Kinabukasan, dumating si Cearina sa opisina nang mas maaga kaysa dati. Gusto niyang tapusin agad ang lahat ng papeles, kung maaari'y matapos bago pa siya tawagin ni Ezekiel sa kanyang opisina. Ayaw niyang makihalubilo o mapansin ito nang personal; nais niyang manatili sa gilid at maging isang anino sa gitna ng lahat ng nagkakagulong empleyado.
Pagkaupo niya, mabilis niyang sinimulan ang mga papeles. Mula sa mga dokumentong pinirmahan hanggang sa mga record na inayos, ang bawat galaw niya’y may kasamang determinasyon na pigilan ang anumang damdaming gumugulo sa kanyang isip. Gusto niyang makalimot kahit pansamantala, kahit ilang oras lang na wala siyang iniisip na hindi nauukol sa trabaho.
Bigla niyang narinig ang pagbukas ng pinto sa kabilang opisina. Dumating na si Ezekiel, at kahit na hindi niya sinulyapan ang direksyon nito, ramdam niya ang presensya nitong puno ng awtoridad at karisma. Sa kanyang pagpasok, tila tahimik ang paligid; lahat ng empleyado ay nagbigay-galang at nagpakita ng respeto sa kanilang CEO. Ngunit hindi tumingin si Cearina. Nagtuloy-tuloy siya sa kanyang ginagawa, pilit na pinipigilan ang sariling lingunin ito.
Ilang minuto pa lang ang nakalilipas nang bumukas ang pinto ng opisina ni Ezekiel. Lumabas ang kanyang sekretarya na may hawak na folder, agad na lumapit kay Cearina.
“Pinapabigay ni Sir Ezekiel. Urgent daw,” sinabi nito nang may kunwaring lamig sa boses, mabilis na iniwan ang folder sa mesa ni Cearina bago tumalikod.
Pinagmasdan ni Cearina ang mga papeles nang walang imik. Alam niyang gagawin niya ang trabaho, pero hindi ibig sabihin ay kailangan niyang makipag-ugnayan nang direkta kay Ezekiel. Mabilis niyang binuksan ang folder at sinimulan ang pagsusuri ng mga dokumento, na para bang ito lamang ang kailangan niyang pagtuunan ng pansin sa buong maghapon. Ngunit kahit gaano siya ka-focus, hindi maiwasang bumalik sa alaala niya ang mga sandali noong magkasama pa sila ni Ezekiel—noong mga panahon na ang mga ngiti at mga salita nito ay sapat na upang pawiin ang lahat ng kanyang takot at pagdududa.
Muli siyang bumuntong-hininga bago nagpatuloy sa kanyang ginagawa. Ayaw niyang magpatalo sa damdamin, lalo na’t alam niyang hindi na sila maaaring bumalik sa nakaraan. Ngunit habang abala siya, narinig niyang may lumapit sa kanya. Si Mia, na may dalang dalawang tasa ng kape.
“Hi, kamusta?” bati ni Mia habang iniaabot ang isang tasa kay Cearina. “Mukhang busy ka na naman, ah. Nakakailang dokumento ka na ba d’yan?”
Ngumiti si Cearina at tinanggap ang kape. "Ayos lang. Alam mo naman, daming deadlines," sagot niya, pilit na tinatago ang lungkot sa kanyang boses.
Nagpatuloy silang mag-usap nang kaunti, kahit paano’y nakatulong ito upang kahit saglit na makalimutan ni Cearina ang kanyang mga iniisip. Ngunit bago pa sila magtuloy, biglang bumukas ang pintuan ng opisina ni Ezekiel. Lumabas ito, tila may mahahalagang bagay na nasa isip, at hindi man lang lumingon sa direksyon ni Cearina. Dumiretso ito sa pasilyo, na parang wala itong pakialam sa presensya ng mga tao sa paligid. Ngunit sa kabila ng kanyang tila malamig na aura, bawat hakbang ni Ezekiel ay nag-iiwan ng pagkirot sa puso ni Cearina.
