CHAPTER FIVE

=DISCLAIMER=

©2021 NOT A SAINT written by JL Dane

All rights reserved. This is an original work of fiction and the results of a mind’s imagination. Any Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works from or exploit the contents of this story in any way without the Author’s written permission or publisher except for the use of brief quotations in critical articles or reviews.

Stealing is a crime, please avoid Plagiarism. If this content is captured and published, the offender can be traced and will face the full extent of the legal ramifications stated by the law.

Please follow/subscribe, comment, and add this to your library.

***************

NAULINAGAN ko ang kasama ni mommy sa salas na mukhang mag-ama, isang lalaking tila hindi nalalayo ang edad sa akin at lalaking halos kasing edad ni Brent. Napansin ng mga ito ang presensiya ko at napapantastikuhan akong tiningnan ng mga ito na parang isa akong anghel na galing sa langit. Napahinto ako sa paglakad.

Lalo na ang lalaking halos ka-edad ko. I could see the malice in that appealing face when he starts scanning my looks from the head up to my toe.

"Siya nga pala ang tinutukoy kong anak. Come here, Celestine. Ipakilala mo ang sarili mo kay Mister Bellevera at sa anak niya. Si Mister Bellevera na ang lehitimong CEO ng kompanya. Isn't it great?"

Ngumiti ako ng malawak. "Yes. Of course."

"And this is Ezekiel, his only son."

Naglahad ng kamay ang tinawag ni mommy na Ezekiel na tinanggap ko rin naman nang napipilitan. I really hate men especially this kind of man standing in my front wearing that greening face to greet me.

Naramdaman ko pa ang bahagya nitong pag pisil sa kamay ko halatang puno ng...

"You have a very nice hand," sabi nito na tila ayaw ng bitiwan ang kamay ko.

"Mula ngayon pakikitunguhan mo na sila ng maayos. And you'll start to go out with his son." Napatingin ako sa sinabing iyon ni mommy.

Paano mangyayari iyon? Never nga akong nakipag-date sa kahit sinong lalaki? And I never even had a good relationship with men. I might have some allergies and nightmares.

"You'll be going to marry him," patuloy ni mommy.

Babawiin ko sana ang sarili kong kamay na ayaw na nitong bitiwan nang tuluyang mag-echoe sa utak ko ang huling sinabi ni mommy.

The freedom I'll be longing for is almost a freedom when I Celestine Rain Alcazar will marry a man that I hated the most.

I was about to take back my hand when that cocky bastard just kissed the back of my hand before giving it back.

"Nice, meeting you, my future wife." He still grinning from ear to ear. I don't know if mom notices it.

"He'll be your fiancé."

No. It's a hell. A hell fiancé. My mind kept protesting. But there still no words to come out.

I can't believe my Mom arranged my life into a marriage I never wanted just for the sake of money.

Tell me. This is not happening.. Tell me this is a dream, a nightmare rather. I already woke up from a nightmare and this will be a new chapter of nightmare in my life? This is not happening!

Pasimple ko pang kinurot ang braso ko, namula lang iyon at bahagya akong nasaktan. So, totoo nga.. Totoo talagang makakasal ako?

"Sorry, just give us a moment," I said in a hush tone. I need to talk to Mom. I need to clarify this. "Please excuse us."

Nakarating kami ni Mommy sa kusina. Malayo sa tainga ng dalawang lalaking iyon. They're still comfortably sitting and talking at the sofa in the living room.

"Mom, what is this all about? Why suddenly? Kamamatay lang ni—" My Mom cut me out and insist on her own reason.

"That's exactly my reason, hija. Namatay ang Daddy Brent mo at mawawalan na ng lalaki sa pamilya natin. Wala ng poprotekta sa iyo. And Mister Bellevera is the exact guy for you."

Maaalala ko pa lang ang mukha niya, nandidiri na ako. Well, hindi naman sa pangit ang Bellevera na iyon. He's a hell of a playboy. Mukha siyang chickmagnet at habulin ng babae. Hilatsa pa lang ng mukha ng lalaking iyon, halata ng playboy.

