Third Person POV“You’ve grown into such a fine woman… Anak,” mahina ngunit malinaw ang boses ng ama, kahit hirap itong huminga.Isla swallowed hard. May kumirot sa dibdib niya. Hindi niya alam kung dahil ba sa mga salitang ngayon lang niya narinig, o dahil huli na ang lahat.“Hindi mo naman ’yan sinabi noon,” bulong niya, pilit tinatawanan ang sakit. “Noong kailangan kong marinig ’yan.”Napapikit ang kanyang ama. “I know. I was… too harsh.”“Yeah,” mapait na sagot ni Isla. “You pushed me out of the company. Out of the house. You let them treat me like trash. Akala mo ba hindi ko alam na alam mo ang mga pinagagawa ni Iris sa likod ko? And you let it happen. Hindi mo ako pinagtanggol kahit minsan.”Tahimik ang ospital, parang pinapako ang bawat salitang binitiwan niya. Hindi niya balak mang-away. Yun ay isa lamang pagbitaw—ng galit, ng sugat, ng mga tanong na matagal niyang kinimkim sa sarili.“I was wrong,” sagot ng ama. “I was trying to punish your mother through you.”“Pa, ilan bese
Third Person POVHalos matanggal na ang mata ni Isla sa kakairap. She hadn’t even taken a bite of breakfast, and now someone was ringing the doorbell again. Ilang beses na siyang ginambala ngayong araw na ’to—una si Raphael, and now… who could it be this time?“Kung hindi pa kayo titigil, hahanap na agad ako ng bagong malilipatang bahay,” bulong niya sa sarili habang pabigat na pabigat ang hakbang papunta sa gate.The moment she opened the door, her eyes widened in shock. Gusto niya agad isara ang pinto sa nakita.“Iris?” malamig ang tono ni Isla, sabay taas ng kilay.Si Iris naman ay parang walang pakialam kung welcome ba siya o hindi. Nakasunglasses siya kahit medyo maulap. Nakasuot ng designer trench coat, naka-heels, at bitbit ang mamahaling sling bag na parang pupunta lang ng café. Pagkaalis ni Dominic, sumunod na rin si Raphael. Nagpaalam na ito kay Iris at sinabing ayos lamang siya. Hindi rin naman pwedeng sumama si Iris kay Raphael dahil nga may importante itong sasabihin kay
Third Person POVPagkalabas ni Dominic sa gate ni Isla, naabutan niyang naroon pa si Raphael. Nakasandal ang kanyang pinsan sa mamahaling kotse nito. Nakahalukipkip ang dalawang braso at diretso ang matalim na tingin sa kanya.“What? Do you want to continue?” asik ni Dominic.Dominic didn’t know why he was in such a bad mood. Honestly, he had no reason to care if Raphael was visiting Isla’s house. Boss lang siya, at ang buhay ni Isla sa labas ng opisina ay hindi sa kanya. Ngunit may kung ano sa kanyang dibdib na para bang sobrang bigat sa tuwing nahuhuli niya ang mapaghangang mga mata ni Raphael na halos ayaw nang tantanan si Isla.“Easy,” tinaas ni Raphael ang dalawang kamay bilang pagsuko, but his face screams otherwise. Mukha siyang nang-aasar. “Why do you keep bringing up Selena’s name in front of Isla?” bahagyang lumapit si Dominic habang nakapamulsa.Ngumisi lamang si Raphael. Hindi niya akalaing darating sa puntong magkakainitan talaga sila. Lagi naman silang nag-aaway noon pe
Isla’s POVNasa kusina kami—ako, si Raphael, at si Dominic—trying to make breakfast together. Well, masasabi kong ako lang talaga ang nagluluto. Si Raphael at Dominic? Nagpapayabangan habang nakatayo lamang sa gilid. Kung tutuusin, mas marami pa silang nasasayang na oras kakadaldal kaysa tumulong.Kung makapag-alok sila ng tulong kanina, akala mo naman may mga kwenta sa kusina.“Cousin,” nakangising sambit ni Raphael habang pinipiga ang isang calamansi na wala namang kinalaman sa niluluto ko. “Do you even know how to cook? Kasi as far as I know, Selena never mentioned you making anything for her. Lagi naman daw kayo sa labas kumakain.”Napairap ako ng mata. Ayun na. Simula na ng bangayan nila. Nauuna rin naman kasi ‘tong si Raphael. Napakasutil. Nananahimik ang isa tapos bigla niyang sisimulan.Dominic, who was leaning against the fridge with his usual relaxed arrogance, replied coolly, “We have a personal chef. And she likes it that way. Why mess with perfection?”Napakagat ako sa la
Isla’s POVNagising ako sa sunod-sunod na tunog ng doorbell. Tatlong beses. Mabilis. Para bang gusto nitong gisingin hindi lang ako kundi pati buong barangay.I groaned softly. Sa totoo lang, ayoko pang gumising. Mabigat ang katawan ko, parang nilalamon ako ng kama. Masakit ang balakang ko, at may kirot na pamilyar sa pagitan ng hita ko.Oh God.Napasinghap ako nang maramdaman ko ang init ng isang braso sa baywang ko.Sh*t.Nang dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko, bumungad ang liwanag ng umaga mula sa bintana. Sa aking tabi ay si Dominic. Litaw na litaw ang kanyang kagwapuhan gawa ng sinag ng araw. Ang mahahaba nitong pilik mata, matangos na ilong, at kissable lips. Napalunok ako.Biglang nanumbalik ang lahat nang kaganapan kagabi. The way he kissed me. Touched me. Took me like I was his and his alone.Napakagat ako sa labi. I wanted to stay like this. Just a little longer. Pero muling tumunog ang doorbell, this time mas mahaba, mas makulit. Halos guluhin ko ang buhok sa inis.
Third Person POVIsla couldn’t speak.Nakaluhod siya sa harap ni Dominic—her flushed skin trembling, her breath shallow. She was a vision of chaos and surrender. And he? He looked at her like she was a masterpiece painted just for his ruin.Dominic’s fingers brushed a strand of hair away from her face. “Tingnan mo ‘tong itsura mo, Isla. Nanginginig sa libóg. Tapos hindi mo pa rin maamin na gusto mo ‘tong ginagawa ko sa’yo?”His voice was low, calm, and dangerous. He took her hand, pinilit itong ipatong sa matigas niyang burat. Napasinghap muli si Isla.“Ramdam mo ‘yan?” he said, pressing her palm against the rigid outline. “Ikaw lang ang nakapagpatigas ng ganito sa’kin.”Isla’s throat bobbed. She couldn’t deny it anymore—her core pulsed, soaking wet, the pressure unbearable. Every time Dominic looked at her like that, every time he touched her with such maddening control, nawawala siya sa sarili.“Dominic…” she whispered. “Please…”“Please what?” he tilted his head, smirking. “Sabihin