Ilang saglit pa lamang nang bumalik si Ezekiel, at sa pagkakataong ito, hindi siya nag-iisa. Si Sofia, ang babaeng minsan ay pinagtagpo ng mga mata nila ni Cearina, ay naroon, nakatayo sa tabi ni Ezekiel habang tila masaya silang nag-uusap. Sa bawat tawa at ngiti na pinagsasaluhan nila, parang pilit na kinakalimutan ni Ezekiel ang lahat ng nangyari sa pagitan nila ni Cearina.
“Grabe, parang sobrang saya ni Sir Ezekiel kay Ma’am Sofia, noh?” bulong ni Mia, na tila hindi napansin ang sakit na dulot ng kanyang mga salita kay Cearina.
Tumango lamang si Cearina, pilit na nilulunok ang sakit sa kanyang dibdib. "Oo nga, halata naman," mahina niyang sagot, pilit pinipigil ang pangingilid ng kanyang luha.
Lumipas ang maghapon, puno ng bigat sa puso ni Cearina. Paglabas niya ng opisina, nagpasyang dumaan sa lugar na minsan nilang itinuring na “kanilang lugar.” Isang maliit na cafe, tahimik at may maginhawang ambiance, kung saan minsan silang nagkikita upang mag-usap at magpahinga mula sa kanilang magulong mundo.
Umupo siya sa paborito nilang mesa at in-order ang parehong inumin na lagi nilang iniinom. Habang hinihintay ang order, natanaw niya ang isang magkasintahan sa kabilang mesa, magkahawak-kamay at masayang nagkukuwentuhan. Tila nakita niya ang sarili niya at si Ezekiel sa kanila. Noon, ang simpleng paghawak-kamay lang ng kanilang mga daliri ay sapat nang makapagbigay ng kasiyahan.
“Bakit ba ang hirap kalimutan?” mahina niyang tanong sa sarili, habang nakatingin sa tasa ng kape na tila nagiging simbolo ng lahat ng alaala niya kay Ezekiel.
Habang iniinom ang kanyang kape, pilit niyang sinusubukang makalimot. Alam niyang hindi ito magiging madali, pero desidido siyang hindi magpatalo sa lungkot at alaala ng nakaraan. Sa mga sumunod na araw, pilit niyang sinimulan ang pag-aayos sa kanyang buhay. Naging mas organisado siya sa kanyang oras at sinikap niyang gawing mas focus ang sarili sa trabaho. Alam niyang ang sakit ay hindi agad mawawala, pero desidido siyang magpatuloy kahit pa gaano kahirap.
Sa tuwing maririnig niya ang mga bulong-bulungan tungkol kina Ezekiel at Sofia, pilit niyang binabalewala ang mga ito. Mas sinikap niyang ibuhos ang oras at lakas sa mga bagong proyekto at tungkulin. Nagulat pa si Mia sa malaking pagbabago kay Cearina at isang araw, pinuri siya nito sa pantry.
"Alam mo, iba ang aura mo ngayon, ha. Mukhang mas focus ka na," puri ni Mia, habang tahimik na iniisip kung ano ang nagdulot ng ganitong pagbabago.
Ngumiti si Cearina, saglit na natigilan bago sumagot. "Siguro kasi napagtanto ko na may mas mahalaga pang bagay sa buhay kaysa magmukmok sa nakaraan."
Mula noon, sinimulan niyang buksan ang sarili sa mga bagong bagay. Nag-enroll siya sa ilang seminars na makakatulong sa kanyang trabaho, at kahit paano’y nakatagpo siya ng ilang bagong kaibigan na handang magpasaya sa kanya. Sa bawat araw na lumilipas, ramdam niya ang unti-unting pag-alis ng bigat ng nakaraan.
Isang gabi, nakatanggap siya ng tawag mula kay Mia. "Girl, may alam ka ba? Si Sir Ezekiel at Ma'am Sofia, nagkabalikan na daw. Nakita sila kanina sa isang event na magka-holding hands."
