Leonora’s POV Pagkatapos ng isang buong araw ng gawaing bahay, errands, at online parent-teacher conference, ramdam ko na ang pagod sa katawan ko. Pero sa halip na umupo lang sa sofa, naisip kong maghanda ng maliit na sorpresa kay Drack. Alam kong pagod din siya. Ilang araw na rin siyang late umuwi, at kahit nagpapalitan kami ng mga mensahe, iba pa rin ‘yung personal mong maramdaman na may nag-aalala at nagmamalasakit sa’yo. Nag-set up ako ng simpleng dinner sa balcony—isang maliit na mesa, ilang kandila, at ang paborito niyang adobo na may twist: nilagyan ko ng pineapple bits, just how he likes it. Simple lang, pero alam kong matutuwa siya. Dumating siya bandang 7:30 ng gabi. Mukha siyang pagod, pero nang makita niya ang set-up sa balcony, napangiti siya agad. “Wow,” bulong niya habang inaalis ang coat niya. “Special occasion ba?” “Wala lang. Gusto lang kitang pakainin bago ka pa tuluyang kainin ng stress,” biro ko. Umupo siya sa tapat ko at hinawakan ang kamay ko. “This m
Leonora’s POVSabado ng tanghali. Ang sarap sa pakiramdam na buo kami—walang trabaho, walang stress, walang ibang iniisip kundi ang isa’t isa. Sa isang garden café sa Tagaytay, ang mga tawa ng mga anak ko ang pinakamagandang musika sa paligid.“Mommy, look! I took a picture of Daddy!” tuwang-tuwa si Ezra habang pinakita sa akin ang Polaroid photo niya.Ngumiti ako at hinaplos ang buhok niya. “Ang galing mo, anak. Pwede ka nang maging photographer!”Tumawa si Drack, habang sinasalin ang juice ni Alex. “Looks like we have a little artist in the family,” sabi niya, may kakaibang lambing sa tinig.Bumaling ako sa kanya, tahimik kong tinitingnan ang mukha niya. Ilang buwan na ba simula nang naging ganito ka-payapa ang mga araw namin? Halos hindi ko na matandaan.Pero may naramdaman akong kakaiba. Parang may malamig na hangin na dumaan. At napansin kong biglang nanigas si Drack. Tumitig siya sa malayo, at sa isang iglap…“Get down!” malakas pero kontrolado niyang sigaw.At doon na bumagsak
Leonora’s POVIlang araw na ang lumipas mula noong ambush. Wala pa ring balita si Drack kung sino ang “traitor” sa hanay niya. Ang tahimik ng paligid, pero ang puso ko’y hindi mapalagay. Tahimik na para bang may paparating na mas malakas na bagyo.Nasa veranda ako, pinapanood sina Ezra at Alex habang naglalaro ng chess sa maliit na mesa. Kahit papaano, nakakahinga ako nang mas maayos tuwing nakikita kong natututo na silang ngumiti ulit. Pero sa likod ng ngiti ni Ezra, may bumabagabag sa akin.Napansin ko ‘yon kanina pa—madalas siyang tulala, tila may iniisip na malalim. Ngayon, habang nagkakape ako, lumapit siya sa akin.“Mom,” mahina niyang bulong, “I remember something…”Nanlaki ang mata ko. “Anong naalala mo, anak?”Umupo siya sa tabi ko at tumingin sa akin nang diretso. “The man who pointed the gun at me… he had a tattoo. A lion. On his neck.”Halos mabitawan ko ang tasa ng kape. “Are you sure?”Tumango si Ezra. “He also said something strange… He said, ‘Tell your father the lion
