บทที่6 กลั่นแกล้ง

เจ้าน้อยเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ รวมกับกลุ่มเพื่อนๆ ของพี่ออสติน

“พี่ออโต้ละ เจ้าน้อย”

“พี่ออโต้ขอตัวไปทำงานก่อนค่ะ แล้วก็ฝากบอกพี่ออสตินว่าห้ามเมา ต้องขับรถกลับค่ะ”

“หึ! ปกติไม่เคยห้ามนะ”

“….”

“เจ้าน้อย ดื่มอีกไหม” มาร์วินถาม

“พอแล้วค่ะ พี่ออโต้ให้ดื่มแค่สองแก้วเองค่ะ พี่มาร์วิน”

ออสตินยกยิ้มพอใจกับคำสั่งของพี่ชาย เพราะเจ้าน้อยยังเด็กอายุยังไม่ถึงด้วย

เจ้าน้อยนั่งดูมือถือไปเรื่อยๆ เพราะพี่ๆ กลุ่มพี่ออสตินกำลังคุยกันสนุกสนาน

“ง่วงรึยัง” คนตัวโตโน้มหน้าลงมากระซิบถาม

“ยังค่ะ พี่ออสตินคุยกับเพื่อนเถอะค่ะ ไม่ต้องกังวลน้อย”

“ออสตินคะ คิดถึงจังเลย” เสียงหวานเรียกเขาสาวสวยเดินมากอดไหล่เขาทางด้านหลัง “วันนี้มากันครบทีมเลยนะคะ นิวเคลียร์นั่งโต๊ะโน้นถ้าออสตินจะกลับไปเรียกนิวเคลียร์นะคะ” เธอกระซิบบอกเขา

เพื่อนๆ เขาพากันมองมาที่ออสติน แต่คนข้างกายเขานั่งนิ่งไม่ได้สนใจ

ออสตินบอกให้นิวเคลียร์กลับไปนั่งที่โต๊ะของเธอ และวันนี้เขาไม่พาใครกลับ

“….”

“เอ๊ะ! เจ้าน้อย ใช่เจ้าน้อยจริงๆ ด้วย” หนุ่มหน้าตาดีเดินมาเอ่ยทักเธอ “พี่มองอยู่นานแล้วว่าใช่เรารึเปล่า อีกใจหนึ่งคิดว่าไม่ใช่ เลยเดินมาดูใกล้ๆ เป็นเจ้าน้อยจริงๆ”

“สวัสดีค่ะ พี่คอปเตอร์ ดีใจจังที่เจอพี่” เจ้าน้อยทักทายเขากลับเสียงเจื้อยแจ้ว ยิ้มหวานทักทายอย่างสนิทสนม

“แต่พี่แปลกใจนะ เราเข้ามาที่นี่ได้ด้วยเหรอ”

“น้อยแอบเข้ามาค่ะ ร้านนี้เป็นร้านพี่ออโต้ค่ะ เอ่อ ว่าแต่พี่คอปเตอร์ จำพี่ออโต้ได้ไหมคะ?”

ออสตินมองเจ้าน้อยคุยจ้อกับหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นด้วยสีหน้าขรึมจัดและสายตาที่ดุขึ้นเรื่อยๆ เพราะเจ้าน้อยไม่ยอมแนะนำให้เขารู้จักสักที

“….”

“ออสตินคะ ว่าไงคะ ที่นิวเคลียร์พูด ตกลงได้ไหมคะ นิวขอกลับกับออสตินนะคะ” เธอยังพูดตื๊อเขาไม่เลิก

“ไปให้พ้น”

นิวเคลียร์ถึงกับหน้าเหวอ รีบเดินออกไปจากตรงนั้น

"....”

“พี่ออโต้เหรอ เหมือนเคยเจอนะ แล้วพี่เขาอยู่ไหนล่ะ?”

