Claimed By A Billionaire

Hindi ko pa rin lubos na maipaliwanag ang nararamdaman ko habang nakaupo sa gilid ng higanteng kama sa aming bagong tahanan. Ang bawat paghinga ko ay mabigat, halos sumisigaw sa akin na mali ang lahat. Pero narito ako, sa isang silid na mas marangya kaysa sa kahit anong fashion show na naisip ko, kasama ang isang lalaking hindi ko pa rin lubos kilala… ngunit ngayon ay opisyal na asawa ko.

Enzo. Ang pangalan niya ay parang kidlat na sumabog sa katahimikan ng aking isip. Napaka-akit niya, oo, walang duda. Ang bawat galaw niya sa Formula 1 track ay puno ng tapang at kumpiyansa, at marahil iyon din ang dala niya dito, sa aming kasal na halos wala akong pakialam kung paano nangyari.

Nagbukas ako ng mata at natanaw siya sa kabilang dulo ng kama. Nakatalikod sa akin, tila abala sa pag-aayos ng mga damit sa aparador. Hindi niya ako tiningnan, at hindi rin ko alam kung gusto ko bang tumingin. May malamig na distansya sa pagitan namin, at kahit pa bagong kasal na kami, ramdam ko na ang kanyang mundo ay hiwalay sa akin.

“Celestine…” mahina ang boses niya nang kumaway siya sa akin. Ngunit bago ko pa masagot, patuloy na lang siya sa ginagawa niya.

Hindi ko alam kung bakit, pero para bang nanlalamig ang puso ko sa bawat titig ko sa kanya. Hindi ko inaasahan ang ganitong damdamin — hindi pa man kami nag-uusap ng maayos, ramdam ko na ang init at lamig ng damdamin namin ay nagbabanggaan.

Tumayo ako at lumapit sa bintana. Ang liwanag ng umaga ay pumasok sa silid, naglalaro sa malalambot na kurtina. Para bang sinasabi nito na may panibagong simula, ngunit sa puso ko, may kaba at pangamba na hindi matakasan.

Napansin ko na nakatingin siya sa akin mula sa salamin ng aparador. Ang kanyang mga mata ay may halo ng pagkabigla at… pagnanais? Nahulog ako sa kanyang titig at agad namang tumalikod siya, tila hindi niya kayang ipadama ang anumang damdamin sa harap ko.

Hindi ko mapigilang huminga nang malalim. “Enzo,” tawag ko, ang boses ko’y nanginginig kahit pinipilit kong kalma.

Ngunit wala siyang tugon.

Bakit ganito? Bakit kahit kasal na kami, tila ako’y isang estranghero sa kanyang mundo?

Ang almusal ay iniwan sa maliit na tray sa tabi ng kama. Tinangkang ngumiti si Enzo, ngunit ang ngiti niya ay parang malayo, di maabot. Umupo ako sa tabi niya, hawak ang tasa ng mainit na kape, at naramdaman ang init na unti-unting dumadaloy sa aking mga kamay.

“Hindi mo ba ako papansinin?” tanong ko, pinipilit maging kalmado.

Napatingin siya sa akin. “Bakit kailangan ko pang pansinin ka?” ang tanong niya ay malamig, ngunit may kakaibang tono sa dulo na hindi ko mawari — parang may lihim na pang-aakit na nakatago.

Huminga ako ng malalim, pilit kinokontrol ang emosyon ko. “Kasi… asawa mo na ako, hindi ba?” boses ko ay halong galit at lungkot.

Tumango siya, ngunit hindi lumapit. “Alam ko,” sagot niya, mahinahon ngunit may bigat. “Ngunit hindi ibig sabihin nito na kailangan nating maging… magkasundo kaagad.”

Ang puso ko ay kumalabog. Magkasundo? Paano kami magkasundo kung halos hindi ko siya kilala? Paano kami magkasundo kung bawat titig niya ay parang nagbabantang saktan ako?

Lumapit ako at dahan-dahang hinawakan ang kanyang braso. “Enzo… gusto kong kilalanin ka. Pero kailangan ko ring malaman kung may lugar ako sa mundo mo.”

Hindi siya kumilos. Hindi niya iniangat ang kamay niya sa akin, ngunit naramdaman ko ang init ng kanyang presensya. Para bang ramdam niya rin ang tensyon sa pagitan namin, ngunit pinipili niyang itago ang damdamin.