Leonora’s POVKinabukasan, tila mas malamig ang simoy ng hangin sa paligid. Wala pa man ang ulan, pero ang pakiramdam ko'y parang may unos na nakaambang bumagsak anumang oras.Kasabay ng mainit na tsaa sa kamay ko ay ang malamig na kaba sa dibdib. Tahimik si Drack habang nakausap si Matteo sa terrace. Mukhang maaga silang aalis para mag-survey ng lumang property na pinaghihinalaan nilang taguan ni Bastian.Umiling ako. Ilang taon man ang lumipas, kaya pa rin ng nakaraan ni Drack na manginig ang buong pagkatao niya. At ngayon, alam kong hindi lang siya ang pinagbabantaan—kasama na rin kami ng mga anak naming sina Ezra at Josh.Biglang may kumatok sa pinto.Si Tiya Nora ang bumungad, may hawak na maliit na package. “Nay Leonora, para daw po sa inyo ‘to. Iniwan lang sa labas ng gate, walang nagpakilalang nag-abot.”Napakunot noo ako. Wala naman akong inasahan na padala.Kinuha ko iyon, at pagkaupo ko sa mesa, dahan-dahan ko itong binuksan. Isang maliit na kahon, kulay itim, na may pulang
Leonora’s POVNasa isang maliit na cafe kami, nagtangka akong magpahinga kasama si Drack at ang mga bata, ngunit sa kabila ng mga ngiti nila, hindi ko matanggal sa isip ko ang banta. Hindi pa kami sigurado kung anong plano ni Bastian, ngunit isang bagay lang ang malinaw—hindi siya magtatapos hangga't hindi kami aabutan.Habang umiinom kami ng kape, hindi ko maiwasang mapansin ang mga mata ni Drack na may nakatagong pag-aalala. Alam kong hindi siya nakakatulog ng maayos, at kahit pa ang kanyang malupit na imahe sa harap ng pamilya, ramdam kong ang mga balikat niya ay puno ng bigat.“Leonora,” ang malalim niyang tinig ay nagpasigla sa puso ko, “bukas, aalis ako. I need to get to Bastian first.”Agad na sumagitsit sa isip ko ang isang alingawngaw ng takot, ngunit hindi ko siya pinakita. Sa halip, tinitigan ko siya ng malalim.“Drack,” ang boses ko ay mahina, ngunit puno ng determinasyon, “hindi mo dapat gawin ‘to mag-isa. I’ll go with you.”Napatingin siya sa akin, may kalakip na pagdudu
Leonora’s POVKakauwi lang ni Drack galing sa trabaho nakatulog narin ang mga bata dahil sa kakaantay sa kanya. Pasado alas-12 narin ng madaling araw ng makauwi siya sa bahay, siguro ay busy sa trabaho kaya ganon. “Hon, how’s the kids?” tanong niya sa akin, habang ako naman ay ina-asikaso ang damit niya na susuotin. “Okay naman namiss ka nila, busy ba sa office?” sabi ko pa, tumango naman siya sa akin bago pumasok sa banyo. “Oo nga pala Drack, bukas ang pasok ko sa company ni papa,” sabi ko.“That’s good to know, ihahatid kita doon okay,” sumagot ako ng oo sa kanya umopo nalang ako sa kama habang nanood ng tv dito sa kwarto.Makalipas ang ilang minuto ay lumabas si Drack mula sa banyo, suot ang komportableng shorts at puting t-shirt. Umupo siya sa tabi ko at bahagyang sumandal sa headboard ng kama habang marahang kinusot ang kanyang mga mata.“Tiring day, hon?” tanong ko habang bahagya kong minasahe ang kanyang balikat. Isang mahaba at malalim na buntong-hininga ang kanyang pinakawal
Leonora's POV "Nay, kailangan kong pumunta sa Maynila, para din sa ’tin to," sabi ko kay inay, malungkot man pero wala akong magawa, kailangan ko na talaga magpunta sa Maynila. "Anak naman, sino ang mag-aalaga sa mga kapatid mo? Alam mo namang hindi ko pa kaya, lalo na at may sakit pa ako," sabi ni Inay sa akin. Tiningnan ko ang mga kapatid ko. Nakakalungkot man isipin, wala akong magawa dahil sa kalagayan namin dito sa Mindanao. "Nay, mas ok na andon ako para makapagpadala man lang ako kahit konti," sabi ko kay inay. "O siya, sige, kung ‘yan ang gusto mo," sabi ni inay sa akin. Nagtatampo siya, kaya nilambing ko na lang siya para kahit papaano ay hindi siya malungkot sa pag-alis ko. Kinabukasan, hinatid ako nila tatang sa airport kasama ang mga kapatid ko. "Tang, salamat sa paghatid. O, pa’no alis na si ate," sabi ko sa mga kapatid ko. Hindi naman mapigilang tumulo ang mga luha ko nang naglalakad na ako papasok sa loob ng airport. Ako nga pala si Leonora Handerson Magaspang. D