Tahimik si Cearina, ngunit sa kabila ng kanyang inaasahang reaksyon, tila wala na siyang nararamdamang sakit. Sa halip, bahagya siyang napangiti. "Mabuti naman. At least masaya na siya ngayon. Salamat sa pag-update, Mia. Ingat ka rin pauwi."
Pagkatapos ng tawag, huminga siya nang malalim at sa unang pagkakataon, ramdam niya ang kakaibang kalayaan. Parang may malaking tinik na natanggal sa kanyang puso. Natanggap na niya ang lahat—na hindi na sila maaaring bumalik sa nakaraan, at na panahon na upang tuluyang magpatuloy.
Nang dumating ang araw ng kanilang kasal, ang paligid ay puno ng mga bulaklak, at ang simoy ng hangin ay tila nagdadala ng mga dalang ligaya. Ang simbahan ay nag-uumapaw ng mga kaibigan at pamilya na naghintay sa malaking okasyong ito. Si Cearina, nakasuot ng isang napakagandang puting gown, ay tila isang prinsesa habang lumalakad siya patungo kay Ezekiel, na nag-aantay sa altar. Ang kanyang puso ay tumitibok ng mabilis, puno ng pag-asa at saya.Ang mga mata ni Ezekiel ay punung-puno ng pagmamahal habang tinitingnan niya si Cearina. Minsan, ang mga simpleng bagay ay nagiging pinaka-mahalaga, at sa oras na iyon, naramdaman niya ang hirap at ligaya na nagdala sa kanila sa araw na ito. Ang kanilang mga mata ay nagtagpo, at sa bawat hakbang ni Cearina, ang damdamin sa hangin ay tila nagiging mas matindi.“Cearina, handa ka na ba?” tanong ni Ezekiel habang kinukuha ang kanyang kamay.“Handa na akong magsimula ng bagong buhay kasama ka,” sagot ni Cearina, ang ngiti ay nagliliwanag sa kanyan
Habang unti-unting nagiging tahimik ang paligid, ang liwanag ng mga bituin ay tila nagbibigay liwanag sa kanilang pag-iisa. Si Ezekiel at Cearina ay nakaupo sa paligid ng picnic blanket, nakangiti sa isa’t isa. Ang mga alon ng hangin ay nagdadala ng malamig na simoy, at sa bawat pagsayaw ng mga dahon, tila sinasabi sa kanila na ito na ang simula ng kanilang masayang kabanata.“Sa lahat ng mga nangyari, hindi ko naisip na darating tayo sa puntong ito,” sabi ni Cearina, puno ng damdamin. “Sobrang saya ko, Ezekiel. Sa mga nakaraang linggo, ramdam ko ang pagbabalik ng pagmamahal mo sa akin.”Ngumiti si Ezekiel at tumingin sa mga mata ni Cearina. “Alam mo, sa bawat araw na lumipas, lalo kitang nakikilala. Ang mga simpleng bagay na ginagawa mo, ang pag-aalaga mo sa akin, at ang mga pangarap natin ay nagbigay inspirasyon sa akin na mas pagbutihin ang ating relasyon. Gusto kong maging mas mabuting tao para sa’yo,” tugon niya, puno ng sinseridad.“Ezekiel, hindi mo kailangan magbago para sa ak
Matapos ang masayang kasal, nagsimula na ang bagong kabanata sa buhay nina Ezekiel at Cearina. Ang kanilang mga bisita ay nag-uwian, nagbigay ng huling pagbati at mga regalo, habang ang mag-asawa ay nanatiling nakatayo sa venue, pinagmamasdan ang kanilang bagong simula. Nais ni Ezekiel na suriin ang bawat detalye ng kanilang araw, pero ang puso niya ay puno ng saya. “Minsan, parang hindi ko maubos maisip na kasal na tayo. Ang saya saya ko, Ezekiel!” ani Cearina, na masayang nakangiti sa kanya. Nakita ni Ezekiel ang mga ngiti sa mukha ng kanyang asawa, at tila ang lahat ng pagod at alalahanin ay nawala.“Talagang totoo ang lahat. Ngayon, mas magiging abala tayo sa mga susunod na araw. Ano sa tingin mo?” tanong ni Ezekiel habang mahigpit ang pagkakahawak sa kamay ni Cearina. “Marami tayong dapat asikasuhin. Kailangan natin ng plano.”“Alam ko. Pero masaya ako dahil tayo ang magkasama sa lahat ng ito,” sagot ni Cearina, na tila napaka-puno ng pag-asa. “Kaya naman hindi ko alintana ang l
