IV

“MABUTI naman at makakasama ka na ngayon, Oliver,” wika sa kanya ni Simon.

Tulad ng kanyang ina, isa ito sa mga pioneers ng Merciless at Team Leader nila sa misyong iyon. Dahil mga trainees pa lang sila, may isa o dalawang senior member silang kasama sa bawat misyon.

“Nagkaroon lang ng emergency kahapon, Sir.”

“Palalampasin ko ito sa ngayon pero sa susunod, wala akong tatanggapin na dahilan kung bakit hindi kayo makakasama maliban sa nag-aagaw buhay kayo. Nagkakaintindihan ba tayo?”

“Yes, Sir,” sagot niya at ng dalawa pang kasama sa misyon na `yon na sina Kristoff at Marigold.

“Good. Sa misyong ito, dalawa lang ang dapat niyong gawin. Una, ang mapatay ang target. Pangalawa, ang siguraduhing makakauwi kayo nang buhay.”

Nakakakilabot man pero iyon ang mga pinaka-importanteng bagay na dapat nila isaisip sa bawat misyon. Kahit ba pinaghandaan nila iyon sa loob ng mahabang panahon, iba pa rin na totoong kalaban na ang kahaharapin nila.

Nang gabing iyon, misyon nilang patayin si Janggo Villa Vista. Matagal na itong pinaghahanap ng mga pulis. Ganoon din ng Merciless. Kaya naman hindi na sila dapat mag-aksaya ng panahon.

Birthday party ng anak nito pero hindi na sila makakapaghintay kinabukasan para tapusin ito. Baka kasi bigla na naman itong mawala at mahirapan na silang hanapin ito.

“Naka-puwesto na ba kayo?” tanong sa kanila ni Simon sa pamamagitan ng earpiece.

“Yes, Sir,” sagot nilang tatlo.

Naka-puwesto siya sa rooftop ng isang building. Tanaw niya mula roon ang garden kung saan ginaganap ang party ng anak ni Villa Vista.

“Whoever gets the chance, shoot him.”

Napalunok siya. Kahit ba marami na siyang pinagdaanan sa mga nakalipas na taon, iyon pa lang ang unang beses na papatay siya ng totoong tao. At sa misyon na iyon, ni wala siyang alam sa pagkatao ng kalaban. Basta ang utos lang sa kanila ay ang patayin ito.

Bumilis ang tibok ng kanyang puso nang matanaw niya si Villa Vista sa zoom lense ng kanyang sniper gun. Karga-karga nito nang oras na `yon ang bunsong anak. Kahit ba sakto ang posisyon niya para patamaan ito sa ulo, nag-aalala siya sa mararamdaman ng anak nito kapag nakita nitong duguan ang ama.

“Oliver. Ano pang hinihintay mo?” ani Simon.

Alam ni Simon kung saan sila naka-posisyon. Kaya naman alam din nitong maganda ang puwesto niya para barilin si Villa Vista.

Huminga siya nang malalim. Pinagpapawisan na siya. Nagsimula na rin manginig ang mga kamay niya. Malinaw naman ang mga mata niya pero nang oras na `yon, biglang naging dalawa ang paningin niya kay Villa Vista. Napaupo siya sa sahig.

“H-hindi ko kaya.”

Narinig niyang pumiksi si Simon. Malamang disappointed ito sa kanya. Sumunod doon ay ang utos nitong bumalik na siya sa kanilang command center. Na hirap pa nga siyang gawin dahil nanginginig ang mga binti niya.

Mabuti na lang at pinakamalapit sa location niya ang van na siyang nagsisilbi nilang command center. Habang naka-dispatch sila, naroon si Simon at pinapanuod ang mga footages ng camera na naka-attach sa kanila.

Pagpasok pa lang niya, tanaw na agad niya ang sama ng tingin nito sa kanya. Nagkusa na siyang humingi ng tawad.

“Mabuti na lang at naging alisto si Kristoff. Naging successful pa rin ang misyon natin. Ganoon pa man, hindi ko pa rin nagustuhan ang naging performance mo, Oliver. Anak ka ba talaga ng mga magulang mo? Masyado kang mahina.”

Kilala ang Mama niya bilang pinaka-magaling na female assassin ng Merciless. Kaya nga nitong tumungo sa isang misyon nang mag-isa. At kahit huli man napasali ang Dad niya, ka-level na nito ngayon ang mga naunang miyembro pagdating sa skills.

Nakayuko lang siya habang pinapagalitan ni Simon.

