Kabanata 13

May sampung pahina ng impormasyon tungkol kay Luna.

Mahabang oras na sinuri ni Joshua ang dokumento at wala siyang nakita na mali dito. Medyo nainis na siya at tumayo siya para pumunta sa banyo.

“Okay, ikaw na ang bahala dyan.” narinig ni Joshua ang isang boses ng bata nung pumasok siya sa banyo, napatigil siya sa paghuhugas ng kamay.

Nakalagay sa patakaran na hindi pwedeng magdala ang mga staff member ng kanilang mga anak sa trabaho. Bakit may mga bata sa kumpanya ng ganitong oras?

Kumunot ang noo ng lalaki habang sinundan niya ang boses at napunta siya sa isang cubicle. Sa sandali na mapunta na siya sa harap ng cubicle, at bago pa siya kumatok sa pinto, bumukas ito.

Pak!

Mabigat at maingay na tumama ang pinto sa noo ng lalaki, napaaray si Joshua habang tinakpan niya ang kanyang noo.

Lumabas ng cubicle si Neil habang may pride sa sa kanyang mga mata bago siya tumingala at tumingin kay Joshua. “Pasensya na po, pasensya na! Hindi ko po alam na may tao sa labas, kaya’t binuksan ko po ang pinto! Pasensya na po!”

Inalis ni Joshua ang kamay na nasa noo niya at tumingin siya sa maliit na lalaki na mas mataas lang ng kaunti sa tuhod niya.

Kahit na maliit lang ang bata, marilag ang mukha niya habang naglalabas siya ng makisig na aura kahit sa ganitong edad.

Walang interes sa mga bata si Joshua dati, ngunit ngayon, tumingin siya sa batang nasa harap niya at inisip niya na kasing edad lang ito ni Nellie. Sa hindi inaasahan, hindi niya magawang kumilos ng istrikto.

Bahagyang kumunot ang noo ng lalaki, tinanong niya ng may malamig na boses, “Bakit ka nandito?”

“Kakaibang tanong po ‘yan, uncle.” ngumiti si Neil. “Pumunta po ako sa banyo… para umihi po, syempre.”

Hindi siya pumunta dito para umihi. Nakita niya na lumabas si Joshua sa opisina at naghintay siya dito para tamaan si Joshua.

Sinong nagsabi na pwedeng apihin ng kabit niya si Nellie?

Sumimangot si Joshua at lumamig ang boses niya, “Ang ibig sabihin ko, bakit nandito ka sa gusali na ‘to? Sino ang mga magulang mo? Nasaan sila?”

Nagsimulang lumuha si Neil dahil sa seryosong tingin ng lalaki. “Patay na po ang tatay ko; mataas na po ang damo sa libingan niya…”

“Sinasamahan po ng nanay ko ang kapatid ko habang nagtatrabaho para kumita. Mahirap po talaga para sa amin…”

Huminga ng malalim si Joshua at tinaas niya ang kamay niya para pigilan si Neil. “Dahil wala dito ang mga magulang mo, bakit nandito ka?”

“Kasama ko po ang ninang ko.” tinikom ni Neil ang mga labi niya. “Nandito po si ninang para sa business.”

Gumaan ang mga kunot na noo ni Joshua.

“Waa… waa…!” Umiyak si Neil, sumisilip siya sa seryosong ekspresyon ni Joshua. “Sinisisi ko ang tatay ko! Bakit namatay siya ng maaga?! Kung buhay lang siya ng ilang taon, hindi sana mauuwi ang nanay ko sa ganito ngayon!”

Lumakas ng lumakas ang iyak niya, lumaki rin ng lumaki ang pagbibintang niya sa kanyang tatay.

Medyo sumama ang loob ni Joshua nang marinig niya na pinagbibintangan ng bata ang tatay niya.

Hindi kaya’t mas naging malapit siya sa mga bata pagkatapos bumalik sa kanya ni Nellie?

Umupo ang lalaki at hinimas niya ang likod ng bata, nagulat si Neil na napatahimik dahil dito.

Pinigilan niya ang kanyang ngiti, itinaas niya ang kanyang kamay para punasan ang mga luha. “Tama ka, hindi babalik sa buhay ang mga patay. Sana maging mabuting tao ang tatay ko sa susunod na buhay niya!”

Mas lumalala ang batang lalaking ito...

Tumayo si Joshua. “Mas mabuti na hindi punahin ng mga bata ang matatanda.”

“Okay po.”

Alam ni Neil ang hangganan niya at tumigil na siya sa pag iyak. Huminga siya ng malalim, tumalikod, at naglakad palabas ng banyo.”

