5 Ang Liham

"Maaari ko bang tanungin kung ano ang sinabi ng duke sa iyo aking ginang, dapat ba tayong sumulat kaagad?" Nagsalita si Titus. "Hindi ko alam na close ka pala sa kanya.

Umiling siya, “No, we’re not close. Haharapin ko ito nang mag-isa." Tumango si Titus bilang pag-unawa.

"Kakausapin ko ang aking ama tungkol dito." Tumayo siya, tinahak niya ang daan patungo sa pag-aaral ng kanyang ama.

Kumatok siya sa pinto at sinabing, “Ama? Ako ito, Vienna."

"Vienna? Pwede ka nang pumasok."

Sabi ng masungit na boses ng kanyang ama mula sa loob. Pagpasok sa kwarto, umupo siya sa kanyang usual spot, which is sa tabi ng sofa. Inalok siya ng kanyang ama na si Duke Xaviera ng tsaa. "That's good, tatawagan sana kita para may kausapin ka, mahal." Sinimulan niya.

Napatingin ang ginang sa kanyang ama. "Kung ito ay tungkol sa pagtuturo sa akin tungkol sa paglabag sa mga patakaran kagabi muli ama-"

"Nagpadala sa akin ng sulat ang Duke Raziel Valen Donovan, humihingi. Sigurado akong nakatanggap ka rin ng isa. " Tanong niya.

“Oo.”

“Although parang medyo hindi ako sumasang-ayon...may inaalok siya sa akin...pero gusto kong igalang ang desisyon mo, anak ko.”

"To be honest, I received proposals from a lot of marquesses and Earls, asking for your hand. Even nobles from other country. And I believe it's your time to get married." Nagpatuloy ang kanyang ama. Napuno ng katahimikan ang hangin. Nagbago ang mood.

Pinagtatabuyan ba siya ng kanyang ama? Hindi niya maiwasang mag-isip. It is not like she hated the idea of marriage, if anything, at the age of 21, she is quite late at the age of getting married in their empire, but she don't care. Sinadya niya itong ipagpaliban, umaasang mapapansin siya ng prinsipe ng korona ngunit iba ang nangyayari.

"Hindi ako magpapakasal sa isang tao, ama." Tumayo siya, sinabi niya ang isang huling bagay sa kanyang ama bago lumabas. "Yan ba ang gusto mong pag-usapan sa akin? I better leave then." At padabog niyang sinara ang pinto. Naririnig niya ang pagtutol ng ama ngunit hindi niya ito pinansin.

It was plain rude to speak like that with her father but what can she say? Iniiwasan niya ito sa tuwing nararating sa kanya ang paksang ito. At kinasusuklaman niya ito.

Ngayong pinagbawalan siya ng kanyang mga magulang na lumabas, umupo siya sa tabi ng kanilang hardin ng rosas, na regalo sa kanya ng kanyang ama sa seremonya ng kanyang pagtanda. Nasa tabi niya ang katulong niyang si Roxy, nagsisilbi sa kanyang ginang.

Kinain niya ang paborito niyang dessert, ang puding. Humigop siya ng paborito niyang jasmine tea at nilalanghap ang bango, ninanamnam ang sagana ng matamis na gatas at cream mula sa puding na sumasalubong sa tsaa.

Napabuntong-hininga ang ginang sa kasiyahan. Ito ang kanyang karaniwang oras ng tsaa. Siyempre, nanlalamig siya sa labas at nilalanghap ang sariwang hangin habang hinihintay ang pagdating ng mga kabalyero. Hindi lang si Titus ang napunta sa escapade, nagpadala ang kanyang pamilya ng sarili nilang lima pang kabalyero sa hukbo ng emperador.

"Ano kaya ang tagal nila?" tanong niya sa mga kasambahay na hindi naman gaanong nairita. Hindi dapat pinaghihintay ang isang babae! 

"Nagsumbong muna sila kay Duke Xaviera, my lady. Pagpasensyahan mo na lang." Sagot ng kasambahay niya.

Umupo siya sa likod, pinipilit ang sarili na magkaroon ng pasensya. Tapos na siyang kumain ng panghapon niyang dessert.

Makalipas ang ilang minuto, may narinig akong boses mula sa likuran niya. "Aking babae!" Halos mapatalon siya sa gulat sa biglang tunog.

"Tahimik, Ramon. Nakakainis kang maingay. Maintain your composure as a knight!" sigaw ng isa pang kabalyero. Paglingon niya ay nakaharap niya ang limang kabalyero ng kanilang pamilya, kasama na si Titus.

Ngumiti si Titus sa kanya at lumuhod, nakipagkamao sa kanilang kanang kamay at inilagay ito sa kanilang kaliwang kamay. Tradisyon iyon ng mga kabalyero, na may paggalang sa kanilang mga panginoon.