“Celestine,” wika niya, at ngayon ay tumingin siya sa akin ng buong-titig. “Hindi mo pa alam, ngunit hindi biro ang buhay ko. Lahat ng nakikita mo ay may presyo… pati ang puso ko.”

Nahulog ang aking tingin sa kanyang mga mata, at sa sandaling iyon, para bang may kuryente na dumaloy sa pagitan namin. Ang kanyang malamig na mukha ay nagkaroon ng kakaibang init, at hindi ko maitatanggi na may kaakit-akit sa ganitong misteryosong lalaking ito.

Sumapit ang tanghali, at nagpasya akong maglakad-lakad sa malawak na bahay. Maraming kwarto, maraming sulok, ngunit sa bawat hakbang ko, ramdam ko pa rin ang presensya niya. Parang kahit hindi siya nandoon, bahagi ng espasyo ay siya.

Narinig ko ang tunog ng kanyang boses mula sa opisina niya. “Celestine, huwag kang lumayo nang masyado.”

Lumapit ako sa pintuan at tiningnan siya. Nakaupo siya sa malaki niyang leather chair, nakatingin sa computer, ngunit alam kong tinitingnan niya rin ako.

“Bakit mo ako pinapansin kung ayaw mo namang makipag-usap?” tanong ko, may halong birong galit.

Ngumisi siya, at ang ngisi na iyon — oh, hindi ko alam kung papaano ko ipapaliwanag — nakakapanginig. “Siguro… interesado ako sa kung paano ka lalapit sa mundo ko,” sagot niya, tila may lihim na nakatago sa kanyang mga salita.

Lumapit ako, naglakad nang dahan-dahan, at napansin ko ang tensyon sa pagitan namin. Hindi siya umaalis sa upuan niya, ngunit ramdam ko ang bawat paghinga niya na para bang nakatutok sa akin.

“Enzo… hindi mo ba naiintindihan? Hindi ako natatakot sa’yo,” wika ko, kahit sa sarili ko ay alam kong may halong katotohanan at kabiguan ang aking boses.

Tumayo siya, at sa sandaling iyon, ang distansya sa pagitan namin ay napakalapit. Halos magkadikit ang aming mga katawan, at ang init ng kanyang presensya ay para bang sinusunog ang bawat hibla ng aking balat.

“Celestine,” malapit na ang kanyang boses sa akin, “hindi mo pa alam ang lahat. Ngunit sisikapin kong ipakita sa’yo… sa tamang paraan.”

Ang tibok ng puso ko ay tumaas. Ang kanyang titig ay hindi lang malamig o malayo — may kakaibang pang-akit na hindi ko kayang labanan. Para bang bawat salitang binibitawan niya ay isang hamon sa akin, at gusto kong tumugon, ngunit natatakot akong masaktan.

Pagkalipas ng ilang oras, nagdesisyon akong umupo sa balkonahe, huminga ng sariwang hangin, at isipin ang nangyari. Hindi ko maintindihan kung bakit may halong kaba at kuryente sa bawat sandali na kasama ko siya.

Narinig ko ang tunog ng kanyang sasakyan na humihinto sa labas. Ipinikit ko ang mata ko at hinayaan ang hangin na dumampi sa mukha ko. Para bang bawat hakbang niya ay may kasamang pangako ng kaguluhan at saya sa buhay ko.

Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, alam ko ang isang bagay: kahit na hindi pa ako handa, kahit na takot ako sa damdamin ko, may isang bagay na malinaw… hindi ko siya kayang kalimutan.

Ang unang araw namin bilang mag-asawa ay puno ng tensyon, hindi pagkakaunawaan, at isang hindi maipaliwanag na atraksyon. At sa bawat pagtingin ko sa kanya, alam ko na ang kwento namin ay magsisimula lamang ngayon — puno ng drama, pagnanasa, at lihim na emosyon.

At sa loob ng puso ko, isang pangako ang nabuo: hindi ko siya palalayain sa aking mundo, kahit pa ang mundo niya ay puno ng lihim at panganib.

Sa pagtatapos ng araw, habang nakatingin ako sa malawak na skyline ng Maynila mula sa aming mansyon, alam ko na ang buhay ko ay magbabago — hindi dahil sa kasal na ito, kundi dahil sa lalaking ito.

Si Enzo. Ang misteryosong lalaki na ngayon ay hindi na estranghero, ngunit hindi pa rin ganap na akin.

At sa bawat paghinga ko, alam ko na ang kwento namin ay magsisimula… at wala nang paraan pabalik.