Leonora's POV"Hala ka!" bulong ko, habang tumingin sa akin si Sir Drack. Halata sa mukha niya na malapit na siyang magalit."Naku, Sir, sorry po," sabi ko habang nakayuko at nakatingin sa sahig. Nakakahiya siyang tingnan; baka bigla niya akong kagatin."It's okay. Anyway, tell Nay Iska that I'll be out," sabi niya sa akin bago siya lumabas ng pintuan. Hindi ko alam kung anong nangyari. Nakakahiya, nahawakan ko pa ang cobra niya! "Ano ba, Leonora, ang dumi ng isip mo," sabi ko sa aking sarili. Hindi ko tuloy maiwasang isipin ang nahawakan ko ang haba kasi.Dumating si Nay Iska at nakita niya akong namumula ang mukha habang nakatingin pa rin sa pintong dinaanan ni Sir Drack."Leonora," tawag niya sa akin na hindi ko agad narinig, hanggang sa sumigaw siya na ikinagulat ko."Ay! Kolera, Nay Iska, ikaw pala!" sigaw ko, sabay hawak sa dibdib dahil sa gulat. Sinabi ko naman sa kanya ang iniutos sa akin ni Sir Drack kanina bago siya umalis."Gano'n ba? O siya, maglinis ka na," sabi ni Nay Is
Leonora’s POVKakauwi lang ni Drack galing sa trabaho nakatulog narin ang mga bata dahil sa kakaantay sa kanya. Pasado alas-12 narin ng madaling araw ng makauwi siya sa bahay, siguro ay busy sa trabaho kaya ganon. “Hon, how’s the kids?” tanong niya sa akin, habang ako naman ay ina-asikaso ang damit niya na susuotin. “Okay naman namiss ka nila, busy ba sa office?” sabi ko pa, tumango naman siya sa akin bago pumasok sa banyo. “Oo nga pala Drack, bukas ang pasok ko sa company ni papa,” sabi ko.“That’s good to know, ihahatid kita doon okay,” sumagot ako ng oo sa kanya umopo nalang ako sa kama habang nanood ng tv dito sa kwarto.Makalipas ang ilang minuto ay lumabas si Drack mula sa banyo, suot ang komportableng shorts at puting t-shirt. Umupo siya sa tabi ko at bahagyang sumandal sa headboard ng kama habang marahang kinusot ang kanyang mga mata.“Tiring day, hon?” tanong ko habang bahagya kong minasahe ang kanyang balikat. Isang mahaba at malalim na buntong-hininga ang kanyang pinakawal
Leonora’s POVNasa isang maliit na cafe kami, nagtangka akong magpahinga kasama si Drack at ang mga bata, ngunit sa kabila ng mga ngiti nila, hindi ko matanggal sa isip ko ang banta. Hindi pa kami sigurado kung anong plano ni Bastian, ngunit isang bagay lang ang malinaw—hindi siya magtatapos hangga't hindi kami aabutan.Habang umiinom kami ng kape, hindi ko maiwasang mapansin ang mga mata ni Drack na may nakatagong pag-aalala. Alam kong hindi siya nakakatulog ng maayos, at kahit pa ang kanyang malupit na imahe sa harap ng pamilya, ramdam kong ang mga balikat niya ay puno ng bigat.“Leonora,” ang malalim niyang tinig ay nagpasigla sa puso ko, “bukas, aalis ako. I need to get to Bastian first.”Agad na sumagitsit sa isip ko ang isang alingawngaw ng takot, ngunit hindi ko siya pinakita. Sa halip, tinitigan ko siya ng malalim.“Drack,” ang boses ko ay mahina, ngunit puno ng determinasyon, “hindi mo dapat gawin ‘to mag-isa. I’ll go with you.”Napatingin siya sa akin, may kalakip na pagdudu
