Chapter 4

Ilang segundo bago ako natauhan mula sa pagkakatulala. Model? Jesus Christ! I don't even have the slightest idea about this thing and the likes. How could he offer me such favor? I know kasasabi ko lang na hindi ko pipigilan ang kahit na anong pabor na hihilingin niya sa akin, but this? Hindi ko alam. 

"Chase sandali, lasing ka ba?" Napamaang siya at hindi makapaniwala sa narinig. Napahilamos siya ng mukha at pagkatapos ay malamlam na tumingin sa akin.

"Azi...I...fuck! Hindi nga ako nagbibiro edi lalong hindi ako lasing." Halata ang inis at pagkapikon sa boses nito. Kulang nalang umirap siya at bigwasan ako. 

Wow! Siya pa galit? Sapakin ko to eh. 

"I don't have a choice okay? I needed this promotion so bad. Dad doesn't want to help me and I understand. That's why I need to work hard for this, at ikaw ang tanging alam ko na makakatulong sakin." His tone is humorless and I've never seen him this eager to achieve something before. 

"Bakit ako? Ang dami daming magagaling diyan at bihasa sa pagmomodelo. You can afford it, mayaman ka naman." Ngumuso ako at kumindat sa kanya. Wala lang gusto ko lang asarin. Let's see kung hanggang saan ang kaya niya para kumbinsihin ako. 

"The category is androgynous beauty and you're the perfect fit for the role. C'mon, just say yes already..." Maaawa na sana ako eh. Pero bakit parang ang demanding naman ata. 

Kulang pa Chase. Convince me more.

Humalukipkip ako at tinaasan siya ng kilay. I won't give you the satisfaction yet, you need to show me what you've got and how far will you go to succeed. I grew up without no one to teach me the rules of society. I became myself's companion, no one was able to share their beliefs with me. I have my own principles and I pledge to stand by it. Kaya naman sa bawat araw na may makikilala akong tao, I see to it that I learned something from them either in a good or bad way. 

Nahigit ko ang aking hininga at halos lumuwa ang mga mata nang lumapit siya sa paanan ko at lumuhod. Goodness! I really don't know how to react. 

"I'm not doing this just because I'm hopeless, but because I feel like I need to...." Lumunok siya at kitang kita ko ang sinseridad sa kanyang mga mata.

"You're my friend but that doesn't mean I'll take you for granted. I'm sorry for making it look like you're being forced..." Pumikit siya ng mariin at para bang sumuko na.

"...but if you really don't want to do this then it's fine Azi." 

Aba! Kanina lang ay halos maglupasay siya sa pagpupumilit. Well it's true, hindi dahil kaibigan mo mapipilit mo siyang gawin ang isang bagay na ikaw lang ang makikinabang. You should always consider someone's feelings. It's applicable not only to friendships but most especially to relationships. 

"Chase tumayo ka nga diyan. Huwag kang attention seeker." Nakasimangot kong saad. Hindi niya ba halata na lahat ng tao ngayon dito sa loob ay nanonood na sa amin? He's a varsity player for christ sake! 

Tumayo siya at pagkatapos ay masama ang tinging ipinukol sa mga estudyante. Pinigilan kong mapahagikhik nang umirap siya at hinila ako palabas. Tanginang to parang babae. 

Wala siyang imik habang naglalakad kami at kung hindi pa siya tinawag ng isa sa mga kasamahan niya sa basketball team ay paniguradong hindi niya ako iimikin.

"Chase!" Humihingal ang isang matangkad at pawisang lalake na tumigil sa harapan namin.

"Dude, huwag kang mawawala mamaya sa practice game. May announcement daw si coach..." Mababa ang boses nito at habol ang hiningang tumingin sa amin. 

Tinangunan lamang siya ni Chase at tumuloy na ito sa paglalakad. Akmang susunod ako sa kanya nang magsalita ulit ang lalaki. Sabay kaming napalingon sa kanya. 

