FOUR

"I know you owe me an explanations, Mommy, Daddy. But, I'm  running out of time. Don't worry after this mess, bibisitahin ko po kayong lahat sa  Nevada para sa magtapat where I'm  going now. Take care, Daddy, Mommy, have a safe trip."

Labag man sa kalooban ni Clarence ang iwanan ang mga magulang na walang  maayos na pamamaalam pero wala siyang nagawa  lalo at may aberya sa barkong  pag-aari niya pero ito ay  lingid sa kaalaman ng lahat.

He was the captain  of his own ship!

Pero  kapag nasa kapatagan siya ay ang  katiwala niya ang nakahalili sa kanya.

Sa  mga panahong wala siya  sa piling ng pamilya niya at nasa laot naman siya, ganoon din kapag wala silang world tour ng mga pinsan at kambal niya but still ang lahat ng iyon ay  walang nakakaalam kundi siya at kanang-kamay niya.

Hanggang sa nakaalis siya ay nanatiling nakanganga ang mga magulang ni Clarence dahil pagkasabi nito sa binitawang salita ay naglaho na itong  parang bola.

"Mukhang  may lihim na naman ang anak natin. honey, and I guess parang si  Braxton lang na may inililihim tungkol sa tunay na trabaho," naka-iling na wika ni Meljhorie.

"Ewan ko ba sa mga anak natin, honey parang hindi ko na sila kilala. Napakalihim nila when it comes to their  real job. Si Tristan Keith na lang yata ang matino  sa kailang tatlo," sagot  ni Tristan.

"Well let them be, honey. Nasa tamang edad na silang  dalawa at wala rin naman tayong alam sa pinag-gagawa nila kaya we don't have any choices about this matter than to  support them as we include them to our prayers." Wala na ring nagawa  si Meljhorie kundi sang-ayunan ang tinuran ng asawa.

SA malaking bahay ng mga Mckevin o ang  mag-asawang Donna at Bryan.

"Hindi ba dadaan sina Mel at Tristan dito bago sila pupuntang airport, babe?" tanong ng huli.

"Iyan ang hindi ko alam, babe. Dahil wala naman silang  binanggit kaninang umaga. By the way, babe, bakit  mo  natanong? May ipagbibilin ka ba sa kanila?" balik-tanong ng Ginang.

"Wala naman, babe, pero may sasabihin sana ako sa kanila," tipid na sagot ni  grandpa B na sinabayan pa ng buntunghininga na siya namang labis  na ikinabahala ng asawa.

"Ano iyan, babe? I mean tungkol saan ba ang sasabihin mo sa  kanila? Huwag  naman sanang may problema lalo at papaalis na naman sila." Hindi na rin naitago  ng Ginang ang kaba  ng sandaling iyon dahil na rin sa nakikitang hitsura ng mahal na asawa.

"Actually, babe, hindi naman ito  importante para sa anak natin dahil kung tutuusin si Clarence ang dapat kong kausapin," ilang sandali pa ay wika ng matandang lalaki.

"Wait lang, babe, hindi kita maunawaan ah. Kanina ang mag-asawa ang hinahanap mo dahil sabi mo gusto mo silang makausap. But t now you're  telling me na ang apo natin ang  nais mong  makausap?" Napapantastikuhang tanong ng ginang na hindi maitago ang pagtataka.

This time, hinarap ng Ginoo ang asawa bago sumagot.

"May tumawag kaninang tanghali hindi  ba, babe? Well ang manager ng bangko iyon. Alam mo namang kaibigan ko siya at ayon sa kanya ay kunting halaga na lang ang naiwan sa pera ng apo  natin doon at sabi niya na nailabas na nito ang mas  malaki o mas tamang sabihing halos masaid na. Nandoon ang lahat ng trust fund ng mga bata alam mo iyan kaya naka-update sa akin. Well, wala namang kaso iyan kung saan nila gustong gamitin  ang  kani-kanilang pera pero nakakapagtaka lang itong  si Clarence dahil wala na daw isang daang libo ang laman  ng account niya. Ang tanong saan niya ginamit ang halagang iyon?" paliwanag niya.

"What? Babe, naman kailan pa naging gastador ang batang iyon? Okay let's say, pera niya iyon pero saan niya ginamit ang pera samantalang  wala naman tayong nakikitang maaring pinaggamitan niya ng gano'ng  kalaking halaga. His assets on his own are billions, my God!" Maski ang Ginang ay hindi na rin napigilan ang sarili  na nagtanong.

"Iyon na nga,  babe, kaya nais ko sanang makausap sina Mel at Tristan bago sila aalis upang ipagtapat ang  bagay na ito, but how? Ayaw ko rin namang may iisipin sila sa kanilang pag-alis. Aba'y  paminsan-minsan na nga lang silang  umuuwi rito sa Baguio," aniya ng Ginoo.

