1st update!
Hindi na matiis ni Devon ang ingay nito, kaya kinuha niya ang cellphone ni Henry at tinawagan si Grace.Pagka-connect ng tawag, binanggit niya ang pangalan ng bar at ang numero ng kwarto, pagkatapos ay ibinaba ang tawag at umalis sa kwarto.Kung magtatagal pa siya roon, baka ikamatay niya sa inis si Henry.Sa kabilang linya, hindi pa man nakakapagsalita si Grace ay putol na agad ang tawag. Nang tumawag siya ulit, wala nang sumagot.Matapos tumawag nang ilang beses at walang nakuhang sagot, napabuntong-hininga si Grace. Napayuko siya at pinag-isipan kung pupunta ba siya o hindi.Pagkalipas ng limang minuto, tumayo si Grace, nagpalit ng damit, at lumabas ng bahay.Pagkabukas niya ng pinto, nadatnan niya ang kanyang ina na may dalang pagkain at papalapit pa lang upang kumatok.Napakunot ang noo ng ina niya nang makitang hindi siya naka-pambahay. "Anak, gabi na, saan ka pupunta?""May kailangan daw akong kausapin, sabi ni Roxanne. Pinapapunta niya ako ngayon," sagot ni Grace, halatang nai
Tinaasan siya ni Grace ng kilay at tila magsasalita na sana, ngunit bigla siyang napatingin sa gilid, bahagyang nagulat ang kanyang mga mata.Hindi niya inasahang makikita niya si Henry sa isang blind date.Nagtagpo ang kanilang mga mata sa hangin, ngunit agad ding umiwas ng tingin si Henry, kunwaring walang nakita, at tumalikod na para umalis.Inalis ni Grace ang tingin niya na walang ekspresyon sa mukha at muling tumingin sa lalaking nasa harapan niya na patuloy pa ring naghahanap ng butas.“Mr. Lim, sa tingin ko ay hindi tayo bagay. Hanggang dito na lang. Bye.”Pagkasabi nito, tumayo si Grace at papalayo na sana nang pigilan siya ng lalaki.“Grace, sa palagay ko maliban sa pagiging maluho mo, wala naman akong nakikitang malaking problema.”Lalo na’t maganda si Grace at ang tipo niyang inosente, kaya’t sa kabuuan ay kuntento naman siya rito.Kung magiging masunurin lang si Grace pagkatapos ng ilang date, hindi naman daw malaking isyu na gumastos siya para rito paminsan-minsan.Ngumi
Namutla ang mukha ni Vincent, namintog ang mga ugat sa kanyang noo, at mariing pinisil ang kanyang kamao bago malakas na sinuntok si Daphne.Sa kabila ng matinding sakit sa katawan, hindi na nagsumamo si Daphne tulad ng dati, kundi tumawa na lamang nang malakas.Tinatawanan niya ang sarili at si Vincent—dalawang kaawa-awang nilalang na sinasaktan at kinamumuhian ang isa’t isa, ngunit hindi magawang layuan ang isa’t isa.Plano na sana niyang mabuhay sa ganitong kahabag-habag at malungkot na paraan, ngunit nang makita niyang buhay pa si Roxanne, nagbago ang isip niya.Kahit pa siya'y mamatay, isasama niya sa impiyerno ang mga taong sumira sa kanya.Kinabukasan, maagang nagising si Roxanne, naligo, at sinimulang ipaghanda ng almusal si Lance. Alas-siete y medya, nagising na rin si Lance.Pagkatapos magsipilyo at magbihis, lumabas ito ng kwarto.Nang makita niyang inihahain ni Roxanne ang almusal, ngumiti siya at nagsabing, "Mommy, magandang umaga! Anong niluto mo sa almusal? Ang bango!"
"Isara mo ang mga mata mo at isipin mo. Kung hahalikan ka niya, lalaban ka ba?"Nag-isip si Roxanne, at tila hindi naman siya tututol, pero hindi rin siya mukhang sabik.Sinabi niya kay Grace ang totoo niyang nararamdaman. Hindi maiwasang maawa ni Grace kay Donovan. Limang taon na siyang nanliligaw, pero wala pa ring nararamdaman si Roxanne para sa kanya."Ngayon naman, isipin mo. Paano kung si Devon ang gustong humalik sa'yo?""Tatanggi ako."Walang pag-aalinlangang sagot ni Roxanne, at may bahid ng pagkasuklam sa kanyang tono.Hindi na talaga niya naisip na pwede pa siyang mapalapit muli kay Devon. Masakit ang nakaraan, at limang taon na rin ang lumipas—hindi na sila pwedeng bumalik sa dati."Bakit ang bilis mo magdesisyon?"Pinagdikit ni Roxanne ang kanyang mga labi. "Dahil sigurado akong ayokong magkaroon ng kahit anong kaugnayan sa kanya."Napabuntong-hininga si Grace at dahan-dahang nagsalita, "Roxanne, ang ayaw makaugnay sa kanya ay iba sa hindi siya gusto. Kailangan mong pag-is
"Hindi na ako nagbibiro ngayon!"Nanumpa siya, ngunit ibinaba lang ni Devon ang kanyang mga mata at wala itong balak pansinin pa siya.Napabuntong-hininga si Henry, wala siyang mapaglabasan ng lungkot sa kanyang puso.“Devon, iinom ka pa ba?”“Kailan ba ako nangakong iinom kasama ka?”Napairap si Henry sa kasungitan nito. Pero alam niyang wala ito sa mood dahil kanina niya pa ito nahuli sa auction na naiingit kina Roxanne at Donovan.Ihininto niya ang kotse pabalik sa villa para ihatid si Devon. Pagkarating nila sa harap ng villa, nakita nila sina Roxanne at Donovan na palabas ng villa kasama si Lance.May mga ngiti sa mukha ng tatlo, parang isang masayang pamilya.Naramdaman ni Henry ang bigat ng aura ni Devon mula sa likuran at gusto niyang pigilan na matawa.Hindi nagtagal ay nakita rin siya ng mga ito, “Devon, iuuwi ko na si Lance.” Sabi ni Roxanne.Hindi sumagot si Devon. Nakatingin lang siya sa kamay ni Donovan na hawak si Lance.Naalala niyang ilang taon ding kasama ni Lance si
Mabilis na umatras si Roxanne. “Donovan, hindi ko matatanggap ang sobrang mahal na bagay na ‘yan.”Sandaling natigilan si Donovan, saka napangiti. “Kung mahal man o hindi, ako ang dapat mag-alala ro’n. Wala lang sa akin ‘yang halaga. Nang makita ko ang set ng alahas na ‘to kanina, naisip kong bagay na bagay talaga sa’yo.”“Maaaring hindi ito mahal para sa’yo, pero para sa akin, napakamahal na ng alahas na ‘to.”Sa harap ng seryosong tingin ni Roxanne, napakunot-noo si Donovan. “Girlfriend kita, hindi ba normal lang na bigyan kita ng alahas?”Napakagat-labi si Roxanne at muntik nang magsalita, pero bumulong si Grace sa kanyang tainga, “Roxanne, ang daming taong nakatingin. Gusto mo bang mapahiya si Donovan sa harap ng lahat? At sa totoo lang, maliit na halaga lang talaga ‘yan para sa kanya. Pwede ka namang bumili sa kanya ng bagay na kapresyo niyan. Tanggapin mo na.”Pagkarinig nito, tumingin si Roxanne sa paligid at napansin niyang tama nga—pinag-uusapan sila ng mga tao, may mga nakati