Matangkad sa akin ng dalawang pulgada dahil naka three inch stiletto ako, nang i-assess ko siya kanina. Mapanga, medyo may mga maliliit na tumutubong bigote sa paligid ng kanyang baba. Mukha siyang payat, I'm not even sure if he's a well built person. His angular square face reminds me of Brent. Malapit sa kayumanggi ang kulay niya. Little bit tan. Maganda at makinang ang mata na mukhang may halong pagnanasa ang mga tingin.

Napapikit ako ng mariin. "No Mom! I am protesting. Hindi ako papayag na makasal sa taong hindi ko mahal."

"Date with him. Malalaman mo, matututunan mo rin siyang mahalin. Siya lang ang paraan para bumalik ang masagana nating buhay, Celestine. I just want something a good life that I can't offer. Alam ko namang hindi ako dapat makialam but this is the least I can do para lang hindi sa squammy ang mabagsakan natin. I don't want a poverty life again, Celes. Not now," singhal ni mommy sa akin.

Hinawakan niya ang magkabila kong balikat at nakapako ang mga matang kausap ako. "If you still care for me and you wanted to help me, accept the marriage." Saka niya ako binitiwan. Puno ng pakiusap ang boses ni Mommy na sadyang mahirap hindian.

Tumalikod siya sa akin at muling nagsalita. "He likes you a lot, Celes. At hindi na mahirap na magkagusto ka sa kanya. Try to date him and be kind to him. I just want to have a good grandchild before I die."

Did you, mom ask me if I like him? Pero siyempre hindi iyon lumabas sa bibig ko. Wala akong salitang nabitiwan sa kahit anong sinabi niya.

"Just think about it. After a month of dating him, you'll see. Magkakagusto ka rin sa kanya," iyon na ang huling narinig ko kay Mommy bago ko siya iwan at umakyat sa ikalawang palapag kung nasaan ang kwarto ko.

Pabalabag na isinara ko ang pinto ng kwarto at ni-lock iyon. I hate Brent! I hate Mom too. Kahit kailan ay wala ni isa sa kanila ang nagbigay sa akin ng kalayaan. Sarili lang nila ang palagi nilang iniisip.

Umupo ako sa malambot kong kama. Mas titiisin ko pa yatang sa papag matulog at tumira sa estero kesa ang makulong sa isang pagsasamang daig pa ang impyerno.

My hands are trembling when I dialled Ate Roa's number. "Ate.."

"Oh.. Bakit ka napatawag? May problema ba?"

"Pwede bang d'yan muna ako sa inyo matulog kahit dalawang gabi lang?"

Hinintay ko ang response ni Ate Roa. Rinig ko pa sa kabilang linya ang buntong hininga niya bago siya pumayag.

"Nag-away ba kayo ni Tita Lucy?"

Umiling ako. "H-hindi naman. Gusto ko lang magkasama tayo."

"Maghahanda lang ako ng dinner then hintayin na lang kita."

"Sige Ate.. Salamat." Then I hang the phone.

Alam kong napililitan lang si Ate Roa at ayaw niyang naroon ako dahil hindi ito maka-concentrate sa trabaho. She's a career driven person. Hiwalay siya sa asawa at hindi nagkaanak. Kaya focus na ito sa trabaho lalo pa at halos walong taon na rin simula ng maghiwalay ito at ang asawa nito in the courts order. At iyon ay bago ang ikalimang taon ng kanilang hiwalayan dahil inabot ng tatlong taon ang process ng annulment nila.

Nambubugbog kasi ang asawa nito at ilang beses ng nakukulong dahil sa paggamit ng drugs.