“I’m sorry, Sir. Parang napakahirap lang kasing pumatay ng taong ni hindi ko alam kung ano ang kasalanan. Naroon din ang kanyang pamilya. Ano na lang ang mararamdaman ng mga bata?”

“Naawa ka sa pamilya ni Villa Vista kaya hindi mo siya mapatay? Sa tingin mo ba papatay tayo ng inosenting tao? Mamamatay tao ang demonyong `yon. At karamihan sa mga pinapatay niya ay mga bata. Tinatanggalan niya ng mga internal organs ang mga ito at ibinibenta. At pagkatapos mapakinabangan, kung hindi ipinapatapon, hinayaan lang maghingalo hanggang sa tuluyan mamatay. Kung hindi natin siya napatay ngayon, masaya at buo pa rin ang pamilya niya. Pero mas marami pang tao ang mapapahamak nang dahil sa kanya. Iyon ba ang gusto mo?”

Hindi siya nakaimik.

“Walang saysay na palagi kang top during trainings kung sa totoong misyon, naduduwag ka. Hindi ka nababagay sa mundong `to.”

Hanggang sa makauwi sila, hindi niya magawang tumingin sa mga kasamahan. Lalo na kay Sir Simon. Mabuti na lang at nang nakarating sila ng headquarters, wala ang Mama niya. Kung hindi, katakot-takot na sermon na naman ang maririnig niya.

Papasok na siya sa kanyang kwarto nang may tumawag sa kanya, si Richard Kim, ang kanyang Dad.

“Kamusta ang unang misyon mo?”

Napaiwas siya ng tingin dito. “Pumalpak ako,” mahina niyang sagot.

Tinapik ng ama ang kanyang balikat. “Ganyan talaga sa simula pero masasanay ka rin. Sa simula lang `yan mahirap.”

Hindi tulad ng Mama niya, chill lang ang kanyang Dad tuwing kinakausap siya. Mula nga noong maliit pa lang sila ng kapatid, hindi niya maalalang napagalitan siya nito. Ganoon kabait ang Dad niya. Pero dahil sa pagmamahal nito sa Mama niya, natuto na rin itong pumatay. Siguro pareho sila ng naramdaman nang unang sumabak sa misyon.

Gusto sana niya itong kausapin tungkol sa mga karanasan nito noong bago pa lang itong miyembro ng Merciless pero alam niyang busy rin ito. Maliban kasi sa pagiging Merciless ay isang doktor ang kanyang ama. Pakiramdam nga niya kahit gaano pa siya magsikap, hindi niya matutumbasan ang achievement ng mga magulang.

Pabagsak siyang nahiga sa kama. Huminga siya nang malalim habang nakatitig sa kisame. Iyon ba talaga ang buhay na gusto niya para sa sarili?

Dati, ginagawa lang niyang laro ang mga trainings nila. Nae-enjoy kasi niya iyon. Pero ngayong sumasabak na sila sa totoong misyon, nagda-dalawang isip na siya. Pero kahit naman ano pa ang maramdaman niya, ang ina pa rin niya ang masusunod.

Muli siyang napabuntong hininga at napatingin sa side table kung saan naroon ang box ng chocolate galing kay Serenity. Malamang si Kristoff ang naglagay niyon. Ibinigay na kasi niya iyon dito. Napabangon siya at kinuha ang hugis pusong box. Hindi siya mahilig sa chocolates pero sa unang pagkakataon, bigla siyang natakam.

Kumuha siya ng isa at muling isinara ang box. Napansin niyang nakakabit pa pala doon ang card nito. Nang buksan niya ang card, napakunot noo siya nang may mabasa siyang cellphone number. Nasa pinaka-ibabang bahagi iyon ng isinulat nito.

Naalala niyang binasa iyon ni Kristoff. Wala itong nabanggit na phone number. Paano kung ito lang pala ang naglagay no`n? Pero sa nakikita niya, mukha naman magkapareho lang ang ballpen na ginamit sa nakasulat sa itaas at sa number. Number nga kaya iyon ni Serenity?

MATUTULOG na si Serenity nang biglag tumunog ang kanyang cellphone.

-Salamat sa chocolates.-

Nang mabasa niya ang message, napaupo siya sa kama. Bigla din bumilis ang tibok ng kanyang puso. Isang tao lang naman kasi ang nabigyan niya ng chocolates. Ngayon lang kaya nito napansin ang card niya o ngayon lang ito nagkaroon ng lakas ng loob na mag-text sa kanya?

Nang oras na `yon, gusto niyang tumili sa kilig. Ibig sabihin kaya ng pag-reply nito ay gusto rin siya ni Oliver?