“พี่เขากลับไปทำงานแล้วค่ะ แล้วนี่พี่ออสตินค่ะน้องชายพี่ออโต้ พี่ออสติน เคยเจอพี่คอปเตอร์ไหมคะ ที่สวนติดกันนะคะ ที่เชียงราย”

“อืม คอปเตอร์พี่ชายเทอร์โบน่ะเหรอ” ออสตินทำท่าคิดแล้วตอบเธอหน้านิ่งๆ

เจ้าน้อยได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอแทบทำหน้าไม่ถูก เพราะเทอร์โบคือหมาของเธอ เขาจงใจใช่ไหม จะว่าแหย่เล่นก็ไม่ได้นะ เพราะเขาไม่รู้จักพี่คอปเตอร์สักหน่อย

“พี่ออสตินคะ พี่คอปเตอร์ไม่มีน้องสักหน่อย พี่จำผิดแล้วค่ะ”

“มีสิเจ้าน้อยจำผิดรึเปล่า พี่มีน้องชื่อเชอร์รี่” คอปเตอร์ไม่ได้สนใจคำพูดของออสตินและคุยเล่นกับเจ้าน้อยต่อ

“ฮ่า ฮ่า จริงด้วยค่ะ พูดแล้วก็คิดถึง เจ้าเทอร์โบกับน้องเชอร์รี่จังเลยนะคะ เจ้าสองตัวนั่นเจอกันไม่ได้เชียว เจอกันเป็นเรื่องตลอด” เชอร์รี่เป็นแมวของพี่คอปเตอร์ส่วนเจ้าเทอร์โบเป็นหมาของฉัน

“แล้วพี่คอปเตอร์มากับใครคะ”

“พี่มากับเพื่อนน่ะ แล้วเจ้าน้อยอยู่กรุงเทพ กี่วัน”

“สองเดือนค่ะ”

“ดีเลยงั้นไว้พี่โทรหานะ จะพาไปเที่ยว”

“ได้ค่ะ”

“พี่ขอตัวไปหาเพื่อนก่อนนะ”

".....”

“สนิทกันเหรอ” ออสตินถามมองหน้าคนตัวเล็กนิ่ง

“ก็สนิทนะคะ คนบ้านใกล้เรือนเคียง”

“มีเบอร์กันด้วย”

“ค่ะ”

“จะไปไหนมาไหน ก็บอกพี่ด้วย ขออนุญาตก่อน ตอนนี้เราอยู่ในการปกครองของพี่ เข้าใจใช่ไหม”

เจ้าน้อยหันมามองหน้าเขา ด้วยสีหน้า งงๆ

“ป้าแพรฝากให้พี่ดูแล” คนตัวโตรีบเอาป้าแพรมาอ้าง

“เข้าใจแล้วค่ะ แล้วแฟนพี่ไปไหนแล้วคะ?”

“พี่ว่าพี่บอกไปแล้วนะ ว่ายังไม่มีแฟน”

“อ๋อค่ะ”

“กลับเลยไหม ดึกแล้ว”

“ได้ค่ะกลับก็กลับ”

"....”

“เจ้าน้อย คอปเตอร์อะไรนั่นเรียนที่ไหน?”

“พี่เขาก็เรียนที่เดียวกับพี่ออสตินค่ะ แต่เรียนคณะแพทย์”

“เรียนแพทย์แต่มาเที่ยวคลับเนี่ยนะ หมอปลอมรึเปล่า”

“แล้วทำไมพี่ออสตินต้องไปว่าพี่คอปเตอร์ด้วยละคะ เมื่อกี้ก็บอกว่าเป็นพี่ของเทอร์โบรอบหนึ่งแล้วนะคะ”

“ไม่ถูกชะตา ทำไมว่าไม่ได้”

“ก็ไม่น่ารักเลยที่พูดถึงพี่เขาแบบนั้น พี่คอปเตอร์ใจดีกับน้อยตลอดเลยนะคะ”

“หึ! ดีจริงรึเปล่าก็ไม่รู้ เรานะเชื่อใจคนง่ายเกินไป”