"...kaya ba hindi ka nakaattend kanina dahil..." Lumunok siya ng isang beses at dahan dahang tumitig sa akin. Nahuli ko pa ang mapaglarong ngisi nito.

"Mind your own business Andrada." Matigas na saad ni Chase at mabibigat ang hakbang na naglakad palayo. Nagkibit balikat na lamang ako at mabilis na sumunod sa kanya. Nadagdagan pa ata ang sama ng loob ng isang to. 

"May klase ka diba? Mauna kana, may dadaanan pa ako." Hindi manlang ako tinapunan ng tingin habang sinasabi iyon.

Confirmed. Tampo si bakla! 

Hinawakan ko ang laylayan ng kanyang uniform nang tuluyan na siyang tumalikod at magpapatuloy sa paglalakad. 

"A-Ah...ano kasi, wala akong kasabay mamayang uwian... Pwede bang magpahatid sayo..." Halos bulong ko nang saad. 

Kung pwede lang magpalamon sa lupa ginawa kona! Kailangan ko lang talagang gawin to dahil may plano ako at alam kong nagtataka na ang isang to sa mga inaakto ko. Hindi naman talaga ako nakikisabay sa kanya at lalong hindi ako nagpapahatid. Ngayon lang talaga.

I heard him sighed heavily like a man with a burden. Damn! My conscience is killing me. I absolutely know the reason why he's upset, he skipped his practice game for the favor demanded and unfortunately, it ended with my disapproval.

"Just message me when you're done." Mahinahong saad niya.

He's hesitant, I can feel it. Nahihiyang iparamdam dahil na rin siguro alam niyang unang beses kong gawin ito. And of course for the sake of our friendship, kahit naman umayaw siya hindi naman magbabago ang tingin ko bilang kaibigan niya. Being an introvert means having only a few set of friends, not even sure if they see me as one of their circle. But that's not the case, I don't mind not having a lot anyway. I treasure those who have stayed with me through everything. 

As I pushed myself move in the middle of my thoughts, I realized that you can't just force someone to appreciate you and stay loyal to you. As much as possible avoid being easily attached with people who have a high chance of getting you hurt and disappointed. 

Naabutan kong tahimik at kakaunti pa lamang ang mga estudyante sa loob ng room para sa next subject ko. Hindi na rin naman nakakapagtaka dahil isang beses sa isang linggo lang kami imeet ng prof namin. She just provide requirements but she seldom discuss our lessons which is quite normal for a college instructor. 

I'm a 2nd year BS in Architecture student and being a financially unstable is one of the major waves of not having enough support from the institution.

Kung mahirap ka, mababa ang kalidad ng suporta na mapupunta sayo. Pero kung mayaman ka, aba'y tiba tiba. 

"Guys listen! Mrs. Gadingan is out of town for some important matters but she promised to distribute the materials needed for the individual project, for now let's just check our emails." 

Erica, the class president hurriedly went to my left side right after she informed the class. 

"Indigooo~" Fuck! I wanted to slapped this bitch for moaning my name like that. 

"Erica, what the hell! Stop it." Sinamaan ko siya ng tingin pero ang bruha, malapad na ngiti lamang ang isinukli. She's super friendly to the point na halos lahat ng estudyante sa school ay malapit sa kanya. 

"Azi alam mo ang pogi mo pero ang ganda mo rin. What's your secret?" She even dragged her chair just for us to get closer. What is wrong with this woman? 

"It's for me to keep, besides it's my secret." Tumingin ako sa harap habang sinasabi ito. Ang mga kaklase namin ay napapansin na ang mga ginagawa niya. Ayoko siyang sulyapan dahil nakakailang. 

"Hmmm....ang sarap mo siguro gawing boyfriend..." I heard her giggled and then before I knew it, she kissed my cheeks intentionally that made me gasped hard. 

