" pagmamalaking sabi nito sa amin.

"Talaga Anak? Ipakilala mo naman sa amin ang Girlfriend mo." excited na sabi ni Mommy.

"Mga Kuya, maawa naman kayo kay Mom. Sabik na sabik na kumarga ng Apo 'yan," natatawang sabi ko.

Habang nag aasaran kami ay may lumapit na Doctor sa amin."Puwede ni'yo na pong puntahan ang pasyente dahil na-ilipat na po siya sa private room."

"I will buy our food guy's," sabi ko sa kanila.

Naalala ko na na-iwan ko pala ang aking kotse sa Orphanage mabuti na lang at may walking distance lang na Restaurant na hindi kalayuan sa Hospital.

Pagbukas ko sa aking Bag ay nakita ko ulit ang business card na ibinigay sa akin."He really think that I'm poor. Tsk!" Ipinasok ko ulit ito sa aking Bag sabay kuha sa aking wallet.

Pagdating ko sa may entrance ng Hospital ay namukhaan ko ang driver na naghatid sa akin kanina at mukhang may inaabangan ito.

"Mam," tawag nito sa akin.

Hindi nga Ako nagkamali at Ako ang hinihintay nito."Bakit po?"

"Gamitin ni'yo raw po itong credit card ni Sir para may pang gastos daw po kayo habang nasa Hospital ka. Bilin din po ni Sir na diyan mo na rin daw po kunin ang pang bayad mo sa Hospital."

Natigilan Ako sa sinabi nito."Iyong Zeb po ang Boss ninyo, Manong, right? Why he give this to me? Hindi ko naman siya ka ano-ano?"

"Utos lang po ni Boss, Mam. Kapag hindi ni'yo raw po tatanggapin ay mawawalan po Ako ng trabaho." malungkot na sabi nito.

"Fine! Kung hindi dahil sa'yo, hindi ko 'to tatanggapin, Manong! Tell him, thank you!" padabog ko itong hinablot sa kaniyang kamay sabay talikod.

Meanwhile...

"Good job, Manong!" nakangiting sabi ko rito.

"I didn't know kung anong mayroon sa'yo at hindi na kita mawala sa aking isipan simula ng makilala kita sa Bar, Talia! You are going to be mine! Let's go, Manong!"