KABANATA 29

KABANATA 29

“No... but Stygian is in danger,” I said sobbing, “I don't want him to get hurt, I don't want anyone to get hurt because of me,” sinubukan kong pigilan ang sarili ko sa pag-iyak pero tila may sariling paa ang aking mga luha at nagsilabasan sa mga mata ko. Alam kong nagmumukha na akong tanga dito pero hindi ko mapigilan na isipin ang pwedeng mangyari kay Stygian. He have lost too much blood. 

“Shh, Zinn don't blame yourself. It was not your fault. Let's just hope and pray that nothing happened to Stygian,” saad ni Spruce na patuloy sa paghagod ng likod ko. “Upo ka muna at magpahinga,” dagdag pa niya na agad ko rin namang sinunod. I sat back to the wooden chair. 

I take a deep sigh to calm myself, habang mahigpit akong niyayakap ni Spruce. Makalipas ang ilang sandali ay saka lang ako nagkaroon ng lakas ng loob na magsalita ulit. 

“P-Pano pala kayo nakaalis doon?” nagtataka kong tanong. Medyu nanginginig parin ang bosis ko dahil sa pag-iyak. Ngayon lang pumasok sa isip ko kung paano nakarating dito si Spruce, Avierry at Cazsey ng ligtas sa dami ng kalaban nila kanina. 

Ang ibig-sabihin ba nito ay natalo nila ang lahat ng mga tauhan ni Amulette? 

“Tumakas kami dahil hindi namin sila kinaya. Masyado silang madami kaya tumakas na kami bago pa may masaktan sa amin,” mahabang saad ni Avierry. 

“Mabuti naman, lubos akong nagpapasalamat at ligtas kayong lahat. Sana ay hindi na maulit ito,” saad ko bago ngumiti kay Cazsey at Avierry. “Maraming salamat at dumating kayo,” dagdag ko pa.

Pabagsak na umupo si Avierry sa upoan at halata ang pagod at kaba sa mukha niya. Sa aming apat, si Avierry ang hindi magaling at hindi sanay sa mga pisikal na labanan. Kahit sa maikling panahon palang kaming nagkakilala, nahahalata ko ‘yon sa kanya. 

“Hay, akala ko talaga katapusan na ng buhay ko kanina pero ayos lang dahil ligtas naman tayong lahat. Hayop talaga si Amulette, hindi maipagkakailang magkapatid sila ni Fetisha,” madiing sabi ni Avierry. Biglang pumasok sa isip ko ang mga sinabi ni Amulette kanina. Halata ang kadiliman sa mga mata niya. 

“Ilang taon ding hindi nagpakita at nagparamdan si Amulette, pagkatapos ng nangyaring sigalot sa pagitan nila ni Fetisha. At ang nakakapagtaka pa ay bakit si Brazinn ang naisipan niyang dukutin?” nagtatakang sabi ni Cazsey na nag-agaw ng atensyon ko. 

Yun na nga din ang pinatatakahan ko mula pa kanina. Bakit sa dinami-rami ng pwedeng dukutin at gamitin laban kay Fetisha bakit ako pa? Anong meron sa akin? 

Biglang sumagi sa isip ko ang sinabi ni Amulette... 

“Isang napakagandang eksena! Siguradong hindi matutuwa si Fetisha na malaman na ang lalaking minamahal niya ay nagkakagusto sa isang hamak na taong siya din mismo ang nagdala dito!”

I gulped upon remembering those, is it possible? Kaya ba ako ang kinidnap ni Amulette kasi may gusto sa akin si Stygian at pwede niyang gamitin ‘yon laban kay Fetisha? 

“Kaya mas kailangan nating mag-ingat, lalo ka na Brazinn. Hindi natin alam ang rason kung bakit ‘yon ginawa ni Amulette pero sigurado ako, may malalim na rason siya,” mahabang sabi ni Cazsey. Mas lalo tuloy akong kinabahan. 

I must talk to Stygian afterwards, kailangan ko siyang makausap tungkol dito dahil kung sakali, baka maging rason pa ito na tuluyan na kaming hindi makaalis dito.

“Hmm Brazinn, Spruce mauuna na muna kami. Pagod na din kasi kami at madumi,” pagpapaalam ni Avierry bago tumayo at inaya si Cazsey. 

Agad naman akong tumayo at lumapit sa kanilang dalawa bago mahigpit silang niyakap.

“Salamat sa tulong ninyo,” bulong ko at ngumiti sa kanilang dalawa. I'm so thankful na dumating sila kanina.

Hindi na siya sumagot at sa halip ay ngumiti at nagsimulang maglakad palayo. Nang makalayo na sila ay napasinghap ako at humalukipkip. Ang araw na ‘to ay nakakapagod at nakakatakot na araw. It almost drain me. 

