6 Imbitasyon

Sinulyapan ng kanyang kapatid si Duke Raziel, pagkatapos ay lumingon sa kanya habang nakatayo siya sa may pintuan. "Magkakilala kayong dalawa?" Tanong niya.

Napataas ang kilay niya sa tanong nito. "Ano?" Bakit nandito ang lalaking ito? Anong balak niyang gawin?

Tinitigan siya ni Duke Raziel, may sinasabi ang mga mata nito sa kanya. "Matagal na, Lady Vienna."

Ngumuso siya, napagtanto kung ano ang ginagawa niya. Pumunta siya rito, bilang bisita ng kanyang kapatid, na sinasabing magkaibigan sila. Paano bastos.

Ang lakas ng loob nitong lalaking 'to! Matapos siyang pagbabantaan kagabi at padalhan siya ng liham na humihingi sa kanya ng kamay sa kasal, lumitaw siya rito na parang walang nangyari!

Nakatayo pa rin sa pintuan, naglakas-loob siyang salubungin ang tingin nito. “Naku, oo matagal na talaga, ang awa mo.” She emphasized the word talaga.

Mabigat ang tensyon sa paligid kaya nagsalita ang kapatid niya at binasag ang katahimikan. "Kaya talagang magkaibigan kayong dalawa, halika at maupo ka rito sa amin, mahal kong kapatid." Alok niya, tinapik-tapik ang espasyo sa tabi niya.

"Hindi," pagsingit ni Duke Raziel, pinapasok siya sa bakanteng espasyo sa tabi niya, "Umupo ka rito sa tabi ko, kaibigan ko."

Kung titignan ang mukha nilang dalawa, kitang-kita kung saan uupo si Lady Vienna. Nilapitan niya ang kanyang kapatid at umupo sa tabi nito, nagbigay ng mapang-uyam na ngiti sa direksyon ng duke. "Sa tingin ko kailangan kong maupo sa tabi ng aking kapatid, ang iyong grasya."

Napabuntong-hininga ang Duke at tumango lang.

“You was just in time, we were just talking about you, Vienna. Hindi ko alam na magkaibigan pala talaga kayo ni Duke." Nakangiting komento ng kapatid niya.

Sinulyapan niya ang kanyang kapatid, hinila siya sa braso at napasigaw ito sa sakit. Anong klaseng kalokohan ang pinagsasabi ng kapatid niya? Minsan, gusto na lang niyang hampasin ang ulo niya tulad ng mga panahon noong mga bata pa kami. Parang hindi niya mabasa ang mood. He’s completely oblivious to the fact na kinamumuhian niya ang kontrabida.

Napatingin siya kay Duke Raziel sa tapat niya. “Not to be rude, your grace, but can I ask what are you doing here? Dahil masyado kang abala..."

"Natutuwa akong nagtanong ka." Sumagot siya. “Nakita ko ang kapatid mo sa daan at naisip kita. Natanggap mo na ba ang sulat ko?" Tanong niya na nakataas ang kilay. "Pinaplano kong pag-usapan ito kahapon sa coffee shop, ngunit hindi ka nagpakita."

So seryoso siya sa sulat na iyon? She faked a smile, “Naku, humihingi ako ng tawad diyan, ang iyong grasya. Hindi ko nakalimutan 'yon." Nagsinungaling siya, nakalimutan niya ito at naisip na ginugulo lang siya ng duke, ngunit hindi niya kailangang malaman iyon. "Pinagbabawalan din ako ng aking ama na lumabas."

Tinitigan lang siya ng duke ng isang minuto, sinusuri ang kanyang mukha kung nagsisinungaling siya, at ipinagkibit-balikat lang ito.

“Haha, as I was saying,” Her brother butted in, “May plano ka bang magpakasal sa lalong madaling panahon, your grace? Kung okay lang magtanong."

She chuckled nervously at that, feeling pawis na namumuo sa kanyang noo. Palihim niyang pinunasan iyon at napansin ito ng kanyang kapatid. “Papawisan ka yata ate.”

She chuckled again, pinaglaruan ang kapatid. “Haha. Ang init lang dito."

"Dito." Nakita niya ang isang panyo sa kanyang harapan habang inalok ito ng Duke sa kanya.

Inakay siya ng kanyang kapatid na tanggapin iyon at nag-alinlangan, bumuntong-hininga siya, hinawakan ito at bahagyang pinahid sa kanyang pawis. Maaari niyang itago ang amoy mula sa pabango ng duke. Mabango, malakas, at lalaki ang amoy nito. She cleared her throat. “Patawarin mo ako, ang iyong grasya. Ibabalik ko ito sa iyo kapag hiniling ko sa mga kasambahay na hugasan ito."

