บทที่ 3

EP02

ความลับที่ถูกเปิดเผย

3 วันต่อมา…

หลังจากหายจากอาการป่วยของขวัญก็กลับมาเรียนตามปกติ เธอเป็นเด็กห้องคิงหรือเด็กเก่งของสายชั้น ด้วยคะแนนการสอบเข้าตั้งแต่มอหนึ่งถึงมอสี่ก็ได้คะแนนอันดับหนึ่งมาตลอด ทำให้คนภายในห้องคอยอิจฉาอยู่ไม่น้อย

ร่างเล็กหยุดแน่นิ่งอยู่ในห้องเรียน เธอกวาดสายตามองบริเวณรอบก็ไม่เห็นใครเลยสักคน ขาเรียวจึงเดินออกไปส่องหน้าต่างก็พบว่าในโรงเรียนกำลังจัดงานปัจฉิมนิเทศ ทุกคนจึงต่างลงไปทำกิจกรรม

ของขวัญไม่รู้เพราะเธอไม่ได้มีเพื่อนหรือสนใจเรื่องกิจกรรมในโรงเรียนนัก พอได้รู้ว่าเป็นวันปัจฉิมก็ถอนหายใจออกมาถ้ารู้ก็คงจะอยู่หอพักต่อ เธอหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้หลังห้องของตนเองแล้วหยิบไดอารี่เล่มหนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋าเป้แต่มันกลับหายไป

ใบหน้าหวานฉายแววสงสัยแล้วลองส่องหาในใต้โต๊ะแต่ก็ไม่มี เธอไม่ได้บันทึกมาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วจึงคิดว่าอยู่ในกระเป๋ามาตลอด ของขวัญลองหาใต้โต๊ะของเพื่อนก็ไม่มี เธอจึงคิดว่าอาจจะอยู่ในห้องจึงเดินออกมาจากตึกเรียนเพื่อไปห้องของคุณครูที่ปรึกษา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก…

"ขออนุญาตค่ะ"

"มีอะไรของขวัญ" อาจารย์กรองแก้วที่ปรึกษาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4\1 เอ่ยถาม เธอกำลังเตรียมตัวออกไปงานปัจฉิมนิเทศของนักเรียน

"หนูมีเรื่องอยากแจ้งให้อาจารย์ทราบค่ะ"

"นั่งลงก่อนสิ" ของขวัญหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวกันข้ามกับกรองแก้ว

"…"

"ไหนมีเรื่องอะไร แล้วทำไมไม่ออกไปร่วมกิจกรรมส่งท้ายรุ่นพี่"

"หนูถูกรุ่นพี่แกล้งมาตลอดเลยค่ะ ตั้งแต่มอสองแล้ว ครูพอจะช่วยตักเตือนรุ่นพี่กลุ่มนั้นให้หน่อยได้ไหมคะ"

"ใครกันล่ะ แล้วทำไมพึ่งมาบอกครูตอนนี้?"

"พี่เมฆาค่ะ กลุ่มของพี่เมฆา…"

"…" คำตอบของขวัญทำให้อาจารย์กรองแก้วนิ่งเงียบ เธอพูดอะไรไม่ออกแล้วมองหน้าเด็กสาวด้วยแววตาเห็นใจ แค่สายตากรองแก้วก็ชัดเจนแล้วว่ามันไม่มีประตูอะไร ไม่มีอะไรทำเมฆาได้

"ไม่เป็นไรค่ะ ไหนๆพี่เขาก็จะจบแล้ว" เธอจิกมือเข้าหากันแน่นแล้วก้มหน้าหลบสายตาอ่อนไหวของตนเอง

"ครูขอโทษนะ เธอรู้ดีใช่ไหมว่าเมฆาเป็นลูกใครแม้แต่ผู้อำนวยการยังทำอะไรเขาไม่ได้"

"ค่ะ หนูทราบ"

"ทนอีกหน่อยนะ เดี๋ยวเมฆาก็จบแล้ว"

"…" ของขวัญนิ่งเงียบ ก่อนหน้านั้นถามว่าทำไมพึ่งมาบอกแต่พอรู้ว่าเป็นใครที่กลั่นแกล้งเธอก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เธอคงโง่เองที่คิดมาบอกเรื่องนี้ เก็บเงียบไว้แต่ก่อนก็ดีแล้วไม่มีใครมาช่วยได้…

"ครูต้องไปร่วมกิจกรรมแล้ว เธอเองก็ควรเข้าร่วมกิจกรรมของโรงเรียนสักครั้งนะ" พูดแค่นั้นก็ลุกจากเก้าอี้แล้วหยิบกระเป๋ามาคล้องบ่า ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ลับร่างกรองแก้วสักพักของขวัญก็เดินออกมาจากห้องตามทางเดินของตึกชั้นหนึ่ง

เมฆา นาราขจร เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของ จอมพล นฤเดชา นาราขจร ตำแหน่งสูงสุดของทางทหารและตอนนี้ก็ดำรงตำแหน่งผู้นำประเทศมาปีกว่าแล้ว และโรงเรียนแห่งนี้เองก็ได้รับเงินสนับสนุนจากเดชาไม่น้อย ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขาทุกคนต่างเกรงกลัวเมฆาทั้งนั้น ชายหนุ่มนิ่งเงียบ เย็นชาและชอบใช้ความรุนแรง เป็นที่จับตามองของเหล่านักเรียนหญิงหลายคนแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าหา

"นั้นไง ยัยแว่นมาแล้ว"

"ช่างกล้าเนอะ แอบรักพี่เมฆาลูกจอมพลกับลูกเด็กกำพร้าแบบนั้นเนี่ยนะ?"

