Chapter 4 Facing reality

Makalipas ang ilang oras sa ganung pwesto, napagdesisyonan na din ni Alexander ang kumalas sa pagkakayakap kay Jessica at tumigil na sa pag iyak. Unang una sa lahat, hindi bagay sa isang katulad niya na may magandang image sa school nila ang umiyak dahil nareject ng isang babae, pangalawa, graduating naman na sila. Magiging busy na siya sa pag aaral kung paano patatakbuhin ang kumpanya at magkakaroon na siya ng dahilan para makalimutan si Mara.

Malinaw na sa kanya na kaya hindi siya magustuhan ng dalaga ay dahil may ibang gusto ito. Pero sa dami ng lalake, bakit ang kapatid pa niya. Bakit si Aaron pa na palaging kakompitensya niya sa lahat ng bagay magmula ng maliliit pa lang sila.

Naupo sa tabi ni Alexander si Jessica, hinawakan ang kamay ng binata saka tumitig dito ng makahulugan. " Kaya mo yan Lex, basta palagi mong tatandaan, nandito lang ako palagi, hinding hindi kita iiwanan." Sabi ni Jessica.

Hindi na din napigilan ni Alexander na hawakan din ang kamay ni Jessica saka sinabing, "Maraming salamat, Jess, hindi ko alam ang gagawin ko kung wala ka sa tabi ko. Pangako, kakayanin ko ito at magsisimula ako ng panibago."

Mixed emotions ang naramdaman ni Jessica, malungkot siya dahil ngayon lang niya makitang masaktan ng ganito si Alexander, pero may saya din siyang naramdaman ng tanggihan ni Mara ang pag ibig ng binata para dito. Ibig sabihin, meron pa din siyang chance kahit 0.0001%. Nakakatawang isipin, nakakahiya, pero hindi maalis ni Jessica na maisip ang bagay na iyon sa mga nangyare ngayon.

Mabilis pang lumipas ang mga araw, at dumating na nga ang pinakahihintay nilang Graduation Day.

Nang tawagin si Alexander ng Principal nila para magbigay ng speech, agad naman itong tumayo at lumakad papuntang stage. Malakas na palakpakan at hiyawan ang maririnig sa loob ng pinag ganapan ng graduation nila.

"Good afternoon everyone." Pagsisimula ni Alexander, na siya namang nagpatahimik sa mga taong nandoon. "Today is not the ending, but a new beginning of our real journey in life. We are about to face the real world. The future is and should be bright, but, it will always depend on us, on how we value the time we have and even the little things we do to make our lives special. A lot of people might expect too much, but you have to keep in mind, that you're living your own life and not theirs. So don't try to always please everyone, instead, start pleasing yourself. Don't assume that what you're doing will make them love you, just because you are better than the others. At the end of the day, the people who truly loves you will choose you, no matter how good or bad you've become."

Tumahimik ito sandali at nanginang ang mga mata sa nagbabadyang pagpatak ng mga luha ng maalala ang rejection ni Mara, pero pinigilan niya. "There will be dark days ahead of us too, and there will be days where you will feel alone and not wanted. But we should never lose hope. Hold on to it, and remember the very first reason why you have to keep going. Remember what you used to be and what you are now. Always know that you are now a better person than who you were yesterday and that tomorrow, you'll be even better that what you are today."

Tahimik na nakikinig ang mga estudyanteng kaka graduate lang, habang si Jessica ay hindi mapakali sa upuan niya. Nakareceive kasi siya ng text mula kay Althea na lilipad papuntang America si Alexander bukas para mag tuloy ng pag aaral sa negosyo ng kumpanya nila. May mga sinabi pa si Alexander, ngunit hindi na iyon naintindihan ni Jessica. Hindi malamang kung ano ang gagawin.

Ang buong akala niya ay mananatili silang magkasama ni Alexander, mag eenrol na siya sa susunod na semester para sa pagiging Doctor at panibagong 4 years iyon. Pagkatapos nun at another 2 years para sa masteral niya dahil gusto niyang maging surgeon. Sobrang busy ang kursong kinuha niya at sobrang busy din ng magiging buhay ni Alexander sa pag take over ng kumpanya nila. Pano na sila ulit magkakasama kung lalayo pa ito at pupunta ng America?

Nang matapos ang speech ni Alexander ay tumayo na ulit ang principal para pasalamatan ito at ipagpatuloy ang programa ng Graduation nila. Naupo na ulit sa tabi ni Jessica si Alexander. Nakangiti ito ng tanungin siya. "Jess, ayos ba? Ang galing ko no?".

Hindi sumagot si Jessica at nakatingin lang sa phone niya habang nakatulala."Hoy Jess! Wag mong sabihin na hindi mo napakinggan yung speech ko? Pambihira ka naman oh!". May himig ng pagtatampo sa boses ni Alexander.

Dahan dahang lumingon si Jessica sa binata at mahina, halos hindi madinig ang mga salita niya."Kelan mo balak sabihin saken na aalis ka papuntang America?".

Nawala ang ngiti ni Alexander at sumeryoso na din ang muka nito."Jess, sasabihin ko naman talaga sayo..." Pinutol ni Jessica ang tangkang pagpapaliwanag ni Alexander. "Pero ano Lex? Pero naisip mong hindi nalang? Dahil hindi naman ako mahalaga sayo? Dahil wala ka namang pakielam sa mararamdaman ko, ganun ba? Na pag naalala mo nalang akong bigla bago ka sumakay ng eroplano, saka mo lang maiisip na sabihin saken na, 'Hoy, tanga, kung pupunta ka ng bahay, wala ako dun kasi pasakay na ko ng eroplano ngayon papuntang America'. Ganun ba ha Lex?". Halos mangiyak na sunud sunod na tanong ni Jessica sa binata.

Hindi naman agad nakakibo si Alexander, nagyuko lang ito at nanahimik. Sa sobrang sama ng loob ni Jessica, tumayo nalang siya at umalis. Gusto pa sana siyang habulin ni Alexander, pero kilala nito ang dalaga. Hindi magiging maganda ang ending pag pinilit niyang makipag usap dito sa oras na ito.