I was going to protest but when I'm about to, she immediately made a way to escape. Kita ko na lamang ang pilantik ng kanyang bewang habang naglalakad papunta sa grupo ng iba naming kaklase. The boys looked at me playfully while the girls started laughing.

Damn. I'm gay as fuck. Bayot. Bakla. Baliko. Bading. 

So no! I will never entertain that thought of me having a girlfriend. I still don't get the point of these girls being flirty with gays like me when it's obvious that we're not attracted to the opposite gender. 

Dahil wala na din namang gagawin ay naisipan kong lumabas na at magtungo sa field. Tatambay nalang muna ako doon at maghihintay para sa susunod na klase. Kaysa naman magstay ako dito, eh baka ulitin lang ni Erica ang ginawa niya kanina, ang masama baka higit pa doon. 

Nang makarating ako sa malaking puno na kadalasan kong tambayan ay inilabas kona agad ang second hand kong netbook. I need to check my email inbox for further instructions from Mrs. Gadingan. Hindi ko pa nakakalahati ang pagbabasa sa email ni ma'am ay nagulat na ako sa biglaang pagtapik ng kung sino sa balikat ko. 

"Gotcha!" Halos ihampas ko ang hawak kong netbook sa nagsalita. Putangina!

"Anong ginagawa mo?" I gritted my teeth in annoyance. 

"Nothing, I just want to be with you." She winked and smiled at me naughtily. Damn Erica.

"Erica kung wala kang magawa sa buhay mo. Tantanan mo ako, you're being annoying." Inis kong sabi.

"Ang sungit ha, parang others." Tumatawa pa siya kaya lalo akong napipikon. 

She's a friend, a very flirty one. We've been classmates since sophomore years. As I've said, friendly siya kaya marami kaming itinuturing siyang kaibigan. She's my opposite, dito sa school, siya at si Chase lang ang tanging malapit sa akin. Sila lang din ang naglakas loob na kaibiganin ako. The rest they are just trying to be civil, which is good. 

"Bakit mo nga ako sinundan? May kailangan ka?" Kalmado na ako at kampante na hindi siya magiging touchy anumang oras. Ginagawa niya lang talaga iyon pag maraming nakakakita. Nilalandi niya ako na para bang hindi kami magkaibigan.

"Eh pano kung sabihin kong, I need you inside me? Papalag ka?" Ayan na naman siya sa mga madudumi niyang salita. 

"Kadiri kang babae ka. Di tayo talo." 

Humagalpak siya na naging dahilan na rin ng aking pagngisi. Somehow, this is something that made my student life exciting. Kahit naman nakakainis siya madalas, hindi ko ipagkakailang masaya siyang kasama. Ang mga kalokohan niya ang nagpapangiti sa akin minsan, kaya siguro lalo siyang ginaganahang asarin ako.  

"Ang funny ng mga classmates natin no? Their reactions when I'm flirting with you. Para nilang sinasabi na nababaliw ako kasi, hinaharot kita." Ngumuso siya at kinagat ang labi.

"Then stop doing that. Baliw ka naman talaga, sinong matinong babae ang haharot sa baklang bakla?" Mahinahon kong sabi. Malakas din talaga tama ng babaeng ito.

"Duh! It's obvious naman na naglolokohan lang tayo. They're just too dumb to notice it."  Umiling nalang ako sa sagot niya. 

"Anong oras na pala?" Tanong ko.

Sinipat niya ang kanyang pambisig na relo at tinulungan akong magayos ng gamit.

"10, tara na. Sabay din tayo maglunch mamaya okay?" Tumango ako sa kanyang sinabi. Madalas naman talagang siya ang kasabay ko tuwing lunch break. 

After ng klase ay nagtungo na kami sa canteen ni Erica, but she needs to attend the orientation for the members of dance club. She's also part of the cheerleading squad pero mas hands on siya sa dance club niya. 

"Kita nalang ulit tayo mamayang uwian. Bye Indigooo~" Tinagilid ko ang ulo para itago ang pagtawa ng marahan. Siraulong tipaklong na ito.