Dahil dito ay napabuntunghinga ang Ginang. Wala naman talaga silang pakialam kung paano gamitin ng kanilang mga apo ang naipamana na nilang halaga. Ngunit sa pagkakataong iyon ay  hindi  talaga nila maiwasang mag-isip kung saan nilustay ni Clarence ang pera.

"I guess we need to talk to them, babe at---"

Pero  hindi pa natatapos ang sinasabi  ng matandang lalaki ay  dumating ang panganay nilang anak o ang kambal ng taong pinag-uusapan nila. Si Marc Joseph.

"Oh, Hijo, napasugod ka yata, anak?" salubong na tanong ng Ginoo sa anak.

"Si daddy naman po. Siyempre nais ko nga po kayong makita ni Mommy and besides dati naman akong  dumadalaw dito everyday ah," nakangiting sagot ni MJ habang nagmamano  sa  mga  magulang.

"Biro lang, anak. Ikaw naman hindi ka na nasanay sa daddy mo. Oh, bakit ikaw lang anak nasaan si AG?" As the years goes on pumuti  man ang kani-kanilang buhok  pero ang pagpapahalaga sa isa't-isa ay  hindi nagbago.

"Dinaanan kanina ni JP may pupuntahan daw kaya ako lang po mag-isa. Pero  teka lang po Daddy parang may mali eh, may problema po ba kayo rito, daddy, mommy?" patanong na sagot ni MJ na hindi nalingid ang pinag-uusapan ng mga magulang.

Hindi na rin nagkaila pa ang mag-asawa, ipinagtapat nila dito ang sitwasyon.

"Don't worry, Daddy, Mommy, kung nandito pa sa Pilipinas ang  batang 'yon ako ang kakausap sa kanya pero kung nakalayas  na naman aba'y wala na tayong magagawa riyan kundi ang hintayin ang muling pagpapakita niya rito sa atin and hopefully in the near future na po iyan. And if about Mel and Tristan hindi ako sure kung dadaan pa sila dito but I'll  try to contact  them para makausap natin sila kung may oras pa lalo at mamaya na ang kanilang flight pabalik sa Nevada," muli ay paliwanag ni MJ.

Para namang nabunutan ng tinik ang mag-asawa dahil sa pahayag ng anak. May tiwala naman sila rito  kaya kampante silang gagawin nito ang  binitawang salita.

SA kabilang banda, nagkagulo ang  buong staff ng MARGARITA dahil sa babaeng nasa upper deck ng barko which is very dangerous and very privately. Walang ibang nadadako dito maliban sa boss  nila o ang may-ari ng  barko hindi nila alam kung sino.

"Lagot tayo ngayon dito kay boss. Naku kung sino  ba  naman kasi ang babaeng   iyan at unang  beses pa yatang sakyan si MARGARITA. Wala yatang alam sa  patakaran ng barko." Aligaga at hindi mapakaling wika ng kanang kamay ni Clarence.

"Ewan ko riyan. Mukha pa namang wala sa sarili eh. Siya  nga pala ikaw ang tatawag kay  boss dahil ikaw ang close  sa kanya mamaya'y kami pa ang malalagot  nito." Takot ang namamayani sa kanila dahil kilala nila kung magalit ang boss  nilang lingid sa  kaalaman nila ay siya ring kapitan ng barko..

"Natawagan ko na bro pero nasa Pilipinas siya  ngayon eh at tama ka  nagalit  na nga siya lalo at kabilin-bilinan niyang walang tatawag kapag nasa bakasyon siya." Napapakamot sa ulo  na sagot ng kanang kamay ng binata.

"Kayong dalawa ha magpasahan pa kayo riyan eh. Ano kaya kung lapitan  muna natin ang babaing iyan baka  maisipang tatalon  aba'y  mas  malalagot tayo niyan," sabad naman ng isa  pang crew member.

"Ikaw kaya, brod. Alam n'yo  namang ipinagbabawal ng may-ari ang umapak diyan eh lalo sa---"

"Kailan pa kayo natutung magpasahan ng trabaho? Aba'y hindi naman siguro bawal sa boss natin ang lalabag  ng isang beses lalo at kinakailangan? Hindi naman Diyos ang boss natin na hindi maaring salungatin eh," wika ng bagong dating na hindi nila namalayang dumating.

"Captain Mondragon!" sabayang sambit ng apat na nandoon.

Pero ang kanang-kamay ni Clarence  ay  hindi na nagsalita dahil ayaw niyang baka maibuko pa niya ito.

"Sabi ko naman kasi  sa inyo mga pare," aniya ng isa bago bumaling sa  bagong  dating.

"Eh, kasi naman, captain. Alam nating  lahat na ipinagbabawal ng may-ari ang pumupunta diyan," angal ng isa.