Leonora’s POVKinabukasan, tila mas malamig ang simoy ng hangin sa paligid. Wala pa man ang ulan, pero ang pakiramdam ko'y parang may unos na nakaambang bumagsak anumang oras.Kasabay ng mainit na tsaa sa kamay ko ay ang malamig na kaba sa dibdib. Tahimik si Drack habang nakausap si Matteo sa terrace. Mukhang maaga silang aalis para mag-survey ng lumang property na pinaghihinalaan nilang taguan ni Bastian.Umiling ako. Ilang taon man ang lumipas, kaya pa rin ng nakaraan ni Drack na manginig ang buong pagkatao niya. At ngayon, alam kong hindi lang siya ang pinagbabantaan—kasama na rin kami ng mga anak naming sina Ezra at Josh.Biglang may kumatok sa pinto.Si Tiya Nora ang bumungad, may hawak na maliit na package. “Nay Leonora, para daw po sa inyo ‘to. Iniwan lang sa labas ng gate, walang nagpakilalang nag-abot.”Napakunot noo ako. Wala naman akong inasahan na padala.Kinuha ko iyon, at pagkaupo ko sa mesa, dahan-dahan ko itong binuksan. Isang maliit na kahon, kulay itim, na may pulang
Leonora’s POVIlang araw na ang lumipas mula noong ambush. Wala pa ring balita si Drack kung sino ang “traitor” sa hanay niya. Ang tahimik ng paligid, pero ang puso ko’y hindi mapalagay. Tahimik na para bang may paparating na mas malakas na bagyo.Nasa veranda ako, pinapanood sina Ezra at Alex habang naglalaro ng chess sa maliit na mesa. Kahit papaano, nakakahinga ako nang mas maayos tuwing nakikita kong natututo na silang ngumiti ulit. Pero sa likod ng ngiti ni Ezra, may bumabagabag sa akin.Napansin ko ‘yon kanina pa—madalas siyang tulala, tila may iniisip na malalim. Ngayon, habang nagkakape ako, lumapit siya sa akin.“Mom,” mahina niyang bulong, “I remember something…”Nanlaki ang mata ko. “Anong naalala mo, anak?”Umupo siya sa tabi ko at tumingin sa akin nang diretso. “The man who pointed the gun at me… he had a tattoo. A lion. On his neck.”Halos mabitawan ko ang tasa ng kape. “Are you sure?”Tumango si Ezra. “He also said something strange… He said, ‘Tell your father the lion
Leonora’s POVSabado ng tanghali. Ang sarap sa pakiramdam na buo kami—walang trabaho, walang stress, walang ibang iniisip kundi ang isa’t isa. Sa isang garden café sa Tagaytay, ang mga tawa ng mga anak ko ang pinakamagandang musika sa paligid.“Mommy, look! I took a picture of Daddy!” tuwang-tuwa si Ezra habang pinakita sa akin ang Polaroid photo niya.Ngumiti ako at hinaplos ang buhok niya. “Ang galing mo, anak. Pwede ka nang maging photographer!”Tumawa si Drack, habang sinasalin ang juice ni Alex. “Looks like we have a little artist in the family,” sabi niya, may kakaibang lambing sa tinig.Bumaling ako sa kanya, tahimik kong tinitingnan ang mukha niya. Ilang buwan na ba simula nang naging ganito ka-payapa ang mga araw namin? Halos hindi ko na matandaan.Pero may naramdaman akong kakaiba. Parang may malamig na hangin na dumaan. At napansin kong biglang nanigas si Drack. Tumitig siya sa malayo, at sa isang iglap…“Get down!” malakas pero kontrolado niyang sigaw.At doon na bumagsak
Leonora’s POV Pagkatapos ng isang buong araw ng gawaing bahay, errands, at online parent-teacher conference, ramdam ko na ang pagod sa katawan ko. Pero sa halip na umupo lang sa sofa, naisip kong maghanda ng maliit na sorpresa kay Drack. Alam kong pagod din siya. Ilang araw na rin siyang late umuwi, at kahit nagpapalitan kami ng mga mensahe, iba pa rin ‘yung personal mong maramdaman na may nag-aalala at nagmamalasakit sa’yo. Nag-set up ako ng simpleng dinner sa balcony—isang maliit na mesa, ilang kandila, at ang paborito niyang adobo na may twist: nilagyan ko ng pineapple bits, just how he likes it. Simple lang, pero alam kong matutuwa siya. Dumating siya bandang 7:30 ng gabi. Mukha siyang pagod, pero nang makita niya ang set-up sa balcony, napangiti siya agad. “Wow,” bulong niya habang inaalis ang coat niya. “Special occasion ba?” “Wala lang. Gusto lang kitang pakainin bago ka pa tuluyang kainin ng stress,” biro ko. Umupo siya sa tapat ko at hinawakan ang kamay ko. “This m
