Good evening! May schedule ako para mag Update dito sa GN. Pasensya na po marami pokg trabaho🥹 but thank you readers sa pagstay sa akin 🫂😘
“Siyempre hindi... Pero paano ako maniniwala sa’yo?” Tiningnan ni Emmanuel si Devon nang malamig, may bahid ng pag-asa sa kanyang mga mata, pero mas nangingibabaw ang pagdududa.Matapos ang lahat, nahulog si Roxanne sa dagat, at napakaliit ng posibilidad na siya'y nakaligtas. Kaya sa loob ng limang taon, hindi na siya umasa pang buhay pa ito. Kinuha ni Devon ang kanyang cellphone, binuksan ang photo album, at ipinakita ang screen kay Emmanuel.Lumitaw ang pagkagulat sa mga mata ni Emmanuel. Nanginginig ang buong katawan niya. “Si Roxanne… Totoo bang si Roxanne iyon? Buhay pa siya? Nasaan na siya ngayon?”“Huwag kang mag-alala, ligtas na siya ngayon. Pero hindi ko pa sinasabi sa kanya ang tungkol sa’yo. Dadalhin ko siya kapag mas malakas ka na at kaya mo nang tumayo.”“Totoo ba talaga?” Napuno ng pag-asa ang mga mata ni Emmanuel, pero agad din itong napalitan ng guilt at matinding pagsisisi. “Baka... ayaw na niya akong makita…”Hindi naging maganda ang huli nilang pagkikita ni Roxanne
Napahinto si Roxanne at napakunot ang noo. Ano ang hindi niya dapat malaman?Habang papalapit siya upang makinig nang mas maigi, narinig niya ang mga yabag mula sa loob ng opisina kaya mabilis siyang umatras. Bumukas ang pintuan ng opisina at lumabas si Secretary Kenneth.Nang makita siya ni Roxanne, bakas ang pagkaguilty sa mukha nito. “Miss Roxanne, kailan ka pa dumating?”“Kakarating ko lang. May problema ba?” Tahimik si Roxanne ngunit hindi niya namalayang napakuyom na ang kanyang mga kamay.Ano ba ang pinagtatakpan ni Devon sa kanya?“Nasa loob si Mr. Devon at hinihintay ka. Mauna na akong magtrabaho.”Nagmadaling umalis si Secretary Kenneth. Habang dumadaan ito sa harap niya, kapansin-pansing bumilis ang lakad nito. Pinigilan ni Roxanne ang pagdududa at pumasok sa loob ng opisina.“Nandito ka na pala. Nagpaorder ako ng paborito mong adobong baboy. Maghuhugas lang ako ng kamay, tapos kakain na tayo.”“Sige.”Habang naghuhugas si Devon, inihain na ni Roxanne ang pagkain sa mesa.N
Inalis ni Roxanne ang kamay niya mula sa pagkakahawak ni Devon at iniwas ang tingin. “Wala, medyo pagod lang. Kung ayos ka na, mauuna na akong pumasok.”Pagkasabi niya, hindi na niya hinintay ang magiging reaksyon ni Devon at nagmadaling pumasok sa loob ng villa. Napakunot-noo si Devon habang pinagmamasdan ang mabilis na paglayo ni Roxanne. Ramdam niyang may kakaiba sa ikinikilos nito.Pagkalipas ng ilang sandali ng pag-aalinlangan, tinawagan niya si Secretary Kenneth. “Paki-check kung saan naghapunan si Roxanne ngayong gabi at kung sino ang kasama niya.”Makalipas ang sampung minuto, naipasa na agad ni Secretary Kenneth ang impormasyong nakuha niya. Pagkakita sa pangalan ng restaurant, bahagyang sumikip ang mata ni Devon, at agad siyang binalot ng hinala.Pagbalik ni Roxanne sa kanyang silid, agad siyang nagtanggal ng makeup at naghahanda nang maligo nang biglang may kumatok sa pinto.“Roxanne, may gusto sana akong sabihin. Pwede mo ba akong pagbuksan?”Nang marinig ang boses ni Devon
