Salamat ulit Ate N 🙏🥹 leave a comment and like po 💚
Veronica Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. May anak ako? At asawa? Mas lalong sumakit ang ulo ko at hindi ko maiproseso ang lahat. I hissed in pain, and suddenly, a picture of a man appeared in my head. “Can we talk some other time?” I asked. She looked sad, and I saw the pain in her eyes. “Yes, Best. I’ll visit you tomorrow, okay? Your husband will be here in just an hour,” she said. “Don’t worry, you’ll be fine.” Bago siya umalis, niyakap niya muna ako. Tahimik ang kwarto, at pakiramdam ko ay mag-isa lang ako. She told me na naaksidente kami habang papunta sa ospital dahil manganganak na raw ako. Pero binangga ang kotse namin, at ako ang mas napuruhan. Pero nasaan ang baby ko? May nangyari ba sa baby? Bigla akong napahawak sa ulo ko dahil sa sobrang sakit. I shouted in so much pain and heard a familiar voice. May mga mukha rin na lumalabas sa utak ko na hindi ko kilala. Sino ba sila sa buhay ko? Humahagulgol na ako sa iyak dahil hindi ko na maintindihan ang s
VERONICA I haven’t told Hugo about the text message I received from an unknown number. I read the message, but I didn’t let it bother me. Ayaw ko kasing masira ang plano namin na mag-stargazing—first time ko kasi 'yon. I hid it, hanggang sa makalimutan ko na lang. I knew exactly who messaged me, kaya I told Cathy and Xander about it. They don’t want me to get stressed, lalo na at ilang weeks na lang ay manganganak na ako. I’m prepared. I’m excited to see my daughter—and I’m praying na mailabas ko siya ng maayos. We were on the way to Epping Forest. It’s my first time, so I had no idea what kind of place it was. Pero napasok kami sa lugar na may malalaking puno at may ilog sa gilid ng kalsada. Malamig ang simoy ng hangin at preskong-presko pa. I already loved the atmosphere. Parang nawawala lahat ng bumabagabag sa isipan ko. It was so refreshing—and at that moment, wala akong ibang naiisip. I really enjoyed the view, the place, and the atmosphere. Sobrang relaxing—hindi ko ma
HUGO Napatingala ako sa kalangitan at napangiti. Tama nga ang asawa ko may malaking bituin. The stars formed a big star. The sky was so clear that I could see the stars twinkling brightly "I'm glad you're happy, Babe. This place is nice," I said as we locked our hands together while I hugged her from behind. "I am happy, Babe. I feel so relaxed. Pakiramdam ko parang wala akong problema," sagot naman niya habang nakatingin pa rin sa kalangitan. "So, may problema ka talaga?" I asked, wanting to confirm. The main reason I planned this trip was to talk to her about this matter. Hindi man niya sabihin, alam kong may iniisip siya. Umiiwas kasi siya. At least, maayos namin ang problema bago kami umalis sa lugar na ’to. Ayaw ko kasing mas lalo pang ma-stress ang asawa ko. Ayaw kong nawawala ang ngiti sa kanyang mukha. "Wala naman masyado. I was just bothered. I tried to discard the thoughts na baka may gawin si Venice na masama sa baby natin. It scares me, Babe," she said, her
HUGO Finally, nakarating na rin kami. Hindi naman sa tuktok ng bundok, pero nasa kailaliman kami ng malalaking kahoy at may ilog rin. Mabuti na lang at maaga kaming dumating, kaya maaga rin kaming makakapaghanda para mamaya. I'm excited for this day. Sana matuwa rin si Veronica sa stargazing namin mamaya. “Wow. I love the view, Babe. Ang lamig,” sabi niya habang binabalot ang sarili sa dala naming kumot. “Babe, stay in the car na muna while I prepare things here. Baka ginawin ka at magka-kabag ka pa.” I said. At isa-isang inilabas ang mga dala naming gamit. "No. I am good, Babe. Mind your thing, okay? I will just watch the view and took picture." She said. "Okay! Just watch your steps, Babe." Paalala ko. Habang inihanda ko ang mga kagamitan namin ay humangin ng malakas kaya natanggal ang tent na inayos ko kanina. Para lagyan sana ng mga pagkain at ibang gamit namin, pero nasira na ng hangin. "Dito na lang tayo sa loob ng sasakyan mamaya magpahinga. Umupo ka na muna, B
HUGO Since it's been a while, I want to treat my wife before she gives birth to our princess. Alam kong marami siyang iniisip lately, and I don’t want her to feel stressed. Hindi man niya sabihin, alam at ramdam kong kailangan niya ng time to breathe. Lalo na ngayon na may nanggugulo na naman sa buhay namin. Hindi ko na rin siya pinagtatrabaho dahil malaki na ang tiyan niya. She just loves wearing loose clothes para hindi halata ang umbok ng tiyan niya. Mas lalo pa nga siyang gumanda simula nung nabuntis siya. I just love to treat my wife—she deserves it. Kinausap ko na rin si Tita Pursha para makapag-pahinga siya ng maayos at wala masyadong iisipin. At I was muna sa blogging. Pero may nanggugulo pa rin talaga sa buhay namin. "I can feel the cold air, Babe," masayang wika ni Veronica nang buksan niya ang bintana ng sasakyan at sumalubong sa amin ang malamig na hangin. Hindi ko maiwasan na matuwa dahil kitang-kita ko sa itsura niya na masaya talaga siya. I always want
VERONICA Natawa ako kay Hugo. Tuwing nakakandong ako sa kanya, gusto niya talaga na sinasakyan ko siya. Nakalimutan niya atang kakamasahe lang niya sa paa ko. Loko talaga ang asawa ko. "Hindi ka ba naaawa sa akin? Kakamasahe mo lang ng tuhod ko, e..." reklamo ko habang naka-nguso, kunwari'y nag-aakting pa. "Biro lang," sabi niya, sabay dahan-dahang humiga sa sofa habang nasa kandungan pa rin niya ako. Sumabay naman ako sa kanya sa paghiga, at ngayon ay nasa tabi na niya ako. Mahigpit niya akong niyakap at hinalikan ang tuktok ng ulo. "I’m so happy," bulong niya. Napaisip naman ako kung ano ang ikinasaya niya. "I’m so happy that you’re my wife." Kumabog ang puso ko at kinilig ako. Ako rin naman, masaya na siya ang pinakasalan ko—kahit nagsimula lang sa kontrata ang lahat. Hindi rin naman siya mahirap mahalin. Maalaga sa akin si Hugo, mabait din siya… pero ewan ko lang kung paano siya sa ibang tao. "Swerte ko sa'yo. Kaya kahit anong mangyari, hindi kita ipagpapalit. Mahal