Hindi ko alam kong gigisingin ko pa ba sila. Lalo na ang sarap ng tulog nila. Baka mamaya kapag ginising ko pa sila ay hindi na sila makatulog pa. Kaya, sasamahan ko na lang muna sila. Napasandal ako sa kinuupuan ko. Nabatuntong hininga ako. muli skong lumingon kay Mylene. Pakiramdam ko mukhang hindi maayos ang pagkasandal niya sa upuan. Kaya naman, muli akong lumapit sa kaniya. Dahan-dahan kong binaba ang upuan niya. Upang, gawin itong higaan niya. Sa sobrang sarap ng tulog niya. Hindi niya man lang ako nararamdaman. Pero sige, ayos lang naman. Hindi ko alam kung makakatulog baa ko ngayon. Dahil, nakatuon lang naman ang mga mata ko sa kaniya. Ang sarap niya rin pagmasdan. Nawawala ang pagod ko. Hindi ako nagsasawa na pagmasdan lamang siya. Subalit, bigla na lang ako inatake ng kaantukan. Kainis naman, ngayon p atalaga ito umatake. Kung kailan ay solong-solo ko si Mylene. Hindi bale na lang. dahil, masaya pa rin akong makasama ka sa pagtulog ko ngayong gabi. F A S T F O R W A R D
“Anderson, anong ginagawa mo? Masyado ka na talagang obsessed sa asawa mo. Pati pa naman ang kwarto, gusto mong kasama pa kayong dalawa.” Wika sa akin ni David, habnag nasa harapan pa rin kami ni Nelia. Kasama niya rin ang mga kaibigan nila.“Hindi ako kompotable sa kwarto ko. Kaya na ako nagpalipat, to make sure Nelia’s safe. You know me David. Kilala mo ako, alam mo na hindi ko nais ang hindi nababantayan ang taong mahal ko. I want to protect her, lalo na ngayon.” I said.“Ikaw naman Anderson. Basta siguraduhin mo lang talaga na magiging maayos ang kalagayan ng kaibigan main. Mukhang hindi kami makkatagal ni Mylene dito dahil nandito ka na rin. Hindi kami pweseng maging istorbo sap ag-papahinga niyong dalawa ni Nelia. Kaya naman, ayusin mo lang na mabantayan siya. Dahil kung hindi. Hahamunin kita ng suntukan. Kahit bakla pa ako. Pareho naman lalaki ang katawan natin kaya huwag mo akong takutin,” pag-aalal naman ni Peng. I don’t say anything. Papakinggan ko na lang ang lahat ng mga s
ANDERSON POINT OF VIEWI'm thankful dahil pinayagan pa rin ako ng mga kaibigan niya na makamasa siya nang mag-isa. Hindi ko kayang bitawan ang mga kamay niya. Ang lamig nito, hindi katulad ng dati. To be honest, I want to cry. Kaso lang, hindi pwede sa harapan pa niya. Dahil, hindi siya magiging masaya. Honey, I'm sorry, hindi ako nag-ingat sa pagmaneho. Please, wake up. I miss you do much. Hindi ko kayang makita kita nang matagal na ganyan ang lagay mo. I'll promise to you. I will do everything. Para, mahuli ang tanong gumawa nito. Basta, gumising ka na ahh. Hindi ako aalis, hanga't wala ka pa sa magandang sitwasyon. Still, I'm thankfull, dahil ligtas ang anak natin. Kaya, gising na honey. Dahil, kailangan ka niya. Kailangan tayo ng baby natin. Marami pa tayong gagawin. Lilibutin pa natin ang mundo nang magkasama. Marami pang memories ang gagawin natin hindi ba? Honey, magiging masaya tayo in the future. So please, lumaban ka. I"m waiting you honey. Magpapagaling ako agad, para hind
"What is it?" He said with his deep tone. "Anderson,did you remember what happened. Nang araw na birthday ni Tita? Birthday of your mom?" I asked. That day, sinugod ang lugar. "Yeah, how do you know? Wala ka naman doon." He asked. "We meet, Anderson. Ako 'yong sumalo ng bala para sa 'yo." I said. I saw his face turned to shock."So, I'm not really wrong, it was you. David, why did you do that? Hindi mo man lang ba inisip na kung ano ang pwedeng mangyari sa 'yo?" He said with his caring tone."Don't worry, nakalipas na 'yon. I just want to say, hindi talaga si tita ang pakay nila it was you. I know you already know that. Pero, kailangan din natin isama 'yon sa usapan natin. Anderson, I don't ever think, kung sino ang taong pwedeng gumawa nito. Because we know, na wala naman tayong nagawang masama noon." I said. Hindi ko rin talaga makuha kung bakit 'to nangyayari. Kaya, wala akong maisip kung sino ang pwedeng gumawa nito sa amin."Wait, naaalala niyo ba. It's been a years. Ang grup
DAVID POINT OF VIEW "Mabuti naman at gising ka na Sison." I said. Tila wala pa rin siyang lakas sa ngayon. Sa lakas ng salpukan nila ni Anderson. Halos masira ang mga sasakyan nila. Mabuti na nga lang at hindi sumabog. Dahan-dahan siyang umupo sa kama niya. "David, where is Menda? Is she safe?" He asked with his caring tone. "Ahmm, don't worry, she's safe. And also her baby." I said again but he kept on quiet. "Sison, let me ask something. --- Did you have any idea why it happens?" I curiously asked. "Someone wanted to kill me. Nadamay ko lang si Menda, dahil kasama ko siya. But I know, ako ang puntirya ng mga taong 'yon. They wanted to kill me." He said with his low tone. If that so, hindi nga ako nagkakamali sa iniisip ko. There are people behind this. "David, I don't really know, kung tama ang iniisip ko. Hindi ko rin alam kung pumasok ba sa isipan mo 'to. Nangyari lang naman 'to, nang muli natin buksan ang kaso ni Xien. Kung hindi ako nagkakamali may ibang tao pa an
"What do you mean?" I seriously asked. "Anderson, hindi ko alam kung maniniwala ba si Sison sa 'yo. But, still prove it to him. Gusto ko na rin nang malinaw na kasagutan. Gusto kong mahuli kung sino ang totoong gumawa nito. Xien, needs justice. Sa kaso na 'to. Kailangan natin magtulungan. Pero, sa ngayon. Kailangan mo munang magpahinga." Tugon pa niya. Now I know. Sinasabi ko na nga ba hindi accident ang nangyari noon. May nagplano nang lahat. Nagawa nang taong 'yon na sirain ako sa mga kaibigan ko. Tapos, ngayon, muli siyang babalik. Mukha yatang may taong pinipigilan akong maging masaya. Kung ganun, hintayin mo lang ang paghihiganti ko. Hindi ko 'to palalampasin. Ipapatikim ko ang paghihiganti ng Montealto. Dinamay niyo pa ang pinakamamahal ko! "Anderson, iiwanan na muna kita. Magpahinga ka." I know, kahit sinabi pa niya na hindi siya nag-aalala. I feel it. "Okay, thank you David. But later, pupuntahan ko na ang asawa ko. Pipiliin kong maging magaling na agad ngayon. David, I