Isinumpa ng Hipag Ko

Nasa palengke ako ng may matandang babae na hindi ko kilala ang kumapit bigla ng mahigpit sa kamay ko. Napahawak agad ako sa tiyan ko para protektahan ito, pero ang sinabi niya, “May sumumpa sa pagdadalantao mo gamit ang salamangka ng pagpapalit, at ang hindi mo pa naipapanganak na fetus sa loob mo ay magsisimula na kainin ang katawan mo.”

Tulad ng inaasahan ko isa lang siyang scammer, idinagdag niya, “Dapat mo isuka ang kinain mo na isda hanggang sa kaya mo.”

…

“Isda?” sambit ko ng gulat, napatakip ako ng bibig.

Isda ang kinain ko kanina, at mabilis ang takbo ng isip ko habang iniisip kung paano niya iyong nalaman. Maingat akong umatras at tinitigan siya ng masama na tila ba manloloko siyang ako ang pinupuntirya.

Bago pa ako may masabi, inilagay niya ang kanyang kamay sa sikmura ko, hindi binigyan pansin ang reaksyon ko. Sinubukan ko siyang itulak palayo, pero sa hindi maipaliwanag na dahilan, hindi ako makakilos—nanigas ako sa puwesto ko, napilitan akong hayaan ang payat niya at mabutong kamay na libutin ang tiyan ko.

“Grabe naman! Anong kalapastanganan ito! Hindi ito kapanipaniwala!” sambit niya, inatras bigla ang kamay niya na tila ba napaso ito.

Namutla siya ng sinabi niya, “Kung sino man ang gumawa sa iyo nito ay napakasama. Hindi lang nila pinalitan ang malusog mo na baby na hindi pa naipapanganak, pero pinapakain din nila ito ng isinumpang mga insekto.”

Malagim siyang nagpatuloy, “Ang patay na fetus ay patuloy na kakain sa iyo mula sa sikmura mo. Kapag naalis na ito, kukunin nito pati ang buhay mo. Halos imposible itong mapawalang-bisa!”

Kahit na hindi ko maintindihan ang kalahati sa mga sinasabi niya, ang bawat salita ay sapat para kilabutan ako. Madami akong iniisip, at hindi ko gustong maniwala na patay na ang dinadala kong sanggol.

Dalawang araw lang ang nakararaan, nagpacheckup ako sa ospital, at okay lang ang lahat. Hinawakan ko ang braso niya at nanginginig ang boses ko.

“Anong sinasabi mo? Okay lang ang baby ko! Nagkakamali ka!” halos pasigaw kong sinabi, desperado para sa sagot.

Umiling-iling ang matanda, tinignan ako na tila nagmamadali. Sinabi niya, “Pakiramdaman mo ang sikmura mo. Gumalaw ba ang baby sa loob ng nakaraang mga araw?”

Parang truck ang mga salita niya, nanigas ako. Napagtanto ko bigla na ang sikmura ko ay kakaiba dahil wala akong nararamdaman mula dito. Tinanong ko ang doktor tungkol dito, pero ang sinabi niya ay masyado pang maliit ang sanggol para sa pagdadalantao.

Malamig na pakiramdam ang kumapit sa akin, at tila masusuka ako dahil sa stress. Bago ko pa siya mapigilan, ipinasok bigla ng matandang babae ang daliri niya sa bibig ko, dahilan para sumuka ako.

Sumigaw siya, “Isuka mo—kung anong kaya mo, ngayon din! Dapat mo ito pigilan sa pagkain sa iyo!”

Nanginig ang buong katawan ko habang sumusuka. Itinulak ko siya palayo, pero malakas ang kapit niya. Sawakas, sumuka ako sa sahig, hirap na hirap habang napapansin ang mga bakas ng dugo at bagay na namumuo at itim, bagay na hindi ko alam kung ano.

Natakot ako sa sumunod niyang mga salita, kinilabutan ako ng matindi.

Ipinaliwanag niya ng malagim, “Sino man ang gumamit ng napakadelikadong salamangka na ito ay mula sa Mandoville. Pinalalakas nila ang sumpa gamit ang sarili nilang dugo.

“Sa oras na wasto ang oras, pareho ninyo itong kinain. Doon naganap ang palitan—napalitan ang baby mo sa baby nila.”

“N-napalitan…” bulong ko, nahihilo ako. Nanghina ang mga tuhod ko habang napapaatras ako, halos mawalan ng balanse.

Napagtanto ko sawakas ang bigat ng sitwasyon at humagulgol ako. “Anong gagawin ko ngayon? Pakiusap sabihin mo sa akin!”

Bumuntong hininga ng malalim ang matanda, naglaan siya ng sapat na oras para makapag-isip ng mabuti. Sinabi niya, “Matapos palitan ang baby sa sinapupunan mo, hinayaan nilang aktibo ang sumpa.

“Pinapakain ka nila ng isinumpang pagkain para kontrolin ang hindi pa naisisilang na sanggol sa loob mo. Nakikinig na ngayon ang baby na iyon sa kanila at hindi sa iyo.”

Nakatitig siya ng masama sa akin ng bigyan niya ako ng babala, “Mag-ingat ka sa kung sino man ang nagbigay sa iyo ng isda. Iyon ang taong sumumpa sa iyo.”

Nanlumo ang puso ko. Ang taong nagdala ng isda sa akin ay hindi estranghero—siya si Vanda Watson, ang hipag ko at obstetrician. Siya ang bestfriend ko bago ko pakasalan ang asawa ko, si Hector Watson.

Si Vanda ang umasikaso sa bawat isa sa mga prenatal checkup ko simula ng mabuntis ako. Bukod pa doon, buntis din siya mismo, kasabay ko.

Hindi lang iyon, pero ang asawa niya ay mula sa Mandoville. Naalala ko noong bumalik siya doon para bisitahin ang asawa niya matapos malaman na nagdadalang tao siya.

Habang inaalala ko ang mga piraso ng nakaraan, hindi ko mapigilan na maghinala. Nagkataon lang ba talaga?

Namutla ako, at nagsimula akong huminga ng malalim at parang masusuka. Masyadong makapanindig balahibo ang proseso para isipin. Maaari kayang ginawa ito ni Vanda sa akin?

Gayunpaman, baby ko ito, anak ko ito. Hinding-hindi ko hahayaan na may mangyaring masama dito. Hindi ko ito gustong paniwalaan, pero hindi ko rin maisawalangbahala ang takot na nararamdaman ko.

Nahirapan ako maglakad at dumiretso sa ospital para kumpirmahin kung totoo ba ito. Noong paalis na ako, nag-alinlangan ako at hinarap muli ang matandang babae.

“Kung kakailanganin kita ulit, paano kitang makokontak?” desperado kong tanong.

Naglabas siya ng maliit na pulang sobre mula sa bulsa at idiniin ito sa kamay ko. Sinabi niya, “Ang numero ko ay nasa loob. Tawagan mo ako kung kailangan mo ng tulong.”

Binuksan ko ang sobre noong naglalakad na siya palayo, nakakita ako ng sulat kamay na numero at kakaibang dilaw na hugis patatsulok na agimat na nakatupi ng maayos sa loob

Inilagay ko ito sa bag ko, nagmamadali akong nagpaalam at pumara ng taxi.