CHAPTER 44

“Are you saying that . . .” I trailed off, weighing his expression. “We should be living in one place and be . . . a family?”

“Yeah,” he answered breathily, looking at me intentently.

I narrowed my eyes on him. “No.”

His face contorted with disappointment and . . . pain.

“Why can’t we?” he asked lowly.

Ang nanghihina niyang boses at nasasaktang mga mata ay parang sumusuntok sa puso ko. My heart says give him another chance since I still love him, but my mind says other wise and want to be wiser today.

“I think you already know the answer,”

Ngayon naman ay nananantiya na ang kaniyang mga tingin sa akin. Nag-iwas ako ng tingin sa kaniya. Hindi ko kayang tagalan ang mga titig niyang mapanuri. Pakiramdam ko, kapag nakipagtitigan ako sa kaniya ay malalaman niya kung ano ang nasa isipan ko. At ayaw kong malaman niya ‘yon.

Halos takasan ako ng kaluluwa nang maramdaman ko ang paglapat ng labi niya sa leeg ko. Ilang saglit lang ay ipininahinga niya ang kaniyang ulo sa pagitan ng aking leeg at