“Ayaw mo ba munang magpahinga, Zinn?” mahinang sabi ni Spruce mula sa likod ko. Binaba ko ang kamay ko at pinilit sa harap ko bago nagsimulang humakbang palapit sa kanya. 

Ang dumi ni Spruce at may mga sugat pa siya. Namumungay ang mga mata niya at halatang pagod ito. Nakaupo lang siya sa upuan habang nakatitig sa akin. 

Humakbang ako palapit sa kanya at bahagyang hinawakan siya sa ulo at dahan dahang iniharap sa akin. Hinawakan ko ang mukha niya at tinignan ang mga sugat nito. At kung may kailangan mang magpahinga sa amin, siya ‘yon dahil pagod siya at may mga sugat pa. 

“Kailangan mong gamutin ang mga sugat mo at magpahinga ka muna,” saad ko. Tumayo si Spruce at humarap sa akin.

“How about you?” he quickly asked. 

Ngumiti ako sa kanya at hinawakan siya sa balikat. I'm so glad na si Spruce ang unang taong nakilala ko dito. He cares a lot about me. That was definitely a gift. 

“No Spruce, I'll stay here. Kailangan ako ni Stygian, dito nalang muna ako,” mahinahon kong sabi. Kumunot ang noon ko nang biglang nagbago ang ekspresyon ni Spruce at umiling siya. 

“No, I am not leaving you here, Zinn. Anything might happen again, baka mamaya ay kung ano pang mangyari sayo dito,” nagaaalala nitong sabi. I know he's worried about me lalo na at mainit ako sa mata ni Fetisha at Amulette ngayon. 

“P-Pero, paano si Stygian—” 

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang biglang lumabas si Donya Allura mula sa pinto ng bahay pagamutan. Pareho kaming nagsitinginan at parang may anghel na dumaan sa harap namin. 

“How’s Stygian?” I quickly said, taking another step towards Donya Allura. 

Kinabahan ako nang hindi agad siya nagsalita at yumuko ito.

“How’s Stygian — he’s fine right?” I repeated. Gusto kong siguraduhin na mabuti na ang kalagayan niya.

Nagtaka pa ako nang hindi parin sumasagot si Donya Allura at nakatingin lang sa akin na nakakunot ang noo nito. I'm freaking out because of hoe when acts. 

“Hmm Donya Allura, kamusta po si Stygian? Maayos na po ba ang lagay niya?” napalingon ako nang magsalita si Spruce mula sa likod ko.

“Ah ‘yon ba ang tinatanong ni Brazinn? Huwag kayong mag-alala maayos na ang lagay ni Stygian. Nagpapahinga na siya ngayon, magpahinga na din muna kayo,” mahinahon nitong sabi bago kami parehong hinawakan ni Spruce sa balikat. 

Know I realized, hindi pala niya naintindihan ang sinasabi ko. I forgot, hindi pala sila nakakaintindi ng English, I was carried away by my emotions. Pero kasi diba si Stygian naman nakakaintindi ng English kaya tuloy nakalimutan ko. 

Gosh but I was thankful he's alright now. I'm so glad na walang masamang nangyari sa kanya. 

“Sige.na at mauna na kayo upang makapagpahinga muna kayo. Ako nang bahala sa kanya,” saad pa ni Donya Allura. 

“Hmm Paano po si Stygian, baka wala siyang kasama dito mamaya,” I asked with my concern. 

“He’ll be fine. May mga mag-aalaga sa kanya sa loob if that's the case. Magpahinga ka muna Zinn at baka magkasakit ka,” malumanay nitong sabi bago yumuko at hinawakan ako sa kamay. “I won't let you get hurt again, I want you to distance yourself from anything that could stop us from leaving this place as soon as possible.” he added. 

Napa-awang ang labi ko dahil sa sinabi niya. Sumagi sa isip ko ang planong nasimulan namin. But what he's asking is obviously about Stygian dahil alam niyang si Stygian ang dahilan kung bakit ako nadamay sa sigalot sa pagitan ni Amulette at Fetisha. But I can't do that, kahit papaano ay may utang na loob din ako sa kanya and I know his intention was pure.

Ilang sandali pa ay binitiwan niya ang kamay ko at hinawakan ako sa balikat. 

“Tara,” mahina nitong sabi. 

Hindi na ako umalma at sumunod na kay Spruce. Maybe he's right, I need to rest. Babalikan ko nalang si Stygian bukas, after I wake up. Maybe then, gising na siya. 

Una naming pinuntahan ay ang room namin nina Avierry at Cazsey. Huminto kami sa harap ng pinto. 