คนอะไรไม่มีเหตุผลเอาซะเลย อยู่ดีๆ ก็ไม่ชอบหน้าเขาเฉย ตัวเองหน้าเป็นมิตรตายล่ะ

ออสตินเหลือบตามามองคนตัวเล็กที่นั่งเงียบนิดหนึ่ง

“เป็นอะไร หลับรึไง”

“เปล่าค่ะ น้อยตั้งใจฟังพี่อยู่ค่ะ เผื่อพี่ออสตินอยากจะอบรมสั่งสอนน้อยอีก”

“ประชด”

“เปล่านะคะ”

“หึ! ก็ยังเถียงเก่ง เถียงทุกคำเหมือนเดิม”

เจ้าน้อยเงียบ เพราะถ้าพูดอะไรเขาก็จะหาว่าฉันเถียงเขาอีก เฮ้อ! จะอยู่ได้ไหมสองเดือน นี่แค่สองวันเองนะ เจ้าน้อย

“เงียบคือแอบเถียงในใจ”

คนบ้าหาเรื่องคนอื่นอยู่ได้

“เปล่านะคะ น้อยง่วงค่ะ”

ออสตินยกยิ้มเพราะรู้ว่านั้นคือคำแก้ตัวของเด็กน้อย หน้าตาบึ้งตึงของเธอมันบ่งบอกว่าไม่พอใจเขาชัดๆ

“พรุ่งนี้จะไปไหนรึเปล่า”

“เปล่าค่ะ”

“จะไปไหนก็บอกละกัน จะไปส่ง”

“วันหยุดพี่ออสติน พี่พักผ่อนเถอะค่ะ น้อยยังไม่แน่ใจว่าจะไปไหนเหมือนกันถ้าไปก็คงแถวๆ นี้ น้อยไปเองได้ค่ะ”

ออสตินเงียบ ไม่ได้พูดอะไร จนกระทั่งมาถึงห้อง ก็ต่างคนต่างแยกย้ายเข้าห้องตัวเอง

เช้าวันต่อมา

เจ้าน้อยออกมาจากห้องนอน เจอพี่ออสติน ถอดเสื้อยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงกว้าง

“เมื่อไหร่เขาจะหัดใส่เสื้อให้มันเรียบร้อยซะทีนะ ลืมไปรึเปล่าว่าฉันมาอยู่ด้วย” คนตัวเล็กบ่นกับตัวเอง

“เจ้าน้อย”

“อุ๊ย! ค่ะ”

“ตกใจทำไมแค่เรียก พี่จะถามว่าหิวรึยัง”

“ค่ะหิวค่ะ อืม ว่าแต่ทำไมพี่ออสตินไม่ใส่เสื้อให้เรียบร้อยหน่อยละคะ”

“ทำไม ถอดอยู่ในบ้านตัวเองไม่ได้”

“ก็น้อยไม่ชิน”

“ก็ทำตัวให้ชินเข้าไว้ เพราะพี่จะถอดทุกวัน ชอบถอด”

คนตัวเล็กถึงกับทำหน้าบึ้งใส่เขา ออสตินแอบยกยิ้มอย่างพอใจ เหมือนสนุกที่ได้กลั่นแกล้ง คนตัวเล็ก

“สั่งอาหารเช้าดีไหม รึเราจะทำ”

“น้อยทำไม่เก่งเลยค่ะ อย่างที่เคยบอกพี่เรื่องนี้ น้อยไม่ถนัด”

“เป็นผู้หญิงควรมีเสน่ห์ปลายจวักบ้าง ไม่เคยได้ยินเหรอ?”

“เคยค่ะ แต่น้อยไม่อยากทำ”

“แบบนี้แล้วจะมีแฟนไหม?”

