บทที่ 8

‘นั่นมันสร้อยที่พี่ลีอองเคยให้ฉัน เมื่อวันเกิดปีก่อนนี่นา’ ลิเดียมองสร้อยในมือของเขา ก่อนจะลูบที่ลำคอของตัวเองดูอีกครั้ง ซึ่งก็พบว่าบนลำคอของเธอไม่มีสร้อยเส้นนั้นอยู่แล้ว

ดินถูกปาสร้อยใส่หน้าอย่างรุนแรง แต่เขาก็ไม่แสดงความโกรธหรือเจ็บแค้นออกมา เพียงแต่ก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อสงบสติอารมณ์

“แต่มาวันนี้พวกมึงกลับใช้สร้อยเส้นนี้...มาร้องขอความช่วยเหลือจากเลโอนาร์ด” ไลออนยิ้มเย้ยหยัน

“พวกมึงไม่รู้สึกทุเรศตัวเองกันบ้างเลยเหรอ?” ร่างสูงทุบโต๊ะสนั่น ทำเอาลิเดียที่นั่งอยู่ถึงกับสะดุ้งตามด้วยความตกใจ

“ถ้าพวกเราไม่จนตรอก ถึงทางตันแบบนี้...ผมเชื่อว่าคุณลีออง คงไม่ให้ผมบากหน้ามาขอความช่วยเหลือจากท่านแน่ ๆ”

“จะไม่จนตรอกได้ไง...ในเมื่อทายาทพิชญะนรินทร์ มีแต่พวกอ่อนหัด ขี้ขลาด ตั้งแต่รุ่นพ่อ ยันลูก”

“ช่วยให้เกียรติ ผู้ที่เสียไปแล้วด้วยนะครับ” ดินกำหมัดแน่นเงยหน้าสบตาเขาเถียงไปอย่างเสียงแข็ง

ตุ๊บ!! ส้นเท้าหนัก ๆ ถีบเข้าที่ยอดอกของดินจนเขาหงายหลังล้มไปกองกับพื้นทันที

“พะ...พี่ดิน” ลิเดียรีบพุ่งเข้าไปประคองเขาขึ้นมาจากพื้น แต่กลับถูกฝ่าเท้าของเขากดทับที่อกจนเขาไม่สามารถจะลุกขึ้นมานั่งได้

“...นี่คุณ...เขาบาดเจ็บอยู่นะคะ” เธอหันกลับไปมองทางชายคนนั้นและพูดออกไปอย่างลืมตัว ด้วยความเป็นห่วงคนของตัวเอง

สำหรับลิเดียแล้วตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเจอใครที่ป่าเถื่อน ใจร้าย และถ่อยทรามเท่าคนคนนี้มาก่อนเลยจริง ๆ

“ปากเก่งมากใช่ไหม?” ร่างสูงไม่ได้สนใจในคำพูดของลิเดียแม้แต่นิด เขากระทืบเท้าซ้ำลงคาอกของดินอีกครั้ง

“แล้วมึงรู้ใช่ไหมว่าถ้ากูแค่จับพวกมึงสองคนโยนออกไปนอกอาณาเขตเลโอนาร์ด”

“พวกมึงคงได้เจอกับนายที่เคารพรัก” เขากระตุกยิ้มมองหน้าดินอย่างเหยียดยาม

“และพ่อที่บังเกิดเกล้าของเธอแน่ ๆ” ดวงตาคมกริบตวัดสายตามองมาทางลิเดียอีกครั้ง

“อื้อ...อะ...” ดินยังคงนอนอยู่บนพื้น เขามีบาดแผลฉกรรจ์เต็มตัวไปหมด แต่ก็ยังคงพยายามกัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวดจากการถูกกระทืบซ้ำ

และด้วยความจงรักภักดีต่อตระกูลพิชญะนรินทร์ เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แม้เลือดจะซึมออกมาจากริมฝีปาก แต่เขาก็ยังคงยกมือขึ้นพนมไหว้อย่างนอบน้อม

“ผมขอโทษหากพูดจาล่วงเกินนายท่านไป” เสียงของเขาแหบพร่า แต่แฝงไปด้วยความเคารพ

“แต่ผมกล้ายืนยันเลยว่า นายท่านคุนหมิง ไม่เคยลืมความเป็นเลโอนาร์ดเลยแม้แต่วันเดียว”

“…หึ” ไลออนส่ายหน้าพลางหัวเราะอย่างแดกดัน แต่เขาก็ยอมยกเท้าที่เหยียบอยู่ออกจากแผ่นอกของดินอย่างช้า ๆ และกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิม

