KABANATA 1

CELESTINE VIENNE 

NAKAUPO ako sa mahabang sofa habang pigil ang luhang nakatitig kay Zion na kasalukuyang hawak-hawak ang divorce paper na pinaasikaso niya pa sa kanyang abogado.

He’s my husband for three years and never in my life I expected this to happen.

His Dad made a promised to my Dad bago ito malagutan ng hininga. Nangako silang ako lang ang papakasalan ni Zion at magiging kabiyak nito habang buhay, ngunit bigla na lang nagbago ang lahat nang dumating si Thalia. Yung ex-wife ng matalik niyang kaibigan na si Chester.

“Kahihiwalay lang nila ni Chester, two weeks ago. Ano sa tingin mo ang iisipin ng kaibigan mo kapag nalaman niyang sinulot mo ang dati niyang asawa?” pigil ang inis kong tanong sa kanya.

“Mahal ko si Thalia, Vienne. You don’t even know how long I waited for her to divorce her husband.”

“Do you even hear what you are saying? Asawa siya ng kaibigan mong si Chester, Zion!” napataas ang boses ko sabay hagod sa sariling buhok.

Halos ilang buwan pa lang noong ipakilala ni Chester si Thalia sa kanya. Papano nito nasabing mahal niya ‘yon? E, samantalang ako na nandito sa tabi niya, mahigit ilang dekada na din, ay hindi man lang niya matitigan ng diretsa sa mata at sabihin ang mga katagang ‘yon.

“It’s ex-wife.” pagtatama niya sa sinabi ko. “How much do you want? Or maybe you can write it yourself?” inabot niya sakin ang cheque at naupo sa kaharap kong single seater sofa.

Ipinatong niya ito sa center table katabi ng itim na ballpen at ang iilang dokumento na pipirmahan para sa divorce.

Yes, my husband for three years was asking me for a divorce.

“Huwag kang mag-alala at makakatanggap ka pa rin ng allowance mula sakin kahit na hiwalay na tayo.”

Napailing ako at doon na tuluyang bumuhos ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan.

“Kayo na lang ang pamilyang meron ako, Zion. Ayokong makipaghiwalay. Please, I beg you…” tumayo ako at lumapit sa kanya.

Lumuhod ako sa harapan niya pero kaagad niya rin akong iwinaksi dahilan para mawalan ako ng balanse at tumama sa center table ang ulo ko.

“Matuto kang lumugar, Vienne. Una pa lang ay alam mong hindi kita gusto at kapatid lang ang turing ko sayo. My dad just forced me to marry you dahil nangako siya sa ama mo. Now, that both of our dad was gone, I see no reason para ituloy pa ‘tong relasyon natin.” galit na galit ang boses niya habang dinuduro ako.

Napahagulhol ako, at kahit na pakiramdam ko ay nagtamo ng sugat ang pagkakaumpog ko sa lamesa, hindi ko iyon pinansin dahil mas nasasaktan ako ngayon sa mga binibitawan niyang salita.

“Pero, Zion— Mahal kita. Hindi pa ba sapat ‘yon para hindi mo ako hiwalayan?” panunuyo ko.

Hindi ko kayang mahiwalay sa kanya. Lalo na’t nasanay akong nasa tabi niya sa makalipas halos isang dekada.

Siya na ang nakasama ko simula noong mamatay si Papa, kaya pinapangako ko sa sarili kong kahit na anong mangyari, hinding-hindi ako mawawalay sa kanya at wala akong pakialam kung ako lang ang nagmamahal sa aming dalawa.

Sa puntong iyon, matalim niya akong tinitigan. Para akong binaril sa dibdib sa tindi ng lamig sa mga mata niyang minsang naging tahanan ko.

“Stop saying you love me,” mariin niyang sabi, bawat salita'y parang kutsilyong inukit sa balat ko. “You don’t love me. You love the idea of me. You love the life we had because it was convenient. Pero hindi mo ako minahal—at lalo na hindi ko minahal ang ideya ng pagiging bilanggo sa isang kasal na pinilit lang ng mga ama natin.”

“Zion…” mahina kong bulong. “Ilang taon ang tiniis ko at umasang mamahalin mo din ako. I stayed because I believed in us… alam kong dadating ang panahon na—”

Napailing siya at marahas na tumayo. “There was never an ‘us’, Vienne. It was always you. You who assumed. You who clung. You who begged. And I’m tired. God, I’m so tired!”

I remained on my knees. I could feel the blood trickling down from my forehead, but I endured it. I chose to ignore the pain.

“Hindi mo man lang ba kayang alalahanin kung paano mo ako pinangakuan noon? Zion, ikaw ang nagsabi na aalagaan mo ako. Na kahit hindi natin ito pinili, gagawin mo ang lahat para gumana ang kasal natin. Ikaw ang nagsabing hinding-hindi mo ako iiwan.”

Isa ‘yon sa mga dahilan kung bakit nanatili ako sa tabi niya. Ang dami niyang ipinangako sakin noon, kaya hindi ako nagdalawang isip na pumayag magpakasal sa kanya.

Tahimik siyang tumingin sa akin. Wala nang galit, pero mas nakakatakot—dahil wala na ring pakialam. Blanko. Parang wala na akong halaga. Parang estranghera na ako sa harap ng lalaking minahal ko nang buong-buo.

“People lie, Vienne. Grow up.”

Tumalikod siya at tinungo ang pinto. “Pirmahan mo na lang ‘yan bago matapos ang linggo. I want this over.”

At doon, tuluyang nawasak ang mundo ko.

Parang nabingi ako sa pagsara ng pinto. Parang may tumulak sa akin sa kailaliman ng bangungot na hindi ko alam kung kailan ako magigising. Gusto kong humabol. Gusto kong sumigaw. Gusto kong ipaglaban pa kami.

Pero nanatili akong nakalugmok, basang-basa sa sariling luha’t dugo.

Napabaling ako sa center table at mas lalong lumakas ang hagulhol nang makita ang divorce paper na parang sementong sinelyo sa  huling kabanata ng pagiging ‘Mrs. Celestine Vienne Hervilla—Delgado ko