Suot ni Devon ang isang maayos na itim na amerikana, matikas ang tindig at seryoso ang mukha.Ang babaeng nasa tabi niya ay nakasuot ng eleganteng beige na bestida, ang kanyang mahabang buhok ay nakaayos pababa sa balikat at bahagyang kulot sa dulo, kaya't nagmumukha siyang mahinhin at kaakit-akit.May bahagyang ngiti sa kanyang labi at maliwanag ang mga mata. Sa mga oras na ito, kausap ni Devon ang babaeng katabi niya habang bahagyang nakayuko ang ulo at nakatuon ang tingin. Bahagyang itinaas ng babae ang kanyang tingin at tinitigan si Devon nang may lambing. Tila may di maipaliwanag na pagkakaintindihan sa pagitan nila at halatang malapit sila sa isa't isa.Nakatingin lang si Roxanne sa magkasamang pigura sa labas ng bintana, tila ba may di nakikitang kamay na mariing humahawak sa kanyang puso.Sinubukan niyang pakalmahin ang sarili, pero hindi niya maialis ang tingin sa kanila.Tumingin sa kanya si Drake na may pag-aalala, saka mahina ang tanong, "Ate, ayos ka lang ba?"Bumalik sa u
Pagkatapos sabihin iyon, tumalikod si Drake at umalis. Pinanood siya ni Cassie habang papalayo, bahagyang nanlilim ang mga mata.Hindi niya inakala na magiging ganoon kahirap lapitan si Drake sa kabila ng pagpapapansin niya.Maya-maya, dumating na ang elevator.Pumasok si Roxanne at nakita si Cassie na nakatayo pa rin sa labas ng pinto. “Team Leader Cassie, hindi ka pa ba aalis? Hindi mo ba sinabi kanina na may data kang gustong pag-usapan sa akin?”Ibinaling ni Cassie ang tingin sa sahig. “Hindi ba’t sabi mo rin na pupuntahan mo ako sa oras ng trabaho? Tsaka, magpa-deliver na lang po ako ng pagkain.”Tumango lang si Roxanne at hindi na siya pinigilan. “Sige, paalam.”Pagkatapos kumain sa ibaba, ipinabalot ni Roxanne ng pansit para kay Drake. Pagbalik niya sa opisina, nadatnan niyang nakaupo si Drake sa upuan nito, tulalang nakatitig sa kawalan. Hindi nito namalayang papalapit na siya hanggang sa marinig ang kanyang mga yabag at agad itong natauhan at lumingon.Ibinaba ni Roxanne ang p
Kung muling may gawin si Miles kay Roxanne hindi niya ito palalampasin. Ngayong pwede nang mamuhay nang tahimik ang pamilya nilang tatlo, hindi niya hahayaang may sumira pa nito.Kinabukasan ng umaga, pagkagising at matapos maghilamos ni Roxanne, napansin niyang nawala na ang mga paltos sa kanyang dila na nasunog kagabi, pero may kaunting pamumula at pamamaga pa rin. Sa tingin niya, dalawang araw na lang ay tuluyang gagaling na ito.Pagkababa niya, nadatnan niyang kumakain ng almusal si Devon. Narinig siya nito at agad na lumingon, at nagtagpo ang kanilang mga mata.Napangiti si Roxanne, medyo hindi komportable. "Good morning.""Magandang umaga. Kumusta na ang dila mo?"Natakot si Roxanne na baka siya pa mismo ang maglagay ng gamot kaya agad niyang sinabi, "Gumaling na, hindi na kailangang lagyan ng gamot."Napangiti si Devon, "Takot ka ba na ako ang maglalagay ng gamot sa'yo?""Hindi naman, gusto ko lang sabihin na talaga namang gumaling na ito, at ayoko nang abalahin ka pa." Matigas