Habang patuloy ang kanilang mga plano, sinimulan nilang ipatupad ang kanilang mga ideya para sa kasal. Nag-set sila ng mga meeting kasama ang mga wedding planner at nag-research ng mga posible nilang maging supplier. Kadalasang umaabot ang kanilang mga usapan hanggang madaling araw, puno ng tawanan at mga ideya na lumalabas mula sa kanilang mga isip. “Cearina, sa palagay mo, dapat ba tayong kumuha ng photographer?” tanong ni Ezekiel habang nagbabalot ng mga idea sa notebook. “Oo, mahalaga ang mga litrato, kasi ito ang magiging alaala natin. Pero gusto ko ng photographer na kayang ipakita ang tunay na emosyon ng ating kasal,” tugon ni Cearina. “Gusto ko ang mga candid shots, y’know? Yung mga nakuhanan na hindi napaghandaan.”“Magandang ideya ‘yan. Kaya siguro dapat tayong maghanap ng mga rekomendasyon,” sagot ni Ezekiel habang sinimulan ang listahan ng mga photographer na puwede nilang pagpilian.Habang nagpapatuloy ang kanilang pag-uusap, napansin ni Cearina na unti-unting bumabalik
Sa kabila ng mga naganap na pagtanggap mula sa kanilang pamilya, hindi maikakaila na nagdala ito ng bagong responsibilidad kay Ezekiel at Cearina. Ngayon, hindi lamang sila nagplano para sa kanilang sarili, kundi para rin sa kanilang pamilya. Ang bawat pag-uusap ay nagiging mas seryoso, puno ng mga detalye at mga ideya tungkol sa kanilang hinaharap. Habang patuloy na lumalalim ang kanilang relasyon, unti-unti rin nilang napagtanto ang halaga ng komunikasyon at pag-unawa.Minsan, nagkasama silang umupo sa kanilang paboritong kapehan sa bayan. Ang araw ay maliwanag at mainit, at tila bawat sip ng kanilang kape ay puno ng pangako. “Ano na ang mga susunod na hakbang natin, Ezekiel?” tanong ni Cearina habang pinagmamasdan ang mga tao sa paligid na tila abala sa kanilang buhay.“Sa tingin ko, magandang simulan natin ang mga preparasyon para sa kasal,” sagot ni Ezekiel. “Nais kong makilala mo pa ang mga tao sa paligid natin, at gusto kong makita mong paano mo maipapakita ang iyong mga ideya
Habang lumilipas ang mga araw, unti-unting bumalik ang sigla sa pagitan ni Cearina at Ezekiel. Matapos ang mga linggong puno ng pag-aalala at tensyon, nagbago ang kanilang sitwasyon. Mula sa malayo at malamig na interaksyon, unti-unti silang nagkabalikan sa dating masaya at magkasintahang relasyon.Isang umaga, nagpasya si Cearina na magluto ng almusal. Nakaramdam siya ng kakaibang saya habang inihahanda ang mga paborito ni Ezekiel. Ang mga simpleng bagay na ito ay naging bahagi ng kanilang buhay na nagbigay-diin sa kanilang ugnayan. Habang pinapainit ang kawali, naisip ni Cearina ang mga masasayang alaala ng kanilang mga oras na magkasama. Madalas silang nagtatawanan, nagkukwentuhan, at nagbabay-bay ng mga pangarap.“Cearina! Ang bango! Ano ‘yan?” tanong ni Ezekiel mula sa likod, na nagdulot ng kilig sa kanyang puso.“Almusal! Lika na, kumain na tayo,” sagot ni Cearina, na may kasamang ngiti. Ipinakita niya kay Ezekiel ang mga nilutong pancake, bacon, at prutas.“Wow, ang saya naman!