Parang iiyak na niyakap ako ni King.“I’m sorry Blaze, kaya ko hindi sinabi sayo noon, dahil alam ko kung gaano mo siya kamahal. At natatakot ako na kapag sinabi ko sayo, lalo mo lang sirain ang buhay mo. Alam mo mismo sa sarili mo, na nais mo ng mamatay noon, nang nalaman mo na nabuntis ka ng taong hindi mo kilala. Kaya nung nakumpirma kong si Zed ang ama ni ZB dahil sa DNA test na ginawa ko noong nasa Italy pa tayo, pinili ko na lang na huwag sabihin, dahil alam kong masasaktan ka. Sobrang mahal kita Blaze, at kahit hanggang ngayon mas pipiliin ko pa rin na hindi sabihin sayo ang totoong nangyari sa nakaraan, ngunit nadaig ako ng takot ko na baka kukunin niya kayo sa akin.”Ramdam ko na unti-unting humigpit ang pagka kayakap sa akin ni King. Naiintindihan ko kung bakit niya ginawa sa akin yun. Hindi ko siya masisisi dahil lahat ginawa niya para tulungan akong makalimot at tanggapin sa aking sarili na may anak na ako. Gumanti na rin ako ng yakap sa kanya at hinayaan ang aking luha n
Nakita ko ang patuloy sa pagbagsak ng mga luha ni Blaze, matapos marinig ang paliwanag ng Doctor sa akin tungkol sa kondisyon ni ZB na nakita nila sa result ng mga laboratories nito. Nakaramdam ako ng awa sa kanya, gusto ko siyang yakapin at sabihin na huwag siyang mag-alala dahil hindi ko pababayaan ang aming anak. Akmang yayakapin ko na siya ng sakto namang pagdating ni King at lumapit ito sa kanya. Nakita kong agad na yumakap si Blaze sa kanya at tuluyang humagulgol sa dibdib ni King. Sobra akong nasaktan na makitang ang babaeng dati sa dibdib at katawan ko lang nakasandal at nakayakap ngayon ibang mga bisig na ang yumayakap sa kanya. Gayunpaman hindi na mahalaga kung ano nararamdaman ko ngayon, ang mahalaga ay ang kaligtasan ng anak ko. Binalingan ko si Cedric ang mid forties na Doctor sa loob ng ICU na ngayon ay busy sa pag-asikaso sa aking anak. "Ihanda nyo ang mga gagamitin ko sa operasyon." Agad namang nagmamadali ang mga Doctor at nurses upang ihanda ang mga kailanganin k
Matapos ang masakit na pag-uusap namin ni Blaze, mabigat ang aking mga hakbang na pumunta sa aking kotse, kailangan ko muna ang sapat na pahinga. Ang daming nangyari sa buong araw ko at halos wala pa akong tulog mula pa kahapon, simula ng magkita kami ni Blaze. Tiningnan ko ang oras sa aking wristwatch. Approaching 5 o’clock in the morning na, kaya pala halos nanghihina na ang buong katawan ko, dagdagan pa ng sakit na nararamdaman ng puso ko.Akmang paandarin ko na ang kotse ng magring ang aking telepono. Nang makita ko na si Leon ang tumatawag, agad ko itong sinagot. Kailangan ko rin kasing ipaalam sa kanya na kailangan ko munang magpahinga. Hindi ako sumama sa kanila na umuwi kahapon dahil gusto ko munang sundan kung saan ang bagong bahay ni King. Ngunit hindi ko inaasahan na mas lalo lang pala akong masaktan kagabi ng makita ko silang dalawa na magkayakap sa terrace ng kanilang silid. Yung pakiramdam na hanggang tingin ka na lang sa babaeng pinakamamahal mo habang binabalot ang ka
Mahigit dalawang linggo na ang nakalipas, simula ng ilibing ang aking ama. At isang linggo na rin ang nakalipas simula ng lumabas ang aking anak sa hospital. Ngayong araw excited na akong sunduin siya dahil nangako akong ipapasyal ko siya sa kahit saang pasyalan na gusto niya. "Sir, umupo na muna kayo dito, tatawagin ko lang si Ma'am Blaze." Narinig kong sabi ng katulong nang makapasok na ako sa loob ng kanilang sala. "No, nevermind manang, si ZB ang pinunta ko dito, susunduin ko sana siya." Agad kong pinigilan ang katulong sa pagtawag kay Blaze. Nangako na ako kay Blaze na hindi na muling lalapit sa kanya o kaya kausapin siya. Sapat na sa akin na pinayagan niya akong makasama ang aking anak. "Ah, ganun po ba sir? Sandali lang po ha, tatawagin ko lang ang young master." Agad nang tumalikod sa akin ang matandang ginang, ngunit hindi pa man siya nakaka akyat ng hagdan ng muli itong nagsalita. "Ay nandito na pala sila sir." Malamlam ang aking mga mata ng makita ko ang aking anak