"ไม่ดูสารรูปตัวเอง"

"น่าหมั่นไส้ชะมัด" เสียงซุบซิบกันของนักเรียนหญิงหลายกลุ่มทำให้ของขวัญที่กำลังก้าวเท้าลงจากบันไดเพื่อกลับบ้านหยุดแน่นิ่ง เธอกวาดสายตามองทุกคนที่กำลังจับจ้องมาที่ตนเองด้วยสายตาเหยียดหยาม ตามเสาและป้ายมีกระดาษแปะอยู่หลายใบเธอมองไปยังกระดาษพวกนั้นก็พบว่ามันคือหน้าหนึ่งของสมุดไดอารี่ของเธอ เป็นหน้าที่เขียนสารภาพรักเมฆา…

"พี่เมฆารู้คงจัดการมันแน่"

"รกหูรกตาชะมัด ใครรับยัยกาดำนี้เข้ามาในโรงเรียนเรากันนะ"

"ทำตัวน่ารำคาญ" คำนินทายังคงดังขึ้นจนของขวัญทนฟังไม่ไหว เธอรีบเดินฝ่าฝูงนักเรียนที่กำลังยืนอ่านคำสารภาพรักของเธอแล้วดึงมันออกด้วยความโกรธ ของขวัญไม่รู้ว่ายังมีใครอยากแกล้งเธออีกและไดอารี่นั้นคงไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว ตลอดการดึงกระดาษออกก็มีเสียงหัวเราะเกิดขึ้นทุกคนต่างยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายคลิป

"เหมือนหมาบ้าเลยว่ะ" ของขวัญหยุดการกระทำ เธอหันหน้าไปเผชิญกับทุกคนแล้วรีบวิ่งออกมาด้วยความอับอายขายขี้หน้า แต่ยังไม่ทันจะได้วิ่งไปไหนก็มีร่างของนาราหัวหน้าห้องหกทับหนึ่งมายืนขวางหน้าเอาไว้ และยังมีเหล่าลูกสมุนของเธอมาดักล้อม

"อย่าพึ่งไปดิ…"

"เธอทำใช่มั้ย ทำไมทำแบบนี้นารา!" ใบหน้าหวานเริ่มเบ้เธอทั้งโกรธและอับอาย ได้แต่กำกระโปรงนักเรียนเอาไว้แน่น

"เราเกลียดเธอไง ขึ้นมอปลายแล้วคิดว่าจะไม่ได้เจอหน้าอีกแต่ก็เจอจนได้ ชอบแย่งที่หนึ่งจากเราไม่ใช่หรอ ก็สมควรแล้วที่โดนแบบนี้" นาราบอกด้วยสีหน้าเคียดแค้น เธอวางแผนขโมยไดอารี่ของขวัญและวางแผนในวันปัจฉิม อยากเฉดหัวของขวัญออกจากโรงเรียนแล้วตนเองจะได้ขึ้นที่หนึ่งเพราะคนเดียวที่นาราโค้นไม่ได้คือเธอ

"เธอเห็นความรู้สึกคนอื่นเป็นเรื่องสนุกรึไง ลองมาเจอแบบเราบ้างดิ จะได้รู้ว่ามันแย่ขนาดไหนถ้าอยากได้ที่หนึ่งมากก็บอกเรา ทำไมต้องทำแบบนี้…" สิ่งที่ของขวัญกลัวมากที่สุดคือการที่เมฆารู้ความลับของเธอ

"คิดว่าคนอย่างเธอเราจะยอมขอร้องแบบนั้นหรอ หวังสูงเกินไปนะ" นาราแสยะยิ้มแล้วย่างกรายเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าของขวัญ เธอกำลังหยิบไข่ออกมาจากกระเป๋า ของขวัญจึงถอยหลังทีละก้าว

"เดี๋ยว…" เสียงของเมฆาดังขึ้น เขายืนแน่นิ่งมือล้วงถุงกางเกงนักเรียน ชายหนุ่มเดินมาพร้อมกับแก๊งเดิมแล้วหยิบไข่ออกมาจากนารา เขากระชากตัวเธอเข้ามาแล้วบีบแขนแน่นก่อนจะตอกไข่แล้วราดใส่ใบหน้าของขวัญ เธอหลับตาแน่นแล้วปลดปล่อยนํ้าตาออกมา ทำไมทุกคนต้องใจร้ายกับเธอขนาดนี้

"ชอบฉันหรอ?" ตอกไข่ใส่หน้าเสร็จก็เอ่ยถาม

"…" ของขวัญพูดอะไรไม่ออก นั้นมันไดอารี่ของเธอที่เขียนเองกับมือ พอเห็นท่าทางของคนตรงหน้าสายตาก็ไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าจนมาหยุดที่หน้าของขวัญ

"ให้ตายฉันก็ไม่มีวันชอบเธอ"