Napa-isip bigla si Hugo, pero wala talaga siyang maalala tungkol sa pamilya ni Adela. Sinabi ng mama niya noon ang tungkol dito, pero hindi na niya ma-recall ang mga detalye ng pagkabata niya. Pati mga family friends ng parents niya, hindi na rin niya maalala. "Thank you," tanging nasabi niya. "I have to go. My wife is waiting for me," dagdag ni Hugo at muli niyang tinalikuran si Adela. "Hindi mo ba talaga ako naaalala? I want to be friends with you, Hugo. We were close friends before when we were young. Can we be friends again?" nakangusong tanong ni Adela, halatang nagpapacute. "No," matipid na sagot ni Hugo habang binubuksan ang pinto ng kanyang kotse. "And please, stay away from me. I have no interest in making friends. Again, thank you for congratulating me. I hope I get along with your dad," aniya sabay na pinaandar ang makina. "You should go home, too." Huling sinabi ni Hugo bago tuluyang iwan si Adela na hindi maipinta ang mukha sa inis. "Panahon mo pa naman ngayon,
THIRD PERSON POV Isang linggo na ang nakalipas mula nang makabalik sa Pilipinas ang mag-asawa. Sa loob pa lang ng unang linggo nila, meron agad nagpaparamdam ng hindi magandang intensyon. May nagtapon ng patay na hayop sa bakuran ng bahay nina Hugo at Veronica. They tried to catch whoever was behind it, pero wala silang makuhang ebidensya. Pulido ang pagkakagawa, dahil ni hindi na-detect ng human detector kung may taong nakapasok sa loob ng kanilang bahay. Bumalik na rin sa trabaho si Hugo at agad siyang naging abala. Naiintindihan naman ito ni Veronica dahil kumpanya ‘yon na kailangan niyang pagtuunan ng pansin—lalo na’t mas kailangan ang presensya niya roon, bilang pagbawi na rin sa mga taon na nawala siya. Habang pinapatulog ni Veronica si Little Berry, biglang tumunog ang doorbell sa labas ng bahay. Agad niyang sinilip ang gate at ang Monitor na nasa kwarto niya. Wala ang guard nila ngayon dahil naka-day off. Hindi na siya nag-abala pang buksan ang gate para sa kung sino man
HUGO’S POV Nakaalis na kami sa mansyon at nasa bahay na kami ngayon. Pero bago kami umalis kanina, nag salo-salo muna kami bilang pamilya. My in-laws ay kagabi pa umuwi dahil maaga rin silang aalis ng bansa for business matters, at may pasok pa bukas ang mga kapatid ni Veronica sa trabaho. They get along naman. However, panay tanong si Veronica tungkol sa mga kuya niya at kay Vhea. I pity her for forgetting everything, but I’m happy at the same time because I think she knows how to cope. She’s such a brave woman. Kahit alam kong nahihirapan siya at nalilito rin. I told her everything about her family—especially their fights. She didn't ask much about them dahil naiintindihan naman niya. Pagkatapos naming mag-agahan kanina, umalis na rin kami agad dahil alam kong may paninira na naman ng araw. I saw it—Veronica and Adela. At first, I feel something off whenever she's near me. She seems like Venice. Mabait si Veronica, pero simula noong pinagtangkaan kaming patayin ni Venice, nag
VERONICA As I was waiting for Hugo to come back with my coffee, I saw this crazy woman walking toward me with that smiley face — a smile that could ruin your day. I didn’t even bat an eye and pretended like I didn’t see her coming. My morning was already ruined. “Hi, Veronica! Good morning,” she greeted, full of energy. Pakiramdam ko, hinihigop niya lahat ng enerhiya sa katawan ko. “Morning… uhm, what’s your name again?” I asked, finally looking at her. “Adela. You can call me Ade,” she replied. “Ade, okay. I’ll remember that,” I said, crossing my legs. Umupo siya sa tabi ko at bumuntong-hininga. “It’s been so long since the last time I left. Nakakapanibago ang lahat,” sabi niya habang nilalanghap ang malamig na simoy ng hangin. “Gaano mo kakilala si Hugo? Family friends ba ang mga magulang niyo?” tanong ko out of curiosity. Gusto ko lang naman malaman. “Yes. Mga bata pa lang kami, magkasundo na kami ni Hugo. Balak nga nila kaming ipakasal noon kapag nasa tama
VERONICA Maaga akong nagising at ako ang unang lumabas ng kwarto. Lumabas ako ng bahay at naglakad-lakad sa labas. Mahangin at medyo maginaw, pero napaka-refreshing ng pakiramdam. Huminto ako sa isang fountain at umupo sa bench. Palinga-linga ako sa paligid, at doon ko lang napagtanto na parang pamilyar sa akin ang lugar. Simula nang dumating kami kagabi, naging pamilyar na agad sa akin ang paligid, ang pakiramdam, at ang presensya ng Mansyon. Ang lawak ng Mansyon—sa sobrang lawak, puwede na itong gawing palaruan ng mga atleta. Habang tahimik akong nakikinig sa simoy ng hangin, nakaramdam ako ng kakaibang saya sa dibdib. Hindi ko alam kung bakit ko ito nararamdaman ngayon. Ang sarap sa pakiramdam na wala kang iniisip kundi namnamin ang ganda ng paligid. "Good morning, Babe. Mukhang masaya tayo ngayon, ah," pabulong na sabi ni Hugo habang nakatayo sa harapan ko. He's smiling like he has no problems at all. Ang aliwalas ng mukha niya, at ramdam kong gumaan ang pakiramdam ko.
"Mom, I will be staying at Tita Agnes house for tonight. Please, don't look for me. I heard, Hugo just got home from London. I want to see him," Adela excitedly says to her mom on the phone. "Adela, you can't do that. What will your Tita Agnes think. It's already, midnight, they probably be resting by now." Her Mom says. "Don't worry, Mommy. I already informed Tita Agnes. Pumasok lang daw ako kapag nasa bahay na nila. And besides, kakauwi ko lang from Canada. I want to rest, okay? Please, don't nag at me, when I get home tomorrow. I love you, bye!" Agad na pinatay ni Adela ang kanyang cellphone at pinaandar ang sasakyan. Adela and Hugo are a childhood friend. But, when she turned seventeen years old, dinala siya sa Canada para doon na mag-aral at manirahan. Maraming nangyari hanggang sa malaman ng dalaga ang tungkol sa girlfriend ng kanyang kaibigan na matagal niya rin hindi nakilala. Adela likes Hugo, pero wala siyang lakas ng loob n umamin noon dahil mga bata pa sila. Two