“Daddy, bakit kayo umiiyak?” biglang natanong sa akin ni ZB, nang mapansin ang pag-iyak ko. Agad kong pinahid ang aking mga luha at pilit na pinasaya ang aking aura.“Hindi ko lang mapigilan ang sarili ko anak. Kailangan munang umalis ni daddy bukas, kaya, mamimiss kita ng sobra.” Nakita ko ang agad na pagbagsak ng luha ni ZB matapos marinig ang sinabi ko.“Bakit po, hindi na ba kayo masaya kapag kasama ako? Bakit pa kayo aalis?” humihikbi niyang wika sa akin. Halata na nagtatampo siya dahil ngayon lang kami nag bonding na mag-ama, tapos, iiwanan ko pa siya.“Anak, kung alam mo lang, sobrang saya ko, dahil binigyan mo ako ng pagkakataon na makasama ka. Kailangan lang umalis ni daddy, dahil lalaban siya sa mga terorista na gustong sakupin ang bansa natin.” Nahihirapan kong paliwanag sa aking anak. Hindi ko alam kung tama ba ang ginagawa kong pagpapaliwanag sa kanya, ngunit alam kong naiintindihan niya ako. “Yung katulad po ni Captain America, daddy? Palagi ko po kasi siyang pinapanood
BLAZE'S POV"Mommy! Mommy!"Kakatapos ko lang magbihis ng marinig ko ang kakaibang hiyaw ni ZB, mula sa sala. Mabilis akong lumabas ng aking silid at tumakbo pababa ng hagdan. Isang linggo na ang nakalipas simula ng ihatid siya ng kanyang ama. Saturday ngayon, dapat sinundo na siya ni Zed upang ipasyal, ngunit nagtataka ako bakit, tanghali na hindi pa rin ito dumating. "Oh, anak, bakit ka sumisigaw? Akala ko kung ano na ang nangyari sayo." Saway ko kaagad kay ZB nang lapitan ko na siya. Nanonood lang pala ito ng TV."Mommy, look," sabay turo nito sa TV. "Si daddy, nasa TV, sinasabi ko na nga ba, katulad si daddy ni Captain America." Tuwang-tuwa na wika sa akin ni ZB dahilan upang ibaling ko rin ang aking atensyon sa pinanonood niya. Ganun na lang ang pag kasindak ko, nang makita, ang grupo ni Zed, na nakikipag barilan sa mga armadong lalaki, na kung hindi ako nagkakamali, mga Russian people. Agad na nagflash sa TV screen ang live coverage ng isang lalaking reporter habang iniintervie
ZED DAVEN’S POV Nagising ako na, nakahiga na, sa isang mahabang mesa habang ang aking kamay at paa ay kapwa nakatali sa bawat dulo nito. Wala na sila, sigurong makita na pwedeng itali sa akin, dahil napansin ko na puro duct tape ang nagbibigkis sa kamay at paa ko. Naalala ko, sinubukan ko palang barilin ang isang lalaki na may hawak din sa akin, ngunit hindi ako nagtagumpay dahil agad akong hinampas sa ulo ng mga kasamahan nito, at parang may tinurok pa sila sa akin, dahilan upang mawalan ako ng malay. Binuka ko ang aking bibig, ngunit hindi ko magawa dahil tinatakpan din ito ng docktape. Inikot ko ang aking paningin, upang malaman kung saan nila ako dinala. Agad kong nakita ang iba’t-ibang klase ng kutsilyo na nakadispaly sa knifes shelves, at maraming kasangkapan, pangkusina. Ibig sabihin, dito nila ako dinala sa kusina na sa ilalim na parte ng barko. Naramdaman kong umuusad ang barko, dahil umaandar na ang makina nito. Ipinikit ko ang aking mga mata upang muling ipunin ang aking la
Blaze’s POV“Ma’am ok lang po ba kayo?” Agad akong nakabawi mula sa malalim na pag-iisip, matapos marinig ang tanong sa akin ni Chloie–ang baklang umaayos sa akin ngayon. Isang oras na lang at ikakasal na ako kay King, ngunit hindi ko maintindihan ang aking nararamdaman.Pinahid ko ang aking mga luha bago siya sinagot. "Ewan ko ba Chloie, ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Hindi ko maintindihan kung ano itong nararamdaman ko.""Naku, talagang ganyan Ma'am, hindi mo talaga maintindihan ang nararamdaman mo kapag ikakasal ka na. Naghalo-halo na kasi ang kaba, excitement at lungkot dahil sa wakas tatalian ka na ng mapapangasawa mo. Sandali, i-on ko na lang ang TV, para maibaling mo ang atensyon mo sa panonood. Masyado lang po siguro kayong excited." Panunukso pa nito sa akin, habang ini-on ang TV. Ilang rooms ang kinuha namin ni King, upang dito na magbihis ang buong entourage. Yung iba kanina pa nauna sa simbahan dahil doon na lang ang pictorials. Kahit ang aking anak ay kanina pa, dinala