Pakita Mo Na Mas Magaling Ka

Ang life trial system na "If You Think You Can Do Better, Prove It" ay live ng isang linggo, ngunit walang nangahas na mag-sign up.

Ang mga patakaran ay simple, ngunit nakakatakot: kung mapapatunayan mong kaya mong mamuhay ng mas mahusay kaysa sa kanila, mananalo ka ng isang milyong dolyar. Ngunit ang kapalit? Ang kamalayan ng orihinal na tao ay mapapawi—mas simple, isang hatol na kamatayan.

Sa kabilang banda, kung nabigo kang malampasan ang mga ito sa magkatulad na mga pangyayari, sa halip ay mamamatay ka.

Walang gustong isugal ang kanilang buhay o ipagsapalaran na maging mamamatay tao ng iba.

Ngunit narito ako—ang una sa system.

Isang robot ang nag escort sa akin sa front row, kung saan umiikot ang mga camera para makuha ang bawat anggulo ng mukha ko.

Ang aking ina, asawa at anak ay nakaupo sa likuran, maingat na iniiwasan ang aking mga tingin. Nakatitig ako sa kanilang guilty na mga ekspresyon at nagtanong na may napait na ngiti, "Kung gayon, lahat kayo ay iniisip na mas mabuti ang magagawa sa posisyon ko?"

Umiwas ng tingin si nanay. "Syempre! Binigay ko sayo ang pinaka magandang edukasyon na mabibili ng pera. Gusto kong magtagumpay ka, kumita ng malaki at makapasok sa isang nangungunang university, ngunit nabigo ka ng husto."

Nagpalitan ng tingin ang asawa at anak ko bago nagkatabi.

"Ang bawat ibang asawa ay maaaring panatilihing maayos ang isang sambahayan, suportahan ang kanyang asawa at maging perpektong asawa. Bakit hindi mo kaya?" Nginisian ng asawa ko.

"Oo!" Tumikhim ang anak ko, puno ng paghamak ang boses. "Grabe ka nanay! Pag lumalabas tayo, iniisip ng mga tao na lola kita. Alam mo bang nakakahiya yun?"

Natawa ako, isang tunog na mapait at hungkag. Asawa, ina, anak—ang tatlong tungkuling nagbigay kahulugan sa aking existence. At narito sila, ang aking pamilya, na nakapila para maghatol.

Nagbulungan ang mga taong nanonood mula sa ibaba.

"Kung kahit na ang kanyang pinakamalapit na pamilya ay iniisip na siya ay walang halaga, siya sigurado ay isang kabiguan."

"Bakit hindi ko naisip na inominate ang asawa ko? Tamad din siya—palaging nagrereklamo tungkol sa pagod. Kaya ko na gawin ang trabaho niya ng kahit tulog."

"Teka nga, may pumila kaya 3 kalahok para hamunin ang babae. Kung ang una ay magtagumpay, ang unang kalahok lang ba ang makakakuha ng pabuya? O silang tatlo ba ay maghahati sa premyo?"

Sa gayon, nagsimulang mag away ang aking ina, asawa at anak, bawat isa ay sabik na mauna. Namangha lang ako sa tiwala nila.

Sa wakas, ang neutral na boses ng system ay namagitan. [Kung magtagumpay ang lahat ng tatlong pagsusuri, triplehin ang reward para sa bawat kalahok.]

Agad na tumigil ang pagtatalo, napalitan ng mga nasasabik na bulong at mga tapik ng pampatibay loob. Nagkaisa sa pamamagitan ng kasakiman, pinasaya nila ang isa't isa tulad ng mga kasama bago ang isang labanan.

Lumingon sa akin ang sistema. [Ms. Adeline Carrey, bilang nasasakdal, mayroon ka bang anumang rebuttal?]

Ang mga tao sa ibaba ng entablado ay sumabog sa inis.

"Ituloy mo lang yan! Tama na ang pagsasayang sa oras."

"Rebuttal? Ano kaya ang masasabi niya para ipagtanggol ang sarili?"

"Uy, isunod mo na ako sa lisatahan. Kahit papaano hindi galit sa akin ang nanay, asawa at anak ko."

Kinabisado ko ang mukha ng lalaking nagsabi nun na mahinang ngumiti. "Wala akong masabi. Magsimula na tayo."

Ang aking ina ang unang umakyat sa entablado.

Namumula ang mukha sa katuwaan, binati niya ang audience. "Hello, everyone. Ako’y single mother. Ako ay may tatlong trabaho bawat araw para siguruhin na ang anak ko ay makakapagtuon sa kanyang pagaaral. Ang gusto ko lang ay para sa kanya ay magtagumpay."

