CHAPTER FOUR

=DISCLAIMER=

©2021 NOT A SAINT written by JL Dane

All rights reserved. This is an original work of fiction and the results of a mind’s imagination. Any Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works from or exploit the contents of this story in any way without the Author’s written permission or publisher except for the use of brief quotations in critical articles or reviews.

Stealing is a crime, please avoid Plagiarism. If this content is captured and published, the offender can be traced and will face the full extent of the legal ramifications stated by the law.

Please follow/subscribe, comment, and add this to your library.

***************

TATLONG araw na ang nakalipas mula nang mamatay si Brent. Nakapila na sa harapan ko ang mga maids. Si Ate Luna, Ate Andeng, si Yaya Madel, si Kuya Kaloy na hardinero at Mang Badong na driver at guardiya.

"Alam n'yo naman po siguro ang nangyari. Inayos ko na po ang last pay ninyo in cash. Ngayong wala na po si dad, hindi na po namin makakayanan pang pasahurin kayo. Alam n'yo naman pong si dad lang ang gumagastos sa lahat."

Lumapit sa akin si Yaya Madel, siya ang pinakamatagal sa kanila at mas kilala at malapit kay Brent. Ginagap ni Yaya Madel ang kamay ko, nasa edad fifty three na rin si Yaya Madel at kung maghahanap pa ito ng trabaho, baka hindi na nito kayanin.

"Kaming lahat dito ay nakikiramay dahil sa nangyari kay Sir. Brent. Naging mabuti siya sa amin at wala namang dahilan para magalit kami o magtanim ng sama ng loob. Nauunawaan din namin ang kalagayan ninyong mag-ina at tatanggapin namin ng bukal sa loob ang inyong pasya."

Binawi ko ang sariling kamay sa pagkakahawak niya at ako naman ang gumagap sa palad ni Yaya Madel. "Pwede ho bang kayo na lang ang maiwan. Magtatrabaho ho ulit ako at pipilitin kong mapasweldo kayo kahit.. Kahit hindi kasing laki ng pasahod niya sa inyo," pakiusap ko kay Yaya Madel.

"Oo naman anak.. Anak na ang turing ko sa iyo, lalo na at wala naman akong anak. Tumanda na akong dalaga sa pagsisilbi kay Sir. Brent."

"Salamat po."

Malugod na tinanggap ng mga ito ang sobreng may lamang pera. Hindi pa man tapos ang buwan ngunit pumayag na ang mga ito sa bayad. They are all both young and strong, still they can find work anytime, compares to Yaya Madel. Si Mang Badong naman ay ayaw na ring magpaiwan, gusto na nitong bumalik sa Ilocos para makasama ang naiwang pamilya.

Isang linggo pa lang ang nakararaan simula nang mamatay si Brent at nagpasya na akong pumayag na ngayon ganapin ang libing. At ang mommy ko ngayon ay palaging abala sa paglalasing at kahit pagkumusta sa akin ay hindi na nito nagawa. Talagang umikot na ang mundo nito kay Brent at pati ba naman ang kasalukuyan ay nasa mundo rin ng multo ng nakaraan ni Brent.

"Bumalik na po ako sa dati kong trabaho, flight attendant. At nakuha ko na rin ang payment sa modeling. Nagpaalam na rin ako sa manager ko dahil ililibing na si daddy," sabi ko kay mommy na mukhang abala lang sa alak.

"Sino na ang hahawak ng kompanya ngayong wala na ang dad mo?" nakainom na naman na tanong niya.

Nagkibit ako ng balikat. But as far as I know, ang pumapalit ay kung sino ang mas malaki ang shares sa kompanya kaya imposibleng palitan ni mommy si Brent sa pamamahala sa kompanya.

"Maghanda na tayo, darating na ang pari para sa pagbabasbas," sabi nito na iniaayos na ang sarili at iniwan ang hawak na alak.

Sa araw ng libing ay naroon ngayon ang mga katulong, sina Kuya Kaloy at Mang Badong upang mag-attend.

Halos nasa trenta rin ang dumating. Marahil ay napakabuti nga ni Brent noong nabubuhay pa. Ngunit sa kanila lang. Hindi sa akin. He has never been kind to me after I turned eighteen.