Agad kong hinila ang small luggage at naglagay roon ng mga damit na pang isang linggo. Kung sakaling hindi pumayag si ate Roa ay sa ibang hotel ako matutulog at hindi sa bahay. Gagamitin ko rin ang perang naipon ko para makahanap ng bahay na malayo sa Mansion house. Malaki ang bahay ngunit lumiliit na ang mundo ko rito.

Halos mahulog ako sa hagdan nang bumababa ako hila-hila ang maleta nang matagpuan ko ang nakatayo, nakatingin sa akin at sa hawak kong maleta. Isang palapag na lang sana.

 "Are you thinking of running away?" matigas na tanong ng baritonong tinig nito.

Napahinto ako at nag-ayos ng tayo. "Bakit ka nandito? Nasaan si Mommy?" Nilibot ko ng tingin ang malawak na sala. Ngunit wala roon si Mommy.

"Do you think you can run away from me?" Naglakad ito palapit.

Sa tanang buhay ko, tila ngayon lang ulit ako nakaramdam ng takot. Isang takot na minsan ko ng naramdaman kay Brent.

"Don't come!" Huminto ang paa nito sa paglapit dahil sa sigaw ko. Kalahating dipa na lang ang layo nito sa akin.

"Don't you want to tour me in your house, Celestine?"

"Yaya Madel... Yaya.. Yaya, nasaan ka?" Ngunit kahit anong sigaw ko tila walang ibang tao sa loob ng bahay kundi kaming dalawa lang ng lalaking ito.

"Umalis ang Yaya mo kasama si Tita Lucia, or should I call her Mommy?" nang-aasar pa na tanong nito, halatang nag-e-enjoy sa ginagawa.

Hindi ko alam kung paanong nakalapit siya nang hindi ko namamalayan. Ipinagpatuloy ko ang pagbaba ng hagdan. Bumaba naman ang tingin niya upang salubungin ang mga mata ko. "Ayaw mo bang magkakilanlan tayo ng mas malalim?"

The tone of his voice makes me shiver and shatter at the same time. Not because I'm scared but something is odd.

Humarang siya sa daraanan ko. "Tumabi ka. Ayaw kong makipagmabutihan o makipag-usap sa 'yo." Ngunit kahit yata gaanong kadalas ko siyang itaboy ay lalo lang siyang magmamatigas.

"Unang nakita kita sa opisina ay para kang anghel. Ngayon ay tinatarayan mo na ako."

Napaisip ako kung talaga bang nakita ko na nga ba siya noon.

"Hindi mo matandaan?" Lalo pang lumaki ang pagkakangisi nitong abot hanggang tainga na parang insulto o malisyoso ang ibig ipakahulugan.

Basta lalaki, wala akong panahong tandaan sila isa-isa. They are a pain, a drastic pain you'll never forget once you interact with them. They are worst than a blood-sucking animal. I hate them all, especially how this guy looks at me.

Why I am seeing another Brent in his eyes? I don’t know. I just don’t really know why he looks at me the same way how Brent is looking at me before he died.

"Wala akong pakialam. Paraanin mo ako!" Sinangga ko pa ang braso niyang nakaharang ngunit hinila lang niya ang kamay ko, dahilan para ma-out of balance ako.

Napapikit ako at hinintay ang pagkabagok ng ulo ko na hindi naman nangyari. Pumaikot lang naman ang braso niya sa baywang ko upang alalayan ako sa pagbagsak. In a blink of an eye, I'm already imprisoned in his masculine body. Naramdaman ko ang palad niya sa likod ng ulo ko, sinalo niya nga ako. For sure he really intentionally doing this thing, not to make me impress but something luscious motive.

"S-sorry.. Nasaktan ka ba?" Kahit na humingi siya ng paumanhin ay hindi naman halatang sinsero ang sinasabi niya. I just really don't like to trust men especially this guy.

Napatitig ako sa mga mata niyang kulay abo at ang amoy niyang nanunuot na sa ilong ko. It's not that irritating my nose, his manly scent is just enough to sniff. If this could probably his act of playing a knight and shining armor? Well, too overused and cliché.