Leonora's POVKinabukasan, muling bumalik sa routine ang lahat. Maaga pa lang, gumising na ako para ihanda ang breakfast ng pamilya. Ang liwanag ng umaga ay dahan-dahang pumapasok sa mga bintana ng kusina, at habang inihahanda ko ang kape ni Drack, napaisip ako: paano nga ba pinagsasabay ang dalawang mundo na tila magkaibang-magkaiba?Sa isang banda, nandito ako sa bahay—nakatuon sa bawat kailangang ayusin, bantayan, asikasuhin. Sa kabilang banda naman si Drack, lumalaban sa corporate battlefield, laging may kasamang pressure, laging may kailangang patunayan. Pero sa kabila ng lahat, pinipilit naming hanapin ang gitna, ang balanse.“Mama, can I bring my drawing to school today?” tanong ni Alex habang nilalagyan niya ng crayons ang kanyang art project.“Of course, anak. Pero lagyan natin ng folder para hindi siya madumihan,” sagot ko habang nilalagay ang sinangag sa plato.Ezra appeared next, his hair messy and his eyes still half-closed. “Mom, where’s my blue notebook? The one with th
Leonora’s POVPagkatapos ng ilang linggong pahinga, hindi na ako sanay sa normal na agos ng buhay. Si Drack, kahit papaano, agad na bumalik sa opisina, bilang CEO ng kumpanya niya. Hindi ko siya masisisi—he was always driven by his work, and I admired him for that. Pero ang pagkakaroon ng sarili kong oras na mag-isa sa bahay, nahirapan akong mag-adjust. Hindi ko alam kung saan ko ilalaan ang oras ko.Nagising ako ng maaga, tulad ng dati. Tumungo ako sa kusina at nagsimula maghanda ng almusal para kay Drack at sa mga bata. Si Ezra at Alex ay medyo tulog pa, kaya’t nagkaroon ako ng ilang minuto upang magmuni-muni.Habang nag-iisa sa kusina, naiisip ko kung paano ko i-balance ang pagiging isang ina at asawa, pati na rin ang pagtulong kay Drack sa pamamahala ng bahay. Magkakaibang mundo ang ginagalawan namin—siya, taas-noo sa kanyang mga business dealings, at ako, nakatutok sa pag-aalaga sa mga anak namin.“Mom, I need help with my math!” si Ezra ang unang bumangon at tumakbo patungo sa k
Leonora’s POVHuling araw na namin sa Hawaii, at kahit ako’y masaya na makakabalik sa mga anak namin, hindi ko maiwasang malungkot. May kakaibang pakiramdam ang pagkakaroon ng ilang linggong ganito—tahimik, puno ng pagmamahal, at walang iniintindi kundi ang isa’t isa.Habang inaayos ni Drack ang mga gamit, ako’y nakatayo sa veranda, tinitingnan ang huling pagkakataon na makapag-relax sa gilid ng dagat. Ang alon na dumarating sa buhangin ay tila nagsasabi ng paalam, na parang sinasabing ‘salamat’ at ‘hanggang sa muli.’Drack walked up behind me and wrapped his arms around my waist. “Gonna miss this place.”I nodded, leaning back into his chest. “Me too. It’s like time slowed down here.”“Pero may mga bagay na mas mahalaga sa atin, Leonora,” he whispered, planting a soft kiss on my hair. “Family. Home.”I smiled softly, turning around in his arms to face him. “Yeah. I’m ready to go home… but I’ll miss this. Us, alone, without anything else to worry about.”“We’ll make time for us, alway