Maraming Thank You po sa bagong nag add nitong story sa library nila 😊 Pasensya at hindi ko po kayo ma-shout out kasi hindi naman po namin makikita. Enjoy reading po! Please leave your comment if what's your thought for this episode 😁 May malalaman nga kaya si Marga sa gustong ipahiwatig sa kanya ng amo?
She quietly drew in a deep breath, pushing down the tangle of emotions within her, before slipping on her business-like smile mask, hiding the conflict she refused to show. "Good morning, Boss!" masigla niyang bati saka bahagyang niyuko ang ulo. Marga swallowed hard, trying to suppress the uneasiness twisting inside her. She forced herself to keep her smile steady, not wanting to appear shaken under Miguel’s piercing gaze. Yet, the longer his eyes lingered—cold, unreadable, and quietly dominant—the more her composure wavered. A part of her wanted to look away, but pride rooted her in place, silently daring herself not to break under the weight of his stare. Still, a question gnawed at her. What was he thinking behind those unreadable eyes? Was he angry, amused, or hiding something far more complicated? The silence between them pressed heavily, fueling her curiosity and leaving her restless for answers she couldn’t yet grasp. "Ma-may problema ba, Boss?" Tanging naisip niyang sabi
Napahawak ng mahigpit ang dalaga sa kanyang munting vanity table. Ang ganitong gawi ng binata ang hindi niya kayang sunggaban. Gusto niyang mainis rito pero ang kabilang bahagi ng sarili niya ay lihim na natutuwa at tila kinikilig pa gayung batid niya na maaaring kasinungalingan lamang ang lahat. Wala na siyang nasabi kundi magpakita ng kunot-noong reaksyon na tila sinusubukang intindihin ang sinasabi ni Xander. Iyon lang ang naisip niyang pinakaligtas na paraan ng pagtugon—hindi mabigyan ng ibang kahulugan ng binata na sumasang-ayon o sumasalungat siya, at higit sa lahat hindi na naman siya nito da-dramahan. "Kailan ba kasi uwi mo?" pag-iiba niya ulit sa usapan sa mahinahon na boses. Ayaw niya naman na mabosesan ng binata na parang nangungulit at atat sa pagbalik nito. Lalong lumapad ang pilyo na ngiti sa binata at bahagya pa nito nakagat ang pang-ibabang labi. Nangusot naman ang noo ng dalaga sa nakitang reaksyon sa binata. Alam na alam niya na ang sunod na sasabihin nito.
Napigil niya ang kanyang hininga nang magtama ang kanilang mga mata—parang biglang tumigil ang oras. Hindi niya alam kung ano ang dapat gawin. Tatakbo na ba siya? O haharapin ito at isusumbat ang lahat, diretsahan? Wala siyang nakitang anumang kilos na kaduda-duda mula rito. Maging ang mga mata nito, tila ba ngumingiti nang taos sa puso. Pero isang bahagi sa kanya ang kumakabog sa pag-aalinlangan. O baka naman… mahusay lang talaga ito manloko? Ilang segundo rin silang nagtitigan bago iyon tuluyang naputol sa muling pagtunog ng cellphone ng lalaki. Mabilis itong nagpaalam sa kanya, sabay talikod upang sagutin ang tawag. Hindi maipaliwanag ni Marga kung bakit kusa siyang napailing, kahit pa binalot ng kaba, takot, at pagdududa ang kanyang dibdib. Para bang may kung anong bumubulong sa kanya na maghanda… o tumakbo. Muling napalingon si Marga sa Van—at agad siyang kinilabutan. Huminto ito… eksaktong nasa tapat nila, sa kabilang panig ng kalsada, para bang may hinihintay. 'Rel
Napapitlag sa gulat ang dalaga at natigil sa paghakbang nang maramdaman ang kamay na tumapik sa kanyang kanang balikat. "I'm sorry, Miss, kung nagulat kita," bungad sa kanya ng lalaki nang magtama ang kanilang paningin. Bahagyang nangunot ang kanyang noo dahil pakiramdam niya nakasalamuha na ito noon, hindi nga lang niya maalala. "Yes?" Takang-tanong niya rito. "Gusto ko lang sanang itanong kung saan banda ang Purok 16," anito sa mahinahong tinig, kasabay ng pag-angat ng isa nitong kilay na tila nahihiwagaan. "Parang malalim ang iniisip mo kanina kaya hindi mo ako narinig," dagdag pa nito habang bahagyang napapailing at may kunot ang noo—halatang nag-aalalang baka nakasagasa ng damdamin. "Pasensya na kung nagulat ka sa pagtapik ko," pahabol pa nito sa malumanay at paumanhing tinig, sabay ng alanganing ngiti at bahagyang pagyuko bilang tanda ng paggalang. "Ahhh!" Tanging salita na lumabas sa kanyang bibig habang pilit na iginuguhit ang ngiti sa labi. Hindi niya maikakai
Pabagsak na napaupo si Jhadie saka malalim na buntong-hininga ang pinakawalan. Halatang pagod na pagod ang mukha nito, at bahagyang napapikit habang pinapawi ang tensyon. "Salamat naman at natapos din tayo sa isang 'to!" aniya sa inis-halakhak na tono, kasabay ng pag-ikot ng mga mata at pilit na ngiting may halong pagod. Naipikit ni Marga ang mga mata at lihim na nagpapasalamat sa maykapal na natapos din ang malaking unos na kinaharap nila for almost three days. Tatlong araw pa lamang mula nang magbukas ang kanilang branch ay agad silang nakatanggap ng reklamo mula sa isang customer kaugnay ng umano’y food poisoning. Ayon sa reklamo, nakaranas daw ng matinding pananakit ng tiyan at pagsusuka ang customer ilang oras matapos kumain ng pagkaing binili sa kanilang restaurant. Bilang patunay, nagpakita rin ang customer ng medical laboratory result na nagpapakita ng findings na posibleng may kaugnayan sa kinonsumo nitong pagkain. Dahil dito, nag-demand ang customer ng danyos bilang
"Magz, be honest with me—have you really never been attracted to my cousin?" Zhavie asked with keen interest, her eyes twinkling with hope and uncontainable enthusiasm. Nanlaki ang mga mata ni Marga sa tanong ng kaibigan—hindi niya inaasahan iyon, ni kaunti. Parang biglang tumigil ang paligid sa ilang segundong katahimikan. Dagli’y binalot ng kaba ang kanyang dibdib, ramdam niya ang bahagyang paninikip nito. Ngunit kahit pa nanginginig ang kanyang loob, sinubukan pa rin niyang panatilihin ang mahinahong anyo. Huminga siya nang malalim, pilit na pinapakalma ang sariling hindi makahanap ng tamang sagot at mapansin ng kaibigan. “Your gaze reveals the depth of your admiration for my best friend, Marga,” Napabalikwas siya sa kinauupuan nang magunita ang tila naging litanyang iyon mula kay Xander na nanirahan na sa kanyang isipan. “Naku, Magz! Huwag mo bigyan ng ibang ibig sabihin 'yung tanong ko,” ani Zhavie na tila natataranta, habang paulit-ulit na winasiwas sa hangin ang dalawang