"Naku naman, brod. Hindi naman siguro  ganoon kakakitid ang ulo ng boss natin. Upang hindi maunawaan ang bagay na iyan at isa  pa paano na lang kung magpakamatay ang babaeng iyan, eh 'di mas madadali tayong lahat baka mawalan  pa tayo ng trabaho kapag nagkataon."

Pahayag na lamang ni Clarence. Tuloy ay napa-uno si Almazan o ang kanang kamay nito pero palihim lang itong  kinindatan ng binata dahil alam niya ang  dahilan nito sa pag-ubo.

"Eh, iyon na nga, captain. Pero bago pa mangyari iyan  total nandito ka na baka naman maaring ikaw na ang lalapit sa kanya." Suhestiyun ng isa.

"Okay, I will, brod. Let’s   just pray na makukumbinsi ko siyang huwag ituloy ang binabalak," tugon ng binata. But deep inside of him ay  inis na inis siya dahil sa pangahas  na babaeng umakyat sa teritoryo niya. Kung saan siya nagtatambay kapag wala siya sa harap  ng engine. Kumukulo ang dugo niya dahil sa babaeng mukhang wala sa katinuan ay mapipilitan siyang nagtatapat sa mga magulang niya.

As he step closer to the lady near the railings mas nagiging  malinaw sa kanya ang figura ng babae.

"Teka  lang parang nakita ko na siya ah. Anong ginagawa niya dito?" kunot-noong wika ng binata na pansamantalang napatigil.

"Captain, bilisan mo. She's going to jump  now!" Dinig  ni Clarence na sigaw ng mga kasamahan o mas  tamang sabihin na tauhan niya.

Nagulantang siya dahil dito. Hindi niya namalayang napatigil pala siya habang pinagmamasdan ang babaeng  hindi niya akalaing muli niyang makikita at sa mismong barko pa niya.

Tama naman kasi ang tauhan niya tatalon na ang babae!

Tinawid niya ang kanilang pagitan ng may pagmamadali kaya bago pa ito nakatalon ay  nayakap  na niya ito.

"Hoy, babaeng wala sa sarili huwag kang  magpakamatay  dito sa barko. Kung pagod ka  ng mabuhay sa mundo maari kang  magpakamatay kahit saan basta huwag dito!" gigil  na bulong ni Clarence ng nailayo sa may railings  ang babae.

Pero  laking  gulat niya ng bigla  itong umiyak. Ang  pinaka-ayaw pa naman niya sa  lahat ay ang nakakakita ng umiiyak.

"Bakit mo ako pinigilan sa pagtalon ko sana? Alam mo bang pagod na ako? Pasan ko ang mundo, marami na ang nangyari sa buhay ko kaya nais ko ng wakasan ang lahat para mawala  na ang sakit at pighating aking  nararamdaman," sabi  nito habang umiiyak.

"Captain, mukhang may pinagdadaanan sa buhay ah. Sales talk  mo," bulong  ni Almazan na siya  ring agad lumapit.

"Sana hinayaan n'yo  na lang akong  tumalon para mawala na ako rito sa mundo." Hikbi pa ng babae.

Bugso ng damdamin, niyakap  ito ni Clarence  ng walang malisya saka nagwika.

"Alam  mo, miss, kung ano man ang pinagdadaanan  mo ngayon  sa buhay ay hindi sulusyon ang pagpapakamatay mo. Kung nasaktan ka  man sa sinabi ko kanina ay ipagpaumanhin mo na lang dahil restricted  ang lugar  na ito. You can roam around the ship, but this part is forbidden. Now, if you can trust us, you may share your problem. Maybe  we can help you." Ayun at lumabas ang tunay  na pusong mamon.

But...

Imbes magsalita ang hindi nila kilalang babae ay  humagulhol ito ng napakalakas.

"Hey, lady, what's  happening? What's  the matter with you?" natarantang tanong ni Clarence dahil sa ginawi ng babae.

Pero  kagaya ng nauna'y wala itong sagot kundi ang pag-iyak.

"Captain, parang malaki ang problema  niya ah. Baka kailangan natin siyang dalhin sa consultant upang malaman natin kung ano ang mali. Hindi naman kasi siya nagsasalita para malaman sana natin kung ano'ng problema niya." Muli ay  mungkahi ni Almazan.

"I guess  you're right, brod kaysa naman manghula tayo dito." Sagot  ng binata.

Pero ang inis at gigil  na naramdaman niya bago niya ito nilapitan ay biglang naglaho't napalitan ng awa. Ilag sa kanya ang mga  tao  dahil bukod sa  siya ang  kapitan  ng barko ay siya pa mismo ang namamahala sa  kapayapaan ng buong barko. But this time, awang-awa  siya  dahil tahimik ng umiiyak ang babae sa  kanyang balikat.

Kaya  naman imbes na dalhin nila ito sa doctor ng barko ay  pinabalik na lamang  ni Clarence ang mga tauhan sa  kani-kanilang trabaho at siya  na ang naiwan para samahan  ito.