[4.1]
Awake
I open my eyes and stared at the white ceiling for a couple of minutes and I realize that the place wasn't familiar. The atmosphere wasn't familiar to me. I roam my eyes around while still lying at my bed until found out I was inside a room or more like in a room because of the apparatus attached to me.
Mag-isa lamang ako sa silid, wala si Ash. Wether I wanted to get up and find her, I can't. It feels like my body was really tired, as if I just came from doing something that results my body to be like this. Sinubukan kong i-angat ang ulo ko ng bahagya ay hindi ko magawa. Ang sakit talaga ng katawan ko, sobra! Urgh! One move and I felt my body aches! As in buong katawan ko yata ang masakit.
And, why am I here in this place anyway? What did really happened? And where's Ashley? Why am I feeling so tired? Urgh! Where are you Ashley Ru—?!
"Doc! She wakes up!" speaking of the devil, the devil is coming. Ash w
[4.2]"Pagaling ka na Thal." I don't know why but, by how Ash said that it sounds like there is something else she want to say. I can feel it. Pero sa halip na tanungin siya ay pinili ko na lamang na inialis sa isip iyon dahil baka ako lang ang nag-iisip ng ganoon."Syempre. Ayoko ng nakaratay ako sa ospital." And I ended up a fake laugh to make it sound a joke because Ashley looks too serious. But I guess it didn't work, she didn't even bother to change her serious-look-face expression. Instead, she just smile while looking at me. Inayos niya ang aking buhok at inipit sa gilid ng aking tainga. Ilang minuto pa kaming dalawa na nasa ganoong posisyon habang nakakabingi na katahimikan ang bumalot sa amin.I couldn't take the silence so I spoke up, "Ano ba 'yan, masyado kang seryoso."Saglit pa bago siya nagsalita, "matulog ka na." Tumayo siya at iniayos ang sofa na mahaba na narito mismo sa silid upang doon matulog. Hanggang sa nahiga na
[5.1] “You’re….” Ash pause for a moment while she didn’t even bother to break the gaze on me. “You’re going to be discharged here tomorrow,” she said and look at both Myra and Bryan. I am going to be discharge tomorrow? Is she joking? She said yesterday that it’ll be on next week. Ano iyon nagbago ng desisyon? Hindi naman niya nakausap si Dr. Henry e, ibang tao ang pumasok dito kanina at inaya niyang sa labas na lang sila mag-usap na dalawa. Kaya paano niyang nasabi na lalabas na ako dito bukas? Ashley was acting strange lately, I swear. I can see it. Marahil ay nakita ni Ash ang pagtataka sa aking mukha kaya naman ay nagsalita siya. “I talk to Dr. Henry after I talk with that guy,” she explained. Speaking of that ‘guy’ who entered the room lately, there is something wrong with his aura. ‘O baka naman guni-guni ko lang iyon. “You...talk to Dr. Henry huh? Nagbago siya ng desisyon kaya bukas na ako lalabas?” Tumango ng bahagya si Ash habang ang tingin a
[5.2] “Ano'ng pangalan niya, Ash?” Napunta sa akin ang atensyon ng tatlo ng magtanong ako. “Who?” “No’ng lalaki, iyong pumasok dito tapos inaya mong sa labas na lang kayo mag usap.” Paliwanag ko “Ah a-ano kasi…” Napalingon ako kay Myra ng siya ang magsalita. “H-hindi namin alam ‘yong pangalan niya e, ‘di ba?” Dugtong niya at tumingin siya kay Ash at Bryan. “Ah? O-oo.” -Si Bryan. Tumingin siya sa akin at binigyan ako ng tipid na ngiti. Samantalang si Ash naman ay tumango lang sa akin bilang pagsang-ayon sa sinabi ni Bryan. “Iyon ang totoo,” paninigurado ni Ash. Kumunot ang noo ko dahil roon. “Paano kayo naging magkakilala kung hindi mo alam ang pangalan niya?” Masasabi mo bang magkakilala kayo kung hindi mo alam ang pangalan niya, ‘di ba? These three is really weird, hmmm. “When we met, I asked his name but he just said ‘I don’t have the name’ so I called him that.” “Ay grabe naman siya, pangalan na nga