“ท่านยังคงบอกให้ลูกชายและลูกน้องทุกคนเคารพและระลึกถึงบุญคุณของเลโอนาร์ดอยู่เสมอ”

“ระลึกบุญคุณเลโอนาร์ด แต่ไปแต่งงานกับลูกสาวของศัตรู?” ร่างสูงกลอกตามองบนก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาและจ้องมองใบหน้าของทั้งคู่ด้วยแววตาที่ดุดัน

“นายหญิงเองก็ทิ้งครอบครัวตัวเองมาเช่นกันนะครับ...ทั้งสองท่านแค่อยากเริ่มต้นใช้ชีวิตครอบครัวแบบคนธรรมดาเท่านั้นน่ะครับ” ดินพยายามอธิบายเรื่องราวทั้งหมดในมุมมองของเขา และพยายามขอความเมตตาจากคนตรงหน้า เพราะที่นี่คือที่ปลอดภัยที่สุดแล้วสำหรับคุณหนูของเขา

“คนที่ขึ้นอยู่บนหลังเสือ ตอนลง...มันไม่มีใครตายดีหรอก” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นอีกครั้ง

“และที่กูช่วยชีวิตพวกมึง เหตุผลแรกเลยคือ...กูต้องการสร้อยเส้นนี้คืน!” เขาพูดก่อนจะก้มลงหยิบสร้อยเงินเส้นนั้นขึ้นมากำไว้แน่นและเหลือบมองทางลิเดียอีกครั้ง

“ถ้ามึงพล่ามจบแล้ว...ก็รีบไสหัวออกไปจากบ้านกูซะ” เขาพูดก่อนจะจุดไฟที่ปลายบุหรี่และนั่งสูบอย่างไม่ทุกข์ร้อนใจใด ๆ

“ดะ...เดี๋ยวครับ...เดี๋ยว...คือผมยังมีอีกเรื่องที่ผมอยากจะขอร้องท่านครับ” ดินรีบพูดขึ้นทันทีเมื่อเขาและลิเดียกำลังจะถูกชายชุดดำมาลากออกไปจากห้องนี้

“ผมอยากจะขอความเมตตาจากนายท่าน และนายท่านรามสูร ให้คุณหนูของผม” ดินยกมือขึ้นไหว้มาเฟียจอมโหดตรงหน้าอีกครั้งอย่างไม่ต้องหยุดคิดเลย

“พักพิงอยู่ที่นี่ก่อน ...ในช่วงที่ตระกูลพิชญะนรินทร์เกิดความวุ่นวายแบบนี้” เขายอมลดเกียรติและศักดิ์ศรีของเขาเพื่อทำตามคำสั่งและสัญญาที่มีไว้กับลีออง พี่ชายของลิเดีย

“และหลังจากที่ผมตามหาคุณลีอองพบแล้ว...ผมสัญญาว่าจะรีบพาคุณหนูกลับไทยทันทีครับ” ดินกัดฟันพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการวิงวอน

“พะ...พี่ดิน” ลิเดียเขย่าแขนของเขาอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูด อีกฝ่ายก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน

“นี่หน้าบ้านกูเขียนป้ายไว้หรือไงว่าเป็นสถานสงเคราะห์?” เสียงของไลออนดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเย้ยหยันเล็กน้อย เขายกบุหรี่ขึ้นสูบอีกครั้งก่อนจะพ่นควันออกมาอย่างไม่เร่งรีบ

“อีกอย่าง...ความสัมพันธ์ที่มีกันตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ มันก็น่าจะขาดกันไปนานแล้ว” น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบ แต่น้ำหนักของคำพูดทำให้ลิเดียรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัว

“ที่ดินของนายหญิงทั้งหมดในตอนนี้เป็นชื่อของคุณหนูลิเดียครับ ถ้าคุณหนูเป็นอะไรไปนั้นหมายความว่า ฝั่งกุมภิล (จระเข้) อาจจะมีสิทธิ์ได้ครอบครองทั้งหมด”

“แต่ถ้านายท่านยอมช่วยเหลือเรา ผมเชื่อว่าพิชญะนรินทร์ จะตอบแทนบุญคุณครั้งนี้อย่างถึงที่สุด”

“กูจะเชื่อคำพูดของขี้ข้าอย่างมึงได้จริงนะเหรอ?” คำพูดของดินทำให้สีหน้าของอีกฝ่ายค่อย ๆ เปลี่ยนไป

“แต่ก็เอาเถอะ ในเมื่อตัวประกันของพิชญะนรินทร์ อยู่กับกูแล้วนี่เนอะ” ใบหน้าเจ้าเล่ห์กระตุกยิ้มมองทางลิเดียนิ่ง ๆ

“เอาเป็นว่ากูให้เวลามึงหนึ่งเดือน...ไปเอาโฉนดที่ดินชื่อของยัยนี่มาทั้งหมด!”