“Magpahinga ka na muna. Mauuna na ako,” saad nito at hinawakan ako sa balikat. 

Tatalikod na sana siya nang pigilan ko siya at hinila pabalik at mahigpit na niyakap. “Thank you for always being there for me. Thank you saving my and Stygian’s life. Hindi ko alam kung ano ang pwedeng mangyari sa amin if ever you didn't come. Thank you Spruce,” I whispered without breaking the hug. 

“You know, I'm always willing to take the risk,” saad nito, “masyado ka kasing walang tiwala sa muscles ko!” dagdag pa niya sa mayabang na tono. 

Mabilis akong kumawala sa pagkakayakap sa kanya at pinalo siya sa balikat. 

“Ang yabang mo!” Singhal ko sa kanya habang tumawtawa. Ngumisi lang siya bago yumuko. 

“Pero seryuso, hanggang kaya ko I will promise to always protect you hanggang sa makaalis na tayo dito,” seryoso niyang sabi na nagpangiti sa akin. 

Pinalo ko siya sa tagiliran nang bigla siyang ngumiwi at umatras kaya nagulat ako.

“...Oh bakit? Anong nangyari,” nag-aaalala kong tanong. 

“Masakit, may sugat ako dito tapos pinalo mo pa.” Habang sinasabi niya iyon ay halata ang pag-inda niya ng sakit. 

“Oh hell I'm so sorry—I didn't mean to hurt you, it's just that...” taranta kong paliwanang at mabilis inusisa kung anong meron sa tagiliran niya. 

“Oh kalma, masyado kang praneng, maliit lang ‘to,” saad pa niya bago pinakita ang sugat sa tagiliran niya na halatang natamaan ng kung anong matalim na bagay. Nagulat ako kaya napatakip ako ng bibig. Hell, dumudugo!

“Anong maliit? Ulol, tumayo ka diyan at pumasok sa loob dahil gagamutin ko. Bilis!” usal ko sa kanya at tinulungan siyang maglakad papasok sa loob ng pinto. 

Sa loob ay aabutan namin si Avierry at Cazsey na natutulog sa kanya-kanya nilang higaan. Siguro pagod na pagod din sila. 

“Bakit dito—” 

“Shhhhh,” pagputol ko sa sasabihin niya. Ayokong magising si Caz at Avi, they badly need to rest dahil pagod sila. “Wag kang maingay baka nagising sila,” bulong ko pa ulit. 

“Okay.” Bulong din niya pabalik bago tuluyan nang tumahimik. Hayss mabuti naman.

Dinala ko siya sa higaan ko at doon muna pinahiga bago ako kumuha ng malinis na tubig at tela para gamiting pampunas sa katawan niya. 

Ilang sandali lang akong nawala pero pagbalik ko nakapikit na siya habang mahigpit na niyayakap ang unan. Nagulat ako nang makita kong nanginginig at namumula siya. 

Mabilis kong binaba ang hawak kong planggana sa side-table ng bed ko bago ko siya hinawakan sa noo. Halos mapaso ako dahil sa init ng katawan nito. 

“Spruce, may lagnat ka, ikukuha muna Kita ng gamot sa labas,” taranta kong sabi at tatayo na sana ako nang bigla niya akong hinawakan sa kamay at hinila pabalik, dahilan para mapaupo ako sa gilid niya. 

“Hmmm,” mahina nitong ungol. “Please stay, dito ka lang,” dagdag pa nito. 

Mahigpit ko siyang hinawakan sa kamay at lumapit pa lalo sa kanya.

“I'm not leaving you Spruce pero kailangan mo nang gamot. I'll get you so—”

“Please,” he cropped me. Hindi ko na tinapos ang sasabihin ko nang mas lalo niyang hinigpitan ang pagkakahawak nito sa kamay ko.

What is wrong with him? I'm curious about what he's acting this past few hours. Parang ayaw na niya akong mawala sa tabi niya after ng nangyaring. Siguro ayaw niyang may mangyari pang masama sa akin. How thoughtful of him right? That's what I like about Spruce. He's thoughtful and caring. 

But what he's doing made me think that he has abandonment issues. It's just that, parang may kulang sa kanya or should I say there's something in his eyes na nagsasabing ayaw niya nang maiwan ulit. 

He always keep on telling me na ayaw na niyang may mangyari pa sa akin kaya niya ako pinoprotektahan. He always does that. I have a point, right? Or maybe I'm just paranoid. Nevermind! 

“Okay I'll stay,” I whispered as I hold his hand tighter. Bigla namang naging maliwanang ang mukha niya. He seem to be happy now. 

“Zinn, I have something to tell you,”

Napatigil ako sandali. 

“A-ano ‘yon?”