[6.1]Umalis ang lalaki na parang wala lang sa kanya, samantalang ako ay halos gusto na lang mahimatay habang nakatitig siya sa akin. Kung nakamamatay lang ang titig ay kanina pa ako namatay. Sigurado iyon. Salamat na lang talaga at hindi nakamamatay ang titig.Nang makaalis ang lalaki ay doon lang ako nakahinga ng maluwag, para bang may kung anong nakabara sa aking lalamunan para mahirapan akong huminga kanina, ngunit ang tibok ng aking puso ay matagal pa bago kumalma. I was afraid earlier that he would inter the room! Good thing he didn’t. Akala ko talaga ay papasok siya kanina! Kinabahan na nga ako ng sobra do'n sa titig pa lang niya, paano pa kaya kung pumasok pa siya kanina? Malamang sa malamang ay namatay na talaga ako.Pasalamat na lang talaga ako ay hindi siya pumasok kanina. Sino ba talaga siya? Bakit niya iyon ginagawa? Bakit niya ako tinititigan ng ganoon ka-tagal? Hindi ko naman siya inaano. Sa pagkakaalam ko ay wala akong atraso sa kanya para
[6.2]“So… let’s… eat?” Bryan asked.“Yeah. Uncle will go here and remove those stuff on you Thalia and talk you about some stuff, I guess.” Myra stand up and went to the table, starting to remove the food from the plastics', Ash helped her from doing it.Nang maiayos na ang mga pagkain ay nagsimula na kaming kumain. Habang kumakain kaming tatlo ay may dumaang lalaki na nakasuot ng itim, habang naglalakad siya ay sa akin siya nakatingin kaya naman ang kutsara ng kanin na sana ay isusubo ko ay natigil sa ere. Nakatingin din ako sa kanya at hindi maialis ang tingin. Nagtitigan kami hanggang sa natakpan na siya ng pader. Hindi ko alam kung anong meron sa kanya para makaramdam ako ng kaba, ramdam na ramdam ko ang bilis ng tibok ng aking puso.Bumalik lang ako sa aking huwisyo ng tawagin ako ni Bryan. “Ayos ka lang Thalia?” Tanong nito habang nakatingin sa akin. Ngayon pati na rin ang dalawa ay nakatingin
[7.1]Again, my mind is filling up again with so many questions like, who is he? What is he up to? Why are they keep on staring at me like that? Like they want to kill me. Did they know me? Who are they? And why did he save me?Magpasalamat ka na lang kaya, Thalia ano? Kung hindi ka niya iniligtas ay malamang sa malamang may bukol ka na sa noo mo! But instead of just be thankful that he save me from that ball, my mind was too occupied with questions like, why did he save me?I sighed heavily and decided to not stress my self thinking so many questions with that simple interaction with that guy. I close my eyes and sighed again for one last time. Tamang-tama naman ng pumunta si Bryan sa sala galing sa kusina. Akala ko ay tatabihan niya ako sa sofa ngunit nanatili siyang nakatayo sa may pintuan habang ipinasok ang dalawang kamay sa magkabilang bulsa ng kanyang pantalon.“You ‘kay?” He asked as I look at him and saw at his
[7.2]Tapos na akong magbihis ng pajama ay hinanap ko muna si Ash at tamang-tama naman na paakyat siya ng hagdanan kaya hindi na ako nahirapang hagilapin siya. Tinanong ko lamang siya kung paano linisin iyong sugat ko at bumalik na rin sa loob ng aking silid. Kinuha ko iyong first aid kit na nakalagay daw sa loob ng cabinet at inumpisahan ng linisin iyong sugat kong malapit na ring gumaling.Nang matapos na ay nahiga ako nalang ako kama habang nakatitig sa kisameng kulay gray. Nagmumuni-muni.Napaano iyon, at bakit may sugat? Nang biglang may kumatok sa pinto kaya naman ay napatayo ako bigla upang buksan at bumungad sina Myra at Ash at nakapinta ang maliit na ngiti sa labi. Nilakihan ko ang bukas ng pinto upang makapasok sila.Nang makapasok na sila ng tuluyan ay dire-diretso nilang ibinagsak ang katawan sa kama na tila ba ay pagod na pagod ang mga ito. Umupo pa muna ako sa kama at tinignan silang dalawa na nakatitig sa kis
[8.1]“Finally, nice to meet you.” And just like that, he walked away. Naputol yata ang dila ko at hindi ako nakapagbitaw pa ng salita. Napansin siguro niyang wala akong balak magsalita kaya iniwan na lamang niya ako.Why did I keep on being speechless whenever these creatures are approaching me?Sa susunod, tutuluyan ko na talagang ipaputol itong dila ko para may dahilan na ako kung bakit hindi ako makapagsalita. Kidding aside. Isinara ko ang gate ng bahay at pumasok na sa loob at tulala. Hindi ko alam kung paano ako nakapasok sa loob ng bahay ng hindi man lang nadadapa o nabubunggo dahil sa pagiging lutang ko. Parang naglalakad ako sa hangin. Pumasok ako sa kwarto ko at humilata roon, iniisip ang binitawang mga salita ng lalaking iyon. Weird pero hanggang ngayon ay umi-echo pa rin sa pandinig ko ang mga salita niya.“Finally, nice to meet you.” “Finally, nice to meet you.&rd