Habang nakamasid ako sa nakahigang si Brent, para siyang nakangisi. Gustong-gusto kong burahin pati ang ngiting iyon. Naisara na ang kabong at unti-unti na siyang ibinababa sa ilalim ng lupa.

He's an a*shole! At kinasusuklaman ko siya, isinusumpa ko ang sandaling babalikan ko siya at ako na mismo ang papatay sa kanya hanggang kabilang buhay. Masunog sana ang katawan ninyo sa impyerno at kahit ang demonyo ay itakwil kayo sa kalapastanganan n'yo!

"Ano pa ang ginagawa mo? Ilaglag mo na ang bulaklak na iyan," sabi ni mommy na napansin yata na hawak ko pa rin ang isang puting rosas sa aking kamay, mahigpit.

Kung pwede lang gasolina ang ilaglag ko, iyon ang ilalagay at ibubuhos ko ngayon.

Pikit-matang nilaglag ko ang bulaklak at saka umalis sa harapan na iyon. Si mommy naman ay tila ayaw ng umalis hanggang sa sandaling tuluyan ng natakpan ng lupa ang katawan niyang buhay pa noon ay inuuod na ngayon.

AFTER A MONTH passes by, an old guy around his sixties came to the mansion. Ito raw ang attorney na nag-handle sa mga naiwang ari-arian ni Brent.

Lahat nga kami kasama ang aking ina ay nanigas. Si mommy naman ay tila papanawan ng ulirat nang malamang i-do-donate ni Brent ang lahat nang naiwang ari-arian sa ampunan kung saan ito lumaki.

Brent has no family, liban sa amin. Bunga lang ng pagsisikap nito ang lahat ng kayamanang tinatamasa nito ngayon na kahit ako ay hindi ko kayang angkinin.

"But he will leave the other assets. This remaining house will be given to his wife, Lucia Aberio Marcela-Echavez. And the other shares, like the share in the company, will be given to his stepdaughter, Celestine Rain Marcela Alcazar," nagpatuloy sa pagbabasa ang attorney. "There is one property that he would like to give in the remaining family, the resort in Albay for his wife. And the remaining money in his bank account which is worth two million cash."

Napataas ang aking kilay. Hindi na masama. At least may iniwan kesa walang-wala talaga.

Brent really tricked us especially me. I thought he'll leave all of his money, assets, and property under my name as he promised. Mas tuso nga talaga sa akin ang Brent na iyon. Ngunit malas nito at mas nauna ito kaysa sa akin.

"N-Napakaliit naman niyon! Pang-spa ko lang ng ilang buwan ang dalawang milyon. Paano na kami ng anak ko?" halos hiyaw ni mommy na sobrang nabigla. Nanlalaki ang mga mata at hindi makapaniwala.

Umiling-iling ang attorney na nakasuot ng makapal na eyeglasses habang iniaayos ang attaché case na naglalaman ng ilang papeles. "Wala na ho akong magagawa, Mrs. Echavez. Iyon ang nakasaad sa iniwan niyang last will. Kung sakali po na hindi ninyo kunin ang mana sa loob ng isang buwan, ay mapupunta ito sa charity orphanage na matagal ng pinagsisilbihan ni Mr. Echavez at kung saan siya lumaki. You should actually be thankful of having this than nothing at all."

Tumayo na ang attorney at ako na ang tumanggap sa pakikipagkamay ng may edad na lalaki.

Nang tuluyang hindi na namin naririnig ang sasakyan nito at nakalayo na ay saka lang nagsalita si mommy. "I can't handle a whole company."

"Even me, mom." Kahit yata si Brent ang main share holder ay hinding-hindi ko hahawakan ang kompanya at ang mga bagay na dumaan sa palad nito. Naglakad ako paroo't-parito na kunwari ay nag-iisip. "Hmm.. How about selling that shareholder? I am also thinking to sell the land and building constructed I received as a gift."

"Can be. Kung mabebenta natin ng mataas, pwede tayong makabawi. I don't want to end up my life over this f*cking situation. Ayaw kong maghirap at bumalik sa dati. Kaya nga hihinto na ako sa pagtatrabaho," sabi pa nito na pinaypay pa ang sariling kamay.