Sumunod naman ang ibang mga kabalyero.

Nagsalita si Titus, "Kumusta ka, ginang?" At bumangon sila.

"Salamat sa matiyagang pagbati sa amin." Sabi ni Werner. Nakayuko ang kanyang ulo.

"No need to be so formal, Werner." Sabi ng ginang na nakangiting bati sa kanila. She patted each of their backs before saying, "Ginawa mo lahat ang best mo. Salamat sa pagbabalik."

Simula pagkabata, wala na siyang matatawag na kaibigan...ang mga babaeng nasa edad niya ay kinasusuklaman siya o naiinggit kung paano siya naging malapit sa mga lalaki...at ang tanging kaibigan niya bukod kina Titus at Roxy ay ang kanilang mga kabalyero ng pamilya . Halos sabay silang lumaki. At kumportable na siyang makasama ang mga ito.

Sinabi pa ng kanyang ama na akala niya ay magiging lalaki siya balang araw. Kung alam lang niya kung gaano siya nasusuklam sa pagiging isang babae at hindi niya magawang mag-sword sa publiko...o sumali sa mga kabalyero...

Ang kanyang kasambahay na si Roxy, ngayon ay nagdahilan at iniwan silang mag-isa, na kailangang gumawa ng ilang mga gawain. Umiyak si Ramon, ang sumigaw kanina, "Paano tayo biniyayaan ng maganda, malakas, at mabait na babae? Nagligtas ba ako ng buhay sa nakaraan?"

The lady chuckled and smacked his head lightly, "Tumigil ka na sa pag-arte, Ramon. Alam kong binibiro mo lang ako." Pagkatapos ay hinarap niya ang iba pang mga kabalyero. "May hiling ako sayo."

"Ginawa namin ang aming makakaya upang makabalik nang maaga hangga't maaari, aking ginang." Sabi ni Titus. "Ano ito, aking ginang?"

Namutla ang mukha ni Ramon. "Hindi! Gusto ko munang magpahinga! Patawarin mo kami, binibini!"

Tumingin si Ramon kay Werner sa tabi niya, nagmamakaawa sa kanya ng tulong. Napabuntong-hininga si Werner, saka yumuko, "Patawarin mo ako, binibini, ngunit sa ngalan ng iba pang mga kabalyero, posible bang magpahinga muna tayo? Kulang ang tulog natin."

Mapusok na tumango si Ramon, sabik na makalayo. "Yes, my lady! Please! Para akong mamatay sa pagod!"

Tumango ang ginang at pinaalis sila. "Sige, magpahinga ka na. Magiging considerate ako kahit minsan." Sabi niya.

Ngumisi sila sa tagumpay at lumayo, iniwan siya at si Titus. "Hindi ka ba sasama sa kanila?"

"Loyal ako sa aking ginang. Kailangan kong makinig sa kanyang mga kahilingan." Sabi ni Titus. 

Siya'y ngumiti. "Iyan ang gusto ko sa iyo, mahal kong Titus. Masaya ako na pinili kita bilang aking kabalyero."

Natahimik si Titus, namumula ang pisngi. Ang cute ni Lady Vienna sa tuwing nagkakaganito si Titus. Lagi siyang ganito sa tuwing pinupuri siya ng ginang. Kaya naman ginagawa niya ang lahat para maabot ang mga pamantayan nito at hindi siya binibitawan.

Tumingala siya sa langit at nakitang maliwanag na ang araw. Napakagandang araw para sa isang tunggalian. At saka, hindi siya busy ngayon.

Hinawakan niya ang kanyang pinakamamahal na espada. Ang metal at kalawang na amoy ay bumabalot sa kanya. Ito ay regalo ng kanyang kapatid na lalaki sa kanya, bilang siya ay nagtuturo sa kanya ng sining ng sword fighting. Gayunpaman, ito ay walang kabuluhan ayon sa kanyang mga magulang, kaya itinago niya ito sa kanila sa lahat ng mga taon na ito. At sayang, hindi pa rin nila ito namamalayan hanggang ngayon.

Binalot ng benda ang kamay at tinali ang buhok, hinarap niya ang kanyang kabalyero. "Magduel tayo, Titus."

"Siyempre, aking ginang. Atakihin mo ako anumang oras.” Sabi niya sabay kuha din ng sariling espada.

Sa pamamagitan nito, sinimulan siyang ilunsad ni Lady Vienna.

Slashing her swords against him, she started to speak, "Duke Raziel sent me a proposal."

Napatigil si Titus sa sinabi niya, napatingin sa kanya. Mukhang nabigla siya, at medyo nalungkot, "Talaga, binibini?"