“Neil!”

Matagal nang naghihintay si Anne na lumabas siya ng banyo, Nang makita niya na lumabas na ang bata, kumaway siya ng sabik. “Dito!”

Pagkatapos nito, nasilip niya ang isang matangkad at malamig na lalaki sa likod ni Neil. ‘Yun ba ay… si Joshua?

Napahinto si Anne.

“Naghihintay po sa akin ang ninang ko, kaya’t aalis na po ako!” Ngumiti si Neil at nagpaalam siya kay Joshua bago siya bumalik sa tabi ni Anne.

“Hindi pinapayagan ng Lynch Group na magdala ng mga bata sa opisina,” may malamig na boses na nagsalita sa sandali na sinubukan na tumakas ni Anne habang dala si Neil. “Kahit na hindi ka empleyado ng Lynch Group, pakiusap, ‘wag na kayong magdala ng mga bata sa susunod.”

Natapos na magsalita ang lalaki at tumalikod na ito para umalis.

“Hah!”

Tahimik na gumulong ang mga mata ni Neil sa lalaking paalis.

Natakot si Anne sa tapang ng batang ito. Mabilis niyang hinila si Neil at sinabi niya ng mahinang boses, “Bakit lumabas ka kasama niya?”

“Syempre, sabay po kaming pumasok ng banyo.”

Tinaas ni Anne ang kanyang kamay at tinapik niya ang noo ni Neil. “Alam mo naman na hindi ‘yan ang tinutukoy ko.” Huminga siya ng malalim, hinila si Neil, at naglakad patungo sa elevator. “Sinabi ko na sayo: ang lalaking ‘yun ay si Joshua!”

“Si Joshua, ang pinakamayaman na lalaki sa Banyan City! Sa kanya ang buong gusaling ito! Hindi lang siya mayaman, mapanganib din siya. Kapag ginalit natin siya, hindi na tayo mabubuhay ng maayos sa Banyan City! Lumayo ka na sa kanya sa susunod!”

Tumango si Neil. “Alam ko po.”

Ayaw niya rin naman na lumaki sa tabi ni Joshua.

…

“Daddy, masarap ang niluto ni Auntie, hindi po ba?” ang tanong ni Nellie. Nakasuot siya ng pink na palda habang papikit pikit ang malaki niyang mga mata.

“Hindi na masama.” yumuko si Joshua at sumimangot siya habang kumakain. “Medyo pamilyar ang lasa.”

Pamilyar talaga ito sa luto ni Luna Gibson noon. Halata na ginawa ng Luna na ito ang homework niya para maging malapit kay Joshua.

Tumingin ang lalaki ng malamig kay Luna, na siyang nakatayo sa tabi niya. “May nangyari ba ngayong araw?” nagsalita ng malamig si Joshua.

“Opo.” tumango at nagsalita ng magalang si Luna, “Nung nagshopping po ako para sa grocery nitong hapon, nakasalubong ko po si Ms. Gibson. Lumapit po siya sa akin at tinanong niya po kung ako ay… kung may masamang intensyon daw po ako sa inyo.”

Tumingala si Luna at nagpatuloy siya, “Sa tingin ko po ay may malalim na paghuhusga si Ms. Gibson sa akin. Para hindi po maapektuhan ang relasyon niyo ni Ms. Gibson, maipapayo ko po na araw araw akong mag aalaga kay Ms. Nellie, at uuwi na lang po ako pagsapit ng gabi.”

Tumingala si Luna at tumingin siya ng seryoso kay Joshua. “Ayos lang ba ito?”

Kapag hindi siya tumira sa villa, magkakaroon pa siya ng oras para alagaan si Neil. Gustong alagaan ni Luna si Neil, hindi dahil sa hindi kayang alagaan ni Neil ang sarili niya.

Dahil nararamdaman niya na masyadong matalino si Neil, at hindi niya mapipigilan si Neil na gumawa ng kung ano anong bagay kapag hindi niya binantayan ang batang ito.

“Hindi na kailangan.” kaaya ayang tinaas ni Joshua ang kutsara at tinidor niya habang nagsalita siya ng kalmado sa pagitan ng pagsubo niya ng pagkain, “Wala siyang karapatan kontrolin kung sino ang nandito sa aking bahay.”

Ngumiti si Luna. “Hindi po ba’t nobya niyo si Ms. Gibson?”

“Mr. Lynch, may bagay po ako na hindi naiintindihan. Nakita ko po sa balita na higit sa limang taon na po kayong engaged. Bakit lumagpas na po ang limang taon at hindi pa po kayo kasal ni Ms. Gibson at hindi pa po siya dito nakatira?”