"I can still provide you the least mom. I will still be going to work hard as a model and continue my work as a flight attendant."

"Ngayong wala na tayong kahit na anong makakapitan at mapagpipilian. It really would be better to find another way than working."

Tumabi ako kay mommy at nagkunyapit sa braso nito. "Pero om, I can still be able to work and provide even portion of what Daddy Brent did for us," malambing na saad ko.

Hinarap ako ni mommy. "Hindi nga magiging sapat iyon. Akala ko ba matalino ka? Walang alinman ang sasapat doon. Kahit ibenta pa nating lahat ang mga naiwan niya. Mag-iisip ako. Mag-iisip ako ng mas magandang ideya para mabuhay tayong dalawa."

Hindi na lang ako nakipagtalo. Did I mentioned that my mom is always right when it comes to decision making? Yes she is. Hindi man lang ako makakontra lalo na hanggang ang ina ko ang namamahala sa lahat at sa bahay ay wala akong anumang karapatan. Kahit ang sumagot o mangatwiran.

Mabuti na lang at nakatabi ang mga ipon ko. Nagpapasalamat naman ako na hindi iyon pinakialaman ni mommy. My mom always respects my privacy when it comes to money.

Bago pa umabot ng isang buwan ay na-notaryo na ang last will testament ni Brent na may pirma naming dalawang mag-ina na pumapayag sa mga naiwan nito para sa amin. As if we have a choice.

Mom resigned from that company—BE Cosmetics when she found out that Brent sold his shares and he's no longer the CEO but just a Chairman ng kompanya na mayroong kakarampot na shares.

Bakit nga naman magtatagal pa roon si mommy at kahit man ako, lalo pa at masasamang alaala lang ang iniiwan ni Brent sa akin sa opisina o maging sa Mansion house? At kung may karapatan nga lang ako ay ibebenta ko rin ang Mansion house. Lahat ng mga bagay na nagpapaalala kay Brent ay gusto ko nang wakasan. Sirain at burahin sa alaala o maging sa mundo.

Nang dumating ako sa bahay kinahapunan, himalang hindi na umiinom si mommy. Masaya na ito at nakikipagtawanan na dinig na dinig dito sa hallway.

Nang maulinagan ko ang kasama ni mommy sa salas na mukhang mag-ama. Isang lalaking tila hindi nalalayo ang edad sa akin at lalaking halos kasing edad ni Brent. Napansin ng mga ito ang presensiya ko at napapantastikuhan akong tiningnan ng mga ito na parang isa akong anghel na galing sa langit. Napahinto ako sa paglakad.

Lalo na ang lalaking halos ka-edad ko. I could see the malice in that appealing face when he starts scanning my looks from the head up to my toe.

"Siya nga pala ang tinutukoy kong anak. Come here, Celestine. Ipakilala mo ang sarili mo kay Mister Bellevera at sa anak niya. Si Mister Bellevera na ang lehitimong CEO ng kompanya. Isn't it great?"

Ngumiti ako ng malawak. "Yes. Of course."

"And this is Ezekiel, his only son."

Naglahad ng kamay ang tinawag ni mommy na Ezekiel na tinanggap ko rin naman nang napipilitan. I really hate men especially this kind of man standing in my front wearing that greening face to greet me.

Naramdaman ko pa ang bahagya nitong pag pisil sa kamay ko halatang puno ng...

"You have a very nice hand," sabi nito na tila ayaw ng bitiwan ang kamay ko.

"Mula ngayon pakikitunguhan mo na sila ng maayos. And you'll start to go out with his son." Napatingin ako sa sinabing iyon ni mommy.

Paano mangyayari iyon? Never nga akong nakipag-date sa kahit sinong lalaki? And I never even had a good relationship with men. I might have some allergies and nightmares.

"You'll be going to marry him," patuloy ni mommy.

Babawiin ko sana ang sarili kong kamay na ayaw na nitong bitiwan nang tuluyang mag-echoe sa utak ko ang huling sinabi ni mommy.

The freedom I'll be longing for is almost a freedom when I Celestine Rain Alcazar will marry a man that I hated the most.