Tumango siya, "Oo." Gusto niyang ibuka ang bibig at sabihin sa kanya ang lahat, na nakakita siya ng libro at naglalaman ito ng mga pangyayari sa buhay niya, na papatayin siya ng crown prince o ng Duke...pero wala siyang lakas ng loob na gawin iyon. Kung alam ni Titus ang totoo, ano ang gagawin niya? Hindi niya maiwasang mag-isip.

Tumigil sandali si Titus, bago nagsalita. "Nakita ko."

"Ano sa tingin mo ang dapat kong gawin, Titus?" Siya ay taimtim na nagtanong na walang ideya kung ano ang gagawin dito. Hindi niya inaasahan na mangyayari ito dahil hindi ito nabanggit sa libro.

"Everything is destined, my lady. For now, go with the flow. And if you decide na ayaw mo na siyang pakasalan, then inform me as I'll help you escape."

Natawa siya sa sagot ng kanyang knight. May point siya..."That's a good idea, Titus. Then I'll trust you on that."

"Ito ay isang kasiyahan, aking ginang."

"How about the crown prince, my lady?" Pinalaki ni Knight. "Hindi mo na ba siya mahal? Napansin kong hindi mo na siya hinahabol."

Huminto si Lady Vienna doon, naalala ang kanyang hangal na nakaraan. "Nagbago ang mga bagay, Titus." Ang tanging naisagot niya.

Tumango si Titus, "I'm glad you realized it, my lady. Pagod na akong mag-alala kung paano laging kumakalat ang mga tsismis tungkol sa iyo. Kung alam lang nila kung gaano ka kabait." Sa oras na ito, ang mga mata ni Titus ay nagniningning sa paghanga sa kanya na may hindi kilalang emosyon.

Biglang bumigat ang hangin, at tila may mga salitang gustong sabihin ni Titus ngunit tahimik itong nakatitig sa kanya, may munting ngiti sa labi.

Itinagilid niya ang kanyang ulo, "Are you okay, Titus?"

Umalis si Titus sa kanyang ulirat at tumango. "Oo ako. Na-miss lang kita, binibini."

And with that, nagpatuloy sila sa kanilang tunggalian.

"Okay, Lady Vienna. Nanalo ka," hingal na hingal si Titus nang madiskarmahan siya ng ginang pagkatapos ng kalahating oras o higit pa. Ang kanyang matingkad na pilak na buhok ay sumikat sa araw at ang kanyang kulay ube na mga mata ay nagmakaawa sa kanya na huminto. Ang araw ng hapon ay nagiging paglubog ng araw. Ngunit may natitirang lakas pa ang ginang.

Itinaas niya ang kanyang espada sa hangin, narinig ang kasiya-siyang paghampas na ginawa nito. Hinarap niya si Titus, "Tara, magsimula ulit tayo. Hindi sapat iyon. Naging madali ka sa akin." Alam niyang hindi binibigay ni Titus ang lahat sa sparring na ito. Alam niyang mas malakas siya dito, nagpapanggap lang siya. Siya ang pangalawang pinakamalakas na kabalyero pagkatapos ng lahat.

At kailangan niyang sanayin ang sarili bago niya matugunan ang kanyang wakas.

"No, I apologize to my lady. But I believe you'll have to go inside, my lady. Malapit nang bumalik ang Duke at Duchess at makikita ka nilang hawak ang espada."

Napabuntong hininga siya. Oh! Mahuhuli siya!

Ibinagsak ang kanyang pinakamamahal na espada sa lupa, tinanggal niya ang bandage na nakabalot sa kanyang mga kamay at inalis ang kanyang itali para hayaan ang kanyang nakatalbog na mahabang buhok na bumababa sa kanyang likod, at sumugod patungo sa kanilang mansyon.

Nang magpalit siya ng damit, nagpakita si Titus sa kanyang pintuan. “Lady Vienna, hinahanap ka ng iyong kapatid. May bisita siya at kaibigan mo daw iyon.”

kaibigan?

Pagbaba ng hagdan, pumunta siya sa study ng kanyang kapatid. Pagbukas ng pinto, nakita niya ang kanyang kapatid na kausap ang isang lalaking nakaupo sa tapat niya. “Kuya? Tumawag ka?"

Lumingon sa kanya ang kapatid niya at ngumiti. “Uy Vienna, may bisita ako dito. I'm sure kilala mo siya."

Nanlaki ang mata niya. Hindi...pwede naman...

Silently praying it won't be him, Lady Vienna mumbled a curse habang lumingon ang lalaki, and there he was...tama siya. Si Duke Raziel iyon, ang kanyang mapupulang mata at itim na buhok at ang karaniwang maskara ay nakatakip sa kalahati ng kanyang mukha. “Hello, Lady Vienna. Napakasaya na makita kang muli.”