Sumenyas siya sa akin ng may pang aasar. "Pero nagreklamo ang anak ko na mahirap ang pag aaral. Ano ang mahirap sa pagsusulat gamit ang panulat? Ito ang pinakamadaling trabaho sa mundo! Kung hindi man lang niya kayang gawin iyon, ano ang magagawa niya?"

Tumaas ang boses niya sa galit. "At binayaran niya ba ako sa lahat ng sakripisyo ko? Hindi. Pinutol niya ang relasyon sa akin sa sandaling lumaki siya. Nagpalaki ako ng isang walang pasasalamat, tamad na anak. Kung nagkaroon ako ng pagkakataon, nakapagtapos na ako sa isang nangungunang university at kumikita ng hindi bababa sa 15 libong dolyar kada buwan!"

Ang kanyang mga salita ay umani ng isang alon ng pagsang ayon mula sa madla.

"Tama siya! Nararapat na husgahan ang anak niya!"

"Oo, tapusin na natin. Hayaan na siyang mamatay!"

Pinutol ng boses ng system ang hiyawan. [Ms. Vivian Wood, sa anong mga aspeto ng kanyang buhay ang pinaniniwalaan mo na mas hihigitan mo ang iyong anak na babae?]

"Lahat ng aspeto," Kumpyansa na dineklara ng nanay ko. "Ngunit kung kailangan kong pumili, sasabihin ko ang mga akademiko at filial piety."

Sumagot ang sistema: [Naiintindihan. Ang pagbubuklod ng mga piling alaala at pagkuha ng kamalayan. Nagsisimula ang pagpapalit simulation.]

Hingal na hingal ang karamihan ng ang aking ina ay natigilan sa kalagitnaan ng paghinga, ang kanyang katawan ay naninigas at walang buhay. Ang lahat ng mga mata ay lumingon sa higanteng screen, ngayon ay nagpapakita ng isang simulation.

Lalong nag usisa ang mga manonood, lahat ay nag iisip kung anong uri ng buhay ang mayroon ang aking ina kung siya ay ako.

Sa simulation, isang sanggol na babae ang ipinanganak—isang replika ko sa itsura at pangangatawan. Kinilala siya ng system bilang "Subject One." Pagdadaanan niya ang aking eksaktong mga pangyayari sa buhay, ngunit ang kanyang mga layunin at desisyon ay hinihimok ng kamalayan ng aking ina, hinubaran upang tumuon sa mga akademiko at tungkulin sa anak.

Nagsimula ang simulation.

Ang eksena ay bumungad sa mabagsik na detalye: isang maralitang sambahayan, isang single mom na nag iisang nagpalaki ng anak. Ang nanay ko—ngayon ay nasa simulation—ay nag resort sa paghingi ng pagkain, dinala ang maliit na Subject One sa mga lansangan.

Magkahalong awa at pangungutya ang naging reaksyon ng audience.

"Sobrang devoted na ina! Kung alam ng bata kung gaano kahirap ang buhay, dapat mas pinaghihirapan niya!"

"Ang kahirapan ay bumubuo ng pagkatao. Tingnan natin kung ang bata ay makakaahon dito."

Lumipas ang mga taon. Sa oras na ang Subject One ay anim na taong gulang, hindi siya nakatanggap ng maagang edukasyon. Ang aking ina, na nagmamakaawa, ay hindi man lang naisipang ienroll siya sa paaralan.

Ang mga tao ay naging hindi mapakali.

"Dapat ay nagsimula na siya sa preschool ngayon."

"Well, hindi lahat ay kayang bayaran ang maagang pag aaral. Ang ilang mga tao ay hindi pa nagsisimula sa pag aaral hanggang sa sila ay nasa hustong gulang at sila ay nagtatagumpay pa rin."

Sa edad na walo, itinuro ng isang mabait na estranghero na ang Subject One ay legal na may karapatan sa libreng edukasyon. Ito ang unang pagkikita niya sa isang paaralan. Nananabik niyang tinitigan ang mga estudyanteng naglalaro sa loob, para lang sampalin siya ng nanay ko ng marahas na saway.

"Nagkakahalaga ng pera ang pag aaral. May pera ka ba? Wala? Tapos wag mo ng isipin!"

Naghiyawan ang mga manonood.

"Hindi ba't siya ang nagsabing sinayang ng kanyang anak ang mga pagkakataon sa pag aaral? Napaka ipokrito!"

"Ginagawa niya ang sistema para magnakaw ng pera para sa pag aaral ng kanyang anak!"

Nginisian ako ng isang lalaki sa audience. "Isasakripisyo mo ang buhay ng nanay mo para sa pera? Hindi kataka taka na gusto ring mawala ka ng asawa mo."