“น้อยก็จะหาคนที่เขาไม่เรื่องเยอะ ไม่ใส่ใจสิ่งที่น้อยไม่ถนัด เอามาเป็นเรื่องใหญ่”

“หึ! มันคือการเอาใจใส่ดูแล ผู้ชายต้องการแบบนั้น”

“อืม งั้นน้อยก็จะ มีแฟนเป็นเซฟละกันจบ”

“ไม่มีเป็นหมอ” ออสตินพึมพำกับตัวเอง

“พี่ออสตินว่าอะไรนะคะ”

“เปล่า”

“แล้วพี่จะทานอะไรคะ น้อยจะสั่งให้” คนตัวเล็กว่าจบก็ยิ้มให้เขา แล้วก็หยิบโทรศัพท์มากดสั่งอาหาร

“ไม่ต้อง พี่สั่งแม่บ้านซื้อโจ๊กแถวนี้ดีกว่าเร็วกว่าเดี๋ยวลงไปเอาให้”

“แบบนั้นก็ได้ค่ะ”

สองคนทานโจ๊กเสร็จเจ้าน้อยเป็นคนล้างจาน ล้างแก้วเก็บเข้าที่เรียบร้อย

“พี่ออสตินคะ จานที่น้อยทำแตก น้อยเพิ่งมาสังเกตว่ามันเป็นชุดเซตแบบเข้าชุดกัน แล้วก็สวยมากเลย แบบนี้น้อยจะไปซื้อมาคืนพี่ได้จากที่ไหนคะ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ซื้อเอง”

“แต่น้อยอยากซื้อ พี่บอกมาได้เลยค่ะว่าซื้อที่ไหน”

ติ้ง เสียงข้อความจากโทรศัพท์เจ้าน้อย

“เอ๊ะ! พี่คอปเตอร์” เจ้าน้อยเปิดอ่านข้อความ และยิ้ม ออสตินมองเธออยู่ตลอดเวลา

“เป็นร้านเฉพาะ พี่ต้องพาไป จะไปเลยไหม ยังไงวันนี้ก็ว่าง”

“เอองั้นไปก็ได้ค่ะ น้อยรู้สึกไม่ดี อยากใช้คืนพี่”

“งั้นไปสิ”

".....”

เจ้าน้อยเดินตามเขาออกจากห้องไปที่ลิฟต์ พี่ออสตินเป็นคนสะอาดสะอ้าน ห้องเขาสะอาดเรียบร้อยมาก การแต่ตัวเสื้อผ้าหน้าผมเขาก็เนี้ยบ เครื่องใช้ทุกอย่างเลือกสรรมาอย่างดี

ออสตินเดินไปคร่อมมอเตอร์ไซค์ของเขา เจ้าน้อยเพิ่งสังเกตว่าเขาถือหมวกกันน็อกมาด้วย

“พี่ออสตินจะขับมอเตอร์ไซค์ไปเหรอคะ”

“อืม ทำไมกลัวเหรอ?” ถามพร้อมกับยกยิ้ม เพราะเขาตั้งใจจะแกล้งคนตัวเล็กอยู่แล้ว

“ไม่กลัวค่ะ น้อยอยากนั่งมอเตอร์ไซค์อยู่แล้วค่ะ พี่ขับมอเตอร์แบบนี้น้อยชอบเลย”

“ชอบเหรอ?”

“ค่ะ ชอบ”

“เคยซ้อนใครมาก่อนรึเปล่า”

“ไม่เคยค่ะ แต่อยากลองนั่งมากเลยค่ะ” คนตัวเล็กพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น “ว้าว! รถพี่ออสตินเท่มากเลยค่ะ”

“ชอบจริงอ่ะ?”

“จริงค่ะ”

ออสตินทำหน้า งงๆ ชอบได้ไง ต้องกลัวสิ ปกติผู้หญิงไม่ค่อยชอบนั่งมอเตอร์ไซค์กันหรอก ผมยุ่งบ้าง ลมตีหน้าบ้าง แปลกคนจริงแฮะ กะจะแกล้งสักหน่อย ดันมาชอบซะอีก