Umiling ang duke, “No, keep it...for remembrance, we’re friends after all.”

Bumaling sa kanyang kapatid, ang duke pagkatapos ay tumugon sa kanyang nakaraang tanong, "Tungkol sa aking kasal...naayos na ang lahat, maliban sa tugon ng aking magiging asawa sa aking panukala. Mukhang pinag-iisipan niyang mabuti.” Habang sinasabi niya iyon, nararamdaman niya ang titig nito na sumusunod sa kanya, nagpapadala ng panginginig sa kanyang gulugod.

Tinawanan iyon ng kapatid niya, bagama't walang nakakatawang sinabi. "Maganda iyon, umaasa akong papayag siya sa lalong madaling panahon. Padalhan mo ako ng imbitasyon kapag ikasal na kayong dalawa. I'll cheer for you, your grace."

Pagkatapos ay tumigil ang kanyang kapatid na nakatingin sa kanilang dalawa. Napalunok siya, kinakabahan sa hindi malamang dahilan. Anong kalokohan ang susunod niyang sasabihin? "Excuse me for saying this your grace but, now that I see it, you two look good together." 

Umubo siya, halos mabulunan sa sariling laway. Inilihis ng Duke ang kanyang mga mata at tumingin sa lupa, nakaramdam ng hiya.

Sumusumpa si Lady Vienna na noon pa man, wala nang mas kasiya-siya kaysa sa paghampas sa kanyang kapatid. Siya ay isang dalubhasa sa hindi nalalamang paglalagay sa kanya sa isang mahirap na posisyon! Nakipaglaban siya sa pagnanasa na huwag gawin iyon, na nag-iisip upang makaganti siya pagkatapos ng sitwasyong ito.

“Narinig mo ba yun Lady Vienna? Sarili mong kapatid ang nagsabi niyan...” sabi sa kanya ni Duke Raziel na tinaasan siya ng kilay. Kung hindi dahil sa kanyang maskara, maaari niyang ipanumpa na siya ay ngumingiti.

Maya maya lang ay bumukas ang pinto at bumungad si Titus. Yumuko siya sa kanila, tumikhim para makuha ang atensyon nila. "Patawarin mo ako sa pag-abala sa iyong pag-uusap, ngunit handa na ang hapunan, binibini, panginoon, ang iyong biyaya." Sabi ng kanyang personal knight na si Titus.

Halos mapangiti siya sa pagkapanalo ngunit napatigil siya nang lumabas ang mga sumunod na salita ng kanyang kapatid.

“Naku, sinadya kong hilingin ang iyong grasya. Gusto mo bang manatili para sa hapunan at kumain sa amin?" Tanong ng kapatid niya.

Sinulyapan siya ng Duke, pagkatapos ay umiling hindi. "I'm sorry, hangga't gusto ko, kailangan kong asikasuhin ang isang agarang negosyo."

Tumango ang kanyang kapatid. “Sa susunod na magkita tayo kapag may oras tayo. Vienna, tingnan mo siya sa labas." Utos niya sa kanya.

Tumingin si Lady Vienna sa kapatid na nakakunot ang mga kilay. "Bakit ako?"

"Kaibigan mo siya."

Napabuntong-hininga, iginiya siya palabas ng kanilang mansyon.

 Pagkatapos nito, hindi ko na siya kailangang harapin. Napaisip siya sa sarili.

"Salamat sa araw na ito, naging masaya ako. Ikaw at ang iyong kapatid ay isang mahusay na kumpanya." Sabi ng duke.

"Oo, ikaw ay maligayang pagdating, ang iyong grasya." She said, rolled her eyes.

Agad niyang naramdaman ang duke na nakasandal at bumubulong sa kanya. "Huwag mong isipin na nakalimutan ko na pinatayo mo ako. Maaaring nagawa mong lumayo sa akin sa oras na iyon, ngunit patuloy akong hahabol sa iyo hanggang sa hayaan mo kaming pag-usapan ang tungkol sa aking panukala." Sabi niya sa mahinang boses.

Sasabihin niya sana na natakot siya, pero itong si Lady Vienna ang pinag-uusapan. Siya ay isang agresibo at malakas na babae na hindi umaatras. “Kung gayon, tatanggihan kita, ang iyong grasya. Tumigil ka sa paghabol sa akin at humanap ka ng ibang babae. I promise na hindi ko ipagkakalat ang sikreto mo."

“Hindi, dapat ikaw. O gusto mong sabihin ko sa iyong ama na bumisita ka sa Rogue library, at hiniling na patayin ako?"

Huminto siya. Well, mukhang magiging mahabang biyahe ito.