“ถ้าหนึ่งเดือนมึงเอามาให้กูไม่ได้ คงไม่ต้องบอกนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น?” ร่างสูงจับกระบอกปืนหันหัวไปทางที่ลิเดียนั่งอยู่พอดี

“ครับ...นายท่าน” ดินพยักหน้าตอบรับไปในทันที

“หวังว่าเธอจะอยู่ที่นี่ อย่างมีความสุขนะ!” เขาพูดทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้นก่อนจะเดินผ่านลิเดียไป

“ไปตามหมอนวดสองคนนั้นมานวดต่อที กูจะไปรอที่สระว่ายน้ำ” ร่างสูงหันไปสั่งกับลูกน้องและเดินออกจากห้องไปหลังจากที่ตกลงเสร็จสรรพ

ห้องพักของลิเดีย

“ถ้าจะไปไหนก็ไปด้วยกันสิ จะทิ้งเดียอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?” ลิเดียส่ายหน้าอย่างไม่ยินยอม เพราะถ้าเขาทิ้งเธอเอาไว้ที่นี่ สู้ยอมไปตายเอาดาบหน้ายังดีเสียกว่าเลย

“คุณหนูออกไปจากที่นี่ไม่ได้จริง ๆ ครับ” เป็นครั้งแรกที่ดินขานตอบกลับลิเดียด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวและแววตาที่จริงจังกว่าทุกครั้ง

“แต่พี่ดิน (ลิเดีย)/ข้างนอกมีคนรอฆ่าคุณหนูอยู่”

“เชื่อผมสักครั้งนะ...อดทนอยู่ที่นี่ไปก่อน”

“แล้วพี่ดินออกไปข้างนอก...มันไม่อันตรายเหรอไง?”

“อันตรายครับ แต่ผมสัญญา ว่าผมจะกลับมาพาคุณหนูกลับบ้านให้ได้”

“เข้าใจแล้วค่ะ” ลิเดียมองดินด้วยน้ำตาคลอเบ้า เธอรู้สึกถึงความเสียสละและความภักดีที่ดินมีต่อครอบครัวของเธอจริง ๆ เธอก็พอเข้าใจดีเพราะถ้าเธอไปด้วย ก็ไม่ต่างอะไรจากไปเป็นภาระของเขา

“ถ้าผมติดต่อคุณลีอองได้ ผมจะรีบบอกทันทีเลยว่าคุณหนูอยู่ที่นี่” ดินถอนหายใจอย่างหนักใจไม่แพ้กันที่ต้องทิ้งลิเดียไว้ที่นี่

“แล้ว...ผู้ชายคนที่น่ากลัวคนนั้นเขาคือ...?”

“เขาชื่อไลออนครับ เป็นลูกชายของคุณรามสูร หัวหน้าแก๊งเลโอนาร์ดคนเก่า”

“แล้วเลโอนาร์ดคืออะไร...พี่ช่วยเล่าให้เดียฟังทั้งหมดได้ไหม?” ลิเดียถามไปด้วยความอยากรู้จริง ๆ เพราะตอนนี้เธอไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอกันแน่

“แล้วพี่ลีออง เดีย คุณพ่อคุณแม่ ไปเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขา?”

“เลโอนาร์ดคือชื่อแก๊งมาเฟียใหญ่และมีอำนาจมากที่สุดในเกาะฮ่องกง และเป็นแก๊งที่คุณพ่อของคุณหนู เคยเป็นสมาชิกอยู่ นายท่านของเราเป็นถึงมือขวาของคุณรามสูร”

“ส่วนคุณแม่ของคุณหนู คือลูกสาวของแก๊งมาเฟียในไทย อย่างแก๊งกุมภิล ซึ่งเป็นคู่อริกับเลโอนาร์ดและมีการปะทะกันมายาวนานนับสิบ ๆ ปี”

“เมื่อทั้งสองคนแต่งงานกัน คุณแม่ของคุณหนูจึงถูกตัดขาดจากกุมภิลทันที”

“ส่วนคุณพ่อของคุณหนูเอง ท่านก็ได้ขอลาออกจากเลโอนาร์ด เพื่อที่จะมาเริ่มใช้ชีวิตเช่นคนธรรมดา ซึ่งทางเลโอนาร์ดเองก็...ไม่ได้ยินดีสักเท่าไหร่ในการลาออกของท่าน”

“แล้วที่พ่อกับแม่ของเดียเครื่องบินตก...มันไม่ใช่อุบัติเหตุใช่ไหม?”

“ครับ”

🦌________🦁