Kabanata 14

Indie Emerson

I was so downhearted that night, umalis ako ng party, sa exit ako dumaan at agad na nag-book ng sasakyan. Sa park malapit sa bahay ako nagpababa. I stayed there dahil magtataka si Manang kung bakit maaga akong umuwi. Ayokong mag-alala siya. Habang nasa park ay iniyak ko lang lahat. Pinsan ni Ingrid si Angela, nakakalaro namin siya nung bata pa kami kaso nung nalaman niya na hindi ako nakakapagsalita nagbago siya. Nagbago silang lahat, nag-iba ang turing nila sa akin. Mas tumindi pa ang trato nung namatay si Ingrid. Mama Isabelle's words lingered in my head. Lahat ng mga sinasabi nila ay nasa utak ko pa rin hanggang ngayon at naglalaro.

Dahil sa kalagayan ko, ramdam na ramdam ko kung ano ang ipinagkait sa akin ng mundo. Hindi ko na napigilan ang pagluha nang yumakap sa akin ang Mommy ni Weston. I also hugged and cried silently, hinayaan niya lang ako hanggang sa kumalma na ako.

“It’s okay to cry, Indie. Sometimes, you just have to let it all out para maging magaan ang