Goodmorning pooo
Chapter 181 and 182 (Expanded)“Gamutin mo sugat mo,” mariing sambit ni Lorenzo sa pinsan niya at saka nilagay ng padarag ang first aid kit sa tabi nito. May diin sa bawat salita niya, para bang gusto na rin niyang ipamukha rito ang bigat ng kasalanan nito. Halata sa mga mata ni Lorenzo ang inis at pagkadismaya.Paul just looked at it, his expression empty, bago niya tiningnan si Lorenzo. There was a silent plea in his eyes, like he wanted to beg for help but couldn’t find the courage to do it properly.“You should let me talk to her,” he said seriously to his cousin, his voice almost trembling from exhaustion and regret.“Hindi pa ba sapat iyang suntok ni River at gusto mo pang dagdagan ko?” seryosong sambit ni Lorenzo, halatang galit pa rin siya rito. “You’re lucky at si River lang ang sumuntok sayo, dahil kung pati ang iba sinuntok ka, hindi lang yan ang aabutin mo, you might already in the hospital now."Paul sighed deeply and irritably pulled his hair in frustration, halos mapamu
Chapter 179 and 180Habang sa sala naman ay seryoso nang nakatingin ang lahat kay Paul. The entire room was tense, every breath sounded louder, and even the faint ticking of the clock seemed to echo. Walang gustong gumalaw, walang gustong magsalita, dahil alam nilang kahit anong salita pa ang lumabas, mas lalala lang ang sitwasyon.“Leave, Paul,” muling sambit ni Lorenzo dahil mukhang walang plano si Paul na umalis, mababa ngunit matigas ang tono. Pero kahit na basag na ang labi ni Paul, kahit halos nanginginig pa ang mga kamay niya sa pagod at sakit, hindi ito nagpatinag.Pinilit niyang tumayo, hinahabol ang sariling hininga, at tinitigan si Lorenzo sa mata.“I need to talk to my girlfriend,” mariin niyang sabi, halos pabulong pero puno ng desperasyon. "I need to explain to her that I didn't do it, wala akong babae, na walang nangyare sa amin ni Zyril," sambit pa ni Paul habang mabilis na humihinga."Paul, enough. This is not the right now to do that," mariin na smabit din ni Lorenzo
The silence that followed her voice was suffocating, a tension that made even the air feel heavier. Everyone’s eyes followed her, and even Solvia, who was seething just moments ago, clenched her jaw tighter in silent anger and pity.“No, baby," napasinghab na sila Thali nang marinig iyon kay Paul, they suddenly dont know what to think."I’m not going to leave, unless we talk,” mabilis din dugtong na sambit ni Paul, halos pakiusap na rin ang tono, pero halatang desperado.His eyes were glassy, his chest rising and falling too quickly, as if fear itself was choking him. His hands were shaking, and he looked like a man ready to crumble if rejected one more time.That only made Solvia’s temper flare even more.“Wala ka man lang bang hiya?” Iritang sambit ni Solvia, halos sumabog sa galit. Pero hindi na iyon pinansin ni Paul, tuloy-tuloy pa rin siya sa paglapit kay Dia.“Dia…” mabilis na nilapitan siya ni Paul, pero bago pa siya makalapit, agad na humarang si Lorenzo.Mariin ang titig nito
Chapter 176 and 178Agad na ibinagsak ni Dia ang katawan niya sa kama, halos mawalan ng lakas habang bumabagsak ang bawat luha niya sa unan. Tahimik siyang umiyak, sinisikap na pigilan ang paghikbi, pero ang bigat sa dibdib niya ay parang alon na hindi mapigilan.“I-I hate you,” bulong pa niya habang iniisip si Paul.She felt so drained, so emotionally exhausted, that her tears slowly lulled her into a restless sleep.Nang magising siya, ramdam pa rin niya ang pamamanhid sa mukha at ang hapdi ng mga matang namamaga sa kaiiyak. Narinig niya ang mahinang katok sa pinto ng kwarto niya at napalingon siya, umaasang panaginip lang ang lahat ng nangyari kagabi.Sandali siyang napaisip, baka nga nasa Hawaii pa siya, baka panaginip lang ang lahat ng sakit, pero nang makita niya ang pamilyar na silid niya sa Pilipinas, unti-unting bumigat muli ang dibdib niya.Dahan-dahan niyang hinawakan ang kwintas sa leeg niya, ang alaalang natitira sa mga panahong masaya pa siya. Napapikit siya, at kahit pi
“K-Kuya River, can you just talk and ask her tomorrow? Pagod na kasi siya,” sabat ni Solvia, halos pabulong ngunit puno ng pakiusap. Her voice trembled, and her eyes were already glistening with tears, afraid that one wrong word might make Dia crumble completely into pieces she couldn’t gather again.Kumunot ang noo ni River, still mad and confused. Hindi niya maintindihan kung bakit biglang umuwi ang kapatid niya mula sa ibang bansa, umiiyak, wasak, at tila wala nang direksyon.Ang makita ni River na umiiyak nang ganoon si Dia ay tila isang panaginip na hindi niya kayang intindihin. Sanay siya sa kapatid niyang palaban, matapang, at hindi nagpapatalo kahit kanino, kahit pa minsan ay may pagka-suplada o spoiled brat. But now, she looked like a broken mirror, reflecting nothing but pain and the fragments of what she used to be.Even though River wanted to ask more, he forced himself to stop. He clenched his jaw and sighed heavily, ang mga kamay niya ay mahigpit na nakasara sa gilid na p
Chapter 174 and 175 Tahimik lang sila kanina pa, tanging ang mga tunog ng malalakas na busina at pag-ikot ng mga gulong sa kalsada ang maririnig. Ang mga ilaw mula sa mga dumadaang sasakyan ay kumikislap sa windshield, parang naglalaro sa mga tuwing luha sa pisngi ni Dia. Bawat ilaw na dumadaan ay parang paalala ng mga sandaling gusto na niyang kalimutan, bawat tunog ng kalsada ay tila tinig na bumubulong ng sakit at pagkasira. Gustong isipin ni Dia na panaginip lang ito—na kapag iminulat niya ang mga mata niya, nasa tabi pa rin niya si Paul, nakangiti, at walang nangyaring masakit.Her world had shifted, cracked open, and no matter how hard she tried to breathe, it felt like the air was too heavy, filled with shards of memories that cut her every time she moved. Her mind was blank, pero bawat tibok ng puso niya ay mabigat, parang may bato sa dibdib na ayaw matanggal.The silence between them was deafening, suffocating, as if the world itself had stopped spinning for a moment just