Mag-log in“Your dad—” Simula ni Dia, pero agad naputol ang sasabihin niya.Nabaling ang atensyon niya sa pinto nang maramdaman niyang may gumalaw doon. Nanigas siya, kinagat ang labi, dahil ang taong pumasok ay ang mismong iniiyakan ng anak niya.“Then suddenly,” pagpapatuloy ni Alys, mas nanginginig na, “I saw him with his family. They looked so happy. He looked so happy. And I… suddenly I didn’t want to ruin anything. I didn’t want them to hate me. I didn’t want to ruin what he has now.”Tahimik na pumasok si Paul, he look serious as he entered inside her room and Dia knows that he already heard what Alys said. Dahan-dahan niyang isinara ang pinto, maingat, na tila ayaw niyang makalikha ng kahit anong ingay.Hindi napansin ni Alys ang pagpasok niya. Tuloy-tuloy ito sa pag-iyak at paglabas ng bigat ng loob, habang si Paul naman ay nanatiling nakasandal sa pinto, tila binabagsakan ng bawat salitang naririnig niya.“M‑Mommy… If dad is already happy, I don’t want to step in his life. To be honest
“Mommy!! Mommy!!” Napabalikwas si Dia sa gulat nang marinig niya ang boses ng anak na animoy nagmamadali at natataranta. Halos lumundag ang puso niya sa kaba dahil bihira lang sumigaw nang ganoon si Alys maliban na lang kung talagang may nangyaring hindi niya inaasahan o ano pa man.She immediately looked at the door, at saka agad rin naman iyong bumukas, iniluwa ang anak niyang kakagising pa lang, halos hindi pa naayos ang buhok, magulo ang laylayan ng pajama, at punong‑puno ng ibat ibang emosyon sa mata nito.“Alys—”“Mommy, am I dreaming?” Tarantang tanong niya at saka agad na sumampa sa kama, halos mahulog pa sa pagmamadali, na kung hindi siya nahawakan ni Dia ng mabilis ay baka nga nahulog na ito.“Why? Are you okay? Anong nangyari?” Tanong ni Dia sa anak niya, halatang naguguluhan na ng subra at nag-aalala na rin.“M‑Mommy…” Nanginginig ang boses ni Alys, at sa bawat segundo ay na tila mas lalo pang lumalalim ang halo‑halong emosyon na nararamdaman niya, takot, tuwa, kaba, pagk
Halos maramdaman ni Dia ang bawat salita, tila bumabalot sa kanya at pinipilit baguhin ang nakaraan, habang ang damdamin ni Paul ay sumasabay sa bawat titig at paghinga niya. Ang bigat ng pag-iyak ni Paul, ang init ng kanyang katawan, at ang sincerity ng kanyang boses ay bumabalot sa buong silid, nag-iiwan ng kakaibang init at tensyon na hindi kayang ipaliwanag ni Dia.Nakagat ni Dia ang labi niya at saka muling sinubukang lumayo, ang puso niya ay tumitibok nang mabilis sa halip na humupa.Ngunit and this time, Paul let her. Nagkaroon ng distansya sa pagitan nila, sapat para huminga, pero ramdam pa rin ang presensya nito. Napatitig si Dia kay Paul nang yumuko pa ito na parang bata sa harap niya, eyes glistening with unshed tears, at ramdam ang bigat ng pag-iyak sa paligid.Ang kanyang mga mata ay puno ng halo ng lungkot, galit, at pangungulila.Bigla tuloy nawalan ng salita si Dia. Napapikit siya at bumuntong hininga, nag-ipon ng lakas bago muling magsalita. Ramdam niya ang bigat ng ba
“Mag-uusap tayo ng ganyan? Can you at least wear your shirt? Dinalhan na nga kita,” umiirap na sambit ni Dia habang nakapameywang, halatang naiirita na dahil hindi man lang nagawang magsuot ni Paul ng damit at nanatili lang sa kinatatayuan na para bang handa na siya sa anumang sasabihin ni Dia.Ang bawat salita niya ay may halong galit, kaba, at kaunting pangungulila na hindi niya kayang itago, ramdam ng tension sa bawat titig at galaw ng kanyang katawan.Napasulyap si Paul sa katawan niya, parang sinusukat bawat linya, bawat kurba, at naramdaman ni Dia ang init ng tingin nito. Para bang ang bawat titig ay nagbubunsod ng init sa kanyang balat, na tila binabalot siya ng init ng araw sa tanghaling tapat, ngunit mas matindi at nakakapangilabot dahil sa matinding emosyon ni Paul.“What’s wrong with my body? Distracted ka?” Tanong pa ni Paul, na ikinangiwi ni Dia, halatang naiinis sa paraan ng pagsasalita nito, ngunit may bahid ng kaba sa kanyang boses.Hindi niya alam kung paano haharapin
His chair screeched loudly against the floor as he stood, fists clenched so tight that his knuckles turned white.“What? At hinayaan niyo ang gago?!” hindi makapaniwalang tanong ni Paul habang halos naguugat na ang leeg sa galit. His voice thundered across the room, echoing in the tense silence. His heart was pounding like thunder, his breathing shallow and ragged. He took a few steps forward, glaring at the couple as if demanding an explanation for every silent year that passed without him knowing.“You let him do that to her?! You knew she was hurting and you did nothing?! Pvtang ina, edi umiyak siya?” Hindi pa makapaniwalang tanong ni Paul habang iniisip na ang mga posibleng nangyare.“Relax, hindi ba dapat masaya ka? Hindi siya kasal kaya naman pwedeng pwede ka pa—” but before Lorenzo could finish, Paul cut him off, his voice breaking.“Paano ako magrerelax kung ginago siya tapos wala kayong ginawa?!” he shouted, his voice raw with pain. “Dia don’t fvcking deserve na takbuhan! At a
Sa lahat ng iniiwasan niyang marinig, ito pa ang tumama sa kanya nang hindi man lang siya handa. Naalala niya bigla ang mga gabi kung saan iniisip niya kung nasaan na si Dia, kung masaya ba ito, kung may kasama bang iba. And now, all those fears turned into something tangible, something that tore him apart. He slumped back into the sofa, staring blankly at nothing, pero sa loob-loob niya, umaalon ang damdamin. Pero nanatili siyang tahimik, nilulunok ang bawat pait. The memory of Dia’s smile, her laughter, and the way she used to look at him all came rushing back, stabbing him deeper than he could handle. In that moment, Paul realized that no matter how much time had passed, his heart had never truly moved on. And now, knowing she had a child only reminded him how far he had fallen behind, at kung gaano siya katanga para hayaang mawala ang babaeng iyon sa kanya.Paul chuckled, but it was no humor at all. Tahimik ang mag-asawa habang si Cassandra ay bumalik na sa paglalaro. Napapikit s