When I glanced at the right corner of the canteen, napansin ko ang grupo ng mga lalaking kumakain. Siguro mga fourth year Engineering student ang mga to base sa kulay ng uniform nila. Iiwas na sana ako ng tingin kaso nakita ko ang isa sa kanilang nakatitig sa akin. I saw his lips moved but his eyes remain looking at me. Guys like him who's older than me is a trouble, they know how to play the cards and in the end they will succeed. Bahagya siyang gumalaw at inayos ang pagkakaupo at para matitigan siguro ako ng mabuti. Ang ginawa ko naman ay lumipat ako sa inupuan kanina ni Erica which is nakatalikod sa pwesto nila. Anong akala niya, makikipagtitigan ako sa kanya? No way! 

Nang maguwian na ay sabay din kaming lumabas sa school premises ni Erica. Hindi siya nakapasok sa last subject dahil natagalan ang kanilang seminar. Habang naglalakad ay tinext ko na agad si Chase maigi nang maaga ko siyang mainform at baka may iba pa siyang gagawin. 

"Azi, may hasdfagsjak daw ng nubwegdhs mo sa engineerigahajsa department." Halos hindi ko maintindihan ang sinasabi niya dahil puno ng kwek kwek ang kanyang bunganga. 

"Lunukin mo nga muna iyang kinakain mo. Ang sagwa mo kumain para kang di babae." Pinalo niya lamang ako sa balikat ng mahina at pagkatapos ay nilunok na ang nasa bibig niya. 

"Ang sabi ko may humihi--" natigil siya sa pagsasalita nang mamataan namin ang papalapit na black honda civic. Tumigil ito sa harapan namin.

Sabay kaming napalingon sa hawak kong cellphone nang tumunog ito. Pangalan ni Chase ang lumitaw na tumatawag. 

"Come inside my car now." Matigas na sabi niya sa akin. Hanggang ngayon kaya masama parin loob nito? 

Hinawakan ko si Erica sa braso dahil patuloy siyang nakatulala sa sasakyan ni Chase. 

"Una na ako, uwi kana rin ha." Aalis na sana ako nang pinigilan niya ako.

"Sino iyan? Hindi mo ipapakilala sa akin?" Humalukipkip siya at hinihintay ang sasabihin ko. Oo nga pala hindi pa nila nakikilala ang isa't isa. 

"Next time na, nagmamadali ako eh. Ingat ka." Kumaway pa ako ng isang beses bago sumakay sa sasakyan ni Chase. 

I glanced at him and I noticed that he's still wearing his basketball uniform, he's sweaty at medyo hinihingal pa. Halatang nagmadali at hindi na nagaksaya ng oras na mag ayos pa. Pareho kaming hindi nagsasalita, ramdam kong diretso ang tingin niya sa daan at walang kangiti ngiti. Naninibago tuloy ako. 

"We're here." Tumigil ang sasakyan niya sa harap ng cabaret at hinihintay na lamang ang aking pagbaba. 

"T-Tinatanggap ko na...." I felt him stilled and turned to me violently. Hinawakan niya ako sa balikat at hindi makapaniwalang umiling iling. 

"Weh ba, sigurado ka?" Muntik ko na siyang masapak nang bigla niyang ilapit ang kanyang mukha.

"Oo, bakit ayaw mo na?" Tanong ko pabalik.

"Syempre gusto! Azi, hindi mo alam kung gaano ako natuwa sayo ngayon. Promise I'll provide everything. Wala kang proproblemahin." Hindi na ako nagulat nang yakapin niya ako at pagkatapos ay ginulo ang aking buhok.

"Oh siya una na ako. Huwag ka na malungkot, nagmumukha kang surot." Tinawanan niya lamang ako at mabilis na pinakawalan. Hindi rin nagtagal ay pinaandar na niya ang sasakyan palayo. Leaving me light-hearted.